"Σηματοδότης του κενού στα αριστερά"
"Η διάσπαση του Συνασπισμού ήταν η καθυστερημένη φυσική κατάληξη μιας παρατεταμένης αφύσικης συνύπαρξης δύο διαφορετικών πολιτικών νοοτροπιών κάτω από την ίδια στέγη. Η μετάλλαξη του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν μετακομμουνιστικό χώρο «διαμαρτυρίας» χωρίς όρια στον αριστερισμό, εσχάτως μάλιστα ούτε και στη βία, οδήγησε στην έξοδο την τάση των Ανανεωτικών.
Το επόμενο ματς θα παιχτεί στην έδρα του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ των κ.κ. Τσίπρα και Αλαβάνου. Η έκβαση του συγκεκριμένου αγώνα δεν είναι ακόμα σαφής, αλλά η εξέλιξη του πρωταθλήματος είναι. Το παρελθόν προδιαγράφει την πολιτική «εικόνα» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο προσεχές μέλλον. Ενα κόμμα που θα μετεωρίζεται μεταξύ της παλαιοκομμουνιστικής δογματικής κουλτούρας και του κινηματικού «νεοαναρχισμού». Οπως εξάλλου συμβαίνει στα μικρά κόμματα που δεν «αναμειγνύονται» σε ζητήματα διακυβέρνησης της χώρας, οι μάχες μηχανισμών θα υπεριδεολογικοποιούνται, οι μικροί ναρκισσισμοί των τάσεων και των ηγετών θα φουσκώνουν, με αποτέλεσμα τις περιοδικές εκρήξεις και διασπάσεις. Κανέναν δεν θα εκπλήξει μια τέτοια εξέλιξη στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Κόμμα έκτακτης ανάγκης
Αντιθέτως, η εξέλιξη της τάσης των Ανανεωτικών είναι λιγότερο προβλέψιμη και ως εκ τούτου πιο ενδιαφέρουσα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, θα συγκροτήσουν νέο κόμμα κάνοντας άνοιγμα και στους Οικολόγους Πράσινους, με την ελπίδα ότι οι τελευταίοι θα καταλάβουν πως η εθνική κρίση, καλώς ή κακώς, υποβαθμίζει τις οικολογικές αγωνίες των πολιτών. Στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς υποστήριξαν ότι επειδή το ΠΑΣΟΚ έχει κινηθεί πολύ στα δεξιά υιοθετώντας νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πολύ στα αριστερά οπισθοδρομώντας σε μια «νεοκομμουνιστική» εκδοχή, υπάρχει πολιτικό κενό για το νέο κόμμα. Η επιχειρηματολογία είναι λανθασμένη. Πρώτον, γιατί αν το κενό όντως υπήρχε, θα ήταν τόσο μεγάλο ώστε ένα μικρό κόμμα απλώς θα έπεφτε στο πολιτικό βάραθρο, χωρίς να πείθει ότι μπορεί να το καλύψει. Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ δεν διεκπεραιώνει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική αλλά μια πολιτική ειδικών συνθηκών, μια πολιτική εθνικής αναγκαιότητας, από την οποία εξαρτάται η τύχη της Ελλάδας για δυο - τρεις γενιές. Αυτή η πραγματικότητα δεν περιγράφεται ούτε χαρακτηρίζεται πλέον με τρέχοντες όρους ΑριστεράςΔεξιάς, αλλά με όρους έκτακτης εθνικής ανάγκης. Η κοινωνία το καταλαβαίνει καλύτερα από τα κόμματα, αφού ο κ. Σαμαράς παρότι γνωρίζει καλά την αναγκαιότητα αφήνει μόνο του το ΠΑΣΟΚ να τη διεκπεραιώσει ελπίζοντας να εισπράξει τη φθορά, ενώ το ΚΚΕ και ο κ. Αλαβάνος (αν καταλάβαμε καλά) θέλουν να δώσουν ένα χεράκι βοήθειας να χρεοκοπήσει η χώρα ώστε να «συνειδητοποιηθούν πολιτικά» οι εργαζόμενοι. Επιπλέον, το μισό ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να έχει επίγνωση της κατάστασης, εξ ου και η απελπιστική ανεπάρκεια πλήθους υπουργών. Στην πραγματικότητα, τα παγιωμένα παραδοσιακά κόμματα εξακολουθούν να λειτουργούν με βάση τα στερεότυπά τους, τη ρουτίνα τους και τα μικροσυμφέροντά τους. Σε αυτή τη βάση της συνέχειας και της ρουτίνας, δεν υπάρχει ουσιώδες πολιτικό κενό, τα παγιωμένα κόμματα καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα και πλεονεκτούν λόγω των ιστορικών δεσμών με τους εκλογείς τους.
Χώρος υπάρχει και θα υπάρξει μόνο αν εμφανιστούν κόμματα «ασυνέχειας», κόμματα που θα εκφράσουν τις συνθήκες έκτακτης εθνικής ανάγκης, θα αυτοεκτεθούν στις ανατροπές των στερεότυπων που η εθνική κρίση έχει προκαλέσει ήδη, θα μεταδώσουν τη δυναμική της νέας κατάστασης. Αν υπάρχει μια πρόσφατη ιστορική παραλληλία, είναι ασφαλώς εκείνη της Μεταπολίτευσης όταν το αντίστοιχο διακύβευμα ήταν η οικοδόμηση των νέων δημοκρατικών θεσμών σε συνθήκες αστάθειας και απροσδιοριστίας..."
Γιώργος Σταματόπουλος, εφημερίδα Ελευθεροτυπία (ημερομηνία δημοσίευσης 12.06.2010)
"Ακρωτηριασμοί και Αριστερά"
"Δεν είναι δυνατόν να μην ήξερε αυτή την άγρια καπιταλιστική «φιλοσοφία» η Αριστερά. Τσιμουδιά, όμως, ακρωτηριασμένη ούσα.
Με τόση τεχνολογία στα χέρια μας, με τόσα δικαιώματα (sic), πώς αποδεχόμαστε τον έλεγχο του ιστορικού μας πεπρωμένου; (Δεν είναι για γέλια η ερώτηση, για κλάματα είναι).
Πανικόβλητοι, μουδιασμένοι, δύσθυμοι, επιθετικοί οι περισσότεροι, έχουμε εντούτοις το προνόμιο να παρακολουθούμε τις συγκλονιστικές ιστορικές διεργασίες στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς, διάβολε, να μην τους στρέψει την πλάτη η κοινωνία; Ανατριχιάζει κανείς από συγκίνηση ακούγοντας τον Κουβέλη να ξεκινά προσπάθεια για συγκρότηση της ανανεωτικής Αριστεράς, ή βλέποντας τον Αλαβάνο να ηγείται του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ή ακούγοντας τον Τσίπρα να δηλώνει δυσαρεστημένος ότι «η αποχώρηση των τεσσάρων βουλευτών αποτελεί αρνητική εξέλιξη». Ζουν στον κόσμο τους οι άνθρωποι, έχουν καρέκλες στη Βουλή, τι να λέμε τώρα.
Το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει χρέος και ελλείμματα διότι δεν τα προκάλεσε ο ελληνικός λαός (σωστά) και αντιπαλεύει -λέει- το Μνημόνιο. Ωραία. Και; Ναι; Η Αριστερά έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και τα δύο κόμματα που την εκπροσωπούν στη Βουλή περί άλλα τυρβάζουν. Οσο είναι ακόμη καιρός η κοινωνική Αριστερά οφείλει ν' αφήσει να βγουν από μέσα της νέα σχήματα, περισσότερο αντιπροσωπευτικά, περισσότερο δημοκρατικά. Αλλως υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να εμφανιστούν γελοίοι «σωτήρες» που πατώντας στα πιο χαμηλά ένστικτα της κοινωνίας εκτινάσσονται σε τόπους απρόσμενων ολοκληρωτισμών.
Είναι αναγκαία μια ριζική ρήξη με τον μύθο της Αριστεράς όπως έχει καταντήσει σήμερα και ας πονέσουν όσοι την ακολουθούμε πιστά χρόνια τώρα. Επιτέλους, όμως, ας μας αδειάσουν τη γωνιά όσοι τη λυμαίνονται για προσωπικό όφελος (περί αυτού πρόκειται, απ' ό,τι τουλάχιστον δείχνει η στάση και η συμπεριφορά τους)· ας επιτρέψουν σε νέους ανθρώπους να εμφανιστούν στο προσκήνιο. Να είναι, όμως, διαβασμένοι, να ζουν μέσα στην κοινωνία, να κατάγονται από όλα τα μέρη της Ελλάδας, ν' αγαπάνε τη Γη και τη Δημοκρατία της, την περιφέρεια και τη λύπη της (και τη χαρά της). Δεν είναι αυτό λύση· είναι, όμως, ένα βήμα. Θα το επιτρέψουν αυτό οι αριστεροί καρεκλοκένταυροι;..."
Πέτρος Παπακωνσταντίνου, εφημερίδα Καθημερινή (ημερομηνία δημοσίευσης 12.06.2010) "Η «υπαρκτή Ευρώπη» και ο Συνασπισμός"
"H αυτονόμηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον Συνασπισμό δεν προκαλεί έκπληξη. Από καιρό η κατάσταση στην Κουμουνδούρου θύμιζε νοσηρή συγκατοίκηση αποξενωμένων συζύγων, όπου ο χωρισμός είναι προτιμότερος από τη διαρκή φθορά. Πέραν των προβλημάτων πολιτικής τακτικής γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, το αναπάντητο δίλημμα που συνδαύλιζε διαρκώς την κρίση ήταν στρατηγικής φύσης: Αν ο ΣΥΝ θα εξέφραζε την ανανεωτική πτέρυγα της αντισυστημικής Αριστεράς -κάτι που θα τον προσανατόλιζε αναπόφευκτα σε αναζήτηση κοινής δράσης με το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις- ή θα εκφυλιζόταν σε αριστερή πτέρυγα της μεταρρυθμιστικής Κεντροαριστεράς, σε συμμαχία με κάποιας απόχρωσης (κοινοβουλευτικούς ή μη) «πράσινους». Η δρομολογημένη διάσπαση του ΣΥΝ ανοίγει τον δρόμο για μια επώδυνη, πλην λυτρωτική κάθαρση, με αντίκτυπο σε ολόκληρο το αρχιπέλαγος της Αριστεράς.
Αν όμως η απόφαση του κ. Κουβέλη και των συντρόφων του ήταν αναμενόμενη, δεν συμβαίνει το ίδιο με τη χρονική στιγμή που επέλεξαν και με το πολιτικό σκεπτικό που προέβαλαν. Σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης και γενικής απογοήτευσης από την κυβερνητική πολιτική, η πίεση της αριστερής βάσης, επίμονη και συχνά αγωνιώδης, είναι προς την κατεύθυνση όχι της διάσπασης, αλλά της ενότητας, όχι της ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά της πολιτικής αποτελεσματικότητας. Ούτε εξηγείται εύκολα η στάση μιας πτέρυγας που ομνύει στην πολυφωνία να αποχωρήσει από ένα δημοκρατικό συνέδριο, έχοντας συγκεντρώσει μόλις το ένα τέταρτο του σώματος.
Οι αποχωρούντες αποδίδουν τα δεινά του Συνασπισμού στην υποτιθέμενη «εγκατάλειψη του αριστερού ευρωπαϊσμού» από τις ηγεσίες Αλαβάνου και Τσίπρα. Είναι γεγονός ότι ο ευρωπαϊσμός υπήρξε θεμελιώδες στοιχείο ταυτότητας του ρεύματος που εξέφρασε το παλιό ΚΚΕ εσωτερικού. Το ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού» άσκησε γοητεία σε αριστερούς που αμφισβητούσαν την αμερικανική επικυριαρχία και τον σοβιετικό δεσποτισμό, ενώ έλκονταν από τις προχωρημένες κατακτήσεις του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος. Ωστόσο, σύντομα περιθωριοποιήθηκε, γιατί επέλεξε να συμπλεύσει, κάποιες φορές, με τον Καραμανλισμό ή να επιχειρεί συμμαχίες με δυνάμεις που βρίσκονταν δεξιά του ΠΑΣΟΚ (τύπου ΚΟΔΗΣΟ), με αποτέλεσμα να μείνει εκτός Βουλής...
Ο Συνασπισμός κατάφερε να ξεκολλήσει από τη ζώνη του πολιτικού λυκόφωτος μόνο από τη στιγμή που κυριάρχησαν οι (όχι και τόσο διαυγείς, είναι αλήθεια) θέσεις του «Αριστερού Ρεύματος», έστω και αν ο χώρος αυτός δεν χάνει καμιά ευκαιρία να χύσει το γάλα που με τόσο κόπο μάζεψε στην καρδάρα.
Αν λοιπόν ο «αριστερός ευρωπαϊσμός» δεν έφερε τύχη στους υποστηρικτές του στις τέσσερις δεκαετίες που πέρασαν από τη διάσπαση του 1968, αναρωτιέται κανείς γιατί πιστεύουν ότι θα τους τη φέρει σήμερα. Για ποια ανεξάρτητη Ευρώπη μπορεί να μιλάει κανείς μετά το Κόσοβο και μετά την Ιερή Συμμαχία Μέρκελ - ΔΝΤ;..."
Δημήτρης Παπαχρήστος, εφημερίδα Έθνος (ημερομηνία δημοσίευσης 11.06.2010)
"Κοινωνική Αριστερά"
"Εχουμε φτάσει στο σημείο της πλήρους απαξίωσης, δυστυχώς, της πολιτικής εξαιτίας της πλειονότητας των πολιτικών που λειτουργούν ως διαχειριστές και εκτελεστές εντολών που εκπορεύονται από τα κέντρα της πραγματικής εξουσίας, θεσμικά και μη. Εχουμε φτάσει στο σημείο να μη συνειδητοποιούμε πως η διαφθορά του κράτους, του πολιτικού συστήματος εκτρέφεται και συντηρείται από εμάς, όχι γιατί απλώς τους στηρίζουμε ή τους ψηφίζουμε, αλλά γιατί, λίγο - πολύ, είμαστε κι εμείς διαβρωμένοι και κομμάτι της διεφθαρμένης εν πολλοίς κοινωνίας που ζούμε. Εικόνα σου είμαστε κοινωνία και σου μοιάζουμε, θα μπορούσαμε να πούμε, αν είχαμε συνειδητοποιήσει πως δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, για να κρυφτούμε στους εαυτούληδές μας και να απαρνηθούμε τις δικές μας ευθύνες. Μέσα σε ένα τέτοιο γενικευμένο κλίμα διαφθοράς, κι αν δεν υπήρχε Αριστερά, θα έπρεπε να εφευρεθεί. Οχι μια αριστερά των παραγόντων, των αρχηγίσκων και της νομενκλατούρας που κατέχει την αλήθεια, αλλά και της κοινωνικής Αριστεράς, της λυτρωτικής, απελευθερωτικής Αριστεράς, που παράγει θεωρία και πολιτική και δοκιμάζεται στην πράξη και στους καθημερινούς αγώνες και αφήνει να λυθούν οι διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις στους δρόμους.
Μια Αριστερά του πολιτισμού και της κουλτούρας, που δεν αναμασάει το παρελθόν, διαβρωμένη από τα λάθη και τις αμαρτίες που την κρατούν στην εξευτελιστική πλέον πολυδιάσπασή της. Ακόμα ένα μόρφωμα, ακόμα ένα κόμμα κι απόκομμα, ακόμα μια συνιστώσα τη στιγμή που προέχουν η ενότητα και η ανάγκη ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου εναντίον της βαρβαρότητας του συστήματος.
Σε λίγο όποιος θα λέει πως είναι αριστερός, θα αυτοσαρκάζεται από τη μια και θα χλευάζεται από τους αντιπάλους δήθεν, που αν ως πολιτικό υποκείμενο, οργανωμένο, ενέπνεε τους εργαζομένους και καθολικά την κοινωνία η Αριστερά, θα τους αφόπλιζε με καθαρό και ταξικό τρόπο και θα τους ανάγκαζε να πάρουν θέση και να αποφασίσουν με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν. Δεν είναι τυχαίο γεγονός που απαξιώνεται η Βουλή ούτε ότι θεωρείται υποτιμητικό το να είσαι βουλευτής, όταν λειτουργεί σαν κενοτάφιο και οι μονόλογοι των βουλευτών ακούγονται σαν επαναλαμβανόμενοι επικήδειοι και ψηφίζουν νομοσχέδια που αγνοούν ή κατόπιν κομματικής δέσμευσης. Η δημοκρατία που ζούμε είναι η επίφαση και ο νομιμοποιοτικός παράγοντας της οικονομικο-πολιτικο-κομματικής ολιγαρχίας.
Το πρόβλημα είναι πως δημοκρατία δεν έχουν και τα αριστερά κόμματα, και στο όνομά της εξακολουθούν να διαπράττονται εγκλήματα, καθότι οι φράξιες, οι λίστες και τα συντροφικά μαχαιρώματα λειτουργούν ακόμα..."
NEWSTIME
Δημοσίευση σχολίου