ΓΚΟΥΤΖΑΝΗΣ ΣΠΥΡΟΣ
Η ρήση περί του ευεργετηθέντος αχάριστου ταιριάζει στην σχέση του Σαμαρά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη: Ο Σαμαράς τον έκανε υπουργό, του έδωσε την προεδρία της ΝΔ και έφτιαξε το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που τον ανέδειξε πρωθυπουργό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πάλι, πρώτα του αρνήθηκε την θέση του Επιτρόπου στην ΕΕ, μετά την Προεδρία της Δημοκρατίας και εν τελεί τον διέγραψε σε μία κίνηση υψηλού ρίσκου που είναι πιθανό να καταστρέψει και τους δύο.
Το ρητό περί των ευεργετηθέντων αχάριστων μπορεί να συμπεριλάβει τους Μάκη Βορίδη και Άδωνη Γεωργιάδη, όπως και τον Βασίλη Κικίλια. Χρωστούν την πολιτική τους επιβίωση και ανέλιξη στον Σαμαρά αλλά τώρα ήταν οι πρώτοι που έκαναν δηλώσεις στήριξης του Μητσοτάκη. Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι διαφορετική περίπτωση.
Η έχθρα του Σαμαρά με την οικογένεια Μητσοτάκη είναι ένα ξεχωριστό μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της ΝΔ. Ο Σαμαράς αναδείχθηκε από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη –αν και ξεκίνησε από τον Αβέρωφ– ο οποίος τον επέβαλε στην οικουμενική κυβέρνηση το 1989 ως υπουργό Οικονομικών. Στην συνέχεια μετά τις εκλογές του 1990 τον έκανε το νεότερο υπουργό Εξωτερικών, μέχρι που τον απέπεμψε λόγω του Σκοπιανού τον Απρίλιο 1992. Τον Ιούνιο 1993 ο Σαμαράς αποχώρησε από τη ΝΔ και ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη –σε μία έμπνευση του προσωπικού του φίλου Οδυσσέα Ελύτη– με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές.
Ο Σαμαράς σταθερά αρνείται ότι έριξε την κυβέρνηση που ακόμη και μετά την αποχώρηση του Συμπιλίδη, τον Σεπτέμβριο 1993, είχε 150 έδρες. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πάλι σε παλαιές του δηλώσεις έχει αναφέρει και τις δύο εκδοχές και ότι τον έριξε ο Σαμαράς και ότι εκείνος οδήγησε την χώρα σε εκλογές. Τυπικά δεν τον έριξε αλλά σε κάθε περίπτωση τον αποσταθεροποίησε και έδωσε την χαριστική βολή. Η στιγμή όμως δεν ήταν κατάλληλη για το εγχείρημα της Πολιτικής Άνοιξης. Ίσως προηγήθηκε καμιά δεκαπενταριά χρόνια της εποχής.
Η Πολιτική Άνοιξη δεν μπήκε στην Βουλή στις εκλογές του 1996 και ο Σαμαράς εισήλθε στην πολιτική έρημο από την οποία τον έβγαλε ο Κώστας Καραμανλής, όταν τον επανέφερε πρώτα σαν ευρωβουλευτή το 2004, ύστερα στην Βουλή το 2007 και εν τελεί τον έκανε υπουργό Πολιτισμού τον Ιανουάριο 2009. Σε μία παλιά του αποστροφή ο Καραμανλής είχε πει: «Έχω τώρα την Ντόρα εάν φέρω πίσω και τον Αντώνη θα το διαλύσουν το κόμμα». Τελικά και οι δύο τον σεβάστηκαν και δεν του δημιούργησαν προβλήματα ίσως γιατί –όπως πάλι είχε προβλέψει ο Καραμανλής– ο ένας εξισορροπούσε τον άλλο. Ήταν όμως ακόμη η εποχή των Σουφλιά, Αλογοσκούφη, Ρουσόπουλου, Βουλγαράκη και Μειμαράκη. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ
Η ρήση περί του ευεργετηθέντος αχάριστου ταιριάζει στην σχέση του Σαμαρά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη: Ο Σαμαράς τον έκανε υπουργό, του έδωσε την προεδρία της ΝΔ και έφτιαξε το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που τον ανέδειξε πρωθυπουργό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πάλι, πρώτα του αρνήθηκε την θέση του Επιτρόπου στην ΕΕ, μετά την Προεδρία της Δημοκρατίας και εν τελεί τον διέγραψε σε μία κίνηση υψηλού ρίσκου που είναι πιθανό να καταστρέψει και τους δύο.
