Στα τέλη Μαΐου αναμένεται να αποστείλει η Τουρκία δεύτερη νηοπομπή με ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Γάζα, ένα χρόνο μετά την πρώτη αποστολή, η οποία αντιμετώπισε τα όπλα των ισραηλινών ειδικών δυνάμεων. Παράλληλα, η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως από αυτόν τον μήνα θα αρχίσει η ανάθεση σεισμικών ερευνών σε ξένες εταιρείες για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Επίσης, η Κύπρος προχωρά ολοταχώς με τις δικές της έρευνες στο Οικόπεδο 12. Τέλος, αυτή την εβδομάδα πληροφορηθήκαμε ότι μετανάστες από τη Λιβύη που επέβαιναν σε πλοιάριο βρήκαν τραγικό θάνατο στα ανοικτά της Μεσογείου, αφού κανείς δεν τους παρείχε βοήθεια. Πρόκειται για τέσσερα φαινομενικά άσχετα γεγονότα, τα οποία όμως αποκτούν σχέση αν τα εξετάσουμε σε συνδυασμό με τις τουρκικές εκλογές και την αδιόρθωτη ελληνική εξωτερική πολιτική.
Ως γνωστόν, τον επόμενο μήνα ο κ. Ερντογάν θα αναζητήσει την επανεκλογή του στις εθνικές εκλογές της Τουρκίας, πράγμα που μοιάζει βέβαιο, αφού έχει κατορθώσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας, λόγω της υψηλής οικονομικής ανάπτυξης και της γενικότερης δυναμικής που έχει προσδώσει στη χώρα του. Ένα μεγάλο μέρος της στρατηγικής του κ. Ερντογάν έχει να κάνει με τον γεωστρατηγικό ρόλο της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Θα ήταν περιττό να αναφερθούμε στα αρκετά σημεία γραφής της νέο-οθωμανικής αυτής στάσης, η οποία όμως έχει οδηγήσει και σε ένα «παρατράγουδο»: Στην ρήξη με το Ισραήλ και κατά συνέπεια με τις ίδιες τις ΗΠΑ.
Η απόφαση της Τουρκίας να επαναλάβει τη νηοπομπή προς τη Γάζα είναι μια εξόχως σημαντική πρωτοβουλία διότι από τη μια φανερώνει πως η Άγκυρα έχει τα ψυχικά αποθέματα να στηρίξει εμπράκτως την στρατηγική της και από την άλλη διότι μας δείχνει πόσο μακριά είναι διατεθειμένη να φτάσει την ρήξη με το Ισραήλ. Η ελληνική κυβέρνηση ούτε στα όνειρά της δεν θα έβλεπε μια τόσο τολμηρή κίνηση, τη στιγμή που πασχίζει να εκδώσει ένα διάβημα για να προστατεύσει στοιχειώδη δικαιώματα της Ελλάδος για το FIR Αθηνών και για αυτά που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
Η ίδια η διαδρομή της πολυεθνικής νηοπομπής μέσα από τη ΝΑ Μεσόγειο δείχνει από μόνη της το διακύβευμα της συγκεκριμένης υπόθεσης: Δεν είναι άλλο από το ποιος ασκεί μεγαλύτερη επιρροή σε αυτές τις θάλασσες, οι οποίες γνωρίζουμε πλέον πως περιέχουν αποθέματα φυσικού αερίου αντίστοιχα με το διάσημο κοίτασμα Σαχ Ντενίζ της Κασπίας. Θάλασσες των οποίων ένα μεγάλο μέρος ανήκει δικαιωματικά στην Ελλάδα και την Κύπρο, γεγονός το οποίο αναγνωρίζει επισήμως και εμπράκτως η ισραηλινή πλευρά.
Βλέπουμε λοιπόν μια ιδιαίτερη προθυμία από πλευράς Ισραήλ για συνεργασία, καθώς και μια αίσθηση επείγοντος της Κύπρου ώστε να προχωρήσει το συντομότερο, τώρα που οι συνθήκες το ευνοούν, στην εκμετάλλευση του ορυκτού της πλούτου.
Και η Ελλάδα; Τι έχει να αντιτάξει η Αθήνα στις πρωτοβουλίες και τις θυσίες αυτές; Τι λόγο έχει να εκφράσει το υπουργείο Εξωτερικών και ο ίδιος ο πρωθυπουργός; Ότι προχωρά στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου μονάχα στο Ιόνιο και τη Νότια Κρήτη, για να μην αγγίξει ευαίσθητες περιοχές στο Αιγαίο; Ή ότι αποσύρει προσωρινά το δικαίωμα οριοθέτησης της ΑΟΖ απλά και μόνο για να συνομιλήσει με τους Τούρκους; Και για την επέκταση των εθνικών υδάτων της Ελλάδας στα 12 ν.μ., όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο, ούτε λόγος!
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου