Στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές οι δύο αντίπαλοι, Μπάιντεν και Τραμπ, συγκρούστηκαν με σφοδρότητα. Οι δύο αντίπαλοι κυριολεκτικά «ξέσκισαν» ο ένας τον άλλο. Σε ένα θέμα μόνο δεν συγκρούστηκαν. Στο θέμα των κρίσιμων ορυκτών τα οποία είναι απαραίτητα τόσο στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας όσο και στα σύγχρονα οπλικά συστήματα.
Ο Τζο Μπάιντεν γνωρίζει ότι ο στόχος της πλήρους ενεργειακής απεξάρτησης των ΗΠΑ από τους υδρογονάνθρακες και της χρήσης 100% Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας είναι από ελάχιστα πιθανή έως αδύνατη. Θα μπορούσε εύσχημα να περιγραφεί απλά ως ένας “άθλος”.
Το τρέχον ηλεκτρικό δίκτυο των ΗΠΑ χρειάστηκε 150 χρόνια για την κατασκευή του. Για να επιτύχουν οι ΗΠΑ μηδενικές εκπομπές CO2 έως το 2050 θα πρέπει να ξηλώσουν και να ξαναχτίσουν το ηλεκτρικό τους δίκτυο μέσα στα επόμενα 15 χρόνια.
Όπως είναι σήμερα η κατάσταση, η επίτευξη του οράματος Μπάιντεν περνάει αποκλειστικά μέσα από την Κίνα: Τα περισσότερα από τα ορυκτά που είναι απαραίτητα για την κατασκευή των φωτοβολταϊκών, των επαναφορτιζόμενων μπαταριών και των ανεμογεννητριών ελέγχεται από την Κίνα.
Ενδεικτικά, οι μπαταρίες δεν λειτουργούν χωρίς λίθιο, γραφίτη, κοβάλτιο και νικέλιο. Επίσης, τα φωτοβολταϊκά απαιτούν άργυρο, γάλλιο, ίνδιο, τελλούριο. Τέλος, οι ανεμογεννήτριες δεν κατασκευάζονται μόνο από χάλυβα, αλλά και από αλουμίνιο, χαλκό και σπάνιες γαίες. Κανένα από αυτά τα ορυκτά δεν εξορύσσονται στις ΗΠΑ. Κυρίως ελέγχονται από την Κίνα.
Ταυτόχρονα, η όρεξη για τέτοιου είδους τεχνολογίες μπορεί να αλλάξει δραματικά όταν το επιχείρημα αλλάζει από το όμορφο αλλά αφηρημένο τσιτάτο «ανανεώσιμες πηγές για το έθνος» στο χειροπιαστό «ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά πάρκα στην πίσω αυλή μου» (το σύνδρομο Not In MY Back Yard).
Ο Μπάιντεν θέλει να καταστήσει την Κίνα υπόλογη για τις εκπομπές άνθρακα. Αλλά η Κίνα κυριαρχεί στην παγκόσμια προσφορά ορυκτών που είναι κρίσιμα για την παραγωγή πολλών ηλεκτρονικών μετά από χρόνια εξαγοράς δικαιωμάτων εξόρυξης και μεριδίων στην Αφρική, τη Νότια Αμερική και αλλού. Διαθέτει επίσης το μεγαλύτερο μέρος της ικανότητας να τα επεξεργαστεί.
Το εμπόριο -θα πρέπει να- είναι εξ ορισμού αμοιβαία επωφελές, αλλά δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι πολιτικοί τόσο του Αμερικανικού Συντηρητικού (Ρεπουμπλικανικού) όσο και του Δημοκρατικού Κόμματος δεν θέλουν να προσβλέπουν στην Κίνα για τόσες πολλές από αυτές τις κρίσιμες αλυσίδες εφοδιασμού – ειδικά μετά από τα τέσσερα χρόνια δασμών του Ντόναλντ Τραμπ.
Η εναλλακτική λύση πιθανότατα περιλαμβάνει την αύξηση της εξόρυξης αμερικανικών κρίσιμων ορυκτών, η οποία θα απαιτούσε όχι μόνο τεράστιες επενδύσεις, αλλά και τις παραδοσιακές επιπτώσεις της εξόρυξης: μόλυνση υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα, βλάβες σε ψάρια και γενικά στην άγρια ζωή. Εν ολίγοις, όλοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει «δωρεάν γεύμα ενέργειας»: παντού υπάρχουν οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις.
Οι περιοχές π.χ. της Κίνας στις οποίες εξορύσσονται οι σπάνιες γαίες έχουν μολυνθεί τόσο πολύ από τα τοξικά και ραδιενεργά απόβλητα ώστε θα περάσουν περίπου 50-100 χρόνια για να επανέλθουν στην προηγούμενη φυσική τους κατάσταση. Και οι εξορύξεις εκεί δεν έχουν τελειώσει ακόμη.
Αυτά τα γνωρίζουν οι Αμερικανοί περιβαλλοντολόγοι και γι’ αυτό στις ΗΠΑ ήδη έχουν ξεκινήσει ακτιβιστικές ενέργειες εναντίον των προσπαθειών εξόρυξης κρίσιμων ορυκτών. Αναρωτιέται κανείς λοιπόν, πώς και πού θα βρουν τις πρώτες ύλες οι ΗΠΑ για το σχέδιο Μηδενικού Άνθρακα του Τζο Μπάιντεν; Μέχρι στιγμής τουλάχιστον όπως φαίνονται τα πράγματα να εξελίσσονται, στην Κίνα. Ποιός θα κερδίσει σε αυτή την περίπτωση; Η Κίνα.
Τα ίδια θα συμβούν μάλλον και στην ΕΕ με το σχέδιο της Ούρσουλα φον ντερ Λέιεν: Αναμένεται να ξεπεταχθούν σαν τα αγριόχορτα οι διάφορες οικολογικές ΜΚΟ (από ποιους χρηματοδοτούνται άραγε;) και θα αρχίσουν να στρέφονται εναντίον των εξορύξεων κρίσιμων ορυκτών στην ΕΕ. Σε ποια –κατά μια εντελώς υποκειμενική άποψη- πιθανώς δεν θα αντιδράσουν οι οικολογικές ΜΚΟ; Όταν, εάν και εφόσον, αυτά τα ευρωπαϊκά ορυχεία δοθούν προς εκμετάλλευση στην Κίνα. Αν αυτό ισχύει, ίσως έχει επιλυθεί και το ερώτημα περί της χρηματοδότησης των ΜΚΟ.
Θέλετε παράδειγμα; Το τεράστιο εξορυκτικό έργο σπάνιων γαιών και ουράνιου στη Γροιλανδία το οποίο σύντομα θα αδειοδοτηθεί. Το έργο αυτό ελέγχεται από την κινεζική εταιρεία Shenghee Holdings. Υπήρξε καμία οικολογική αντίδραση; Όχι. Και πολύ πιθανώς δεν θα υπάρξει.
Όσο αφορά τον Ντ. Τραμπ: Με απλά λόγια, έκανε και ο ίδιος μια τεράστια… τρύπα στο νερό στο θέμα των κρίσιμων ορυκτών. Χειροπιαστό παράδειγμα αποτελεί η επιδότηση που παρείχε η κυβέρνηση Τραμπ, με χρήματα φυσικά των Αμερικανών φορολογούμενων, μέσω του αμερικανικού υπουργείου Εθνικής Άμυνας (Πεντάγωνο), σε εταιρεία που εκμεταλλεύεται τα -υποτίθεται μοναδικά, φοβερά και τρομερά- κοιτάσματα σπάνιων γαιών σε αμερικανικό έδαφος: τα κοιτάσματα στο Mountain Pass στην Καλιφόρνια.
Όμως ισχύουν δύο πράγματα:
1. Η εταιρεία ελέγχεται από την Κίνα! Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν ορισμένοι στις ΗΠΑ.
2. Τα φοβερά και τρομερά υποτίθεται κοιτάσματα σπάνιων γαιών του Mountain Pass είναι ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ από οικονομικής και πρακτικής βιωσιμότητας. Ο λόγος; Το Mountain Pass διαθέτει μόνο Light Rare Earths (και όχι Heavy Rare Earths) και μάλιστα σε ποσότητες (Kg καθαρού ορυκτού ανά τόνο χώματος) οι οποίες δεν είναι οικονομικά βιώσιμες για ένα ορυχείο!
Ο Τραμπ αντιμετώπισε τις 17 σπάνιες γαίες ως ένα ορυκτό και όχι ξεχωριστά ως 17 διαφορετικά ορυκτά με διαφορετικές ιδιότητες-χαρακτηριστικά το καθένα. Είναι σαν να αγόραζε κάποιος ένα καλάθι από μπαχαρικά νομίζοντας ότι όλα τα μπαχαρικά έχουν την ίδια αξία και ιδιότητες. Μεγάλο λάθος.
Το Mountain Pass από το 2010 παρουσιαζόταν ως η σούπερ λύση των ΗΠΑ έναντι της Κίνας. Μεγάλη πλάνη. Το Mountain Pass ως ορυχείο ΔΕΝ διαθέτει εκείνες τις σπάνιες γαίες οι οποίες είναι απαραίτητες σε πυραύλους, στα F-35, το σύστημα Aegis κ.λπ. Γι’ αυτό πρόκειται για μια τεράστια τρύπα στο νερό.
Αυτό φέρεται να το είχε αντιληφθεί ίσως και η γνωστή επιχειρηματική οικογένεια Ρόθτσαϊλντ η οποία, σύμφωνα με φήμες που κυκλοφόρησαν το 2010-2011 στο διαδίκτυο, νομίζοντας ότι ανακάλυψε μία τρομερή επένδυση, επένδυσε στην τότε εταιρεία η οποία ήλεγχε το συγκεκριμένο ορυχείο. Οι Ρόθτσαϊλντ αντιλήφθηκαν μάλλον(;) την επιχειρηματική πλάνη και πούλησαν το μερίδιό τους λίγα χρόνια μετά.
Οι Κινέζοι, οι οποίοι ελέγχουν σήμερα το συγκεκριμένο -άχρηστο σύμφωνα με ορισμένους- ορυχείο, τρίβουν τα χέρια τους από χαρά: έχουν καταφέρει να ξανακοροϊδέψουν την αμερικανική κυβέρνηση, όπως το έκαναν το 2010-2011 και να την κάνουν να νομίζει ότι έχει λύσει το πρόβλημα των σπάνιων γαιών! Και μάλιστα, αυτή τη φορά οι Κινέζοι το κατάφεραν με τα χρήματα των Αμερικανών φορολογούμενων σε πρόγραμμα του Πενταγώνου!
Θα καταφέρει άραγε η κυβέρνηση του Τζο Μπάϊντεν να δει την πραγματικότητα; Εάν όχι, τότε οι ΗΠΑ μάλλον θα χάσουν οριστικά το παγκόσμιο παιγνίδι τόσο στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας όσο, κυρίως, στον κρίσιμο τομέα της αμυντικής βιομηχανίας.
Δημοσίευση σχολίου