Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Μπορεί όχι με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να εκπλήσσει αναμφίβολα το εύρος της ρωσικής στρατιωτικής παρέμβασης της εισβολής εντός του ουκρανικού εδάφους, όμως το ουκρανικό γνωρίζαμε ότι θα έπαιζε κομβικό ρόλο σε μείζονα διακυβεύματα του σύγχρονου κόσμου. Από εκεί θα κρινόταν αν η Ρωσία θα μπορούσε να αναδειχθεί και να παραμείνει σε ισχυρό πόλο του διεθνούς συστήματος. Αυτά ανέφερε ο εξαιρετικός αναλυτής Δρ. Σωτήρης Δημόπουλος που έχει άμεση αντίληψη της κατάστασης, καθώς μεταξύ άλλων, έχει σπουδάσει διεθνείς σχέσεις και στο Κίεβο της Ουκρανίας. Την πρωτεύουσα της χώρας που βρίσκεται ίσως και ώρες από το να πέσει στα χέρια των ρωσικών δυνάμεων.
Ο διαπρεπής αναλυτής μίλησε ραδιοφωνικά στα “Παραπολιτικά FM” στην εκπομπή του συναδέλφου Παναγιώτη Τζένου, απαντώντας σε ερωτήσεις που περιστράφηκαν γύρω από τους ακόλουθους δυο άξονες: Αν η Ευρώπη θα μπορούσε να εμπεδώσει ένα διακριτό δικό της στίγμα στα παγκόσμια πράγματα, αν οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να διατηρήσουν την ηγεμονική τους θέση στον κόσμο. Αυτή η κομβική θέση της Ουκρανίας στο σύνορο του ρωσικού με τον ευρωπαϊκό κόσμο, ήταν γνωστή από δεκαετίες. Έτσι από την πτώση ήδη της Σοβιετικής Ένωσης παιζόταν ένα σκληρό παιχνίδι επιρροής, ανέφερε εισαγωγικά.
Το “παιχνίδι” αυτό χρησιμοποιούσε πραγματικά δεδομένα του ουκρανικού ζητήματος που το βασικότερο είναι η διαφοροποίηση της εθνικής συνείδησης του πληθυσμού, που χοντρικά διαχωρίζεται μεταξύ του δυτικού και του νότιου και ανατολικού λόγω διαφορετικών ιστορικών καταβολών. Αφορμή της παρούσας όξυνσης στάθηκε η ένταση του ανταγωνισμού σε σχέση με τη μεταφορά του φυσικού αερίου με τον νέο αγωγό του NORD STREAM 2 που θα δημιουργούσε νέα δεδομένα στις γερμανορωσικές σχέσεις.
Η επιμονή στη ΝΑΤΟϊκή προοπτική του Κιέβου, από τη ουκρανική ηγεσία προφανώς με την παρότρυνση του ατλαντικού παράγοντα, δημιούργησε συνθήκες αδιεξόδου. Όμως δεν διαβάστηκαν σωστά ούτε από το Κίεβο ούτε από τις ΗΠΑ και τη Δύση οι προθέσεις του Πούτιν. Ίσως υπολόγιζαν ότι δεν θα εισβάλει για να μην υποστεί τις κυρώσεις είτε ότι απλώς θα υποστηρίξει τους αυτονομιστές στα ανατολικά. Τελικώς όμως το Κρεμλίνο αποφάσισε έναν πόλεμο σε ολόκληρη την χώρα.
Οι στόχοι όπως διατυπώθηκαν από τον ίδιο τον πρόεδρο της Ρωσίας είναι “η αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση”. Ο μεν πρώτος περιλαμβάνει την καταστροφή κάθε στρατιωτικής υποδομής, αεράμυνα, αεροδρόμια, πολεμικό ναυτικό στρατιωτικές αποθήκες, επικοινωνίες, και σε δεύτερη φάση στρατιωτικές δυνάμεις. Όπως βλέπουμε η εισβολή γίνεται από τέσσερα σημεία που προσπαθεί να συντομεύσει το χρόνο.
Από βορρά προς το Κίεβο με κατάληψη του Τσερνόμπιλ και του αεροδρομίου Αντόνοφ. Από την πλευρά του Χάρκοβου, που υπήρξε και πρωτεύουσα για ένα διάστημα της Ουκρανίας όταν οι Μπολσεβίκοι πρωτοπήραν την εξουσία. Από την Κριμαία, στην περιοχή της Χερσώνας, και από τις δύο αποσχισθείσες περιοχές του Ντονμπάς. Στόχος να περικυκλωθεί ο ουκρανικός στρατός ο οποίος έχει μεταφερθεί μαζικά στην περιοχή.
Ταυτόχρονα εξελίσσεται και ο δεύτερος στόχος της “αποναζιστικοποίησης”, ουσιαστικά της εκκαθάρισης του μεγαλύτερου μέρους του ουκρανικού πολιτικού προσωπικού. Είναι πολύ πιθανό να καταφέρει να νικήσει και να νικήσει σύντομα. Λόγω του χαμηλού ηθικού του ουκρανικού στρατεύματος, την έλλειψη αεροπορικής κάλυψης, την απογοήτευση από την μη βοήθεια από την Δύση και της απροθυμίας του πληθυσμού στα ανατολικά να πολεμήσει.
Το ζήτημα όμως είναι η επόμενη ημέρα. Εύκολα κατακτάς μια περιοχή, το ζήτημα είναι πώς την διοικείς. Ακόμη και το 1956 και το 1968 στην Ουγγαρία και στην Τσεχοσλοβακία υπήρχε ένα ιδεολογικό πλαίσιο που επέτρεπε κάπως σε φιλοσοβιετικές ηγεσίες με την βοήθεια των σοβιετικών όπλων να παραμείνουν για κάποιες δεκαετίες στην εξουσία. “Σήμερα αυτό το βλέπω πολύ δύσκολο“, ανέφερε ο Σωτήρης Δημόπουλος.
Σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, που θα προέλθουν από τα όσα θα αφήσει ο πόλεμος πίσω του, από τις κυρώσεις που θα επιβληθούν αναμφίβολα σε ένα φιλορωσικό καθεστώς στην Ουκρανίας, από την όξυνση των πολιτικών παθών. “Κι αυτό νομίζω ότι θα είναι το μέγιστο πρόβλημα για την ίδια την Μόσχα”, πρόσθεσε. “Διότι η Ουκρανία δεν είναι Νότιος Οσετία ή Αμπχαζία. Είναι πολλά εκατομμύρια, το δυτικό τμήμα της Γαλικίας και της Βολινίας. Θα εξακολουθήσει να έχει συντριπτικά ποσοστά ο ουκρανικός πατριωτισμός, και εθνικισμός με ακραίες εκφράσεις.”
Το ουκρανικό πρόβλημα μπορεί να γίνει πρόβλημα για την ίδια την Ρωσία, για την εκδήλωση κοινωνικών και πολιτικών αναταράξεων εντός της ομοσπονδιακής χώρας, προειδοποίησε ο Δημόπουλος. Σαφώς η Ρωσία στρέφεται προς την Κίνα, διότι και οι δύο έχουν αυτοκρατορική ιδεολογία και αποδέχονται μόνον την οικονομική παγκοσμιοποίηση. Όχι την “εξαμερικανισμένη πολιτισμική”. Επίσης, η Μόσχα με τις στρατιωτικές επεμβάσεις ανοίγει τον δρόμο σε κινεζική οικονομική διείσδυση, ξεκαθάρισε και επεσήμανε τον πραγματικό κίνδυνο για τη Μόσχα: “Η Ρωσία είναι πιο ευάλωτη, γιατί τελεί σε δημογραφική συρρίκνωση και η οικονομία της είναι αδύνατη”.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου