Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, Χουλούσι Ακάρ, πρώην αρχηγός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, δεν έχασε την ευκαιρία να ασχοληθεί άλλη μια φορά με την Ελλάδα. Και το έκανε… συμπληρωματικά, επιχειρώντας να αρθρώσει αποτρεπτικό λόγο στις απειλές του στρατηγού Χάφταρ στη Λιβύη ότι θα πλήξει τα τουρκικά στρατεύματα στη χώρα.
Σχολιάζει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ο Ακάρ απείλησε τον Χάφταρ ότι εάν οι δυνάμεις του επιτεθούν δεν θα βρίσκουν χώρο να κρυφτούν. Για μια ακόμη φορά, στο γνωστό πλαίσιο της νεοθωμανικής του αλαζονείας, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας συμπεριφέρεται με περισσή αναίδεια, επιχειρώντας να δημιουργήσει την εντύπωση, ότι η περιοχή της Μεσογείου είναι περιοχή “προβολής ισχύος” της τοπικής υπερδύναμης, όπως θέλει να παρουσιάσει τη χώρα του.
Πάγιος στόχος είναι η κατατρομοκράτηση όσων έχουν την προδιάθεση να τρομοκρατηθούν, ή παραγόντων της περιοχής με τους οποίους η διαφορά στη στρατιωτική ισχύ είναι καταφανής. Στο ίδιο πλαίσιο, συνεχίζοντας την προ τριετίας -και βάλε…- ρητορική της χώρας του απέναντι στην Ελλάδα, βρήκε την ευκαιρία να ξιφουλκήσει εναντίον των εξοπλιστικών πρωτοβουλιών της ελληνικής κυβέρνησης.
Με λίγα λόγια, ο στοχευμένα υπερφίαλος Τούρκος αξιωματούχος, μας προειδοποίησε ότι όσα όπλα και να αγοράσουμε δεν μας αρκούν. Προσπάθησε δε να προωθήσει μια εικόνα μιας Ελλάδας με τρομερά οικονομικά προβλήματα, ξεχνώντας ότι άλλη ήταν η χώρα που βρέθηκε στην άκρη του γκρεμού πολύ πρόσφατα και επέλεξε την άρον άρον αναδίπλωση.
Λέγοντας ότι όσα όπλα και να αγοράσουμε δεν θα μας φτάσουν, προφανώς εννοούσε για να αντιμετωπίσουμε αυτό τον κολοσσό που έχουμε για γείτονα. Να μας συγχωρήσει η χάρη του, όμως επειδή δεν τον έχουμε ούτε για αφελή ούτε για ανόητο, στα δικά μας μάτια η προσπάθειά του ερμηνεύεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Με απλά λόγια, ερμηνεύεται ως προσπάθεια να… ξορκίσει την ανησυχία που έχει δημιουργήσει στην τουρκική ηγεσία η προοπτική ένταξης έστω και μόνο μίας μοίρας μαχητικών αεροσκαφών τέταρτης γενιάς Rafale. Παρόμοια ανησυχία θα του δημιουργούσε το ενδεχόμενο ένταξης π.χ. στον ελληνικό Στόλο δύο αντιτορπιλικών κατευθυνομένων βλημάτων Arleigh Burke.
Μπορεί να μην πιστεύουν ότι αυτό θα συμβεί, όμως, τι άλλο πλην αυτής της ανησυχίας έχει κινητοποιήσει το λόμπι της Τουρκίας στις ΗΠΑ να πείσει την επερχόμενη κυβέρνηση Μπάιντεν να μην επιτρέψει τέτοια απόφαση. Σύμφωνα μάλιστα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι τέτοια απόφαση θα “σκότωνε” την προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων των ΗΠΑ με την Τουρκία που έχει ήδη ξεκινήσει με δειλά βήματα!
Τι κάνουν λοιπόν οι Τούρκοι; Έχοντας πιέσει στο όριο της ρήξης τις σχέσεις των δυο χωρών, αλλά και της σχέσης της Τουρκίας με την Ατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ), αντιλήφθηκε ότι πλησιάζει γρήγορα η ώρα της κρίσης και ξεκίνησε να αναδιπλώνεται. Ο στόχος της Τουρκίας είναι όμως πολύ ύπουλος…
Θέλει να κερδίσει χρόνο, χωρίς φυσικά να μην αλλάξει τίποτα επί της ουσίας. Οι Τούρκοι έχουν την πληροφορία ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν, παρά τις εσωτερικές αντιρρήσεις που έχουν εκφραστεί, ίσως και να επιλέξει να πραγματοποιήσει μια τελευταία προσπάθεια επαναφοράς της Τουρκίας. Αυτό αποτελεί παράθυρο ευκαιρίας για την Άγκυρα.
Την ίδια στιγμή, όλες οι πληροφορίες συντείνουν στο ότι προωθούνται παρασκηνιακά με ταχείς ρυθμούς οι διαδικασίες τελικών ρυθμίσεων των προβλημάτων της περιοχής της Μεσογείου, είτε αφορούν τα ελληνοτουρκικά, είτε το πρόβλημα Λιβύης, είτε αποφάσεων που θα επηρεάσουν το ενεργειακό μέλλον της περιοχής.
ΤΟ ΝΑΤΟ ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΣΠΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΙΡΑΝ
Στην προσπάθεια να δοθεί η εντύπωση τουρκικής αναδίπλωσης εντάσσεται και η προσπάθεια να πουλήσει στη Δύση το “γεωπολιτικό αφήγημα” της έμμεσης επέκτασης του ΝΑΤΟ μέχρι τις ακτές τις Κασπίας. Σε αυτό το θελκτικό για τους σχεδιαστές της αμερικανικής γεωστρατηγικής αφήγημα, επιχειρούν οι Τούρκοι να εντάξουν τη σύγκρουση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, φυσική συνέχεια του οποίου ήταν η υποδαύλιση αζερικού ζητήματος εντός του Ιράν…
Η τουρκική (κουτο)πονηριά έχει το πλεονέκτημα ότι στηρίζει την αιτιολογία των ενεργειών της στην αξιοποίηση αφενός των αναγκών του ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση του μεγάλου αντιπάλου, της Ρωσίας και αφετέρου στις δυνητικές ανακατατάξεις που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν εάν η Δύση “τσιμπούσε το δόλωμα” και ανανέωνε την απαράδεκτη ανοχή που έχει επιδείξει απέναντι στην ανεξέλεγκτη πλέον τουρκική συμπεριφορά.
Εάν υπονομευθεί η εσωτερική ενότητα του Ιράν, αυτό οι Τούρκοι σκοπεύουν να το “πουλήσουν” εκτός από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, στους Σαουδάραβες για να πετύχουν αποκλιμάκωση στην επιβλαβή για τα συμφέροντα της Άγκυρας αντισυσπείρωση των αραβικών χωρών! Θα επιχειρήσουν να το πουλήσουν όμως και στο Ισραήλ…
Απέναντι στο εβραϊκό κράτος η Τουρκία που το καθύβριζε, θα επιχειρήσει να του πουλήσει ότι εργάζεται για την ασφάλειά του,καθώς το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι η νούμερο ένα απειλή εθνικής ασφαλείας! Γι’ αυτό η Τουρκία βάζει τον πειθήνιο στον Ερντογάν πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίεφ, ο οποίος διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με τους Ισραηλινούς, να μεσολαβήσει για να αποκατασταθούν -έστω μερικώς- οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ.
Αυτό που διαφεύγει στους Τούρκους είναι ότι μπορεί το Ιράν να θεωρείται και να είναι από θανάσιμη έως και υπαρξιακή (existential) απειλή, όμως οι Ισραηλινοί σχεδιαστές δεν ξεχνούν ότι αυτή ακριβώς η απειλή είναι που οδήγησε σταδιακά στην εξομάλυνση των σχέσεων του εβραϊκού κράτους με τον αραβικό του περίγυρο.
Πόσο παράλογο είναι να σκέπτονται οι Ισραηλινοί, ότι ενδεχόμενη εξαφάνιση της απειλής αυτής θα μπορούσε να επηρεάσει το κίνητρο των αραβικών καθεστώτων για συνέχιση της πολιτικής της εξομάλυνσης των σχέσεων με τη χώρα τους! Οι μεγάλες αλλαγές στον γεωστρατηγικό χάρτη είναι μια αργή και επίπονη διαδικασία. Όμως τα κίνητρα καθενός από τους δρώντες δεν μπορούν να μείνουν κρυφά…
Τα ανωτέρω αποδεικνύουν ότι το γεωστρατηγικό τοπίο είναι εξαιρετικά μπερδεμένο και επίκεινται διευθετήσεις. Προϋπόθεση για να κερδίσει η Τουρκία όσο το δυνατόν περισσότερα, είναι να συνεχίσει να παριστάνει την υπερδύναμη, αποφεύγοντας κάθε κακοτοπιά που θα μπορούσε να της “τσαλακώσει” το προφίλ του πανίσχυρου που οικοδομεί προσεκτικά, πατώντας και πάνω στο “αντιπολεμικό ταμπού” που επικρατεί στη Δύση. Κι εφόσον αυτό ισχύει στη Δύση, είναι αυτονόητο ότι έχει υιοθετηθεί στον υπερθετικό στην Ελλάδα.
Η Τουρκία γνωρίζει επίσης ότι ο Ελληνισμός είναι το μοναδικό σημείο στο οποίο μπορεί μετά βεβαιότητας να κερδίσει σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων των δυο χωρών της περιοχής που τον εκπροσωπούν: Της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δυο χώρες τις οποίες θεωρεί “μαλακούς στόχους” και τις πιέζει με κάθε δυνατό τρόπο, συστηματικά.
Εξ ου και οι προσβλητικές δηλώσεις, σε συνδυασμό με τη σκόπιμη υποβάθμιση της Ελλάδας, με την οποία η Τουρκία συζητά μόνο… καταχρηστικά, αφού η ίδια θεωρεί ότι ανήκει σε μια ανώτερη κατηγορία! Στο ίσιο πλαίσιο εντάσσεται και η παρουσία του ερευνητικού Barbaros στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στην Κύπρο που δεν υπάρχει ούτε θεωρητικά στρατιωτική απειλή, η αντιμετώπισή της ισοδυναμεί με απόλυτη περιφρόνηση…
Η ΑΝΑΓΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ
Που καταλήγουν όλα αυτά; Στο ότι η Τουρκία στηρίζει την πολιτική της απέναντι στην Ελλάδα πάνω στην πεποίθηση ότι η ηγεσία της, ασχέτως του πόσο θα εξοπλίσει τη χώρα, θεωρεί αδιανόητο σενάριο τη στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία. Δεν την επιθυμεί και θα έκανε τα πάντα για την αποτρέψει, ακόμα και αν ήταν πεπεισμένη ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν με επιτυχία σε περίπτωση σύγκρουσης.
Αυτή η σχεδόν ιδεολογικοποιημένη στάση της ελληνικής πλευράς, ή εναλλακτικά, η πεποίθηση της τουρκικής ηγεσίας περί του τι σκέπτεται η ελληνική ηγεσία, είναι που εκτρέφει την αμετροέπεια δηλώσεων των Τούρκων αξιωματούχων. Οι Τούρκοι, όπως και άλλες χώρες της περιοχής, γνωρίζουν καλά τι θα μπορούσε να συμβεί εάν σημειωνόταν στρατιωτική αντιπαράθεση Ελλάδας και Τουρκία.
Απλά πιστεύουν ότι η πιθανότητα είναι εξαιρετικά χαμηλή, έως αμελητέα. Άρα το ρίσκο της Τουρκίας είναι τουλάχιστον υπολογισμένο (calculated risk). Στο καλύτερο σενάριο για την Τουρκία θα “μάτωνε” πολύ σοβαρά και η εικόνα της υπερδύναμης θα υφίστατο ισχυρότατο πλήγμα.
Σε αυτό το ενδεχόμενο, η Τουρκία θα κινδύνευε οι διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα υπό το καθεστώς στρατιωτικού εκβιασμού που τόσο επιθυμεί, να εξελιχθούν σε ένα στρατιωτικό και (γεω)πολιτικό Βατερλό. Δεν ανησυχεί όμως, διότι η τουρκική ηγεσία θεωρεί πως έχει “διαβάσει” πολύ καλά την ελληνική.
Εάν η κυβέρνηση θέλει να αλλάξει τη μοίρα της χώρας, θα πρέπει να στοχεύσει στο να ανατρέψει αυτή ακριβώς την πεποίθηση της Άγκυρας. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσει με την ελληνική στρατιωτική ηγεσία ποια είναι τα πραγματικά στρατιωτικά περιθώρια της χώρας και να προσαρμόσει αναλόγως την αποτρεπτική της ρητορική.
Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι το “καλό παιδί” θα κληθεί να πραγματοποιήσει επώδυνες υποχωρήσεις για να ηρεμήσει ο περιφερειακός “νταβατζής”. Οι υποχωρήσεις αυτές θα επικροτηθούν πολλαπλώς με την Ελλάδα να αποθεώνεται διότι θυσιάζεται για το κοινό -συμμαχικό- καλό. Η πραγματικότητα είναι ότι ο εντοπισμός και η αξιοποίηση ενός κράτους σε ρόλο χρήσιμου ηλίθιου έχει τεράστια αξία, ενώ τα λόγια μηδενική…
Εάν η Ελλάδα επιθυμεί τη σταδιακή αναδίπλωση υπερφίαλων αξιωματούχων του ισλαμοφασιστικού καθεστώτος που ανέχεται η Δύση στην ελληνική γειτονιά, θα πρέπει να σκληρύνει στρατιωτικά τη στάση της και να απειλήσει ΑΞΙΟΠΙΣΤΑ ότι η Τουρκία είναι πολύ κοντά στο να προκαλέσει τη σύγκρουση που κομπάζει πως δεν την απασχολεί. Και φυσικά να βρεθεί η ίδια σε τραπέζι διαπραγματεύσεων, από τη θέση όμως που επεφύλασσε για άλλους.
Αυτό πρέπει να γίνει ΑΜΕΣΑ εάν η νέα ηγεσία στην Ουάσιγκτον αρχίσει τις παλινωδίες και τα “χαϊδέματα” με την Τουρκία του διεφθαρμένου Ερντογάν και της φαμίλιας του, έχοντας πέσει θύμα της ψευδαίσθησης ότι μπορεί να επιστρέψει στο -δυτικό- “μαντρί”.
Όσο λάθος είναι να κινητοποιηθεί η Ελλάδα αυτόνομα όταν η Τουρκία τελεί υπό ασφυκτική πίεση από τους ισχυρούς, άλλο τόσο λάθος είναι να μείνει άπραγη, εάν η κατάσταση αυτή αλλάξει. Κάτι που δεν είναι διόλου απίθανο. Αν γίνει, δεν θα πρέπει να μείνει δίχως κόστος από την ελληνική πλευρά.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου