Δυο φορές κατά την διάρκεια της κατοχής οι Έλληνες αψήφησαν τους κατακτητές, ύψωσαν το εθνικό τους ανάστημα, έκαναν όπλο τους την αξιοπρέπεια και την αγάπη τους για την πατρίδα, βροντοφώναξαν «ελευθερία» και τίμησαν τους ήρωες του 1821 την επέτειο της 25ης Μαρτίου!
Οι εκδηλώσεις βάφτηκαν με αίμα.
Μπροστά στο Άγνωστο Στρατιώτη έπεσαν νεκροί τέσσερις νεαροί διαδηλωτές, εκατοντάδες τραυματίστηκαν από τα πυρά και την βία των Ιταλών και των Γερμανών και πολλοί συνελήφθησαν.
Οι γαλανόλευκες σημαίες που κυμάτισαν όμως στην καρδιά της Αθήνας, έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα, που τόνωσε και ανύψωσε το ηθικό των σκλαβωμένων Ελλήνων…
1942. ΟΙ ΗΡΩΙΚΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ
Στις 24 Μαρτίου 1942 το πρωί, μικρές ομάδες φοιτητών μαζεύτηκαν στην πλατεία Εξαρχείων.
Ήταν ειδοποιημένοι από την οργάνωση τους, το σπουδαστικό τμήμα του ΕΑΜ Νέων, που κατηύθυνε τον αγώνα στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Οι περισσότεροι έρχονταν κατευθείαν από το φοιτητικό συσσίτιο, όπου επί ώρες περίμεναν κάθε μέρα με τα κατσαρολάκια τους για να πάρουν μια κουταλιά μπλιγούρι ή νεροζούμι με λιγοστές φακές, για να κρατηθούν στα πόδια τους.
Λίγα άτομα ήταν στην πλατεία, όταν ακούστηκαν τα πρώτα χειροκροτήματα.
Ήταν κάτι το απροσδόκητο.
Κάτω από τη μύτη των Γερμανών και των Ιταλών, ένας φοιτητής ανέβηκε σε μια καρέκλα, και με βιαστικά λόγια, μίλησε για τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας του ’21, «πού μας δείχνουν και σήμερα το δρόμο για να λευτερωθούμε από τους καινούργιους τυράννους…».
Τα βαθουλωμένα από την πείνα μάτια του νέου, πετούσαν φλόγες καθώς υπογράμμισε με έμφαση τις τελευταίες αυτές φράσεις.
Τα γύρω παράθυρα άνοιξαν, και οι Αθηναίοι δεν πίστευαν στα μάτια τους. Χειροκροτήματα ακούστηκαν από παντού. Κάποιος κρατούσε μπροστά μια ελληνική σημαία, και ή φάλαγγα των διαδηλωτών, συνεχώς μεγάλωνε.
Προχώρησαν όλοι, κι έφτασαν στο Κολωνάκι, στην πλατεία Ξανθού, για να στεφανώσουν το άγαλμα του Φιλικού. Τα πρώτα σύννεφα φάνηκαν λίγο αργότερα. Στην οδό Σόλωνος, κοντά στη Νομική Σχολή, δύο ζώνες αστυφυλάκων, προσπαθούσαν να φράξουν το δρόμο.
Το κύμα όμως των διαδηλωτών ήταν τόσο ορμητικό, πού έσπασε τον κλοιό.
Ένας από τους φοιτητές, πλησίασε τον επικεφαλής αστυνόμο και του υπενθύμισε ότι κι αυτός ήταν Έλληνας και δεν θα έπρεπε να εκτελεί τις εντολές των Ιταλών.
Εκεί στο Κολωνάκι, μια φοιτήτρια σκαρφάλωσε και πέρασε το στεφάνι στην προτομή του Ξανθού.
‘Από τις παρόδους όμως είχαν ήδη κάνει την εμφάνιση τους οι Ιταλοί.
Οι καραμπινιέροι όρμησαν στο πλήθος και χτυπούσαν με τα κοντάκια των όπλων τους, με σπαθιά, κι άρχισε αληθινή μάχη, ενώ ό σημαιοφόρος, ένα παιδί από τα Δωδεκάνησα αμυνόταν ηρωικά για να μην του πάρουν τη σημαία.
Οι φοιτητές ξανασυγκεντρώθηκαν στη Δεξαμενή, όπου έγινε νέα εκδήλωση με καινούργιο ομιλητή, μέσα σε πέλαγος πατριωτικού ενθουσιασμού.
Ξαφνικά, ακούστηκαν πυροβολισμοί και ομοβροντίες.
Οι φοιτητές σκόρπισαν χωρίς να καταλάβουν από πού τους χτυπούσαν, θα το συνειδητοποιούσαν λίγο αργότερα.
Οι Ιταλοί από τον Λυκαβηττό έριχναν επιθετικές χειροβομβίδες και πυροβολισμούς.
Η… ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ
Οι αρχές Κατοχής ένιωθαν την οργή του λαού, και προσπαθούσαν να τον κατευνάσουν υποκρινόμενοι ότι σέβονται τις εθνικές παραδόσεις.
Νωρίς λοιπόν, στον Μητροπολιτικό Ναό, εμφανίσθηκε ο «πρωθυπουργός» Τσολάκογλου, με στολή στρατηγού και εκπρόσωποι των γερμανικών και ιταλικών άρχων, οπού παρακολούθησαν τη Λειτουργία.
Αμέσως κατόπιν, ό Τσολάκογλου κατευθύνθηκε στο Μνημείο του Άγνωστου, κατέθεσε στεφάνι και …γονάτισε!
Για να συμπληρωθεί ή… «παράσταση», την ίδια ώρα πού ό Τσολάκογλου στεφάνωσε τον «Άγνωστο», ό «αντιπρόεδρος» της «κυβερνήσεως» ό Κ. Λογοθετόπουλος, πήγε στο μνημείο των Γερμανών στρατιωτών καί κατέθεσε δάφνινο στεφάνι πού έφερε ταινίες με τα… ελληνικά χρώματα!
Παράλληλα, ό «υπουργός Οικονομικών», ο Γκοτζαμάνης μετέβη στο μνημείο των Ιταλών στρατιωτών για τον ίδιο σκοπό…
Στο διάγγελμα του ο Τσολακογλου τόλμησε να πει.
«Συντόμως θα είμαι είς θέσιν να αναγγείλω την άνάπλασιν των θεσμών μας καί την προσαρμογή των είς το νέον πνεύμα, το όποιον ενσαρκώνει ή Γερμανία του Χίτλερ καί ή Ιταλία του Μουσολίνι.
Καί τότε θα καλέσω τους νέους να αναλάβουν είς χείρας των την διεύθυνσιν της Ελλάδος είς όλους τους τομείς».
Σ’ αυτήν την προκλητική ομιλία, ή νεολαία απάντησε στον Τσολάκογλου με τον εορτασμό στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ό καθηγητής Δημ. Ζακυνθινός εκφώνησε έναν ενθουσιώδη πατριωτικό λόγο, πού τέλειωνε με τα λόγια του Ρήγα:
«Ακόμα ταύτη την άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες…»
Το τι έγινε, είναι δύσκολο να περιγραφεί με τη θύελλα των χειροκροτημάτων και των ζητωκραυγών, ενώ ό χώρος είχε περικυκλωθεί από τους καραμπινιέρους και τα ελληνόφωνα όργανα τους. Οι νέοι ξεχύθηκαν στους δρόμους της αδούλωτης Αθήνας, με πρώτους τους ηρωικούς ανάπηρους του πολέμου στην Αλβανία.
Λευκοντυμένες νοσοκόμες κυλούσαν τα καροτσάκια τους, ενώ ό κόσμος τους χειροκροτούσε.
Φοιτητές, εργάτες, υπάλληλοι και χιλιάδες λαού ακολούθησαν εκείνη τη μαχητική διαδήλωση. Οι Ιταλοί πάνω στ’ άλογα με γυμνά τα ξίφη, πέσανε πάνω στο πλήθος και τραυμάτισαν πολλούς, αλλά η διαδήλωση δεν διαλύθηκε. Οι νέοι κατέθεσαν στεφάνι στον Άγνωστο, και μετά στεφάνωσαν τις προτομές των ηρώων στο Πεδίο του Άρεως, ενώ μια ατέλειωτη ουρά από μαυροντυμένες γυναίκες πού είχαν χάσει τους δικούς τους στο μέτωπο, κατευθύνθηκαν με λουλούδια στο μνημείο…
1943. ΟΙ ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΕΣ ΚΥΜΑΤΙΖΟΥΝ ΞΑΝΑ
Την επόμενη χρονιά πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, ο οποίος ήταν ένας επιστήμονας ηπίων τόνων αλλά φανατικός θαυμαστής του γερμανικού πολιτισμού.
Η κυβέρνηση δεν επιθυμούσε την επανάληψη των επεισοδίων που είχαν σημειωθεί το περασμένο έτος κατά τον εορτασμό της εθνικής εορτής.
Ως εκ τούτου, αποφάσισε να μην εορτασθεί επισήμως η επέτειος της 25ης Μαρτίου.
Μάλιστα, απαγορεύθηκε ακόμη και η τέλεση της παραδοσιακής, επίσημης δοξολογίας στον μητροπολιτικό ναό Αθηνών….
Η διαταγή αυτή, όμως, ήταν «κενό γράμμα» για τον ελληνικό λαό.
Τα παράνομα τυπογραφεία των ελλήνων αγωνιστών δούλευαν ακατάπαυστα και η Αθήνα γέμισε με προκηρύξεις.
Δεκάδες συνθήματα πατριωτικού, περιεχομένου, γράφτηκαν στους τοίχους των σπιτιών.
Μεγάλες αφίσες με γελοιογραφίες του Χίτλερ και του Μουσολίνι, τοιχοκολλήθηκαν σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας.
Κατά το πρωινό της 25ης Μαρτίου 1943, η γαλανόλευκη κυμάτιζε στις εκκλησίες και σε πολλές από αυτές, το συγκεντρωμένο πλήθος έψαλε τον Εθνικό Ύμνο.
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, το εκκλησίασμα από όλους τους ναούς του κέντρου των Αθηνών άρχισε να κατευθύνεται προς το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη….
Στην πλατεία Συντάγματος είχε στηθεί πάλι το ίδιο «σκηνικό» με το 1942.
Δεκάδες θωρακισμένα οχήματα, άρματα μάχης και εκατοντάδες πάνοπλοι Καραμπινιέροι είχαν παραταχθεί μπροστά από το μνημείο.
Οι Αθηναίοι, όμως, οι οποίοι συνέρρεαν στην πλατεία από όλα τα σημεία της πρωτεύουσας, δεν δείλιασαν ούτε στιγμή.
Το πλήθος έψαλε τον Εθνικό Ύμνο και βροντοφώναζε δεκάδες συνθήματα. Δυστυχώς, οι δρόμοι της Αθήνας βάφτηκαν για ακόμη μία φορά με αίμα.
Οι Ιταλοί έκαναν αλόγιστη χρήση βίας.
Οι συγκεντρωμένοι, όμως, διαλύονταν πολύ δύσκολα.
Στο Πεδίον του Άρεως, 50.000 Αθηναίοι κατέκλυσαν το πάρκο και τους πέριξ αυτού δρόμους.
Ένα «δάσος» από σημαίες υψώθηκε και οι προτομές των ηρώων του 1821 στολίστηκαν εκ νέου με στεφάνια.
Εν συνεχεία, συνέβη κάτι το πραγματικά ασυνήθιστο και συγκινητικό.
Μία σάλπιγγα ήχησε και όλο το πλήθος στάθηκε σε στάση προσοχής, κρατώντας την αναπνοή του….
Οι κατοχικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να υποστούν μια ακόμη ταπείνωση.
Οι Ιταλοί επετέθησαν και οι οδομαχίες μεταξύ Καραμπινιέρων και άοπλων πολιτών άρχισαν και εκεί.
Έφιππες ιταλικές δυνάμεις, ρίχνοντας αβίαστα στο «ψαχνό», εξαπέλυσαν απανωτές εφόδους για να διαλύσουν το συγκεντρωμένο πλήθος.
Η οργή των Αθηναίων απέναντι στον κατακτητή ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ακόμα και οι γυναίκες αφόπλισαν κάποιους ιταλούς στρατιώτες. Κατόπιν της αποτυχίας των εφίππων μονάδων «να επιβάλουν την τάξη», οι Ιταλοί χρησιμοποίησαν θωρακισμένα οχήματα.
Ο απολογισμός των οδομαχιών ήταν τέσσερις νεκροί Αθηναίοι και δεκάδες τραυματίες….
Α.Γ. Λεονταρίτης
Η Μηχανή του Χρόνου
Δημοσίευση σχολίου