Εμπλοκή και συμμαχικό «αντίτιμο» - Αναγκαία η πολιτική ουδετερότητας και ανεξαρτησίας.
Ρούντι ΡινάλντιΤα όσα έγιναν στην ελληνική και κυπριακή Βουλή με τις παρεμβάσεις του Ζελένσκι, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την Ελλάδα οι «σύμμαχοι» – και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ, αφού αυτές σκηνοθετούν σε μεγάλο βαθμό τις κινήσεις της επίσημης ουκρανικής πλευράς. Οι ΗΠΑ λοιπόν όχι μόνο θεωρούν τη χώρα μας και την Κύπρο ως «αποικίες» και εντελώς δεδομένες-δεμένες στο Δυτικό άρμα, αλλά και τις πιέζουν να υπαχθούν ακόμα περισσότερο στις «ανάγκες» της αμερικανονατοϊκής μηχανής (στον πόλεμο κατά της Ρωσίας σήμερα, και στη ματαίωση των σχεδίων της Κίνας σε δεύτερο χρόνο).
Το τάγμα Αζόφ παρέλασε εντός του ελληνικού κοινοβουλίου –δείχνοντας πόσο μας σέβεται η Δύση– για να μας πει ότι ο ναζισμός σήμερα εκπορεύεται βασικά από τη Ρωσία… Την ίδια μέρα, ο πολύς Ζελένσκι απλά έκλεισε τη σύνδεση(!) με την κυπριακή Βουλή όταν έγινε αναφορά στο ρόλο της Τουρκίας, για να μην χαλάσει η αγαστή συμμαχία του με την Άγκυρα. Ταυτόχρονα η κυρία Νούλαντ, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ (η κυρία που είπε «ποιος τη γαμεί την Ε.Ε.» το 2014), ζητά την άμεση αποστολή στην Ουκρανία όλου του στρατιωτικού υλικού ρωσικής κατασκευής που διαθέτει η Ελλάδα και η Κύπρος. Μια ωμή διαταγή για αποστρατιωτικοποίηση ζωτικών χώρων της Ελλάδας και της Κύπρου, ενώ είναι αντιμέτωπες με τον τουρκικό επεκτατισμό. Την ίδια μέρα μάθαμε την πρόθεση του αμερικανικού Κογκρέσου να παραχωρηθούν F-16 στην Τουρκία…
Η ωμή αλήθεια
Η «αποικία Ελλάς» διατάσσεται να καταστρέψει τις σχέσεις της με τη Ρωσία, να την ανακηρύξει εχθρική χώρα, να ακρωτηριάσει μέρος της ήδη σε βαθιά κρίση οικονομίας της, να αποστρατιωτικοποιήσει τα νησιά, να προσφέρει οπλισμό και στρατιωτικές μονάδες στις δομές του ΝΑΤΟ, να προσφέρει γη και ύδωρ (λιμάνια, βάσεις, αεροδρόμια κ.λπ.) στους Αμερικάνους. Διατάσσεται να απελάσει Ρώσους διπλωμάτες, να παγώσει όλους τους λογαριασμούς Ρώσων που ζουν στην Ελλάδα, να περικόψει τουλάχιστον 750.000 τουριστών από τη Ρωσία. Διατάσσεται να συρθεί στην κακόφημη «συνεκμετάλλευση», δηλαδή να αποδεχθεί την πρωτοκαθεδρία της Τουρκίας στη «Γαλάζια Πατρίδα» και τη δορυφοροποίηση της Ελλάδας.
Όλα αυτά σχεδόν «επικυρώθηκαν» στα δύο κοινοβούλια του Ελληνισμού, σε Ελλάδα και Κύπρο, ώστε να έχουμε καθαρό το καθεστώς που θα λειτουργεί εφεξής. Οι παρεμβάσεις Ζελένσκι έβαλαν τη βούλα, για να καταλάβει ο καθένας τι ισχύει στις δύο αδελφές χώρες και πώς τις αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.
Δεδομένη η εμπλοκή, αλλά επικίνδυνη για τη χώρα
Η χώρα μας σύρεται από το άρμα της Δύσης και υποχρεώνεται να πάρει θέσεις που φαλκιδεύουν την ίδια την υπόστασή της και τα εθνικά της συμφέροντα. Διότι δεν μπορεί να σταθεί καμία δικαιολογία για την πλήρη και ολοκληρωτική υπαγωγή της πολιτικής της Ελλάδας στα αμερικανικά και ΝΑΤΟϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων, όταν αυτά κατάφωρα διαλύουν ή κουρελιάζουν την υπόσταση της χώρας, και τη στρέφουν με ζήλο σε μια θέση εντελώς εχθρική απέναντι στη Ρωσία – πάλι σε αντίθεση με τα συμφέροντα της χώρας. Δεν χωρά αμφιβολία πως η εθελοδουλία των ελληνικών ελίτ απέναντι στον Δυτικό παράγοντα αποκτά χαρακτηριστικά «υπάκουου σπασίκλα μαθητή», θυμίζοντας τη φράση «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» από τη γνωστή παλιά ταινία…
Σε όλους τους τομείς (εθνικά θέματα, κυριαρχία της χώρας, οικονομία, μεταναστευτικό και μετανάστευση, πολιτική ζωή, εξωτερική πολιτική) θα επιβληθεί μια «πολιτική πολέμου», πλάι σε μια «πολεμική οικονομία». Θα περισταλούν ελευθερίες και δικαιώματα, θα φτωχοποιηθεί βίαια άλλο ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, κι όλα αυτά για τις «αρχές και αξίες» που επικαλείται η Ν.Δ., το πολιτικό σύστημα, ο Πάιατ και η Ε.Ε.
Καταστροφικός «μονόδρομος» και εναλλακτική
Ο νέος γύρος της παγκόσμιας πολυοργανικής κρίσης μετά τα προηγούμενα μεγάλα παροξυσμικά επεισόδια (κρίση 2008-2010, πανδημία, ενεργειακή κρίση), και ο βαθύτατος ανταγωνισμός βασικών δυνάμεων του καπιταλιστικού κόσμου, οδηγεί σε έναν πόλεμο που ακόμα δεν έχουν φανεί όλες οι διαστάσεις του. Σε πόλεμο που ξεπερνά κατά πολύ τους προηγούμενους, και εμπλέκει άμεσα τη Δύση ενάντια στη Ρωσία, με πεδίο μάχης μια χώρα στην καρδιά της Ευρώπης. Αυτή η αναμέτρηση δεν εμπλέκει με τους ίδιους όρους όλες τις δυνάμεις, και δεν έχει κάποιο θετικό φορτίο για τους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας, αλλά ούτε και για τους λαούς των χωρών που εμπλέκονται στον Α ή Β βαθμό. Έμμεσα δημιουργεί μια αρνητική κατάσταση (σε οικονομικό επίπεδο κυρίως) για τους εργαζόμενους και τη φτωχολογιά όλου του κόσμου.
Τα βασικά ανταγωνιζόμενα μέρη (ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία), διά των κυρίαρχων τάξεών τους, δεν έχουν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό, δηλαδή χειραφετητικό, στον κοινωνικό, πολιτικό, καθεστωτικό τομέα. Αυτό αναφέρεται επειδή δεν επιτρέπεται να αποσυνδέουμε εντελώς το ζήτημα των κοινωνικών-παραγωγικών σχέσεων και των σχέσεων εξουσίας από τις γεωπολιτικές συγκρούσεις και στρατηγικές επιδιώξεις των κυρίαρχων τάξεων των κέντρων αυτών. Σε ό,τι αφορά τις μικρές, ανίσχυρες ή μεσαίες χώρες, και κυρίως όσον αφορά τους λαούς ολόκληρου του κόσμου, τα θέματα είναι διαφορετικά. Και η οπτική τους δεν μπορεί ή δεν συμφέρει να συμπίπτει ή να υποτάσσεται σε κάποιο από τα βασικά κέντρα στον ανταγωνισμό του με τα άλλα. Επομένως για τους λαούς και τις μικρές, ανίσχυρες και μεσαίες χώρες, είναι ζωτικής σημασίας μια προσπάθεια απεμπλοκής από τον πόλεμο, και φυσικά η διεκδίκηση μιας άλλης παγκόσμιας αρχιτεκτονικής. Κωδικά, η συγκρότηση ενός πόλου των λαών σε διεθνές επίπεδο.
Διαφορετική πορεία
Αυτή η πορεία σημαίνει μια πολιτική ρήξεων και προσπαθειών ενίσχυσης της εθνικής κυριαρχίας και της κρατικής υπόστασης των μικρών και ανίσχυρων χωρών, μια διαφορετική πορεία (απεξάρτησης και ουδετεροποίησης) απέναντι στα αντιμαχόμενα μπλοκ, μια πολιτική ανεξαρτησίας και κατάκτησης βαθμών κυριαρχίας.
Η εθελοδουλική προσήλωση ως πιστού συμμάχου της Δύσης αναδεικνύει μια ποιότητα που οδηγεί σε νέες εθνικές καταστροφές και συρρικνώσεις. Οδηγεί, στο όνομα των «συμμαχικών υποχρεώσεων», σε περιστολή της εδαφικής κυριαρχίας, σε εκχώρηση κυριαρχίας στους «συμμάχους», σε μειοδοτική πολιτική απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Όποιος δεν τα βλέπει όλα αυτά μετά τα όσα έγιναν τις 2-3 τελευταίες μέρες, εθελοτυφλεί επικινδύνως.
Η «προβιά» μιας Ελλάδας-πειθήνιας συμμάχου πρέπει να πεταχθεί. Στη θέση της πρέπει να ξεπροβάλλει μια εθνολαϊκή πολιτική ανεξαρτησίας και ουδετερότητας της χώρας, που να αναγορεύει την εθνική κυριαρχία και την υπόσταση της Ελλάδας σε κεντρικό ζήτημα. Μια πολιτική που δεν θα φοβάται τον λαό και την έκφρασή του αλλά, αντίθετα, θα στηρίζεται σε μια εθνική-λαϊκή θέληση που θα οικοδομηθεί με μια πολιτική υπεράσπισης του βιοτικού επιπέδου, καταπολέμησης της φτωχοποίησης, παραγωγικής ανασυγκρότησης, δημοκρατικής πορείας και συμμετοχής. Αυτή την πορεία την καταπολεμούν με κάθε τρόπο οι πρεσβείες και οι ελίτ της χώρας. Αυτήν την πορεία πρέπει να τη στηρίξει ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου και απεμπλοκής της Ελλάδας από τα πολλαπλά δεσμά.
Στήριξη στις δυνάμεις μας
Η συμμετοχή σε έναν αμερικανονατοϊκό πόλεμο στο πλευρό της Δύσης ενάντια σε Ρωσία και Κίνα δεν θα ωφελήσει σε τίποτα τη χώρα. Όσες αποστάσεις πάρει από τη σύγκρουση αυτή, τόσο το καλύτερο για μια άλλη πορεία. Βαθμοί κυριαρχίας και ανεξαρτησίας σημαίνει επίσης την μη προσχώρηση σε καμία από τις δύο σκληρές στρατοπεδεύσεις, και την προβολή θέσεων που να κατοχυρώνουν την ειρήνη, το διεθνές δίκαιο, το απαραβίαστο των συνόρων.
Στις συνθήκες της χώρας μας, θα σήμαινε να βάζουμε βέτο στους οργανισμούς που συμμετέχουμε όταν θίγονται βασικά συμφέροντα της χώρας. Θα σήμαινε αδελφοποίηση Ελλάδας και Κύπρου, και εκμετάλλευση κάθε δυνατότητας σε βαλκανικό, μεσογειακό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Για παράδειγμα, δύο «φιλικές» και «συμμαχικές» δυνάμεις, η Τουρκία και το Ισραήλ, το παίζουν δίπορτο και με τις ΗΠΑ και με τη Ρωσία, εισπράττοντας ανταλλάγματα και απειλώντας γειτονικές χώρες.
Γι’ αυτό είναι ζωτικής σημασίας η ανάδειξη άλλων συμμαχιών, και κυρίως η στήριξη στις δυνάμεις μας – αφού φυσικά περάσουμε από μια φάση ανασυγκρότησης σε όλους τους τομείς, δηλαδή μια αλλαγή πορείας που το υπάρχον πολιτικό σύστημα ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει. Είπαμε, ο δρόμος είναι δύσκολος και το μέλλον αβέβαιο (κι όχι εύκολα λαμπρό). Αλλά οι μονόδρομοι που μας επιβάλλουν είναι καταστροφικοί.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Η χώρα μας σύρεται από το άρμα της Δύσης και υποχρεώνεται να πάρει θέσεις που φαλκιδεύουν την ίδια την υπόστασή της και τα εθνικά της συμφέροντα. Διότι δεν μπορεί να σταθεί καμία δικαιολογία για την πλήρη και ολοκληρωτική υπαγωγή της πολιτικής της Ελλάδας στα αμερικανικά και ΝΑΤΟϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων, όταν αυτά κατάφωρα διαλύουν ή κουρελιάζουν την υπόσταση της χώρας, και τη στρέφουν με ζήλο σε μια θέση εντελώς εχθρική απέναντι στη Ρωσία – πάλι σε αντίθεση με τα συμφέροντα της χώρας. Δεν χωρά αμφιβολία πως η εθελοδουλία των ελληνικών ελίτ απέναντι στον Δυτικό παράγοντα αποκτά χαρακτηριστικά «υπάκουου σπασίκλα μαθητή», θυμίζοντας τη φράση «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» από τη γνωστή παλιά ταινία…
Σε όλους τους τομείς (εθνικά θέματα, κυριαρχία της χώρας, οικονομία, μεταναστευτικό και μετανάστευση, πολιτική ζωή, εξωτερική πολιτική) θα επιβληθεί μια «πολιτική πολέμου», πλάι σε μια «πολεμική οικονομία». Θα περισταλούν ελευθερίες και δικαιώματα, θα φτωχοποιηθεί βίαια άλλο ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, κι όλα αυτά για τις «αρχές και αξίες» που επικαλείται η Ν.Δ., το πολιτικό σύστημα, ο Πάιατ και η Ε.Ε.
Καταστροφικός «μονόδρομος» και εναλλακτική
Ο νέος γύρος της παγκόσμιας πολυοργανικής κρίσης μετά τα προηγούμενα μεγάλα παροξυσμικά επεισόδια (κρίση 2008-2010, πανδημία, ενεργειακή κρίση), και ο βαθύτατος ανταγωνισμός βασικών δυνάμεων του καπιταλιστικού κόσμου, οδηγεί σε έναν πόλεμο που ακόμα δεν έχουν φανεί όλες οι διαστάσεις του. Σε πόλεμο που ξεπερνά κατά πολύ τους προηγούμενους, και εμπλέκει άμεσα τη Δύση ενάντια στη Ρωσία, με πεδίο μάχης μια χώρα στην καρδιά της Ευρώπης. Αυτή η αναμέτρηση δεν εμπλέκει με τους ίδιους όρους όλες τις δυνάμεις, και δεν έχει κάποιο θετικό φορτίο για τους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας, αλλά ούτε και για τους λαούς των χωρών που εμπλέκονται στον Α ή Β βαθμό. Έμμεσα δημιουργεί μια αρνητική κατάσταση (σε οικονομικό επίπεδο κυρίως) για τους εργαζόμενους και τη φτωχολογιά όλου του κόσμου.
Τα βασικά ανταγωνιζόμενα μέρη (ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία), διά των κυρίαρχων τάξεών τους, δεν έχουν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό, δηλαδή χειραφετητικό, στον κοινωνικό, πολιτικό, καθεστωτικό τομέα. Αυτό αναφέρεται επειδή δεν επιτρέπεται να αποσυνδέουμε εντελώς το ζήτημα των κοινωνικών-παραγωγικών σχέσεων και των σχέσεων εξουσίας από τις γεωπολιτικές συγκρούσεις και στρατηγικές επιδιώξεις των κυρίαρχων τάξεων των κέντρων αυτών. Σε ό,τι αφορά τις μικρές, ανίσχυρες ή μεσαίες χώρες, και κυρίως όσον αφορά τους λαούς ολόκληρου του κόσμου, τα θέματα είναι διαφορετικά. Και η οπτική τους δεν μπορεί ή δεν συμφέρει να συμπίπτει ή να υποτάσσεται σε κάποιο από τα βασικά κέντρα στον ανταγωνισμό του με τα άλλα. Επομένως για τους λαούς και τις μικρές, ανίσχυρες και μεσαίες χώρες, είναι ζωτικής σημασίας μια προσπάθεια απεμπλοκής από τον πόλεμο, και φυσικά η διεκδίκηση μιας άλλης παγκόσμιας αρχιτεκτονικής. Κωδικά, η συγκρότηση ενός πόλου των λαών σε διεθνές επίπεδο.
Διαφορετική πορεία
Αυτή η πορεία σημαίνει μια πολιτική ρήξεων και προσπαθειών ενίσχυσης της εθνικής κυριαρχίας και της κρατικής υπόστασης των μικρών και ανίσχυρων χωρών, μια διαφορετική πορεία (απεξάρτησης και ουδετεροποίησης) απέναντι στα αντιμαχόμενα μπλοκ, μια πολιτική ανεξαρτησίας και κατάκτησης βαθμών κυριαρχίας.
Η εθελοδουλική προσήλωση ως πιστού συμμάχου της Δύσης αναδεικνύει μια ποιότητα που οδηγεί σε νέες εθνικές καταστροφές και συρρικνώσεις. Οδηγεί, στο όνομα των «συμμαχικών υποχρεώσεων», σε περιστολή της εδαφικής κυριαρχίας, σε εκχώρηση κυριαρχίας στους «συμμάχους», σε μειοδοτική πολιτική απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Όποιος δεν τα βλέπει όλα αυτά μετά τα όσα έγιναν τις 2-3 τελευταίες μέρες, εθελοτυφλεί επικινδύνως.
Η «προβιά» μιας Ελλάδας-πειθήνιας συμμάχου πρέπει να πεταχθεί. Στη θέση της πρέπει να ξεπροβάλλει μια εθνολαϊκή πολιτική ανεξαρτησίας και ουδετερότητας της χώρας, που να αναγορεύει την εθνική κυριαρχία και την υπόσταση της Ελλάδας σε κεντρικό ζήτημα. Μια πολιτική που δεν θα φοβάται τον λαό και την έκφρασή του αλλά, αντίθετα, θα στηρίζεται σε μια εθνική-λαϊκή θέληση που θα οικοδομηθεί με μια πολιτική υπεράσπισης του βιοτικού επιπέδου, καταπολέμησης της φτωχοποίησης, παραγωγικής ανασυγκρότησης, δημοκρατικής πορείας και συμμετοχής. Αυτή την πορεία την καταπολεμούν με κάθε τρόπο οι πρεσβείες και οι ελίτ της χώρας. Αυτήν την πορεία πρέπει να τη στηρίξει ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου και απεμπλοκής της Ελλάδας από τα πολλαπλά δεσμά.
Στήριξη στις δυνάμεις μας
Η συμμετοχή σε έναν αμερικανονατοϊκό πόλεμο στο πλευρό της Δύσης ενάντια σε Ρωσία και Κίνα δεν θα ωφελήσει σε τίποτα τη χώρα. Όσες αποστάσεις πάρει από τη σύγκρουση αυτή, τόσο το καλύτερο για μια άλλη πορεία. Βαθμοί κυριαρχίας και ανεξαρτησίας σημαίνει επίσης την μη προσχώρηση σε καμία από τις δύο σκληρές στρατοπεδεύσεις, και την προβολή θέσεων που να κατοχυρώνουν την ειρήνη, το διεθνές δίκαιο, το απαραβίαστο των συνόρων.
Στις συνθήκες της χώρας μας, θα σήμαινε να βάζουμε βέτο στους οργανισμούς που συμμετέχουμε όταν θίγονται βασικά συμφέροντα της χώρας. Θα σήμαινε αδελφοποίηση Ελλάδας και Κύπρου, και εκμετάλλευση κάθε δυνατότητας σε βαλκανικό, μεσογειακό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Για παράδειγμα, δύο «φιλικές» και «συμμαχικές» δυνάμεις, η Τουρκία και το Ισραήλ, το παίζουν δίπορτο και με τις ΗΠΑ και με τη Ρωσία, εισπράττοντας ανταλλάγματα και απειλώντας γειτονικές χώρες.
Γι’ αυτό είναι ζωτικής σημασίας η ανάδειξη άλλων συμμαχιών, και κυρίως η στήριξη στις δυνάμεις μας – αφού φυσικά περάσουμε από μια φάση ανασυγκρότησης σε όλους τους τομείς, δηλαδή μια αλλαγή πορείας που το υπάρχον πολιτικό σύστημα ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει. Είπαμε, ο δρόμος είναι δύσκολος και το μέλλον αβέβαιο (κι όχι εύκολα λαμπρό). Αλλά οι μονόδρομοι που μας επιβάλλουν είναι καταστροφικοί.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου