Αποστολόπουλος Απόστολος
Η Τουρκία θέλει τον έλεγχο όλου του Αιγαίου. Δηλώνει ότι το πρόβλημά της είναι μερικά εξοπλισμένα νησιά, αλλά αυτό κατατάσσεται στα κατά συνθήκη ψεύδη. Ο Ερντογάν, ειλικρινέστατος, το έχει εξηγήσει δημοσίως και ευθαρσώς: «Μας απειλούν, οπότε ή θα κερδίσουμε εδάφη ή θα χάσουμε εδάφη». Δεν εννοούσε την Ελλάδα, αλλά τους Δυτικούς Συμμάχους της Τουρκίας. Ο Ερντογάν δεν είναι τρελός, ούτε απρόβλεπτος.
Βλέπει τη γεωπολιτική πραγματικότητα που περιβάλλει την Τουρκία και τη σερβίρει στο λαό του όπως νομίζει, επειδή χωρίς τον κόσμο είναι αδύνατον να προχωρήσει. Το κακό γι’ αυτόν είναι ότι η συμπαράσταση-συμμετοχή του κόσμου είναι μεν απαραίτητη, αλλά όχι επαρκής προϋπόθεση επιτυχίας. Οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται ότι η Τουρκία ως ανερχόμενη δύναμη και με αυτό το μέγεθος θα τους προκαλέσει μπελάδες και αποπειράθηκαν πραξικόπημα, αλλά απέτυχαν.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έχασε τις εκλογές του 1920 και μετά η Ελλάδα καταστράφηκε. Και ο Ερντογάν λένε ότι μπορεί, ίσως, να χάσει τις επόμενες εκλογές. Η διαφορά είναι ότι κι αν τις χάσει (πράγμα όχι σίγουρο) η σημερινή αντιπολίτευση πλειοδοτεί στις τουρκικές διεκδικήσεις εναντίον της Ελλάδας. Στα λόγια τουλάχιστον, αν χάσει ο Ερντογάν θα μας έρθει κάποιος πιο αδιάλλακτος.
Στο στόχαστρο τα ελληνικά νησιά
Τα ελληνικά νησιά ανήκουν στην κατηγορία “θα κερδίσουμε εδάφη” στο προαναφερόμενο δίλημμα του Ερντογάν, γιατί:
Πρώτον, τα ελληνικά νησιά είναι ο προβαλλόμενος στόχος, το πρώτο βήμα. Πίσω του κρύβεται η φιλοδοξία της Τουρκίας (κι όχι απλώς του Ερντογάν) να γίνει (τουλάχιστον) περιφερειακή δύναμη. Αυτό είναι απλώς αδύνατον, χωρίς κατοχή της κρίσιμης γεωπολιτικά θαλάσσιας περιοχής του Αιγαίου και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, γέφυρας προς τη Μέση Ανατολή. Εννοείται ότι ΗΠΑ και Ρωσία το γνωρίζουν. Αλλά δεν το επιθυμούν.
Δεύτερον, αν η Τουρκία κυριαρχήσει στο μισό Αιγαίο, λίγο πάνω ή κάτω, θα έχει κάνει μια τρύπα στο νερό. Θα ανοίξει μια μεγάλη τρύπα αστάθειας στην περιοχή, καθώς θα έχει συνεχώς αγκάθι στο πλευρό της διότι δεν θα σταθεί κυβέρνηση στην Αθήνα που δεν θα διεκδικεί παλινόρθωση. Αλλιώς θα την περιμένει το Γουδί! Οι ΗΠΑ θέλουν αστάθεια στην περιοχή; Η Ρωσία νομίζει πράγματι ότι θα επωφεληθεί; ΗΠΑ και Ρωσία θα φτιάξουν τον εκβιαστή τους; Σε ποια, έστω μία, περίπτωση ο Ερντογάν έκανε κάτι που δεν ήθελαν οι ΗΠΑ ή ο Πούτιν;
Τρίτον, είναι η επαλήθευση της παροιμίας “δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι”. Η Τουρκία με ναυτική ισχύ θα αποκτήσει υλική βάση για μεγαλύτερες διεκδικήσεις στην διευρυμένη Μέση Ανατολή όπου ήδη έχει παρουσία (ελεγχόμενη) στη Συρία και στη Λιβύη. Οι ΗΠΑ, όπως και η Ρωσία, είναι ήδη εκεί και λογικά δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν συνέταιρο την Τουρκία στην εξουσία τους. Έτσι ΗΠΑ και Ρωσία είπαν όχι στην επίθεση που επιθυμούσε να κάνει ο Ερντογάν στη βόρεια Συρία και αυτός, όπως έγραφα στο κείμενο της περασμένης βδομάδας «άρχισε να κλωσάει τ΄ αυγά του»! Εκεί θα μείνει.
Η πληγή άνοιξε και δεν κλείνει
Είναι απίστευτο πόσο κοντόθωρη μπορεί να είναι η ελίτ μιας χώρας. Στη γραμμή της σταδιακής, αλλά απόλυτης υποταγής, η ελληνική ελίτ πιστεύει ότι για να επιβιώσει στην κυρίαρχη θέση της πρέπει να παραχωρήσει όλη τη χώρα. Θα κρατήσει, ονομαστικά, τη διοίκηση και το χρήμα και θα δώσει την εξουσία στον ισχυρό της Δύσης. Στα ελληνοτουρκικά η πολιτική της συνοψίζεται στην πρόταση-ερώτηση: “Ε! Κι αν περάσουν από τον Έβρο οι Τούρκοι θα πέσουν πάνω στους Αμερικανούς στην Αλεξανδρούπολη. Θα τολμήσουν;”
Ούτε που αναρωτιούνται κατά πόσον οι ΗΠΑ θα στενοχωρηθούν αν αντί για τους Έλληνες, έχουν δίπλα τους τους Τούρκους στη Θράκη, στη Θεσσαλονίκη και παρακάτω προς Αθήνα. Οπότε, το ερώτημα αντιστρέφεται για μας που θα θέλουμε να ανέβουμε προς τον Έβρο, διεκδικώντας τα χαμένα! Η πολιτική “μπρος οι Αμερικάνοι, πίσω τους εμείς και σωθήκαμε” ταιριάζει σε ανόητους και ταυτόχρονα δειλούς. Η πληγή με την Τουρκία δεν θα κλείσει ούτε γρήγορα, ούτε εύκολα και θα αφήσει βαθύ αποτύπωμα. Διότι το παιχνίδι είναι πολύ ευρύτερο από τη διμερή διαμάχη Ελλάδας-Τουρκίας.
Οι ΗΠΑ, που αυτή τη στιγμή επικρατούν, έχουν αποφασίσει, όπως υποδείκνυε ο Μπρεζίνσκι, να συγκρατήσουν τη Ρωσία στα όρια μιας περιφερειακής δύναμης, χωρίς λόγο και επιρροή στην παγκόσμια σκακιέρα. Αυτό είπε και ο Λαβρόφ μόλις προχθές. Ο λόγος; Να σπάσουν τη συμμαχία της Ρωσίας με την Κίνα, τώρα που ακόμα το Πεκίνο συντάσσεται μεν με τη Μόσχα, αλλά με προσεκτικά διστακτικά βήματα, επειδή ανατρέπεται όλη η στρατηγική του της σταδιακής, ειρηνικής, διείσδυσης.
Έτσι, όμως, υποχρεώνουν την Κίνα να προστρέξει τώρα σε βοήθεια της Ρωσίας για να μη βρεθεί μόνη της αύριο. Το Ουκρανικό είναι τμήμα αυτής της σύγκρουσης και ο Κίσινγκερ, σε άλλη, επίσης ισχυρή ομάδα, βλέπει τον κίνδυνο κατάρρευσης της πατρίδας του, μετά την άτακτη φυγή από το Αφγανιστάν. Γι’ αυτό προτείνει να τελειώνουμε και γρήγορα με το Ουκρανικό.
Ο κόσμος όλος χορεύει σε κάτι που άρχισε με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, συνεχίστηκε με τον Δεύτερο και δεν τέλειωσε με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Η Τουρκία σ΄ αυτό το παγκόσμιο χορόδραμα δεν είναι δάσκαλος του χορού, δεν είναι ο πρώτος χορευτής, δεν ξέρει αν η χορογραφία προβλέπει γι’ αυτήν το χορό του Ζαλόγγου. Εμείς, εύπιστοι, νομίζουμε ότι χορεύουμε με ντάμα τη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”. Αλίμονο, οι “πτωχοί τω πνεύματι” μόνο στα παραμύθια πάνε στον Παράδεισο…
Δημοσίευση σχολίου