Ποτέ μετά από το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η διεθνής κοινότητα δεν έχει απαντήσει τόσο γρήγορα όπως στη Λιβύη - αυτό που αποφασίστηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ - η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λιβύη με «όλα», και με στρατιωτικά μέσα - θα μείνει στην ιστορία του Διεθνούς Δικαίου ως ένα σημείο καμπής όσον αφορά την αντιμετώπιση με τον πόλεμο και την ειρήνη.
Η υπόθεση του Καντάφι στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποτελεί το παράδειγμα που περίμεναν πολλοί στον κόσμο εδώ και χρόνια. Τι είναι πιο σημαντικό: η ειρήνη ή τα ανθρώπινα δικαιώματα; Η απάντηση σε αυτήν την περίπτωση: τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η απόφαση είναι μια θεαματική αποκήρυξη του παραδοσιακού Διεθνούς Δικαίου, του δόγματος ότι όλα τα κράτη έχουν το ίδιο δικαίωμα να λύσουν τις εσωτερικές του υποθέσεις - έστω και αν καταπιέζουν τους λαούς τους.
Η αρχή ότι οι άνθρωποι μένουν μόνοι τους με τις κυβερνήσεις τους, είναι από τα μέσα του 17ου αιώνα, όταν γεννήθηκε το σύγχρονο κρατικό σύστημα. Κάθε κράτος ήταν υπό αυτή την ιδέα ένας αυτόνομος, ελεύθερος χώρος. Κανείς τρίτος δεν είχε να ενδιαφέρεται τι γίνεται μέσα σε αυτόν τον χώρο. Και όταν δύο αυτόνομοι χώροι συγκρούοντο μεταξύ τους, ονομάζεται πόλεμος.
Για νη μην συμβαίνει πολύ συχνά αυτό, ο πόλεμος, ιδρύθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο ΟΗΕ , ο οποίος επέβαλε μια απαγόρευση της βίας - απαγόρευσε μόνο τη βία μεταξύ των κρατών, όχι την κρατική βία κατά του λαού. Αυτό ήταν όλο: δολοφονίες και ανθρωποκτονίες, βασανιστήρια και διώξεις, θεωρούνταν ως εσωτερικές υποθέσεις.
Η ειρήνη ήταν πάντα το αντικείμενο που υπερισχύε των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: Δεν μπορεί να ξεκινήσει ένας πόλεμος, για να αποφευχθεί μια εσωτερική αιματοχυσία. Το 1999, το ΝΑΤΟ βομβάρδισε τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς της Σερβίας για την προστασία των Κοσοβάρων χωρίς την ευλογία του Συμβουλίου Ασφαλείας – σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, μια παράνομη εισβολή σε ένα ξένο κράτος.
Ρουάντα, Κονγκό, Βοσνία, Νταρφούρ: Η νέα χιλιετία σημαδεύτηκε από σφαγές ανθώπων, γενοκτονίες, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, και στα Ηνωμένα Έθνη τίποτα δεν έμοιαζε να είναι αρκετά κακό για να δικαιολογήσει μια στρατιωτική επέμβαση. Μετά από πολλές ζυμώσεις, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πέρασε ένα θεματικό ψήφισμα, αν και πολύ προσεκτικά διατυπωμένο: Η παγκόσμια κοινότητα έχει μια «ευθύνη προστασίας» (R2P - Responsibility to protect). Ο Καντάφι είναι η περίπτωση που περίμεναν.
Ανθρώπινα δικαιώματα ή ειρήνη; Η υπόθεση του Καντάφι δείχνουν επίσης πόσο προβληματικό είναι στην πράξη το νέο δόγμα του Διεθνούς Δικαίου. Η επικάλυψη αυτών των δύο στόχων είναι δύσκολο να διαχωριστεί: η προστασία του άμαχου πληθυσμού θέλει την εξόντωση αυτών που ασκούν τη βία Πίσω από αυτή την πρόταση είναι η ακαταμάχητη επιθυμία να σωθούν οι άνθωρποι που απειλούνται, αλλά αυτό το μέρος του σχεδίου - να παρέμβει στον εμφύλιο πόλεμο – δεν αφορά τον ΟΗΕ.
Ένα δίλημμα, γιατί στη χειρότερη περίπτωση θα μπορούσε να οδηγήσει η περίπτωη του Καντάφι σε μια σειρά από πολέμους, που για την πρόληψη αυτών δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ: μια καθαρή πάλη για την κυριαρχία στη Μεσόγειο. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η διεθνής κοινότητα εισήρθε σε μια νέα εποχή.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου