Η πολιτική της Θάλασσας, η Ελλάδα και η Ευρώπη

Ίσως για πρώτη φορά υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια τοποθέτησης των εθνικών πολιτικών σε έγγραφα της ευρωπαίκής πολιτικής σκηνής. Το σημαντικώτερο πρόβλημα της τελευταίας σαρακονταετίας αποτελεί η διαφορά της Ελλάδας με την Τουρκία σχετικά με τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο (και τελυταίως στην Ανατολική Μοσόγειο) των δύο χωρών. Η Τουρκία συστηματικά καλλιεργεί μια σειρά επιχειρημάτων πεδίου, δηλαδή προκαλεί επισόδεια ώστε να καταγραφεται η διαφοροποιησή της. Η Ελλάδα εμμένει σε διακηρύξεις, στη βάση αρχών του Διεθνούς Δικαίου ή του δικαίου της Θάλασσας, αλλά χωρίς να επιχειρεί να τις τοποθετήσει σε έγγραφα δεσμευτικού χαρακτήρα, σε διεθνές επίπεδο.

Στο διάστημα της τελευταίας διετίας, μια παρόμοια προσπάθεια του ευρωβουλευτή της ΝΔ και αντιπροέδρου της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τα Εξωτερικά, του Ευρωκοινοβουλίου, Γ. Κουμουτσάκου, επιχείρησε να «περάσει» ορισμένες από τις θέσεις αυτές. Το επιχείρημα είχε επιτυχία κι έτσι σε μια σειρά αποφάσεων του Ευρωκοινοβουλίου καταγράφονται συστηματικά και επαναλαμβανόμενα οι ελληνικές θέσεις σε ζητήματα θαλάσσιας πολιτικής.

Οι αποφάσεις αυτές είναι οι ακόλουθες:

Στις 12 Απριλίου 2011, η Έκθεση της Επιτροπής Μεταφορών και Τουρισμού σχετικά με τη θέσπιση Κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τη θέσπιση προγράμματος στήριξη της περαιτερω ανάπτυξης μιας ολοκληρωμένης θαλάσσιας πολιτικής. Σ αυτή αναφέρεται επί λέξη ότι «…in this respect ratifying and implementing the United Nations Convection on the Law of the Sea (UNCLOS) and other relevant international instruments is essential; and….

“…foster international maritime governance and cooperation with third countries based on the rule of lawthrough the promotion πολιτικής of global membership of UNCLOS».

Στη Γνωμοδότηση της Επιτροπής Αλιείας προς την Επιτροπή μεταφορών και Τουρισμού σχετικά με τη θέσπιση Κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τη θέσπιση προγράμματος στήριξη της περαιτερω ανάπτυξης μιας ολοκληρωμένης θαλάσσιας πολιτικής (04.04.2011) με εισηγήτρια την Maria do Ceu Patrao Neves. Αναφέρεται σχετικά στο Παράρτημα 7 /Πρόταση για Κανονισμό/Κεφ. 8

«…and should also complement other EU cooperation instruments such as the existing fisheries partnership agreements and the development programmes, and be consonant with them. The Programme should support international maritime governance based on the rule of low through the promotion of global accession to the United Nations Convection on the Law of the Sea (UNCLOS)in conformity with the Union’s commitment to that convection».

Στην Γνωμοδότηση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής σχετικά με την πρόταση Κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τη θέσπιση προγράμματος στήριξης της περαιτέρω ανάπτυξης μιας ολοκληρωμένης θαλάσσιας πολιτικης (16.02.2011) με εισηγητή τον Ολλανδό ευρωβουλευτή Jan Simons. Αναφέρεται σχετικά το άρθρο 4.2.3:

“Now that the United Nations Convection of the Law of the Sea (UNCLOS)has been ratified and that all EU Member States are signatories to it, its implementation must be monitored. In the Committee’s view, thord countries that have not yet ratified and implemented the convention, especially in the seas between EU and non-EU Member States, should be asked to do so, and this includes third countries that have signed association agreements with the EU or have opened accession negotiations with EU because the convection now forms an integral part of the Community acquis”.

Στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την Έκθεση προόδου της Τουρκίας για το 2010, που εγκρίθηκε στις 9.11.2010 στην Ολομέλεια του ΕΚ. Εισηγήτρια ήταν η Ria Ooomen- Ruijten. Αναφέρει: «… υπογραμμίζει ότι η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει υπογραφεί από την ΕΕ, τα 27 κράτη μέλη και όλες τις άλλες υποψήφιες χώρες και ότι αποτελεί τμήμα του κοινοτικού κεκτημένου. Καλεί ως εκ τούτου, την τουρκική κυβέρνηση να υπογράψει και να κυρώσει τη σύμβαση αυτή χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις».

Στο cήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την Ολοκληρωμέν Θαλάσσια Πολιτική (21.10.2010) με εισηγήτρια την Gesine Meissner αναφέρεται «…ζητεί κατά συνέπεια από τα ενδιαφερόμενα παράκτια κράτη να επιλύσουν ζητήματα οριοθέτησης βάσει της UNCLOS και να έρθουν σε συμφωνία όσον αφορά τις θαλάσσιες ζώνες τους».

Ακόμη με παρέμβαση του κ. Κουμουτσάκου υποχρεώθηκε ο Επίτροπος Διεύρυνσης κ Φούλε να δηλώσει στο Ευρωκοινοβούλιο ότι «Η Τουρκία θα πρέπει να έχει υπογράψει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θαλάσσαςπριν την ενταξή της στην ΕΕ».

Μετά απ’ όλα αυτά δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια περισσότερο συντονισμένη παρέμβαση εκτός των Ευρωβουλευτών και άλλων πολιτικών στοιχείων ώστε να κατοχυρωθεί στο μέγιστο η υποχρέωση της Τουρκίας να επιλύσει τα διμερή προβλήματα με βάση τη διεθνή νομοθεσία.
ΠΗΓΗ