Η «Βαβέλ» για την απομάκρυνση του καθεστώτος Καντάφι και την επόμενη ημέρα στη Λιβύη δεν είχε ως μόνη συνέπεια την καθυστέρηση στον προσδιορισμό του ρόλου του ΝΑΤΟ στη στρατιωτική επέμβαση, αλλά ταυτόχρονα αποκάλυψε μύχιες σκέψεις των περισσότερων «πρωταγωνιστών».
Κάθε «παίκτης» προσερχόταν στο τραπέζι με τη δική του ατζέντα, που πρωτίστως στόχευε στην κοινή γνώμη της χώρας του, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη διεθνή συναίνεση.
Οι ΗΠΑ κατέστησαν από την αρχή σαφές ότι δεν μπορούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος ενός ακόμη πολέμου. Από τη στιγμή που η Ουάσινγκτον έμεινε στο παρασκήνιο, ο Σαρκοζί άδραξε την ευκαιρία να καλύψει το κενό ηγεσίας βγαίνοντας μπροστά. Με υψηλούς τόνους ο Γάλλος πρόεδρος έβαλε τη χώρα του στην πρώτη γραμμή της στρατιωτικής επιχείρησης.
Δίλημμα
Με τα ποσοστά δημοφιλίας του να βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά και εν όψει των προεδρικών εκλογών τον επόμενο χρόνο, ο Σαρκοζί είχε μπροστά του ένα δίλημμα σχετικά με το πώς θα μπορούσε να ανατρέψει την αρνητική του εικόνα. Ηδη η αντιπολίτευση τον κατηγορούσε για τη νωθρότητα με την οποία αντέδρασε στις επαναστάσεις σε Τυνησία και Αίγυπτο και το κύρος της κυβέρνησης είχε υποστεί πλήγμα λόγω των στενών δεσμών της πρώην υπουργού Αμυνας, Μισέλ Αλιό Μαρί, με την οικογένεια του Μπεν Αλι.
Επιπλέον, ήταν ακόμη νωπές οι εικόνες από τη θερμή υποδοχή που είχε επιφυλάξει στον Καντάφι πριν από μερικά χρόνια και η «φιλία» που είχαν διακηρύξει ότι συνέδεε τους δύο άνδρες. Η προεδρία της Γαλλίας στην G8 και την G20, από την άλλη, δεν του έδωσε την ευκαιρία που ήθελε για να παρουσιάσει τη Γαλλία ως διεθνή παίκτη, ενώ στους κόλπους της ΕΕ έμεινε προσκολλημένος στο άρμα της Μέρκελ, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται ως δεύτερο «βιολί».
Η Λιβύη του πρόσφερε, λοιπόν, ένα πεδίο δράσης. Οι παρορμητικές ενέργειες έχουν λειτουργήσει συχνά υπέρ του Σαρκοζί, όμως αυτήν τη φορά η απόφασή του να ηγηθεί από την πρώτη στιγμή της επέμβασης είναι πολύ πιθανό να γυρίσει μπούμερανγκ.
Οι Γάλλοι διαφωνούν με τη συμμετοχή της χώρας τους σε πολεμικές συρράξεις και αυτήν τη στιγμή το ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται περισσότερο στα οικονομικά προβλήματα της χώρας τους, παρά σε μια «ιλουστρασιόν» εικόνα τους στο εξωτερικό. Πάντοτε, εξάλλου, ελλοχεύει ο φόβος ότι η Γαλλία θα γίνει στόχος τρομοκρατικών ενεργειών, εάν δεν φανεί ξεκάθαρα ότι πρόκειται για μια συλλογική δράση της διεθνούς κοινότητας και όχι για μια γαλλική πρωτοβουλία.
Ωστόσο, η γαλλική κοινή γνώμη παραμένει ευαίσθητη απέναντι στους αδικημένους και σε αυτό ποντάρει ο Σαρκοζί. Στην περίπτωση, όμως, που υπάρξουν προβλήματα ή παράταση της στρατιωτικής επιχείρησης, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι Γάλλοι θα στραφούν εναντίον του προέδρου τους, που θα αποδυναμωθεί ακόμη περισσότερο προεκλογικά. Οπως τονίζουν αναλυτές, ο Σαρκοζί έχει περισσότερα να χάσει αν κάτι πάει στραβά παρά να κερδίσει εάν όλα πάνε καλά.
ΟΙ ΕΛΙΓΜΟΙ ΤΟΥ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ
Ισορροπώντας μεταξύ Λιβύης και «Ρούμπι-γκεϊτ»
Ο Ιταλός πρωθυπουργός είχε ακούσει πολλές επικρίσεις στο παρελθόν για τις καλές σχέσεις που διατηρούσε με τον Καντάφι.
Τα οφέλη της Ιταλίας, όμως, ήταν σημαντικά λόγω της υποστήριξης που παρείχε ο συνταγματάρχης στο κρίσιμο θέμα των προσφύγων.
Επιπλέον, η Ρώμη ήταν ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Τρίπολης και διατηρούσε τις περισσότερες ενεργειακές συμφωνίες μετά τη Βρετανία.