Το ρητό περί των ευεργετηθέντων αχάριστων μπορεί να συμπεριλάβει τους Μάκη Βορίδη και Άδωνη Γεωργιάδη, όπως και τον Βασίλη Κικίλια. Χρωστούν την πολιτική τους επιβίωση και ανέλιξη στον Σαμαρά αλλά τώρα ήταν οι πρώτοι που έκαναν δηλώσεις στήριξης του Μητσοτάκη. Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι διαφορετική περίπτωση.
Η έχθρα του Σαμαρά με την οικογένεια Μητσοτάκη είναι ένα ξεχωριστό μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της ΝΔ. Ο Σαμαράς αναδείχθηκε από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη –αν και ξεκίνησε από τον Αβέρωφ– ο οποίος τον επέβαλε στην οικουμενική κυβέρνηση το 1989 ως υπουργό Οικονομικών. Στην συνέχεια μετά τις εκλογές του 1990 τον έκανε το νεότερο υπουργό Εξωτερικών, μέχρι που τον απέπεμψε λόγω του Σκοπιανού τον Απρίλιο 1992. Τον Ιούνιο 1993 ο Σαμαράς αποχώρησε από τη ΝΔ και ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη –σε μία έμπνευση του προσωπικού του φίλου Οδυσσέα Ελύτη– με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές.
Ο Σαμαράς σταθερά αρνείται ότι έριξε την κυβέρνηση που ακόμη και μετά την αποχώρηση του Συμπιλίδη, τον Σεπτέμβριο 1993, είχε 150 έδρες. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πάλι σε παλαιές του δηλώσεις έχει αναφέρει και τις δύο εκδοχές και ότι τον έριξε ο Σαμαράς και ότι εκείνος οδήγησε την χώρα σε εκλογές. Τυπικά δεν τον έριξε αλλά σε κάθε περίπτωση τον αποσταθεροποίησε και έδωσε την χαριστική βολή. Η στιγμή όμως δεν ήταν κατάλληλη για το εγχείρημα της Πολιτικής Άνοιξης. Ίσως προηγήθηκε καμιά δεκαπενταριά χρόνια της εποχής.
Η Πολιτική Άνοιξη δεν μπήκε στην Βουλή στις εκλογές του 1996 και ο Σαμαράς εισήλθε στην πολιτική έρημο από την οποία τον έβγαλε ο Κώστας Καραμανλής, όταν τον επανέφερε πρώτα σαν ευρωβουλευτή το 2004, ύστερα στην Βουλή το 2007 και εν τελεί τον έκανε υπουργό Πολιτισμού τον Ιανουάριο 2009. Σε μία παλιά του αποστροφή ο Καραμανλής είχε πει: «Έχω τώρα την Ντόρα εάν φέρω πίσω και τον Αντώνη θα το διαλύσουν το κόμμα». Τελικά και οι δύο τον σεβάστηκαν και δεν του δημιούργησαν προβλήματα ίσως γιατί –όπως πάλι είχε προβλέψει ο Καραμανλής– ο ένας εξισορροπούσε τον άλλο. Ήταν όμως ακόμη η εποχή των Σουφλιά, Αλογοσκούφη, Ρουσόπουλου, Βουλγαράκη και Μειμαράκη. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου