Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε ότι οι ηγέτες και οι αξιωματούχοι δεν μπορούν να ικανοποιήσουν όλο το ακροατήριο τους. Ειδικά αν πρόκειται για τους ψηφοφόρους τους, αν και οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές είναι οι πιο δύσκολοι -ίσως και οι πιο “επικίνδυνοι” κριτές τους.
Βλέπω τις διαφωνίες που προέκυψαν για το ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας Νίκου Δένδια στη Λιβύη και ειλικρινά σας το γράφω, απορώ και εξίσταμαι.
Εάν ο Έλληνας υπουργός αποβιβαζόταν από το αεροπλάνο και προχωρούσε σε διμερή συνάντηση με την Λίβυα υπουργό Εξωτερικών της διεφθαρμένης κυβέρνησης της Τρίπολης, θα τον κατηγορούσαν τώρα για άτακτη υποχώρηση και αναγνώριση μίας παράνομης συμφωνίας.
Είχε την πρωτοβουλία -καθώς ήταν απόφαση της στιγμής- να αρνηθεί να συναντήσει την κ. Νάλια Μανγκούς και αυτό μπορεί να του κοστίσει στο μέλλον. Διότι οι νεοφιλελεύθεροι της Αθήνας και η λεγόμενη Αθηναϊκή Ελίτ αντέδρασαν με ένα τουλάχιστον περίεργο τρόπο.
Διαφώνησαν ανοικτά με την απόφαση του κ. Δένδια και μάλιστα «είδαν» ότι ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών επένδυσε για το …μέλλον: Εννοούν για την επόμενη αναμέτρηση για τον νέο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, άρα τον νέο εν δυνάμει Πρωθυπουργό.
Ο καθένας έχει τις φιλοδοξίες του και είναι θεμιτό. Αλλά, απ’ ότι ακούω, από σοβαρούς αξιωματούχους και διπλωμάτες, ο κ. Δένδιας πιστεύει όσα κάνει -και κάνει πολλά- και ότι θα δώσει ηχηρό παρόν -δίπλα στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μηταοτάκη- την ώρα της αλήθειας, όταν η Ν.Δ. θα οδηγηθεί αναγκαστικά -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στις κάλπες.
Το βασικό ερώτημα είναι αν μπορεί να εκλεγεί στην περίπτωση που ο πρωθυπουργός αποφασίσει να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από το κόμμα του.
Από τις μέχρι τώρα αντιδράσεις φαίνεται ότι είναι στους πρώτους δελφίνους και στις μετρήσεις βρίσκεται σε απόσταση από τους επόμενους. Είναι ένας πολιτικός με φανατικούς υποστηρικτές, τον οποίο μερικοί χαρακτηρίζουν «εθνικιστή». Δεν είναι εθνικιστής.
Έχει ιδίαν πείραν των δυσκολιών, των εξελίξεων και των καταστάσεων και θα μπορούσαμε να πούμε ότι θα αναδειχθεί ένας εκ των καλύτερων υπουργών Εξωτερικών της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας.
Ένα άλλο θέμα είναι αν ένας υπουργός κάνει του κεφαλιού του, ή ενημερώνει για τα πάντα τον προϊστάμενο του Πρωθυπουργό. Ήταν απόφαση της στιγμής ή πρόλαβε και συνεννοήθηκε με τον κ. Μητσοτάκη; Αντιλαμβάνομαι ότι ο Πρωθυπουργός γνώριζε. Και αν δεν γνώριζε δεν είχε πρόβλημα με την απόφαση του υπουργού του. Διότι εδώ και καιρό έδωσε το σύνθημα: όχι σε άλλες υποχωρήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι έγιναν πολλές μετά τα Ίμια. Και τις έκανε ένας σοσιαλιστής πρωθυπουργός, ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος δεν έδειξε καμία διάθεση το 1996, να πράξει ότι και ο Ανδρέας Παπανδρέου τον Μάρτιο του 1987.
Η υπόθεση της Λιβύης είναι σοβαρή. Και δεν ευθύνεται η Αθήνα αν οι διεφθαρμένοι ηγέτες της επέλεξαν την Τουρκία στοχεύοντας να πλουσιέψουν οι ίδιοι. Σιγά που ενδιαφέρονται για την ταλαίπωρη χώρα τους. Είναι μία δουλοπρεπής κυβέρνηση -(τρόπος του λέγειν κυβέρνηση)-, η οποία εξυπηρετεί στα πάντα τον Ταγίπ Ερντογάν. Οι διπλωμάτες πιστεύουν πως αυτό θα αλλάξει όταν διεξαχθούν οι εκλογές. Μακάρι.
Εάν η Ελλάδα δεν δείχνει την πυγμή της σε περιπτώσεις όπως της Λιβύης και της Αλβανίας, τι θα πράξει όταν πρέπει να αντιμετωπίσει μία πολυπληθέστερη χώρα, όπως είναι η Τουρκία;
Η αντίδραση, λοιπόν, του κ. Δένδια ήταν ορθή 100%. Διότι τώρα τα μέλη της Αθηναϊκής Ελίτ θα τον κατηγορούσαν ότι αναγνώρισε την παράνομη συμφωνία που υπέγραψε η «τουρκολάγνα» Νάλια Μανγκούς με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου…
Δημοσίευση σχολίου