Απαραίτητη η αυτοπεποίθηση στη διεθνή πολιτική της χώρας.

του Μενέλαου Τασιόπουλου: 
Για κάποιον αδιευκρίνιστο, στην ουσία ή στο πεδίο, λόγο η Ελλάδα πάσχει από τον φόβο της Τουρκίας στη διεθνή πολιτική της. Μπορεί διεθνώς να άλλαξαν οι συνθήκες και οι παράμετροι μετά την εκλογή του Ντ. Τραμπ, αλλά η Τουρκία και η ηγεσία της επιθετικές ήταν πριν, επιθετικές παραμένουν και σήμερα. Η ανασφάλεια που προέκυψε στην ελληνική ηγεσία και την εγχώρια πολιτική ανάλυση σε σχέση με τη θέση που θα λάβουν οι ΗΠΑ στη δική τους διεθνή πολιτική, όπου υπερπροβλήθηκε στην ελληνική δημοσιογραφία η τυχόν σημασία της προσωπικής σχέσης μεταξύ του προέδρου Τραμπ και του προέδρου Ερντογάν, φυσικά δεν είχε και δεν έχει κάποιο βάθος ή εκ των εξελίξεων ευθυκρισία.

Η αμερικανική πολιτική σε σχέση με την Ελλάδα και την Τουρκία είναι επαρκώς διακριτή, έχοντας δομήσει ειδική σχέση ως αξιόπιστου και πλέον στενού συμμάχου με την Ελλάδα και ως σημαντικού περιφερειακού δρώντος με την Τουρκία η οποία αν και επιδεικνύει αναξιόπιστη στάση σε σχέση με τη Δύση προτιμώντας μια «επιτήδεια ουδετερότητα» έναντι της Ανατολής, παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ. Οι Αμερικανοί, από την εποχή της πρώτης θητείας Τραμπ στον Λευκό Οίκο και σε όλη τη διάρκεια της θητείας Μπάιντεν στη συνέχεια, έχουν δείξει τις προθέσεις και τη στρατηγική τους απέναντι στις δύο χώρες, με συνεκτικό σημείο ότι για τις ΗΠΑ η Ελλάδα και η Τουρκία δεν αποτελούν ενότητα. Βρισκόμαστε πολύ μακριά δηλαδή από τη δεκαετία του 1950 και την οπτική του σχεδίου Μάρσαλ, αλλά και τη συγκρότηση του ΝΑΤΟ στο μέσον εκείνης της δεκαετίας.

Βεβαίως, η Ουάσινγκτον σε καμία περίπτωση δεν θέλει σύγκρουση ειδικά στρατιωτική μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Είναι σχεδόν μη ανεκτό για τους Αμερικανούς να βρεθούν στη δύσκολη θέση να έχουν ρόλο διαιτητή κατά τη διάρκεια ή ύστερα από ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας. Για τον λόγο αυτό πιέζουν συνεχώς για διάλογο μεταξύ των δύο ηγεσιών, μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας μεταξύ των διπλωματικών και στρατιωτικών ηγεσιών Ελλάδας και Τουρκίας. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν έχουν πιέσει για παράδειγμα την Ελλάδα για στρατηγικές υποχωρήσεις σε θέματα εθνικής επικρατείας και οικονομικών ζωνών δικαιοδοσίας.

Η Ελλάδα και η Τουρκία ειδικά την τελευταία δεκαετία έχουν δομήσει διαφορετικού τύπου διμερείς επαφές με τις ΗΠΑ, αλλά και εν γένει διαφορετικές στρατηγικές στην ευρύτερη περιοχή. Έχουν επίσης περιφερειακές συμμαχίες ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Με την Τουρκία να έχει ευθυγραμμισθεί με την πλέον ακραία ισλαμική επιθετικότητα από την πλευρά των Σουνιτών και ως συμπληρωματική δύναμη στο σιίτικο Ιράν. Αντίθετα, η Ελλάδα κινείται στον άξονα της στενής σχέσης με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία.

Η ελληνική ανασφάλεια των τελευταίων, αρκετών μηνών, στο ενεργειακό αλλά και το διπλωματικό επίπεδο, με το επιχείρημα ότι οι Αμερικανοί θα στραφούν προς την Τουρκία και δεν θα τιμήσουν τη διμερή στρατηγική σχέση τους με την Ελλάδα δεν επιβεβαιώνεται από την πραγματικότητα της διοίκησης Τραμπ. Ούτε σε επίπεδο ανακοινώσεων ούτε πολύ περισσότερο σε επίπεδο πράξεων. Όταν ο νέος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Ρούμπιο έβλεπε εν μέσω μιας εξαιρετικά ταραχώδους ημέρας στην Ουάσινγκτον, τον Έλληνα ομόλογό του κ. Γεραπετρίτη για να στείλει θετικά μηνύματα στην ανασφαλή Αθήνα, κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνονταν οι φόβοι που καλλιεργούνται στο εσωτερικό της χώρας μας. Πολύ περισσότερο μετά τα όσα εξελίχθηκαν στην πλέον σπουδαία δεξίωση στον Λευκό Οίκο το βράδυ της Δευτέρας με αφορμή την επέτειο της εθνικής επανάστασης. Αναλόγως, κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνονται οι φόβοι για αλλαγή στρατηγικής από το Ισραήλ.

Να καταλήξουμε σε κάτι σημαντικό. Το έλλειμμα αυτοπεποίθησης που επιδεικνύει για καιρό η Ελλάδα είναι ο πιο επικίνδυνος παράγοντας για τις εθνικές μας προτεραιότητες.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.