Πώς η ισραηλινή αεροπορία θα μπορούσε να «γονατίσει» το Ιράν: Ανάλυση της Jerusalem Post.

Τι μπορεί να συμβεί αν το Ισραήλ προβεί σε γενικευμένη επίθεση αντιποίνων- και στοχεύσει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Επιμέλεια: Κώστας Μαυραγάνης
Ανεξαρτήτως των όποιων ερμηνειών σχετικά με τα μηνύματα που μπορεί να έστειλε στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στρατηγικής εικόνας, η ιρανική επίθεση κατά του Ισραήλ από στρατιωτικής άποψης ήταν μια ολοκληρωτική αποτυχία: Σχεδόν το σύνολο των όπλων που εξαπολύθηκαν καταρρίφθηκαν και προκλήθηκαν ελάχιστες ζημιές- με το Ισραήλ τώρα να εξετάζει ποια θα είναι η απάντησή του.

Το ερώτημα που τίθεται σε ανάλυση στη Jerusalem Post είναι απλό: Τι θα συμβεί εάν το Ισραήλ αποφασίσει να δώσει μεγάλη απάντηση και στοχεύσει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν;

Το σενάριο της επίθεσης κατά του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν «προβάρεται» εδώ και πολλά χρόνια, και προφανώς είναι πολυδιάστατο και πολύπλοκο- ωστόσο σε γενικές γραμμές υπάρχουν κάποια πράγματα πάνω στα οποία θα μπορούσαν να γίνουν κάποιες εκτιμήσεις με έναν βαθμό βεβαιότητας.

Η «εμπροσθοφυλακή» και οι «διάδρομοι»

Ρόλο κλειδί θα είχε αναμφίβολα το πιο προηγμένο μαχητικό στο οπλοστάσιο του Ισραήλ- το F-35, που είναι stealth και διαθέτει εξελιγμένα συστήματα και όπλα τα οποία το καθιστούν ιδανικό για αποστολές πληγμάτων ακριβείας και «ξηλώματος» αεράμυνας. Σχηματισμοί F-35 θα πετούσαν σε διαφορετικούς «διαδρόμους» για να χτυπήσουν στόχους ανά τα αχανή εδάφη του Ιράν, σε μεγάλη απόσταση από το Ισραήλ. Κάποια μπορεί να πετούσαν κατά μήκος των συνόρων με τη Συρία και την Τουρκία (που δεν θα ήταν και πολύ ευχαριστημένες από αυτό) και μετά θα διέσχιζαν το Ιράκ (το οποίο επίσης δεν θα χαιρόταν ιδιαίτερα), ενώ άλλα μπορεί να περνούσαν από τον σαουδαραβικό εναέριο χώρο (είναι άγνωστο ποια θα ήταν εδώ η στάση της Σαουδικής Αραβίας, μεγάλου εχθρού του Ιράν- το αν θα έδινε τη σιωπηλή έγκρισή της ή θα αντιδρούσε) και τον Περσικό Κόλπο.

«Ξηλώνοντας» την αεράμυνα

Τα ισραηλινά αεροσκάφη θα έφταναν ταυτόχρονα ή σε κύματα, και οι πρώτοι στόχοι θα ήταν τα συστήματα αεράμυνας του Ιράν, ώστε να «ανοίξουν» οι ουρανοί του- τουλάχιστον αυτοί σε πυρηνικές εγκαταστάσεις- κλειδιά. Οι στόχοι θα είχαν υποδειχθεί από τις ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών. Η ιρανική αεράμυνα σίγουρα είναι πιο εξελιγμένη από ό,τι διαθέτει η Συρία, ο Λίβανος ή η Χαμάς, ωστόσο το F-35 ειδικεύεται ακριβώς στο «ξήλωμα» αεράμυνας.

Βαριά οπλισμένα κύματα

Τα F-35 θα ακολουθούνταν σχεδόν βέβαια από κύματα άλλων μαχητικών, βαριά οπλισμένων: F-15 και F-16, που δεν είναι stealth, μα μπορούν να φέρουν μεγάλα φορτία όπλων, και άλλα F-35 βαριά φορτωμένα με όπλα (οπότε τα επίπεδα stealth τους θα είναι μειωμένα, δηλαδή θα είναι πολύ πιο «ορατά» στα ραντάρ από αυτά που ανέλαβαν να καταστρέψουν την αεράμυνα). Τα κύματα των βαριά οπλισμένων αεροσκαφών μπορεί να είναι πολλά, προκειμένου να πληγούν με επαρκή ισχύ πυρός εγκαταστάσεις όπως στο Φόρντο και το Νατάνζ, που βρίσκονται βαθιά μέσα στο έδαφος. Επίσης το Ισραήλ ίσως χρησιμοποιούσε δικούς του βαλλιστικούς πυραύλους ή πυραύλους cruise (ενδεχομένως και με εκτοξεύσεις από υποβρύχια), με μη επανδρωμένα αεροσκάφη να συνδράμουν, σε επίπεδο συλλογής πληροφοριών ή/ και πληγμάτων.

Οι ΗΠΑ δεν έχουν προμηθεύσει το Ισραήλ με «bunker-buster» όπλα ικανά να διεισδύουν βαθιά στο έδαφος, ωστόσο για να αχρηστευθεί μια εγκατάσταση δεν χρειάζεται να καταστραφεί πλήρως- επανειλημμένα πλήγματα θα μπορούσαν να κόψουν την ηλεκτροδότησή της, να θάψουν τις εισόδους/ εξόδους, να την αποκόψουν εν γένει.

Οι στόχοι

Πέρα από το Φόρντο και το Νατάνζ, υπάρχουν και άλλες εγκαταστάσεις που θα μπορούσαν να πληγούν: Οι εγκαταστάσεις βαρέος ύδατος στο Αράκ, οι εγκαταστάσεις ουρανίου κοντά στο Ισφαχάν, αντιδραστήρες έρευνας στο Μπονάμπ, το Ραμσάρ και την Τεχεράνη και αλλού. Έχει αναφερθεί πως οι ισραηλινές υπηρεσίες είχαν δημιουργήσει μια ομάδα που είχε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο: Τη δημιουργία μιας μεγάλης «τράπεζας στόχων» στο Ιράν, που περιελάμβανε και στόχους πέρα από το πυρηνικό του πρόγραμμα, όπως εγκαταστάσεις ενέργειας των Φρουρών της Επανάστασης κ.α.

Το κόστος

Σίγουρα μια τέτοιας κλίμακας επιχείρηση θα γινόταν δύσκολα χωρίς απώλειες: Κάποια αεροσκάφη θα μπορούσαν να καταρριφθούν από την ιρανική αεράμυνα (εννοώντας τα συστήματα εδάφους περισσότερο, γιατί η ιρανική πολεμική αεροπορία θεωρείται απαρχαιωμένη, με πολλά παλιά αεροσκάφη δυτικής προέλευσης, από την εποχή του Σάχη ακόμα- μεταξύ των οποίων και το θρυλικό F-14 Tomcat), ή λόγω έλλειψης καυσίμων εξαιτίας των μεγάλων αποστάσεων (ο ανεφοδιασμός εν πτήσει ή η προσγείωση σε βάσεις ενδιάμεσα είναι «δύσκολες εξισώσεις», αν και όχι αδύνατον να επιλυθούν). Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, στις πάρα πολλές αεροπορικές επιχειρήσεις του Ισραήλ σε Συρία, Λίβανο και Γάζα εδώ και αρκετά χρόνια, έχει χαθεί μόνο ένα F-16. Επίσης, θα μπορούσαν να υπάρξουν απώλειες μεταξύ μελών ειδικών δυνάμεων ή πρακτόρων στο Ιράν που θα κινητοποιούνταν για να συνδράμουν στην επιχείρηση.

Σε διαφορετικό επίπεδο, μια τέτοιας κλίμακας επιχείρηση θα ήταν ένα τεράστιο και δύσκολο εγχείρημα, που θα ήταν πολύ σημαντικό να έχει τη στήριξη των ΗΠΑ και άλλων συμμάχων- και αυτό θα ήταν επίσης «δύσκολη εξίσωση», δεδομένων των προσπαθειών για αποκλιμάκωση και αποφυγή ενός γενικευμένου πολέμου. Επίσης, υπάρχει και το «αγκάθι» της Χεζμπολάχ του Λιβάνου, που είναι σύμμαχος του Ιράν και θεωρείται ότι θα εμπλεκόταν σε μια τέτοια γενικευμένη σύγκρουση, κινητοποιώντας το μεγάλο της οπλοστάσιο, με μεγάλους αριθμούς drones και πυραύλων.

Οι σημαντικοί αυτοί παράγοντες λειτουργούν αποτρεπτικά για μια τέτοια επιχείρηση εδώ και χρόνια- ωστόσο η επιλογή του Ιράν να «διαβεί τον Ρουβίκωνα» με την πρόσφατη επίθεση εκτιμάται πως πιθανότατα ενισχύει τις φωνές αυτών στο Ισραήλ που θεωρούν ότι τα χειρότερα σενάρια υλοποιούνται ούτως ή άλλως, αμφισβητώντας έντονα κατά πόσον θα έπρεπε να τίθεται πλέον θέμα αυτοσυγκράτησης.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.