Το ΓΕΕΘΑ δημοσιοποίησε εχθές φωτογραφικό υλικό από την δύναμη του Στόλου που υπογραμμίζει την ρωμαλέα παρουσία του Έθνους στο ανατολικότερο άκρο της Ελλάδος, το Σύμπλεγμα Μεγίστης. Οι εικόνες παραπέμπουν στα σύγχρονα “ξύλινα τείχη” που έχουν παραταχθεί στην γωνιά αυτή των ελληνικών θαλασσών.
Ένα υποβρύχιο, δύο φρεγάτες, τρια ΤΠΚ, δύο ΣΑΠ, επτά-οκτώ πολεμικές μονάδες που κλείνουν μέσα τους 500 Έλληνες ναυτικούς, έτοιμους για πόλεμο. Μακριά από τις οικογενειές τους, ξανοιγμένοι στην θάλασσα για αλλη μια φορά επί ημέρες, τρώνε την αλμύρα και με το μάτι του Σαλαμινομάχου ζυγίζουν τον εχθρό.
Δεν είναι μόνοι τους. Στον ουρανό από επάνω τους, υπάρχουν αεροπόροι συνάδελφοι που επιτηρούν άγρυπνα και δίνουν εικόνα πέρα από το Marine Traffic, για τα τουρκικά πολεμικά που βολτάρουν απολαμβάνοντας της προστασίας ενός ερευνητικού πλοίου, προσπαθώντας να δείξουν ότι τα νερά είναι δικά τους. Άλλοι συνάδελφοι αεροπόροι βρίσκονται σε ετοιμότητα δίπλα στα αεροπλάνα τους, έτοιμοι να επέμβουν.
Και στο ίδιο το νησιωτικό σύμπλεγμα, στα τρία νησάκια Μεγίστη, Ρω, Στρογγύλη, βρίσκονται οι φρουρές, με τους στρατιώτες τους έτοιμους κι αυτούς.
Αυτές οι λίγες εκατοντάδες άνδρες και γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων εκεί, στο ανατολικότερο άκρο της πατρίδας, έχουν οικογένειες, τους δικούς τους ανθρώπους να νοιαστούν αλλά ξέρουν ότι σηκώνουν και ένα τεράστιο βάρος στους ώμους τους. Μέσα στα πλοία, κάτω από την επιφάνεια της θαλάσσης, στον ουρανό και στην στεριά, δεν έχουν καμμία αμφιβολία για το τι πρέπει να πράξουν όταν έλθει η διαταγή. Και δεν θα διστάσουν να δώσουν την μάχη για τα 10 εκατομμύρια Ελλήνων αυτής της χώρας.
Ας σκεφτούμε όμως όλοι εμείς οι άλλοι που βρισκόμαστε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τις επάλξεις, ασχολούμενοι με την ρουτίνα της καθημερινότητός μας. Πώς δείχνουμε την εκτίμηση και τον σεβασμό μας για τους κόπους όλων αυτών που είναι έτοιμοι να χύσουν το αίμα τους εάν χρειαστεί;
Εκείνοι, υψηλόφρονες και πειθαρχημένοι, υπηρετούν καρτερικά την αποστολή τους.
Εμείς άραγε οι υπόλοιποι, δεν έχουμε “αποστολή” σε αυτές τις δύσκολες ώρες;
Τι πειθαρχία μας διακρίνει στην συζήτηση και το δημόσιο ή όχι διάλογο για τα γεγονότα;
Τί φρόνημα έχουμε και μεταδίδουμε στους δικούς μας και τους μικρότερους;
Τι σοβαρότητα μας διακρίνει και τι εντύπωση δίνουμε στους άνδρες της πρώτης γραμμής, τα πληρώματα του Στόλου και τους αεροπόρους των Readiness; Που δίχως αμφιβολία παρακολουθούν από τα διάφορα μέσα τι γίνεται “πίσω”. Τον σχολιασμό και πως τοποθετούμαστε στις τηλεοράσεις, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τις εφημερίδες ή στα κοινά μέσα κοινωνικής δικτυώσεως. Αντιλαμβάνονται ότι αναγνωρίζουμε τις προσπάθειές τους και σεβόμαστε την αποστολή τους ή μήπως βλέπουν ότι απλώς έχουμε “χαθεί”;
Μήπως μεταδίδουμε την τυπική εικόνα του ανυπόμονου και καβγατζή; Δεν έχει υπομονή ο Έλληνας. Ξεφεύγει γρήγορα και αγύριστο κεφάλι. Με άποψη επί παντός επιστητού.
Έτσι ήταν και το 1940, όταν η Ιταλία προκαλούσε αλλά η κυβέρνηση έδειχνε την δέουσα προσοχή στην αντιμετώπιση της καταστάσεως. Προσπαθούσε να ενισχύσει τις ένοπλες δυνάμεις και τα αμυντικά σχέδια, επεδίωκε διεθνείς συμμαχίες και έκανε ότι δεν έβλεπε ορισμένα πράγματα. Ακόμη και την ιεροσυλία του τορπιλισμού της ΕΛΛΗΣ. Υπήρχε όμως μια συσπείρωση του λαού εμπρός στον εθνικό κίνδυνο και όταν ήλθε η ώρα, η κυβέρνηση έκανε αυτό που έπρεπε.
Σήμερα, ακόμη δεν έχουν ξεκινήσει οι εχθροπραξίες. Οι Τούρκοι δεν έχουν σκοπό να κάνουν πόλεμο. Ούτε διαπραγματεύσεις θέλουν να κάνουν. Τους ενδιαφέρει η δημιουργία εντυπώσεων και μιας εικονικής πραγματικότητος που προσπαθούν με συνέπεια και υπομονή να χτίσουν επί σειρά δεκαετιών και να επιβάλουν διεθνώς, ώστε όταν μας βρουν σε θέση αδυναμίας να αρπάξουν.
Η αμφισβήτηση των κυβερνητικών προθέσεων, δεν μπορεί να φύγει από το κέντρο της σκέψεως του κάθε πολίτη. Δεν είναι κακό να έχεις αμφιβολίες ή επιφυλάξεις. Αλλά δεν πρέπει και να παρασύρεσαι, οδηγούμενος συχνά στην ομαδική εθελοτυφλία που φέρνει παράνοια. Ναι ο αγώνας διεξάγεται ακόμη σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο. Όπως και το 1940 επιδιώκεται η ενίσχυση των ελληνικών όπλων, όπως και τότε χτίζονται συμμαχίες, αξιοποιούνται οι συμμαχικές ή εταιρικές σχέσεις, καλλιεργούνται οι εθνικές γραμμές.
Οι Τούρκοι δεν πρόκειται να σταματήσουν. Επιτέθηκαν τον Μάρτιο στον Έβρο, εξαπολύοντας ορδές λαθρομεταναστών. Συνέχισαν με ψυχολογικό πόλεμο μετατρέποντας την Αγια Σοφιά σε τζαμί. Επιτέθηκαν για τρίτη φορά τον Αύγουστο – Σεπτέμβριο στην περιοχή Καστελορίζου και συνεχίζουν σήμερα από εκεί που το άφησαν. Προ μερικών ημερών μόνο, επιτέθηκαν και στο επίπεδο των αρμοδιοτήτων για την Έρευνα & Διάσωση. Θα ακολουθήσουν και άλλα επεισόδια σε αυτόν τον μακρύ Υβριδικό Πόλεμο που διεξάγουν εναντίον μας.
Εάν εμείς εδώ στα μετόπισθεν, εξακολουθήσουμε να πνιγόμαστε στην γκρίνια και την μίζερη αποδόμηση της καταστάσεως, δεν θα έχουμε μετατραπεί παρά στα πρώτα θύματα αυτού του Υβριδικού Πολέμου. Έχουμε εξάλλου και τους δικούς μας “αδύναμους κρίκους”, μια θλιβερή μειοψηφία που καλεί σε άνευ όρων παράδοση και υποταγή. Και για να υπάρχει αυτή και να τσιρίζει, σημαίνει ότι ακόμη οι κυβερνώντες το πάνε αλλιώς.
Δεν έχουν ανάγκη από κουράγιο τα παιδιά των πολεμικών πλοίων που θαλασσοδέρνονται στην περιοχή του Συγκροτήματος Μεγίστης. Εμείς, ο υπόλοιπος κόσμος συλλογικώς, έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη από αυτοκριτική και αυτογνωσία μπας και αισθανθούμε ότι δεν πρέπει να περνάμε στην απελπισία που επιδιώκει να ενσπείρει ο εχθρός.
Το οφείλουμε αυτό στα παιδιά των Ενόπλων Δυνάμεων, που ξημεροβραδιάζονται με το δάκτυλο στην σκανδάλη. Πρέπει να είναι ήσυχοι ότι πίσω, δεν έχουν αφήσει τους δικούς τους περικυκλωμένους από μια ηττοπαθή μάζα χωρίς κρίση και βούληση. Πρέπει να είναι βέβαιοι ότι οι κόποι και οι προσπάθειές τους αναγνωρίζονται από ομονοούντες, υψηλόφρονες πολίτες.
Αυτοί μας δείχνουν ότι είναι έτοιμοι και εκεί που πρέπει.
Ας τους δείξουμε κι εμείς ότι είμαστε δίπλα, όχι γενικώς και αορίστως αλλά στα μετόπισθεν μεν, όχι όμως ως άμορφη μάζα, μα στοιχημένοι ως οπλίτες στην ίδια φάλαγγα.
Και στο ίδιο το νησιωτικό σύμπλεγμα, στα τρία νησάκια Μεγίστη, Ρω, Στρογγύλη, βρίσκονται οι φρουρές, με τους στρατιώτες τους έτοιμους κι αυτούς.
Αυτές οι λίγες εκατοντάδες άνδρες και γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων εκεί, στο ανατολικότερο άκρο της πατρίδας, έχουν οικογένειες, τους δικούς τους ανθρώπους να νοιαστούν αλλά ξέρουν ότι σηκώνουν και ένα τεράστιο βάρος στους ώμους τους. Μέσα στα πλοία, κάτω από την επιφάνεια της θαλάσσης, στον ουρανό και στην στεριά, δεν έχουν καμμία αμφιβολία για το τι πρέπει να πράξουν όταν έλθει η διαταγή. Και δεν θα διστάσουν να δώσουν την μάχη για τα 10 εκατομμύρια Ελλήνων αυτής της χώρας.
Ας σκεφτούμε όμως όλοι εμείς οι άλλοι που βρισκόμαστε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τις επάλξεις, ασχολούμενοι με την ρουτίνα της καθημερινότητός μας. Πώς δείχνουμε την εκτίμηση και τον σεβασμό μας για τους κόπους όλων αυτών που είναι έτοιμοι να χύσουν το αίμα τους εάν χρειαστεί;
Εκείνοι, υψηλόφρονες και πειθαρχημένοι, υπηρετούν καρτερικά την αποστολή τους.
Εμείς άραγε οι υπόλοιποι, δεν έχουμε “αποστολή” σε αυτές τις δύσκολες ώρες;
Τι πειθαρχία μας διακρίνει στην συζήτηση και το δημόσιο ή όχι διάλογο για τα γεγονότα;
Τί φρόνημα έχουμε και μεταδίδουμε στους δικούς μας και τους μικρότερους;
Τι σοβαρότητα μας διακρίνει και τι εντύπωση δίνουμε στους άνδρες της πρώτης γραμμής, τα πληρώματα του Στόλου και τους αεροπόρους των Readiness; Που δίχως αμφιβολία παρακολουθούν από τα διάφορα μέσα τι γίνεται “πίσω”. Τον σχολιασμό και πως τοποθετούμαστε στις τηλεοράσεις, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τις εφημερίδες ή στα κοινά μέσα κοινωνικής δικτυώσεως. Αντιλαμβάνονται ότι αναγνωρίζουμε τις προσπάθειές τους και σεβόμαστε την αποστολή τους ή μήπως βλέπουν ότι απλώς έχουμε “χαθεί”;
Μήπως μεταδίδουμε την τυπική εικόνα του ανυπόμονου και καβγατζή; Δεν έχει υπομονή ο Έλληνας. Ξεφεύγει γρήγορα και αγύριστο κεφάλι. Με άποψη επί παντός επιστητού.
Έτσι ήταν και το 1940, όταν η Ιταλία προκαλούσε αλλά η κυβέρνηση έδειχνε την δέουσα προσοχή στην αντιμετώπιση της καταστάσεως. Προσπαθούσε να ενισχύσει τις ένοπλες δυνάμεις και τα αμυντικά σχέδια, επεδίωκε διεθνείς συμμαχίες και έκανε ότι δεν έβλεπε ορισμένα πράγματα. Ακόμη και την ιεροσυλία του τορπιλισμού της ΕΛΛΗΣ. Υπήρχε όμως μια συσπείρωση του λαού εμπρός στον εθνικό κίνδυνο και όταν ήλθε η ώρα, η κυβέρνηση έκανε αυτό που έπρεπε.
Σήμερα, ακόμη δεν έχουν ξεκινήσει οι εχθροπραξίες. Οι Τούρκοι δεν έχουν σκοπό να κάνουν πόλεμο. Ούτε διαπραγματεύσεις θέλουν να κάνουν. Τους ενδιαφέρει η δημιουργία εντυπώσεων και μιας εικονικής πραγματικότητος που προσπαθούν με συνέπεια και υπομονή να χτίσουν επί σειρά δεκαετιών και να επιβάλουν διεθνώς, ώστε όταν μας βρουν σε θέση αδυναμίας να αρπάξουν.
Η αμφισβήτηση των κυβερνητικών προθέσεων, δεν μπορεί να φύγει από το κέντρο της σκέψεως του κάθε πολίτη. Δεν είναι κακό να έχεις αμφιβολίες ή επιφυλάξεις. Αλλά δεν πρέπει και να παρασύρεσαι, οδηγούμενος συχνά στην ομαδική εθελοτυφλία που φέρνει παράνοια. Ναι ο αγώνας διεξάγεται ακόμη σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο. Όπως και το 1940 επιδιώκεται η ενίσχυση των ελληνικών όπλων, όπως και τότε χτίζονται συμμαχίες, αξιοποιούνται οι συμμαχικές ή εταιρικές σχέσεις, καλλιεργούνται οι εθνικές γραμμές.
Οι Τούρκοι δεν πρόκειται να σταματήσουν. Επιτέθηκαν τον Μάρτιο στον Έβρο, εξαπολύοντας ορδές λαθρομεταναστών. Συνέχισαν με ψυχολογικό πόλεμο μετατρέποντας την Αγια Σοφιά σε τζαμί. Επιτέθηκαν για τρίτη φορά τον Αύγουστο – Σεπτέμβριο στην περιοχή Καστελορίζου και συνεχίζουν σήμερα από εκεί που το άφησαν. Προ μερικών ημερών μόνο, επιτέθηκαν και στο επίπεδο των αρμοδιοτήτων για την Έρευνα & Διάσωση. Θα ακολουθήσουν και άλλα επεισόδια σε αυτόν τον μακρύ Υβριδικό Πόλεμο που διεξάγουν εναντίον μας.
Εάν εμείς εδώ στα μετόπισθεν, εξακολουθήσουμε να πνιγόμαστε στην γκρίνια και την μίζερη αποδόμηση της καταστάσεως, δεν θα έχουμε μετατραπεί παρά στα πρώτα θύματα αυτού του Υβριδικού Πολέμου. Έχουμε εξάλλου και τους δικούς μας “αδύναμους κρίκους”, μια θλιβερή μειοψηφία που καλεί σε άνευ όρων παράδοση και υποταγή. Και για να υπάρχει αυτή και να τσιρίζει, σημαίνει ότι ακόμη οι κυβερνώντες το πάνε αλλιώς.
Δεν έχουν ανάγκη από κουράγιο τα παιδιά των πολεμικών πλοίων που θαλασσοδέρνονται στην περιοχή του Συγκροτήματος Μεγίστης. Εμείς, ο υπόλοιπος κόσμος συλλογικώς, έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη από αυτοκριτική και αυτογνωσία μπας και αισθανθούμε ότι δεν πρέπει να περνάμε στην απελπισία που επιδιώκει να ενσπείρει ο εχθρός.
Το οφείλουμε αυτό στα παιδιά των Ενόπλων Δυνάμεων, που ξημεροβραδιάζονται με το δάκτυλο στην σκανδάλη. Πρέπει να είναι ήσυχοι ότι πίσω, δεν έχουν αφήσει τους δικούς τους περικυκλωμένους από μια ηττοπαθή μάζα χωρίς κρίση και βούληση. Πρέπει να είναι βέβαιοι ότι οι κόποι και οι προσπάθειές τους αναγνωρίζονται από ομονοούντες, υψηλόφρονες πολίτες.
Αυτοί μας δείχνουν ότι είναι έτοιμοι και εκεί που πρέπει.
Ας τους δείξουμε κι εμείς ότι είμαστε δίπλα, όχι γενικώς και αορίστως αλλά στα μετόπισθεν μεν, όχι όμως ως άμορφη μάζα, μα στοιχημένοι ως οπλίτες στην ίδια φάλαγγα.
Δημοσίευση σχολίου