Tου Διονυση Γουσετη
Το ρεπορτάζ κατέγραψε ένα δάκρυ την ώρα που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραφε το 1979 την ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ. Το δάκρυ το απέδωσαν στη συγκίνησή του. Γνώριζε ότι έξω από την Ευρώπη το μέλλον μας θα είναι ζοφερό. Εγώ όμως πιθανολογώ ότι ήταν και δάκρυ πένθους. Σαν να διέβλεπε τον βαθμιαίο εκφυλισμό της κοινωνίας και τον σαρκασμό και την περιφρόνηση των Ευρωπαίων, που θα ακολουθούσαν τα Greek statistics και τα μετέπειτα. Ηδη, έξω από το Ζάππειο, οι κραυγές του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ προδίκαζαν το μέλλον: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Σαν να διέβλεπε ο Κ. Καραμανλής ότι ο διάδοχός του στη Ν.Δ. θα έκανε κόνξες για να υπογράψει ότι θα εφαρμόσει τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής. Οτι ο Γ. Παπανδρέου θα χρέωνε στους εταίρους μας μέτρα που έπρεπε να πάρει ο ίδιος για την επιβίωση της χώρας και που τελικά δεν θα τα έπαιρνε. Οτι έπειτα από δύο χρόνια, ούτε ένα από τα κλειστά επαγγέλματα δεν θα άνοιγε ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος δεν θα απολυόταν, σε αντίθεση με εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους, ούτε η φοροκλοπή, η ανομία και η ασυδοσία θα αντιμετωπίζονταν ούτε καν τα δημόσια έσοδα δεν θα εισπράττονταν. Οτι για να καλυφθεί αυτή η ανικανότητα, επρόκειτο να υποστούμε πρωτοφανή φορομπηχτικά μέτρα, που όμως δεν θα σταματούσαν την κατρακύλα του ελλείμματος. Με αποτέλεσμα, να έρχονται συνεχώς νέοι εξοντωτικοί φόροι. Οτι η ανικανότητα συνοδευόταν από ξετσιπωσιά: οι δαπάνες συνεχώς αυξάνονταν.
Σαν να διέβλεπε ο Κ. Καραμανλής ότι θα έφτανε μέρα που ο πρόεδρος της Κομισιόν θα μας… μάλωνε, πως αν δεν μεταρρυθμιστούμε, δεν έχει ευρώ. Και επειδή ο ΟΟΣΑ γνωματεύει ότι «η Ελλάδα δεν μεταρρυθμίζεται με τίποτα», το μάλωμα γίνεται ανακοίνωση του ότι μας περιμένουν τα Βαλκάνια και η Μ. Ανατολή. Σαν να διέβλεπε ότι ακόμα και ο φίλος του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, που αγωνίστηκε να μας βάλει στην ΕΟΚ, θα έφτανε στο σημείο να μας συμβουλεύει να αποχωρήσουμε.
Τα πιο εξωφρενικά, βέβαια, δεν θα μπορούσε να τα διαβλέψει. Οτι τα σκάνδαλα Κτηματολογίου, Βατοπεδίου, υποκλοπών, υποβρυχίων, δομημένων ομολόγων, Siemens, προμηθειών νοσοκομείων κ.ά. θα καταντούσαν, σαν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, να έχουν αφεθεί να τα τρώει ο χρόνος. Οτι κανένας δεν θα πήγαινε φυλακή γι’ αυτά, ενώ σε ευνομούμενες χώρες θα είχαν πέσει κυβερνήσεις. Οτι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη θα έκλεινε το μάτι στους κουκουλοφόρους εγκληματίες και ο υπουργός Οικονομικών θα δήλωνε εξουθενωμένος. Οτι 7 έτοιμοι σταθμοί του μετρό θα έμεναν κλειστοί ταλαιπωρώντας τους πολίτες, διότι το κράτος δεν τα βρίσκει επί χρόνια με τον ανάδοχο. Οτι θα γίνονταν απεργίες στο Δημόσιο και οι απεργοί θα πληρώνονταν σαν να δούλευαν. Οτι στην ΕΡΤ θα απεργούσαν επί εβδομάδες, αλλά εμείς θα πληρώναμε για υπηρεσίες που δεν λαμβάνουμε. Οτι 500.000 πανικόβλητοι Ελληνες θα έβγαζαν τις οικονομίες τους στο εξωτερικό και επιστήμονες θα μετανάστευαν. Ωστόσο, όσα λίγα είχε δει ο Κ. Καραμανλής τού έφτασαν για να αποφανθεί ότι «η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο». Εννοούσε αυτά που σήμερα μας φαίνονται παράδεισος ευνομίας.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου