Όπως αναφέρουν αναλυτές, αποτελεί αφέλεια να θεωρεί κανείς ότι η ένταξη στην Ένωση αποτελεί στρατηγικό στόχο της Τουρκίας, καθώς αυτό που επιδιώκει είναι να αποτελέσει μια αυτόνομη περιφερειακή δύναμη, με ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση των ισορροπιών της περιοχής. Τελευταία εξέλιξη αποτελεί η ανακοίνωση του Τ. Ερντογάν για δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου με το Λίβανο, τη Συρία και την Ιορδανία.
"Οι τελευταίες εντυπωσιακές κινήσεις της Τουρκίας (προσέγγιση με τη Ρωσία, συνεργασία με Βραζιλία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, σύγκρουση με το Ισραήλ, άνοιγμα στην Ελλάδα με την επίσκεψη Ερντογάν για την επίλυση των διαφορών) εδραιώνει την άποψη ότι οι δράσεις της εντάσσονται σε συντεταγμένη προσπάθεια ενίσχυσης της περιφερειακής της ισχύος και κατ' επέκταση αποβλέπουν στην αποδοχή της ατζέντας της από την Δύση.
Η Ουάσιγκτον σε πρώτη ανάγνωση δείχνει να το αποδέχεται, παρά την οποιαδήποτε δημόσια δυσανασχέτησή της, γιατί μέσα από μια στενή γεωπολιτική αντίληψη η κυβέρνηση Ομπάμα «βλέπει» την Άγκυρα σαν ένα σημείο αναφοράς στον μουσουλμανικό κόσμο. Εξ ου και η ανησυχία που καταγράφεται στις επίσημες δηλώσεις του Αμερικανού υπουργού Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς για το «ρήγμα» στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και τις «ενδείξεις» ότι η κυβέρνηση Ερντογάν στρέφεται «προς Ανατολάς», με την παράλληλη εξαπόλυση κατηγοριών κατά της Ε.Ε. ότι σπρώχνει την Αγκυρα μακριά από τη Δύση αρνούμενη να της ανοίξει τις πύλες...
Ακολουθώντας την από πενταετίας «συνταγή» και παραινέσεις του Σάμιουελ Χάντινγκτον, καθηγητή και συγγραφέα του πολύκροτου δοκιμίου «Σύγκρουση των Πολιτισμών», η Άγκυρα «κοιτάζει» πρωτίστως στην αύξηση της επιρροής της στον περιβάλλοντα χώρο της και επί της ουσίας αδιαφορεί για την ένταξή της στην Ε.Ε. εστιάζοντας το ενδιαφέρον της μόνο στην εξυπηρέτηση των «συμφερόντων» της σε ό,τι αφορά τις δραστηριότητες του ΝΑΤΟ. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Εγκεμέν Μπαγκίς, πρότεινε την αποστολή στόλου του ΝΑΤΟ στο Ισραήλ, προκειμένου να επιβάλει τον τερματισμό του αποκλεισμού εφοδίων στη Γάζα...
Οι τουρκικές κινήσεις ξεδιπλώνονται σε μια κατάλληλη χρονική συγκυρία κατά την οποία η ανατολική Μεσόγειος και η νότια Ευρώπη έχουν εισέλθει σε νέα δυναμική εξελίξεων. Η Τουρκία -εξοστρακισμένη γεωπολιτικά ή δεμένη ενεργειακά από τη Ρωσία- επιδιώκει να βρει μια διέξοδο προβάλλοντας τον εαυτό της ως περιφερειακή δύναμη και επί του παρόντος βλέπει τη «γνωστή» της από το παρελθόν νότια Ευρώπη ως «πεδίο δράσης». Η Αθήνα, όπως καταδεικνύεται, με την «ανόητη και ξεπερασμένη» βαλκανική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου (ατζέντα 2014) έχει μείνει πολύ πίσω από τις εξελίξεις και είναι αδιάφορη ή απούσα από όλες τις διεργασίες των τελευταίων μηνών για τις ευρωατλαντικές προοπτικές των χωρών της περιοχής και το κενό αυτό εύκολα επιχειρεί να το καλύψει η Άγκυρα."
Κώστας Ιορδανίδης, εφημερίδα Καθημερινή (ημερομηνία δημοσίευσης 13.06.2010) "Η ανάδειξη της Τουρκίας"
"Ο πόλεμος εναντίον του Ιράκ το 2003 δεν δημιούργησε «νέα τάξη» στη περιοχή, όπως οραματιζόταν η Ουάσιγκτον, αλλά κενό εξουσίας. Επτά χρόνια αργότερα, το κενό αυτό φιλοδοξεί να καλύψει η Τουρκία, συνεργαζόμενη με το Ιράν και αναλαμβάνοντας μια έντονη διπλωματική δραστηριότητα εναντίον του Ισραήλ.
Παράλληλα, στο πλαίσιο της λεγομένης νεο-οθωμανικής πολιτικής, η Άγκυρα εδραιώνει τη θέση της στα Βαλκάνια· και εάν υπάρχει μία περιοχή στην οποία έχει μάλλον αποτύχει να κάνει αισθητή τη παρουσία της, είναι ο Καύκασος, όπου η Ρωσία επανήλθε χάρις στην αφροσύνη της Γεωργίας του Μιχαήλ Σακιασβίλι.
Με την τροπή που πήραν οι εξελίξεις στη γειτονική χώρα, αποτελεί αφέλεια να θεωρεί κανείς ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση –ιδιαίτερα στην παρούσα φάση των δυσχερειών που αντιμετωπίζει– μπορεί να αποτελέσει δέλεαρ για τον επαναπροσδιορισμό της τουρκικής πολιτικής. Αυταπάτες της μορφής αυτής μπορούσαν να καλλιεργούν οι Έλληνες πρωθυπουργοί της τελευταίας δεκαπενταετίας. Όχι, όμως, κυβερνητικά στελέχη μεγάλων δυνάμεων.
Η Άγκυρα ακολουθεί σήμερα τον δρόμο του «μεγαλείου» και ο μόνος κίνδυνος μπορεί να ανακύψει από την υπερεπέκταση της εμπλοκής της σε αυτήν τη ιδιαίτερα ασταθή περιοχή. Εάν δεν συμβεί όμως αυτό, το αποτέλεσμα θα είναι να αναδειχθεί η Τουρκία σε κέντρο ισχυρότατο πολιτικής και οικονομικής επιρροής, με ειδικό βάρος ιδιαίτερα σημαντικό – γενικώς στη Δύση και ειδικότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αξιολογώντας αυτές τις εξελίξεις σε σχέση με την Ελλάδα, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι η «αυτονόμηση» της Τουρκίας καταργεί τον «διαμεσολαβητικό» ρόλο –άμεσο ή έμμεσο– των ΗΠΑ ή της Ενώσεως στην ελληνοτουρκική διαμάχη. Μία τέτοια προοπτική δημιουργεί νέα πραγματικότητα, που σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως απέφυγε να αντιμετωπίσει η Ελλάς. Και το δίλημμα θα είναι τελικώς εάν η χώρα εμπλακεί στην χαμηλής εντάσεως διαπάλη ορισμένων δυτικών χωρών με την Άγκυρα ή θα αναζητηθεί λύση των προβλημάτων σε αμιγώς διμερή βάση, με ό, τι συνεπάγεται αυτό."
Γιάννης Καρτάλης, εφημερίδα Το Βήμα (ημερομηνία δημοσίευσης 13.06.2010) "Η ανατροπή"
"Σε ραγδαία ανατροπή των ισορροπιών στην ευαίσθητη περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής οδηγεί η επιδίωξη της Τουρκίας να αναδειχθεί σε αυτόνομη περιφερειακή υπερδύναμη. Το γεγονός αυτό προκαλεί ήδη έντονες αντιδράσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες αντιλαμβάνονται ότι χάνουν τα ισχυρά ερείσματα τα οποία είχαν οικοδομήσει στην περιοχή αυτή, ενώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση επικρατεί έντονος προβληματισμός, καθώς ενισχύονται οι απόψεις εκείνων που θεωρούν ότι η στροφή της Άγκυρας οφείλεται στην άρνηση των Ευρωπαίων να δεχθούν στους κόλπους τους τη μουσουλμανική αυτή χώρα. Έτσι, μετά τα γνωστά γεγονότα με αφορμή την ανθρωπιστική αποστολή στη Γάζα, η Τουρκία μαζί με τη Βραζιλία αρνήθηκαν να συνταχθούν με τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας στην απόφαση για την επιβολή κυρώσεων στο Ιράν. Προχθές μάλιστα, σε απάντηση προφανώς της στάσης της ΕΕ, ο κ. Ερντογάν ανακοίνωσε τη δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου με τη Συρία, τον Λίβανο και την Ιορδανία.
Σαφές είναι ότι βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή το νέο στρατηγικό δόγμα για τον ρόλο που καλείται να παίξει στον σημερινό κόσμο η Τουρκία. Ένα δόγμα του οποίου εμπνευστής είναι, ως γνωστόν, ο υπουργός Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου. Η ουσία της νέας αυτής πολιτικής είναι ότι η Τουρκία δεν μπορεί να λειτουργεί πλέον σαν προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στην Ανατολή, ούτε σαν γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αλλά ως μια αυτόνομη περιφερειακή δύναμη, με ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων στην περιοχή της, χωρίς να απαρνείται τους ευρωατλαντικούς και ευρωπαϊκούς δεσμούς της. Οικοδομείται έτσι ένα σύστημα περιφερειακής ισχύος στο κέντρο του οποίου είναι η Τουρκία και αυτό είναι που ενοχλεί ιδιαίτερα την Ουάσιγκτον. Μια πρώτη γεύση της νέας αυτής πολιτικής είχε δοθεί ήδη από το 2003, όταν η Άγκυρα δεν επέτρεψε τη διέλευση από το έδαφός της των αμερικανικών δυνάμεων που σκόπευαν να ανοίξουν το βόρειο μέτωπο στον πόλεμο του Ιράκ. Ακολούθησε η εντυπωσιακή ρήξη με το Ισραήλ, που ανέβασε αυτομάτως το γόητρό της στον αραβικό κόσμο..."
NEWSTIME
Δημοσίευση σχολίου