Που οδηγείται με τις τελευταίες της αποφάσεις η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ); Βαδίζουμε προς κάτι το νέο; Αν ναι, τι μορφή θα έχει και τι ακριβώς επιφυλάσσει η Ευρώπη για τον εαυτό της; Για ακόμα μία φορά οι ηγεσίες της ΕΕ ξεπέρασαν τον χειρότερό τους εαυτό. Στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν τα εθνικά και πολιτικά τους, κυρίως, συμφέροντα – όπως τα αντιλαμβάνεται καθείς βέβαια, έλαβαν μη-αποφάσεις, οι οποίες λειτουργούν όπως η ασπιρίνη… στον καρκίνο. To ερώτημα πλέον που τίθεται είναι τι εννοούμε με την λέξη «καρκίνος» για την ΕΕ…
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη*
ΕΚΔΟΤΗΣ, Περιοδικό ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ
Οι επίπονες διαδικασίες δεν οδήγησαν σε οριστικές και ολοκληρωμένες λύσεις οι οποίες σχετίζονται τόσο με τη δημιουργία των χρηματοπιστωτικών εκείνων εργαλείων που θα επιτρέψουν στην Ευρώπη να ανθέξει τις επιθέσεις των «νευρικών» – με εισαγωγικά ή χωρίς, αγορών, των κερδοσκόπων με άλλα λόγια, όσο και στην περαιτέρω εμπέδωση της αντίληψης αλλά και της κουλτούρας της συνεργασίας και της κοινής μοίρας σε μία χερσόνησο της Ευρασίας η οποία από στιγμή σε στιγμή κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα, πρώτα σε οικονομικό και ύστερα σε πολιτικό επίπεδο.
Τι κατάφεραν οι εταίροι λοιπόν στην Σύνοδο Κορυφής; Δύο πράγματα:
Πρώτον, να μην προικοδοτήσουν την ΕΕ με τα εργαλεία που θα της επιτρέψουν να υπερασπιστεί το εαυτό της. Η αναιμική ενίσχυση του ταμείου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (IMF) με 200 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά και η περαιτέρω αύξηση του αποθεματικού του Μόνιμου Μηχανισμού Σταθερότητας με μισό τρισεκατομμύριο ευρώ μόνο για «στραγάλια» φτάνουν και κυριολεκτούμε. Εξηγούμαστε: Οποιοσδήποτε πρωτοετής και δευτεροετής φοιτητής σε κάθε ακαδημαϊκό ίδρυμα του κόσμου ο οποίος διδάσκεται μαθήματα στον τομέα των Διεθνών Σχέσεων, ή/και στην Οικονομία και τη Διοίκηση Επιχειρήσεων, λαμβάνει κάποιες βασικές γνώσεις στο θέμα της αγοράς συναλλάγματος, της κίνησης των νομισμάτων (συναλλαγματικές ισοτιμίες) και στο πως λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του ρόλου των κεντρικών τραπεζών.
Δεν χρειάζεται λοιπόν κάποιος να είναι… ο Μίλτον Φριντμαν, ή ο Τζον Μέιναρντ Κέινς για να αντιληφθεί πως όταν η ημερήσια κίνηση στο παγκόσμιο σύστημα κεφαλαίων είναι της τάξεως των 4 με 5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, το αποτέλεσμα είναι οι κεντρικές τράπεζες, όσο και να επεμβαίνουν στην αγορά μέσω της αύξησης ή της μείωσης των επιτοκίων, αλλά και μέσω της αγοράς και της πώλησης νομίσματος και ομολόγων, από την πρωτογενή και τη δευτερογενή αγορά, δεν είναι σε θέση να αντεπεξέλθουν και να «αλλάξουν τη ροή του ποταμιού». Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να «σηματοδοτήσουν» το προς τα που η κατάσταση θα πρέπει να κινηθεί. Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο το να αυξήσεις τα αποθεματικά, εάν μπορούμε να τα αποκαλέσουμε έτσι, κατά 700 δισεκατομμύρια ευρώ, έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν μόλις οι αγορές επιτεθούν στην Ιταλία, το Βέλγιο, την Γαλλία και την Ισπανία, γίνεται αντιληπτό πως μιλάμε για «παρηγοριά στον άρρωστο».
Με άλλα λόγια, τα «ημίμετρα» που λαμβάνονται αυτή τη στιγμή δεν έχουν κανένα νόημα αφού το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν «αντιπαραγωγικούς» μηχανισμούς στους οποίους ξοδεύονται χρήματα χωρίς όμως να υπάρχει για την ΕΕ, κάποιο αξιόλογο παραγωγικό αποτέλεσμα το οποίο δεν είναι άλλο από την θωράκιση της Ένωσης από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων, αλλά και των… επενδυτών, με πολλά εισαγωγικά και για τους δύο αυτούς όρους, διότι το ποιος επιτίθεται και γιατί θα φανεί πολύ σύντομα, μάλλον όμως κατά τη διάρκεια της… νεκροψίας.
Η πλέον αξιόπιστη απάντηση στο αγωνιώδες υπαρξιακό και συστημικό πρόβλημα της ΕΕ, για το αν και κατά πόσον κάποιος μπορεί να υποθέσει ακόμα ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, συνδέεται με την ΑΜΕΣΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΟΠΟΙΗΣΗ της Ένωσης, αλλά και την ΑΜΕΣΗ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ της ECB (Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) σε ένα κεντρικό τραπεζικό ίδρυμα με όλες τις λειτουργίες ενός οργανισμού σαν αυτόν. Οι κινήσεις αυτές εάν υιοθετηθούν… εχθές, ίσως να μπορέσουν να αναστρέψουν την κατάσταση, ή τουλάχιστον να την ομαλοποιήσουν όσο είναι αυτό δυνατόν, χωρίς όμως να είναι και σίγουρο πως θα το επιτύχουν.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως η απόφαση αυτή θα έπρεπε να είχε ληφθεί αμέσως μετά το μεσημέρι εκείνο, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου του Απριλίου του 2010, όταν ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας μας Γιώργος Παπανδρέου, από το «απάνεμο» και «τουριστικό»… Καστελόριζο (θυμάται άραγε ο αναγνώστης τις εμβριθείς αναλύσεις των τηλεοπτικών αστέρων της μεταπολίτευσης, για τους λόγους που ο Γ. Α. Παπανδρέου απεύθυνε το διάγγελμα από το ακριτικό αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα) ανακοίνωνε το αίτημα της χώρας μας για οικονομική βοήθεια από την μετέπειτα Τρόικα.
Η Γερμανία, χώρα γεμάτη ανθρώπους εργατικούς, τακτικούς και υπερήφανους αλλά με την τάση όλα τα παραπάνω, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να λαμβάνουν αρνητικές διαστάσεις και να λειτουργούς στο τέλος εις βάρος τους επιδόθηκαν σε έναν αγώνα λοιδορίας, συκοφάντησης και δαιμονοποίησης της χώρας μας, όχι βέβαια όλοι, με αποτέλεσμα αντί να βλέπουν το φεγγάρι να κοιτάνε το δάχτυλο που τους το δείχνει. Με άλλα λόγια αντί να διαβλέψουν τους λόγους που χάνουν / έχασαν (;) τον παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο, από ποιους θα φανεί πολύ σύντομα, και αφού κατάφεραν να απομακρύνουν για τρίτη φορά, μέσα σε έναν αιώνα, την Ευρώπη από κοντά τους, ασχολούνταν με το «κακό» που κάνει το… 3% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης – ή μήπως λιγότερο; – σε όλους τους υπολοίπους.
Αποτέλεσμα της συγκεκριμένης πολιτικής τοποθέτησης είναι η προσπάθεια επιβολής γερμανικής πειθαρχίας σε μία Ευρώπη και σε λαούς οι οποίοι βρίσκονται ήδη σε τρομακτική κοινωνικό-πολιτική αναταραχή και δεν θα μπορούν να ελεγχθούν από τις εθνικές τους κυβερνήσεις. Η πολιτική, η οποία βασίζεται στην γερμανική επιμονή της «συμμόρφωσης» με τους κανόνες αλλά χωρίς να υπάρχει ένα πραγματικό «αντίδωρο», δηλαδή χωρίς οι λαοί να μάθουν πως στο τέλος της διαδρομής θα υπάρχει μία ΕΕ η οποία θα προστατεύει όλα τα μέλη της από τις αντιξοότητες… της ζωής, είναι σαφώς ΑΔΙΕΞΟΔΗ πολύ απλά διότι κανείς πολιτικός ή «υπηρεσιακός» πρωθυπουργός δεν μπορεί για πολύ καιρό να επιβάλει ένα γερμανικό «μαστίγιο» χωρίς όμως στο τέλος να υπάρχει και το… στρούντελ. Από τη στιγμή που η συγκεκριμένη πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή από τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης οδηγούμαστε στο δεύτερο… επίτευγμα της χθεσινής Συνόδου Κορυφής το οποίο ίσως και να είναι χειρότερο από τις οικονομικές «ασπιρίνες» που αποφασίστηκαν.
Το δεύτερο μέγιστο ζήτημα σχετίζεται με τη δημιουργία μίας «πολυμορφικής» ΕΕ, δηλαδή μίας Ευρώπης στην οποία θα υπάρχουν αυτοί που κρατάνε το «μαστίγιο», αυτοί που βρίσκονται στην Ευρωζώνη αλλά θα λειτουργούν ως τα «παιδιά προς συμμόρφωση», ο «βλάκας στην γωνία που τιμωρείται για παραδειγματισμό» και αποτελεί «μία κατηγορία από μόνος του» (αλήθεια ποιος να είναι;), κάποιοι οι οποίοι είναι εκτός Ευρωζώνης αλλά θέλουν να συμμορφωθούν με αυτούς που κρατάνε το «μαστίγιο», καθώς και από αυτούς οι οποίοι φαίνεται πως θέλουν να έχουν μία σχέση «εξ αποστάσεως» με τους υπολοίπους της Ευρωζώνης, για να μην πούμε πως κάποιοι από αυτούς δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να δουν την Ευρωζώνη να καταρρέει (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε).
Αυτή είναι η ΕΕ που ονειρεύτηκαν οι παππούδες μας και πατεράδες σας κύριοι; Αυτή την Ευρώπη οραματίστηκαν αυτοί που την δημιούργησαν σταδιακά, πάνω στις στάχτες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και κάποιοι ακόμα και του Πρώτου, αυτή είναι η Ευρώπη που μάθαμε να αγαπάμε και για μία στιγμή νομίσαμε πως θα ήταν η κοινή μας ΠΑΤΡΙΔΑ, η πατρίδα των λαών μας; Αυτή είναι η Ευρώπη η οποία θα επέτρεπε στους ιστορικούς λαούς μας να επιζήσουν για πολλούς ακόμα αιώνες, σε έναν πλανήτη όπου κράτη ηπειρωτικών διαστάσεων ετοιμάζονται να αναλάβουν τα σκήπτρα της κυριαρχίας από τους παρηκμασμένους Δυτικούς; Αυτή θα είναι η Ευρώπη που θα προστατεύσει τα συμφέροντά μας / της έναντι καθενός που θέλει να την πλήξει οικονομικά, πολιτικά ή και στρατιωτικά;
Ας αντιληφθούμε πλέον πως αντί για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης οδηγούμαστε σε μία κατάσταση, εάν δεν έχουμε ήδη οδηγηθεί, 19ου αιώνα, μία πολυπολικής Ευρώπης με κρυφές ή και φανερές συμμαχίες και αντιπαλότητες, αντικρουόμενα συμφέροντα, με κάποιους από τους «εταίρους» να συμμαχούν με τους Ρώσους, και κάποιους με τους Αμερικανούς, ενώ όλοι μαζί να φοβούνται τους… Κινέζους. Κατά τον μεγάλο Αυστραλό καθηγητή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και διανοητή των Διεθνών Σχέσεων και όχι μόνο, τον Χέντλεϊ Μπουλ, ο κόσμος οδηγείται προς έναν «Νέο-μεσαιωνισμό» (New Medievalism) όπου διάφοροι πόλοι εξουσίας οι οποίοι θα είναι αλληλοκαλυπτόμενοι σε τοπικό, εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο θα συγκρούονται και θα συνεργάζονται, θα συμμαχούν και θα αντιπαρατίθενται με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε μία «Άναρχη Κοινωνία» (τίτλος του ομωνύμου βιβλίου του: The Anarchical Society, 1977) κάτι το οποίο θα γίνει ιδιαιτέρως εμφανές στην ΕE.
Με βάση όλα τα παραπάνω, η Ελλάδα θα πρέπει να προετοιμάζεται για μία μετα-Ευρωπαϊκή «νέα τάξη πραγμάτων» στην οποία, ακριβώς επειδή είμαστε «μαγαζί γωνία», τόσο σε γεωπολιτικό όσο και σε γεωοικονομικό επίπεδο, επειδή έχουμε τρομακτικά συγκριτικά πλεονεκτήματα σε τομείς όπως η Ιστορία, ο πολιτισμός, το ανθρώπινο δυναμικό αλλά και η γη και η θάλασσά μας – μαζί με το υπέδαφος τους θα έχουμε λόγο και έργο…
Εάν δε δεν είναι δυνατόν να αποφύγουμε να πιούμε το «πικρό ποτήρι» του «δημοσιονομικού εξορθολογισμού», όπως αυτός προστάζεται από αυτούς που κρατάνε το «μαστίγιο», ας το υποστούμε (για να πούμε την αλήθεια δεν είναι αυτά που ευαγγελίζεται το συγκεκριμένο πρόγραμμα στραβά, το πρόβλημα είναι πως πρέπει να γίνουν σε έξι μήνες), απλά ας γνωρίζουμε πως επειδή οι εταίροι μας δεν φαίνεται να θέλουν να διασωθούν, και αυτό αποδεικνύεται με τις μη-αποφάσεις που λαμβάνουν, καλό θα ήταν να έχουμε στο νου μας και το «σχέδιο Β», δηλαδή το πώς ακριβώς θα εξυπηρετήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα και την επιβίωση μας σε μία Ευρώπη και Ευρασία η οποία αντί να ενοποιείται θα οδηγείται σε καταστάσεις 12ου αιώνος, και αυτός είναι ο πραγματικό «καρκίνος» της… νέας Ευρώπης.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου