Σε φιάσκο άνευ προηγουμένου εξελίσσεται η υπόθεση της αμερικανικής πρότασης για τη νέα φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού. Οι νέες πληροφορίες που έρχονται από το DP στο φως της δημοσιότητας δεν επιβεβαιώνουν απλώς την παγωμάρα που επικρατεί στην ελληνική κυβέρνηση για το «άδειασμα», αλλά η επιεικώς απαράδεκτη πρόταση που κατέθεσαν οι ΗΠΑ αγγίζει τα όρια της προσβολής. Παράλληλα, υπάρχουν πλέον ισχυρές ενδείξεις που οδηγούν σε άλλα συμπεράσματα, τα οποία θα πρέπει να σταθμίσει πολύ προσεκτικά η ελληνική κυβέρνηση προτού αντιμετωπίσει δυσάρεστες εκπλήξεις και μάλιστα πιο σύντομα από όσο φαντάζεται.
Γράφει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Τα περί αμερικανικής εμπλοκής στο μέλλον των ναυπηγείων μάλλον θα πρέπει να τα ξεχάσουμε. Η αναφορά στο θέμα αγγίζει το όριο της προσβολής. Από τα «μεγαλοϊδεατικά» σχέδια ενοποίησης του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας, πλέον μας… υπόσχονται ότι θα μας παρέχουν συμβουλές για να τα αναπτύξουμε!
Όσον αφορά τη ναυπήγηση πλοίων στην Ελλάδα, με τα ανωτέρω δεδομένα καθίσταται όνειρο θερινής νυκτός. Η πρώτη φρεγάτα MMSC θα ναυπηγηθεί στην Ιταλία στις εγκαταστάσεις της Fincantieri, αφήνοντας ανοικτό το τι θα γίνει με τις υπόλοιπες, αφού 5 δισ. ευρώ για να μας δώσουν… συμβουλές, είναι μάλλον αλμυρή τιμή.
Κι εδώ εγείρεται το πρώτο σοβαρό ερώτημα… Για ποιον λόγο δεν επέλεξαν εξ αρχής ένα δοκιμασμένο σκαρί όπως οι ιταλικές FREMM, όπως κατ’ επανάληψη ανέφερε το DP και να τοποθετήσουν αμερικανικά σε μεγάλο βαθμό όπλα;
Για ποιον λόγο επέμειναν στο με διαφορά τελευταίο από επιχειρησιακής απόψεως προτεινόμενο πλοίο; Ή περισσεύει η αλαζονεία θεωρώντας πως απευθύνονται σε αποικία, ή τελικά η Lockheed Martin μπορεί να θέλει, αλλά η νέα αμερικανική κυβέρνηση όχι…
ΤΟ… ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΦΛΕΡΤ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ
Οι υποψίες συσσωρεύονται το τελευταίο διάστημα, ότι η νέα κυβέρνηση Μπάιντεν παίζε ένα δυσμενές για τα ελληνικά συμφέροντα παιχνίδι με επίκεντρο την Τουρκία. Ναι, το κράτος-μαφία όπως προκύπτει κάθε μέρα που περνά, με εμπλοκή ανώτατων αξιωματούχων σε κάθε πτυχή της δράσης του διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος, αλλά και με «ζηλευτό» ρεκόρ στην καταπάτηση κάθε έννοιας κράτους δικαίου.
Το κράτος ενός ψυχικά ασταθή και επικίνδυνου ισλαμιστή ηγέτη ο οποίος δεν δίστασε να βοηθήσει ακόμα και το Ισλαμικό Κράτος όταν έκρινε ότι εξυπηρετούνταν τα συμφέροντά του και υποδαύλισε την πρόσφατη ανάφλεξη μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς για να τορπιλίσει την προσέγγιση του εβραϊκού κράτους με το Ισραήλ, που τον απέκλειε σταδιακά από την ανατολική Μεσόγειο.
Όλα δείχνουν ότι η εμμονή της αμερικανικής γραφειοκρατίας με το αφήγημα της «αναντικατάστατης Τουρκίας» επανέρχεται με σφοδρότητα στο προσκήνιο. Και στο πλαίσιο της προσπάθειας εξυπηρέτησης του στόχου για επαναφορά της Τουρκίας στο «δυτικό μαντρί», όλα τα υπόλοιπα έπονται. Δηλαδή και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Ο κίνδυνος είναι να επανέλθουμε ταχύτατα στην κλασική «συνταγή» των πιέσεων «να τα βρούμε» και καθώς η Τουρκία ως γνωστόν δεν υποχωρεί αν δεν αρπάξει, οποιαδήποτε συμφωνία θα στηριχτεί όχι σε συμβιβασμό, αλλά σε ελληνικές υποχωρήσεις οι οποίες στην πραγματικότητα θα αποτελέσουν παραίτηση από δικαιώματα που ισχύουν για όλες τις άλλες χώρες της υφηλίου. Θυμηθείτε τον τουρκικό παραλογισμό ότι τα νησιά δεν δικαιούνται τίποτα άλλο πέραν χωρικών υδάτων έξι ναυτικών μιλίων…
Οι ΗΠΑ του Μπάιντεν εκμεταλλεύθηκαν το χαμηλό ύψος της σύμβασης που δεν απαιτούσε έγκριση από το Κογκρέσο και έδωσαν εξαγωγική άδεια για έξι επιθετικά ελικόπτερα T129 ATAK στις Φιλιππίνες. Λίγες μέρες αργότερα, «έσκασε» η είδηση της πώλησης των οπλισμένων μη επανδρωμένων αεροχημάτων μάχης (UCAV) τύπου Bayraktar στην Πολωνία.
Προφανώς, εδώ η ερμηνεία είναι ότι με τη χορήγηση άδειας εξαγωγής, οι ΗΠΑ δημιουργούν τριβές στις σχέσεις της Άγκυρας με τη Μόσχα, καθώς η Πολωνία εξοπλίζεται για να αντιμετωπίσει τον ρωσικό κίνδυνο…
Τούτων λεχθέντων, η προσβλητική αμερικανική πρόταση για τις φρεγάτες, δείχνει να εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της πολιτικής επαναπροσέγγισης της Τουρκίας! Με την μη τήρηση των διακηρύξεων – υποσχέσεων περί εμπλοκής του κρατικού επενδυτικού κολοσσού DFC στην ελληνική ναυπηγική βιομηχανία, προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι παίρνει αποστάσεις από την Αθήνα, κατευνάζοντας το σύνδρομο καταδίωξης που κατατρύχει την Τουρκία το τελευταίο διάστημα, βλέποντας τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις να έχουν «πιάσει στασίδι» στα πιο στρατηγικά σημεία του ελληνικού χώρου.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει κανείς να τονίσει τις σκανδαλιστικές ομοιότητες ανάμεσα στο Πλοίο Παρακτίων Επιχειρήσεων LCS (Littoral Combat Ship) στο οποίο είναι βασισμένες οι MMSC που προτείνουν στην Ελλάδα, με το τουρκικό «εθνικό πλοίο» MILGEM. Με τη διαφορά ότι οι Τούρκοι είχαν την πρόνοια να εγκαταστήσουν αποτελεσματικότερο σύστημα ανθυποβρυχιακών επιχειρήσεων με την υιοθέτηση σόναρ γάστρας…
ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;
Η ελληνική πλευρά έχει εν ολίγοις να αντιμετωπίσει μια νέα πραγματικότητα. Το φλερτ της κυβέρνησης Μπάιντεν με την Τουρκία δείχνει να κλιμακώνεται. Πρακτικά, αυτό είναι πιθανότατο να οδηγήσει σε αποθράσυνση της Τουρκίας, εξ ου και οι νέες αναφορές ότι με την ευκαιρία του θέρους, θα πραγματοποιήσουν εκ νέου έρευνες για εντοπισμό κοιτασμάτων υδρογονανθράκων σε περιοχές ελληνικής δικαιοδοσίας.
Η ελληνική κυβέρνηση, παρότι ξεκάθαρα προσανατολισμένη στην κατεύθυνση συνδιαλλαγής με την Τουρκία, αν θέλει να έχει τύχη στο σκηνικό που διαμορφώνεται θα πρέπει να κινητοποιηθεί άμεσα στο εξοπλιστικό και το διπλωματικό επίπεδο.
Εάν δε στο επίκεντρο τεθούν οι ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού το «υπερπρόγραμμα» των 5+ δισ. ευρώ θα πρέπει να σπάσει, ώστε να διεκδικηθεί αποτελεσματική υποστήριξη από περισσότερες των μία χωρών. Βασική προτεραιότητα είναι να διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να προχωρήσει ταχύτατα ο εκσυγχρονισμός των τεσσάρων φρεγατών MEKO 200.
Εάν εμμένουμε ότι υπάρχει άμεση λύση στο κουβάρι των ναυπηγείων, διότι τα κρυφά προβλήματα από την εγκληματική διαχείριση τριών και πλέον δεκαετιών δεν είναι απλά, τότε θα πρέπει αφενός να αναζητηθεί αποτελεσματικός στον ναυπηγικό τομέα εταίρος με διάθεση να συνδέσει μακροπρόθεσμα την παρουσία του στην Ελλάδα.
Οι ναυπηγικές ανάγκες θα είναι πολλές σε βάθος 20ετίας. Διευκρινίζεται αυτό διότι πολλοί δείχνουν να πιστεύουν ότι θα πάρουμε τέσσερις φρεγάτες και θα επανέλθουμε… το 2050. Εάν το πολιτικό σύστημα αντιληφθεί ότι ακόμα και συμφωνία να υπάρξει με την Τουρκία εναλλακτική της συνεπούς διατήρησης αποτρεπτικής – αμυντικής ισχύος δεν υπάρχει, θα μιλήσει ξεκάθαρα στους υποψήφιους…
Όποιος στήσει ορθολογικά και βιώσιμα τα ναυπηγεία στα πόδια τους θα πρέπει να γνωρίζει ότι οι μελλοντικές ναυπηγήσεις θα τον εμπλέξουν. Υπάρχει και η επιλογή να ζητηθεί συνεργασία για την ανάπτυξη των σχεδιάσεων της οικογένειας πολεμικών πλοίων ALS, μαζί με την ελληνική αμυντική βιομηχανία.
Όταν γνωρίζεις ότι έχεις 10 πυραυλακάτους στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, το να συνεταιριστείς στρατηγικά με εγνωσμένης αξίας σχεδιαστές πολεμικών πλοίων έχει επιχειρηματικό νόημα. Τα δικαιώματα σχεδίασης θα αφορούν και τις δυο πλευρές. Όμως στόχος είναι η Ελλάδα να μπορεί να ρίχνει στο νερό γρήγορα και οικονομικά, υψηλής επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας πλοία.
Η δε εμπλοκή της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας θα εξασφαλίζει ότι μέρος της επένδυσης θα ωφελεί την ελληνική οικονομία. Την ίδια στιγμή, εάν αποφασίσει η Ελλάδα να σοβαρευθεί, θα αντιληφθεί πως δεν έχει μόνο το Πολεμικό Ναυτικό αλλά και την Ελληνική Ακτοφυλακή. Με ένα συγκροτημένο πλάνο 20ετίας, οι υποψήφιοι μνηστήρες θα συνωστίζονταν για να το αναλάβουν.
Σε γεωπολιτικό επίπεδο, η γαλλική προσφορά θα πρέπει να εξετασθεί παράλληλα με ξεκάθαρες διακυβερνητικές συνεννοήσεις που να αφορούν στην αποτρεπτική και αν απαιτηθεί αμυντική συνδρομή της Ελλάδας. Πλέον αποκτά μεγαλύτερη σημασία από ποτέ, δεδομένου ότι η εμπλοκή των ΗΠΑ με την Ελλάδα πάντα θα έχει ως προτεραιότητα τη Ρωσία, αλλά και την Τουρκία.
Ίσως θα πρέπει να αναζητηθεί βοήθεια και από τους νέους συμμάχους της Ελλάδας στην περιοχή του Κόλπου. Ποτέ δεν ήταν αρνητικοί στη συμμετοχή και χρηματοδότηση μεγαλόπνοων αλλά αξιόπιστων επενδυτικών έργων. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτά εδράζονταν επί ξεκάθαρων γεωπολιτικών συλλήψεων.
Άλλη μια περίπτωση που θα πρέπει να μας απασχολήσει είναι και η Ιταλία του Μάριο Ντράγκι. Πρόκειται για ηγέτη που δείχνει αρετές ενός Ζακ Ντελόρ, με την προσθήκη και βαθιάς τεχνοκρατικής γνώσης. Δείχνει να αντιλαμβάνεται διαφορετικά την κατάσταση κοιτώντας πάντα τη «μεγάλη εικόνα» των ισορροπιών. Είναι ξεκάθαρο πως αντιλαμβάνεται την αξία μιας μεσογειακής συμμαχίας για πολλούς λόγους, ενώ δείχνει να θέλει να αναπροσανατολίσει την ιταλική εξωτερική πολιτική.
Τέλος, θα πρέπει να εξετασθεί προσεκτικά και η βρετανική πρόταση, η οποία έχει εντυπωσιάσει πολλούς στην Αθήνα για τον επαγγελματισμό και τη λεπτομέρεια που παρουσιάζει σε όλα τα επίπεδα.
Εν κατακλείδι, εάν δώσει η κυβέρνηση τον πρώτο λόγο στο Πολεμικό Ναυτικό ΔΕΝ θα βγει χαμένη. Παράλληλα, ας αντιληφθεί το μέγεθος του παιγνίου που εξελίσσεται στην περιοχή και ας πάρει τα μέτρα της εγκαίρως. Όλα θα κριθούν στη δυνατότητα της χώρας να αντισταθεί σε νέους εκβιασμούς…
Δημοσίευση σχολίου