Ποτέ μέχρι σήμερα ο δρόμος της Ελλάδας δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ό,τι κερδίσαμε μέχρι σήμερα, το πετύχαμε τότε που η χώρα είχε καταφέρει να σταθεί στα πόδια της. Ο τρόπος που διαχειρίστηκε το κράτος τις κρίσιμες καταστάσεις τα τελευταία χρόνια έχει οδηγήσει την χώρα σ’ έναν αγώνα ταχύτητας μέχρι την εκταμίευση της επόμενης δόσης, η οποία υποτίθεται θα δώσει ανάσα στην οικονομία μας.
Πράγματι οι πολιτικό-οικονομικές εξελίξεις αναμένονται ραγδαίες εντός και εκτός των συνόρων μας. Η διεξαγωγή των αμερικανικών εκλογών (6. Νοεμβρίου) έχει δώσει περιθώρια χρόνου σε κέντρα εξουσίας να καταλήξουν σε συμβιβασμούς, εκτός κι αν προκύψει κάτι απρόοπτο νωρίτερα.
Ωστόσο η αδιέξοδη πολιτική του «τα θέλω όλα» (Δύση, Τουρκία) απέναντι στην ρωσική «σφήνα» στα της Μέσης Ανατολής, στο ενεργειακό, στην περιοχή της Ευρασίας σε συνδυασμό με την γεωπολιτική άνοδο της Κίνας κ.ο.κ. οδηγεί Ε.Ε. αλλά και ΝΑΤΟ σε πολύπλοκες καταστάσεις και αλίμονο σε εκείνα τα κράτη που δεν είναι σε θέση να εκμεταλλευτούν τις αντιφάσεις και τις αντιπαλότητες που δημιουργεί το παιχνίδι των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκη, αν αναλογιστεί κανείς Πέραν όλων των άλλων τις εσωτερικές έριδες που αντιμετωπίζει η Ευρώπη των… «συμμάχων».
Μπρος σ’ αυτήν την πολυκεντρική πραγματικότητα, στην Ελλάδα οι «φαναριώτες» της ελληνικής πολιτικής σκηνής, οι οποίοι έβλεπαν και βλέπουν την χώρα «πτωχοκάλυβον και όσο βαστάξει», πρέπει να εκλείψουν άμεσα. Ας κοιτάξουν τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν άνοδο των άκρων, μιας και ο λαός μεταξύ «φαναριώτη» και «ακραίου», επιλέγει το δεύτερο.
Η τρίτη επιλογή είναι να σταθούμε όρθιοι και να διεκδικήσουμε τον ρόλο που ανήκει στον Ελληνισμό. Αυτή η πραγματικότητα πρέπει να γίνει κατανοητή στους κυβερνώντες, στα κόμματα, σε εκείνους τους στρατιωτικούς που σχεδιάζουν την άμυνα και στους διπλωμάτες. Κυρίως όμως ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει, ότι τα εξωτερικά συμφέροντα τον προορίζουν να διχαστεί για ανοησίες και όχι να αντικρίσει την ουσία ενωμένος.
Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να σωθεί, έστω κι αν η «ουρά» της καταστραφεί, όπως έγινε με την περίφημη «Αργώ», καθώς περνούσε τις «συμπληγάδες πέτρες». Τα γεγονότα θα είναι άσχημα, ίσως πρωτόγνωρα, αλλά πρέπει ενωμένοι να τα υπομείνουμε. Εξάλλου ολόκληρος ο πλανήτης θα μπει σε ύφεση, όπως δείχνουν τα νούμερα. Το κραχ μάλλον θα ακολουθήσει -βάσει ιστορικής εμπειρίας- «σύγκρουση γιγάντων».
Λόγω πολιτικής ασυνεννοησίας και σε πολλές περιπτώσεις ανικανότητας η Ελλάδα, όντας απασχολημένη στο εσωτερικό της, θα «παρακολουθήσει» αναγκαστικά «ουδέτερη» τις εξωτερικές εξελίξεις. Μπορεί αυτό τελικά να αποτελέσει την σανίδα σωτηρίας μας, εφόσον υπάρχουμε -τουλάχιστον προσχηματικά- σαν κράτος. Για να φτιαχτεί ξανά όμως το γερό σκαρί του παρελθόντος θέλει γερούς ναύτες και άξιο καπετάνιο!
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
πηγή
Δημοσίευση σχολίου