Ελληνική αφαίμαξη, Ανάγκη απόλυτη το Brain Gain… αλλά

Aπό την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2009 η Ελλάδα έχει υποστεί τεράστια πληθυσμιακή αφαίμαξη με τη μετανάστευση περισσότερων από 650,000 νέων στο εξωτερικό. Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι αυτός ο αριθμός υπερβαίνει το ένα εκατομμύριο, εφόσον συμπεριληφθούν και όσοι έχουν μεταναστεύσει μετά το 2019.

Από την άλλη, λόγω και της πλήρους έλλειψης ορθολογικής μεταναστευτικής πολιτικής, έχει εισρεύσει στην Ελλάδα μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία πρόκειται για ανειδίκευτους και δύσκολα ενσωματώσιμους πληθυσμούς από μακρινές χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Κάποιοι εξ αυτών μάλιστα προέρχονται από χώρες οι οποίες δεν διάκεινται φιλικά προς την Ελλάδα ενώ παράλληλα αναπτύσσουν στενή συνεργασία με κράτη που απειλούν την ελληνική ασφάλεια και κυριαρχία.

Οι αρνητικές επιπτώσεις αυτού του τελευταίου κύματος Brain Drain στην οικονομία, στη δημογραφία και στην κοινωνία της Ελλάδας είναι τεράστιες και καθιστούν την όποια ανάκαμψη πρακτικά αδύνατη. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είτε αδυνατεί ή αποφεύγει να αναλύσει τα βαθύτερα αίτια αυτού του φαινομένου, καθώς και να διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό πλαίσιο δράσεων για την αντιστροφή του.

Αν και η παρούσα κυβέρνηση έχει εκπονήσει κάποιες μελέτες και έχει συστήσει έναν οργανισμό για το Brain Gain, έχει αναθέσει σε κάποια πολιτικά πρόσωπα και κρατικούς λειτουργούς την υλοποίηση του και προχώρησε σε έναν διάλογο με την αγορά, τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.

Την αναποτελεσματικότητα αυτής της κυβερνητικής πολιτικής την βλέπουμε ξεκάθαρα στην κοινωνία, στις οικογένειες μας, αλλά και στην αγορά. Ενώ, για παράδειγμα, τα ΜΜΕ αναφέρουν ότι έχουν επιστρέψει 350,000 από όσους είχαν φύγει αρχικά, δεν αναφέρουν πόσοι έχουν φύγει από το 2019, πόσοι από τους επιστρέφοντες έχουν ξαναφύγει ή είναι σε διαδικασία νέας μετανάστευσης. Εν ολίγοις τα φιλοκυβερνητικά και κομματικά ΜΜΕ αναφέρουν τα σχετικά ποσοστά μετανάστευσης και όχι τα απόλυτα στατιστικά.

Πρέπει να τονίσουμε ότι πολλά μέλη της πλατφόρμας μας είναι Έλληνες της διασποράς και γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που σχετίζονται με έναν επαναπατρισμό, ειδικά για οικογένειες.

Η Υπουργός Εργασίας & Κοινωνικής Ασφάλισης κα.Κεραμέως παρουσιάζεται ως ιδιαίτερα δραστήρια σε αυτή την καμπάνια «επαναπατρισμού». Ήταν παρούσα δια ζώσης και σε δύο πρόσφατες εκδηλώσεις «Ημέρας Καριέρας» σε Άμστερνταμ και Ντυσελντορφ. Η ίδια αναφέρει ότι περισσότεροι από 2,700 Έλληνες της διασποράς συμμετείχαν, καθώς και ότι έχουν ήδη γίνει κάποιες προσφορές και προσλήψεις.

Στη συνέχεια η κυβέρνηση προέβη σε επικοινωνιακό βομβαρδισμό διακινώντας και το τελευταίο διαφημιστικό σποτ της σχετικής καμπάνιας της: ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ Αναλύοντας το περιεχόμενο του διαφημιστικού, μπορεί κανείς άμεσα να παρατηρήσει ότι γίνεται επίκληση αποκλειστικά στο συναίσθημα, μέσα από ένα φθηνό συνονθύλευμα νόστου, οικογενειακής απώλειας και ρηχού πατριωτισμού.

Είναι προφανές ότι το διαφημιστικό αυτό που δημιουργήθηκε με τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου δεν απευθύνεται στους πραγματικούς ενδιαφερόμενους, τους Έλληνες μετανάστες, αλλά στους γηράσκοντες γονείς τους που παραμένουν στην Ελλάδα. Μια θνήσκουσα χώρα, έρμαιο των καρτέλ, αλλότριων συμφερόντων, δημογραφικής κατάρρευσης, ερήμωσης της περιφέρειας, καλπάζοντος κόστους και μονίμως υποβαθμιζόμενης ποιότητας ζωής αλλά και ενός ανάπηρου κράτους ποδηγετούμενου από ένα εθνικά ευνουχισμένο πολιτικό σύστημα με μόνη έγνοια την αδιατάρακτη διαχείριση του δημόσιου ταμείου και των ευρωπαϊκών χρηματικών εισροών. Χωρίς κανένα ουσιαστικό σχέδιο ή όραμα.

Η επικοινωνιακή αυτή καμπάνια φαίνεται πως απευθύνεται κυρίως στους εναπομείναντες ψηφοφόρους. Στόχος της δεν είναι να επαναπατρίσει όσους μετανάστευσαν στο εξωτερικό, αλλά να ξανακερδίσει το κομμάτι του 41% που μετανάστευσε εκλογικά προς την λεγόμενη «ακροδεξιά» ή προς την πλήρη αποχή και πλέον συνιστά μια πλειοψηφία, μια τεράστια κοινωνική αντιπολίτευση.

Επειδή αρκετά μέλη της πλατφόρμας μας ανήκουν στην ελληνική διασπορά και ζουν σε διάφορες χώρες του κόσμου, επιθυμούμε να εκφράσουμε την επιφύλαξη μας καθώς και μερικά ερωτήματα σχετικά με την τελευταία καμπάνια της κυβέρνησης.

Μερικά ερωτήματα συνοψίζονται ως εξής:

– Όλη η καμπάνια φαίνεται να αφορά κυρίως σε μεσαία και υψηλόβαθμα εξειδικευμένα στελέχη, με μόνο όχημα επαναπατρισμού την μισθωτή απασχόληση σε μεγάλες (για τα ελληνικά δεδομένα) εταιρίες. Παρατηρούμε επίσης και την πλήρη απουσία ελληνικών ερευνητικών ή πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ενώ είναι γνωστό ότι μεγάλο μέρος του ακαδημαϊκού και ερευνητικού μας δυναμικού ζει και εργάζεται στο εξωτερικό, με ελάχιστες πιθανότητες επαναπατρισμού.

Παρόλα αυτά και το τελευταίο κύμα Ελλήνων μεταναστών δεν συγκροτείται αποκλειστικά από μεσαία ή υψηλόβαθμα διοικητικά στελέχη, αλλά από συμπολίτες μας σε κάθε τομέα της οικονομίας: τεχνίτες, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιχειρηματίες, εργαζόμενοι στον τουρισμό και την εστίαση κλπ. Τελικά το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται η πρόσφατη κυβερνητική καμπάνια πόσο μεγάλο είναι και επαρκεί άραγε για αντιστροφή των μεταναστευτικών τάσεων;

– Τι συνθήκες εργασίας και work-life balance παρέχουν οι Έλληνες εργοδότες, ειδικά σε μεσαία και κατώτερα επίπεδα εργασιακής εμπειρίας, και πως συγκρίνονται αυτές με τις αντίστοιχες θέσεις στο εξωτερικό?

– Εφόσον αποφασίσει μία οικογένεια της διασποράς να επαναπατριστεί, ακόμα και αν αποτελείται από υψηλά εξειδικευμένα στελέχη, ποια υγειονομική κάλυψη, εκπαίδευση για τα παιδιά της ή γενικότερη ασφάλεια παρέχεται από το ελληνικό κράτος, ειδικά σε σχέση με τις χώρες από τις οποίες θα επιστρέψουν; Εφόσον επιλέξουν τον ιδιωτικό τομέα για όλα αυτά, τι κόστος έχουν αυτές οι υπηρεσίες και πόσο, αναλογικά, μέρος του εισοδήματος τους απαιτείται να δαπανήσουν;

– Υπάρχει εξειδίκευση κινήτρων για επαναπατρισμό στην περιφέρεια, ειδικά σε ακριτικές και αγροτικές περιοχές, ή αυτά τα κίνητρα συμβάλουν στον περαιτέρω υδροκεφαλισμό του κράτους και στην υπερσυγκέντρωση πληθυσμού στην πρωτεύουσα;

– Πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσει μία νέα επιχείρηση κάποιος που επαναπατρίζεται, ενώ το φορολογικό καθεστώς είναι διαρκώς μεταβαλλόμενο; Συμβάλει το κράτος στον περιορισμό των επιχειρηματικών κινδύνων που ενέχει ένας επαναπατρισμός εφόσον κάποιος δεν θέλει να εργαστεί ως υπάλληλος;

Αν και υπάρχει μία τάση επαναπατρισμού κάποιων μικρών υποομάδων από όσους μετανάστευσαν τα τελευταία 15 χρόνια, η εικόνα μας από το πεδίο είναι ότι συνολικά το φαινόμενο παραμένει περιορισμένο και με εξαιρετικά αρνητικές προοπτικές.

Η δε κυβέρνηση παίρνει πρωτοβουλίες που εξακολουθούν να έχουν λανθασμένη στόχευση. Ο επαναπατρισμός των Ελλήνων καθίσταται πλέον ζήτημα εθνικής επιβίωσης για την Ελλάδα και απαιτεί σοβαρό, μακροχρόνιο στρατηγικό σχεδιασμό και προετοιμασία και όχι πυροτεχνήματα κομματικής κατανάλωσης.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.