Για τους λόγους αυτούς, η ιταλική κυβέρνηση δυσκολεύτηκε να καταδικάσει το καθεστώς Καντάφι, ενώ πίεσε για να τεθεί η στρατιωτική επιχείρηση υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ, έτσι ώστε να μην εμφανιστεί η Ιταλία ως μέλος μιας «συμμαχίας προθύμων» εναντίον της Λιβύης.
Από την άλλη, όμως, δεν θα μπορούσε να απέχει από τη διαμόρφωση της επόμενης ημέρας, προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντα και τα κεκτημένα της.
Η θέση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν λεπτή, ωστόσο στη ζυγαριά προφανώς βάρυνε και η ανάγκη του να επιδιορθώσει το... στραπατσαρισμένο του προφίλ στο εσωτερικό της χώρας που έχει υποστεί βαρύτατο πλήγμα λόγω των σκανδάλων του «Ρούμπι-γκεϊτ».
Οι Ευρωπαίοι εταίροι
Ταυτόχρονα, ο Ιταλός πρωθυπουργός ήθελε να διασφαλίσει ότι ακόμη και μετά από μια ενδεχόμενη πτώση του καθεστώτος θα υπάρχει πρόβλεψη για το ζήτημα της εισροής μεταναστών και η Ιταλία δεν θα εγκαταλειφθεί από τους Ευρωπαίους εταίρους της εξαιτίας της απροθυμίας της να λάβει μέρος στις επιχειρήσεις.
Οι Ιταλοί ψηφοφόροι, όμως, δεν φαίνονται να εντυπωσιάζονται από τις κινήσεις του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στο εξωτερικό και προτιμούν να τον δουν να εμφανίζεται στο δικαστήριο για τις υποθέσεις που εκκρεμούν σε βάρος του.
Εάν ο Ιταλός πρωθυπουργός χρησιμοποιήσει την εμπλοκή της χώρας στη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη για να αποφύγει τη δικαστική διαμάχη -όπως έκανε φέρνοντας ως επιχείρημα την αναγκαιότητα της παρουσίας του στη Σύνοδο Κορυφής-, θεωρείται βέβαιο ότι θα εξοργίσει την ιταλική κοινή γνώμη.
ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ
Εγκλωβίστηκε στη Βάδη - Βιρτεμβέργη
Η στάση της Γερμανίας στην επιχείρηση στη Λιβύη χαρακτηρίζεται από τους αναλυτές ως ένα σκανδαλώδες φιάσκο εξωτερικής πολιτικής που απλώς επιβεβαιώνει, για άλλη μία φορά, την έλλειψη διορατικότητας από την πλευρά της Ανγκελας Μέρκελ.
Η καγκελάριος σε αρμονία με τον υπ. Εξωτερικών, Βεστερβέλε, επέλεξαν τον δρόμο της απομόνωσης από τη Δύση και πρωτίστως από τον στενότερο σύμμαχό τους, τη Γαλλία. Η ισορροπία που προσπάθησε να τηρήσει, αρνούμενη να υπερψηφίσει την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας και από την άλλη ισχυριζόμενη ότι δεν πρόκειται να μπλοκάρει τις επιχειρήσεις στο επίπεδο του ΝΑΤΟ, κατέληξε σε μια αρνητική για τη Γερμανία εικόνα.
Αγκάθια
Με το βλέμμα στραμμένο στην αυριανές εκλογές στη Βάδη-Βιρτεμβέργη επιχείρησε να αποφύγει τα ακανθώδη θέματα, όπως μια στρατιωτική συμμετοχή της Γερμανίας. Επιπλέον κλήθηκε να χειριστεί το φλέγον ζήτημα της παράτασης λειτουργίας των πυρηνικών αντιδραστήρων, όπου υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί μετά την τραγωδία στην Ιαπωνία. Δεν ήθελε να προσθέσει μια ακόμη «καυτή πατάτα» στην προεκλογική της ατζέντα.
Οι επικριτές της Μέρκελ της καταλογίζουν ότι απέτυχε να υπερασπιστεί τα ευρωπαϊκά αλλά και τα στενά γερμανικά συμφέροντα, σε μια περιοχή τόσο κοντά στη γειτονιά της ΕΕ, και επιπροσθέτως ότι κατάφερε ένα σημαντικό πλήγμα στην κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική.
Οποιους χειρισμούς και αν κάνει στη συνέχεια, η ζημιά έχει γίνει, όπως ακριβώς συνέβη στις καθυστερήσεις και τα προσκόμματα που προέβαλε στο ζήτημα της οικονομικής κρίσης.
Οι αναλυτές εκτιμούν ότι τα βραχυπρόθεσμα οφέλη που ενδεχομένως θα έχει στις αυριανές εκλογές θα είναι πολύ μικρότερα σε σχέση με την απώλεια του προσωπικού κύρους της σε διεθνές επίπεδο αλλά και εντός της χώρας.
ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΝ ΤΑ ΣΚΗΠΤΡΑ ΟΙ ΗΠΑ
«Ταμπού» για τον Ομπάμα μία ακόμη στρατιωτική επέμβαση
Η Λιβύη δεν συμπεριλαμβάνεται στις χώρες μεγάλου γεωπολιτικού ενδιαφέροντος για τις ΗΠΑ. Ωστόσο, η στρατιωτική επέμβαση εναντίον της αναδεικνύεται σε κομβικό σημείο για τη μεταστροφή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής υπό τον Ομπάμα. Η Ουάσιγκτον αποζητά παρασκηνιακό ρόλο και περιμένει από τους υπόλοιπους παράγοντες της διεθνούς κοινότητας να ηγηθούν της διαδικασίας. Ταυτόχρονα, όμως, θέτει κάθε δυνατό μέσο στη διάθεση των συμμάχων, γνωρίζοντας ότι έχει τη μεγαλύτερη πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ.
Τα βασικά θέματα
Ο Ομπάμα εισέρχεται σε μια μακρά προεκλογική εκστρατεία, όπου τα βασικά θέματα που θα απασχολήσουν τους πολίτες θα είναι το υπέρογκο δημόσιο χρέος και οι εμπόλεμες ζώνες στις οποίες δραστηριοποιούνται ακόμη στρατεύματα των ΗΠΑ. Η πιθανότητα εμπλοκής σε άλλη μια σύρραξη είναι λοιπόν ταμπού για τον Ομπάμα.
Η προσεκτική προσέγγιση του Ομπάμα έχει δυσαρεστήσει τους νεοσυντηρητικούς, οι οποίοι ενοχλούνται με την παράδοση των «σκήπτρων» στον Σαρκοζί. Η στάση, όμως, του Λευκού Οίκου φαίνεται ότι είναι μια καλά ζυγισμένη στρατηγική, απόρροια των δύο αντικρουόμενων τάσεων στους κόλπους των Δημοκρατικών.
Αρκετοί σύμβουλοι του προέδρου και η υπ. Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, φαίνεται ότι ασπάζονται την τακτική του παρεμβατισμού, μετονομάζοντάς την σε «διπλωματία βάσει αξιών». Αυτό σημαίνει ότι τάσσονται υπέρ ενός ηγετικού προφίλ της Ουάσι γκτον, με λιγότερο εμφανές ως κίνητρο την προάσπιση των ίδιων συμφερόντων. Η άλλη πτέρυγα που βρίσκεται πιο κοντά στον Ομπάμα θέλει να υπάρχει επαρκής αιτιολογία για κάθε πιθανή εμπλοκή αμερικανικών στρατευμάτων.
ΡΩΣΙΚΟ ΝΤΕΡΜΠΙ «ΑΝΟΙΚΤΑ» ΤΗΣ ΛΙΒΥΗΣ
Αποκαλυπτήρια στην κόντρα Πούτιν - Μεντβέντεφ
Με φόντο τη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, διασταύρωσαν τα ξίφη τους πρώτη φορά σαν πραγματικοί μονομάχοι στην προεκλογική αρένα ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, με αφορμή τη δήλωση του Ρώσου πρωθυπουργού περί «σταυροφορίας» εναντίον της Τρίπολης.
Η απάντηση του προέδρου Μεντβέντεφ ήταν καταδικαστική για τη χρήση της συγκεκριμένης φρασεολογίας, την οποία χαρακτήρισε «απαράδεκτη», σηκώνοντας έτσι το γάντι που έριξε ο Πούτιν.
Αργότερα ο εκπρόσωπος του πρωθυπουργού διευκρίνισε ότι η επίσημη θέση της ηγεσίας της χώρας είναι η εκτίμηση που εκφράζει ο πρόεδρος και έκανε ένα βήμα πίσω εξηγώντας ότι η δήλωση του Πούτιν αφορούσε καθαρά την προσωπική του άποψη.
Η ερμηνεία αυτής της φαινομενικής υπαναχώρησης, όμως, δεν είναι τόσο μονοδιάστατη. Ο Πούτιν θέλει να είναι υποψήφιος για την προεδρία το 2012 και το να εκφράζει τις προσωπικές του απόψεις, που διαφέρουν από την επίσημη γραμμή Μεντβέντεφ, και μάλιστα είναι σε πολύ πιο αυστηρό τόνο και ύφος, δείχνει ότι διεκδικεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο και θέλει να το καταστήσει σαφές αυτό στον τέως ευνοούμενο και νυν αντίπαλό του.
Η ευκαιρία
Σε μια τόσο σημαντική διεθνή εξέλιξη, η Ρωσία κατά τον Πούτιν δεν μπορεί να δίνει τη σιωπηρή της έγκριση και μετά να παραμένει στο περιθώριο, όπως επέλεξε να κάνει ο Μεντβέντεφ. Ηταν, λοιπόν, η ευκαιρία του Πούτιν να θυμίσει τον δυναμισμό του, τόσο στους Ρώσους ψηφοφόρους όσο και στον Μεντβέντεφ. Μένει να φανεί ποιος από τους δύο μονομάχους θα κάνει την επόμενη κίνηση σε αυτή τη μάχη εξουσίας.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου