Ο νέος κόσμος λαμβάνει αποφάσεις χωρίς τήν δεδηλωμένη!
Μανώλης ΚοττάκηςΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ενδιαφέρον μέ τό οποίο παρακολουθούν οι Έλληνες πλέον τίς εκλογικές αναμετρήσεις στό Παρίσι, τήν Ουάσιγκτων, τό Λονδίνο, τό Βερολίνο αλλά καί τίς πολιτικές εξελίξεις στήν Μόσχα καί τό Πεκίνο μάς δίνει ένα νέο κανόνα! Οι Πρόεδροί μας καί οι Πρωθυπουργοί μας από τίς αποφάσεις τών οποίων εξαρτώνται οι ζωές μας στόν νέο αιώνα βρίσκονται εκτός τής επικράτειάς μας. Οι τοπικές εξουσίες πού εκλέγουν τά μικρότερα έθνη κράτη στόν μεταπολεμικό κόσμο απλώς θά διαχειρίζονται τίς συνέπειες από τίς αποφάσεις τους! Οι Έλληνες θά κληθούμε νά ψηφίσουμε Μητσοτάκη, Τσίπρα, Ανδρουλάκη κ.λπ. στίς προσεχείς εκλογές, αλλά αντιλαμβανόμαστε σαφώς πώς άν μάς δινόταν δυνατότητα νά ψηφίσουμε στίς ΗΠΑ, τήν Γαλλία, τήν Βρεταννία, τήν Ρωσσία καί τό Πεκίνο θά τό κάναμε τρέχοντας.
Η πανδημία πού ταλαιπωρεί καί τήν οικονομία μας γεννήθηκε αλλού. Η έκρηξη τών τιμών στήν ενέργεια γεννήθηκε αλλού, οι υπεύθυνοι είναι άλλοι. Η έξαρση τών μεταναστευτικών ρευμάτων οφείλεται αλλού. Είναι ανατριχιαστικό γιά τόν πολίτη νά συνειδητοποιεί πώς πρόεδρός του καί πρωθυπουργός του είναι ο Μπάιντεν, ο Πούτιν, ο Σί Τζινπίνγκ, ο Μακρόν, ο Τζόνσον, ο Σόλτς, αλλά η μαύρη αλήθεια είναι αυτή. Άν καί τό διακύβευμα τού πολέμου είναι η διάσπαση τής παγκοσμιοποίησης μέχρι νά φθάσουμε εκεί, λαοί καί κοινωνίες θά εισπράττουν τά επίχειρα από τό ενοποιημένο κλειστό παιχνίδι τεσσάρων πέντε ηγετών τού πλανήτη.
Μίλησα τήν Μεγάλη Εβδομάδα μέ απλούς εργαζόμενους πού θέλουν νά φτιάξουν τήν ζωή τους καί νά παντρευτούν μετά από μακρόχρονες σχέσεις. Ή νά κάνουν καί οικογένεια μέ παιδιά. Αυτά είναι τά όνειρά τους. Δέν θέλουν πολλά. Μού έκαναν εντύπωση τά εξής: πρώτον, όταν αναφέρονται στήν εξουσία στήν Ελλάδα μιλούν απρόσωπα γιά κάποιον τρίτο. Δέν υπάρχει ταύτιση μέ τίς πάσης φύσεως ηγεσίες μας. Λένε «έκανε», «έρανε» κ.λπ. Δεύτερον, τά αιτήματά τους είναι πολύ απλά! «Άσε με νά ζήσω! Άσε με νά ησυχάσω! Δώσε μου λίγη σταθερότητα καί γαλήνη. Άσε με!» Αυτή είναι η προσδοκία ενός βαριά κουρασμένου κόσμου ο οποίος δέν ξέρει κάθε μέρα τί τού ξημερώνει. Ο οποίος αρνείται μέ τό δίκιο του νά αποδεχθεί ότι η ζωή μας σέ αυτόν τόν τρελλό αιώνα θά είναι διαρκείς κρίσεις μέ διαλείμματα ησυχίας.
Τό δεύτερο πού μού έκανε εντύπωση ήταν πού απευθύνουν αυτό τό «άσε με». Εκτός από τήν δική μας ηγεσία τό απευθύνουν καί σέ ηγεσίες πού δέν μπορούν νά ελέγξουν μέ τήν ψήφο τους, στήν Δύση καί στήν Ανατολή. Καταλαβαίνουν ότι αυτό πού τούς συμβαίνει τούς ξεπερνά! Μάς ξεπερνά. Καί η μόνη άμυνα είναι τά μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως χώρος εκτόνωσης καί διαμαρτυρίας. Ελεγχόμενα καί αυτά όμως. Υπό άλλες συνθήκες στόν ενοποιημένο από επιπτώσεις κόσμο η απάντηση θά ήταν ενιαίες παγκόσμιες πολιτικές παρατάξεις μέ τήν αυτή θεώρηση τών πραγμάτων ανάλογα μέ τήν οπτική γιά όσα μάς συμβαίνουν. Μέ ενιαίες αξίες. Τό εθνικό συμφέρον όμως στίς μεγάλες δυνάμεις καί συμμαχίες προηγείται τών ιδεολογικών αναζητήσεων. Σέ σημείο ώστε μικρότερα έθνη από απόψεως επικράτειας καί πληθυσμού όπως εμείς νά διαχειρίζονται τίς συνέπειες αποφάσεων ηγετών -πόση θά είναι η επιδότηση στούς λογαριασμούς ρεύματος π.χ.- καί μόνο περιφερειακά νά γίνονται πρωταγωνιστές. Ως συμπληρώματα συμμαχιών καί πάλι μέ τήν δημιουργία βάσεων ή εθνικών υποχωρήσεων από τίς οποίες επωφελούνται τρίτοι παράγοντες καί όχι λαοί.
Ο νέος κόσμος λαμβάνει αποφάσεις χωρίς τήν δεδηλωμένη, καί αυτό είναι πρόβλημα. Καί άν έως τά τέλη τού 2022 καταλήξει ακυβέρνητος γιατί μεγάλοι ηγέτες δέ θά ελέγχουν σώματα καί εθνοσυνελεύσεις τών χωρών τους, αυτό θά είναι ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα!
Μίλησα τήν Μεγάλη Εβδομάδα μέ απλούς εργαζόμενους πού θέλουν νά φτιάξουν τήν ζωή τους καί νά παντρευτούν μετά από μακρόχρονες σχέσεις. Ή νά κάνουν καί οικογένεια μέ παιδιά. Αυτά είναι τά όνειρά τους. Δέν θέλουν πολλά. Μού έκαναν εντύπωση τά εξής: πρώτον, όταν αναφέρονται στήν εξουσία στήν Ελλάδα μιλούν απρόσωπα γιά κάποιον τρίτο. Δέν υπάρχει ταύτιση μέ τίς πάσης φύσεως ηγεσίες μας. Λένε «έκανε», «έρανε» κ.λπ. Δεύτερον, τά αιτήματά τους είναι πολύ απλά! «Άσε με νά ζήσω! Άσε με νά ησυχάσω! Δώσε μου λίγη σταθερότητα καί γαλήνη. Άσε με!» Αυτή είναι η προσδοκία ενός βαριά κουρασμένου κόσμου ο οποίος δέν ξέρει κάθε μέρα τί τού ξημερώνει. Ο οποίος αρνείται μέ τό δίκιο του νά αποδεχθεί ότι η ζωή μας σέ αυτόν τόν τρελλό αιώνα θά είναι διαρκείς κρίσεις μέ διαλείμματα ησυχίας.
Τό δεύτερο πού μού έκανε εντύπωση ήταν πού απευθύνουν αυτό τό «άσε με». Εκτός από τήν δική μας ηγεσία τό απευθύνουν καί σέ ηγεσίες πού δέν μπορούν νά ελέγξουν μέ τήν ψήφο τους, στήν Δύση καί στήν Ανατολή. Καταλαβαίνουν ότι αυτό πού τούς συμβαίνει τούς ξεπερνά! Μάς ξεπερνά. Καί η μόνη άμυνα είναι τά μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως χώρος εκτόνωσης καί διαμαρτυρίας. Ελεγχόμενα καί αυτά όμως. Υπό άλλες συνθήκες στόν ενοποιημένο από επιπτώσεις κόσμο η απάντηση θά ήταν ενιαίες παγκόσμιες πολιτικές παρατάξεις μέ τήν αυτή θεώρηση τών πραγμάτων ανάλογα μέ τήν οπτική γιά όσα μάς συμβαίνουν. Μέ ενιαίες αξίες. Τό εθνικό συμφέρον όμως στίς μεγάλες δυνάμεις καί συμμαχίες προηγείται τών ιδεολογικών αναζητήσεων. Σέ σημείο ώστε μικρότερα έθνη από απόψεως επικράτειας καί πληθυσμού όπως εμείς νά διαχειρίζονται τίς συνέπειες αποφάσεων ηγετών -πόση θά είναι η επιδότηση στούς λογαριασμούς ρεύματος π.χ.- καί μόνο περιφερειακά νά γίνονται πρωταγωνιστές. Ως συμπληρώματα συμμαχιών καί πάλι μέ τήν δημιουργία βάσεων ή εθνικών υποχωρήσεων από τίς οποίες επωφελούνται τρίτοι παράγοντες καί όχι λαοί.
Ο νέος κόσμος λαμβάνει αποφάσεις χωρίς τήν δεδηλωμένη, καί αυτό είναι πρόβλημα. Καί άν έως τά τέλη τού 2022 καταλήξει ακυβέρνητος γιατί μεγάλοι ηγέτες δέ θά ελέγχουν σώματα καί εθνοσυνελεύσεις τών χωρών τους, αυτό θά είναι ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα!
Δημοσίευση σχολίου