Στα μάτια των Τούρκων ήμασταν ανέκαθεν ένα χρεοκοπημένο κρατίδιο που κατάφερνε να στέκεται στα πόδια του χάρη στα χρήματα της Δύσης επειδή έπαιζε πρόθυμα τον ρόλο του εντολοδόχου των δυτικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο. Θεωρούν ότι η Δύση έχει θέσει από το 1821 την Ελλάδα υπό την προστασία της και ότι έχουμε αποθρασυνθεί εξαιτίας αυτής της εύνοιας. Μας βλέπουν σαν μια μικρή χώρα που σπρώχνει συστηματικά τη δική τους μεγάλη χώρα προς ανατολάς, με σκοπό να τη φυλακίσει μέσα στα όρια των ακτών της. Οι Τούρκοι θεωρούν ότι το 1974 κατάφεραν στην Κύπρο να σταματήσουν την περικύκλωση που σχεδίαζε η Ελλάδα, αλλά τους στοιχειώνει ακόμα ο εφιάλτης της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, και βέβαια η κομβική θέση του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελλόριζου.
Όταν η Τουρκία μάς ασκεί πίεση και μας σέρνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων δεν το κάνει επειδή θέλει να μιλήσουμε ως ίσος προς ίσον και να επιλύσουμε δίκαια τις όποιες διαφορές μας. Θέλει πολύ απλά να μας εξαναγκάσει να αποδεχτούμε ότι είμαστε οι μπάσταρδοι της Ιστορίας που τυχαία γίναμε κράτος, και που δεν έχουμε δικαιώματα και ζωτικά συμφέροντα στην περιοχή. Κατά τους Τούρκους, ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε είναι να γίνουμε ένα δικό τους προτεκτοράτο, ώστε με τον τρόπο αυτό να αποκατασταθεί έως έναν βαθμό η ιστορική αδικία που θεωρούν ότι έχουν υποστεί.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι σαφές: είναι δυνατόν να πάψουν κάποτε οι Τούρκοι να μας βλέπουν κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ακόμη κι αν καταφέρουμε να τους επιφέρουμε μία στρατιωτική ήττα, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα το πάρουν απόφαση να μας αφήσουν στην ησυχία μας. Μάλλον θα πεισμώσουν ακόμη περισσότερο και θα επιδιώξουν να πάρουν τη ρεβάνς, όπως έγινε το 1919-22. Περισσότερες πιθανότητες να τους ξεφορτωθούμε μια και καλή θα είχαμε αν φροντίζαμε συστηματικά και μεθοδικά για την ταχύτατη οικονομική μας ανάπτυξη, αν παύαμε να ζούμε με δανεικά και αν απελευθερώναμε τις τεράστιες δημιουργικές δυνάμεις των νέων Ελλήνων σταματώντας την αιμορραγία της μετανάστευσης των πιο φιλοπρόοδων συμπατριωτών μας στο εξωτερικό.
Οι Τούρκοι θα άρχιζαν να μας παίρνουν στα σοβαρά και να ξεχνούν τα τρελά όνειρά τους όταν θα μας έβλεπαν να σοβαρευόμαστε και να ωριμάζουμε, να αναπτυσσόμαστε ραγδαία τόσο οικονομικά όσο και τεχνολογικά, και να ορθώνουμε το ανάστημά μας σε Αμερικανούς και Γερμανούς. Όταν δηλαδή θα γινόμασταν μία χώρα που στέκεται γερά στα πόδια της και δεν έχει ανάγκη ξένων προστατών. Μόνο όταν δουν πως απέναντί τους υπάρχει μία χώρα που μπορεί να είναι μικρή πληθυσμιακά αλλά έχει το ΑΕΠ της Ολλανδίας και τη στρατιωτική ισχύ του Ισραήλ, θα το πάρουν απόφαση να σταματήσουν τους τσαμπουκάδες σε βάρος μας. Μέχρι να γίνει αυτό, θα αντιμετωπίζουμε διαρκώς την τουρκική πίεση και θα διατρέχουμε τεράστιο κίνδυνο να βρεθεί κάποια στιγμή μία ανίκανη και ανιστόρητη ελληνική κυβέρνηση που θα μπει στον πειρασμό να δοκιμάσει την εύκολη λύση της έμμεσης μετατροπής μας σε τουρκικό προτεκτοράτο, νομίζοντας ότι έτσι θα απαλλαγεί από τον βραχνά των τουρκικών προκλήσεων – όπως έγινε δηλαδή και με την υπογραφή της επαίσχυντης συμφωνίας των Πρεσπών το 2018 δήθεν για να "πάψουμε να δαπανούμε διπλωματικό κεφάλαιο".
Δημοσίευση σχολίου