Γράφει ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ
Μπορούμε να “τρέξουμε” απόρρητα προγράμματα που θα δώσουν επιχειρησιακό πλεονέκτημα στις Ελληνικές ΕΔ, ή είμαστε καταδικασμένοι να βγάζουμε για τα πάντα διεθνείς διαγωνισμούς, κοινοποιώντας τοις πάσι τη στρατηγική μας και αποκαλύπτοντας τι εξοπλιστικά συστήματα έχουμε επιλέξει και αποκτούμε;
Μπορούμε επιτέλους να κατανοήσουμε το ότι -φυσικά μεταξύ άλλων- η διεθνής συμπαιγνία των ισχυρών κρατών μας έχει οδηγήσει να μην μπορούμε να φτιάξουμε και να πουλήσουμε αμυντικό υλικό στην ή από την χώρα μας;
Πιστεύουμε αλήθεια ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ, ή ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία, προμηθεύονται τα πάντα μέσα από δημόσιους διεθνείς διαγωνισμούς, κοινοποιώντας τις επιχειρησιακές απαιτήσεις τους και τον μέσο-μακροπρόθεσμο σχεδιασμό τους σε όλο τον κόσμο;
Πως εξηγείται μέσα στο πλαίσιο της ίδιας Ευρώπης, το σύνολο σχεδόν των εξοπλισμών της Γαλλίας επί παραδείγματι, να είναι εθνικής προέλευσης (γαλλικά); Αυτοί πως το κάνουν; Πως ξεπερνούν νόμους και κανονισμούς της ΕΕ στην οποία ανήκουν;
Πως χώρες όπως η Τσεχία, η Πολώνια, η Ολλανδία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση κατάφεραν να αναπτύξουν τέτοιες τεχνολογίες και σήμερα εξάγουν σε σημαντικό βαθμό και ενισχύουν συνεχώς την παρουσία τους στην αμυντική βιομηχανία και την υψηλή τεχνολογία; Αυτοί δεν είναι στην Ευρώπη; Δεν διέπονται από την ίδια νομοθεσία και τους ίδιους κανονισμούς;
Όποιον να ρωτήσεις θα απαντήσει δυστυχώς με περισσή ευκολία και με τρόπο σχεδόν στερεότυπο: Τα συμφέροντα … Κανείς δεν έχει άλλη εξήγηση εκτός από αυτό.
Και φυσικά πως το εγκατεστημένο σύστημα, με την επίφαση της προστασίας ακριβώς από αυτό που προαναφέρθηκε, προασπίζει σθεναρά το Status Quo. Σχεδόν αυτόματα στιγματίζει με καλά εγκατεστημένα εργαλεία κάθε αναδυόμενη «απειλητική» ελληνική προσπάθεια. Ξοδεύει όσα χρειάζονται για να κάνει τις δήθεν αθώες ερωτήσεις:
Ποιος ενδιαφέρεται;
Γιατί;
Τι κερδίζει;
Ποιος γνωρίζει ποιον;
Και όλα όσα χρειάζεται για να την αμαυρώσει.
Να τη βάλει κάτω από το μικροσκόπιο της δήθεν διερεύνησης για δήθεν διαπλοκή και να χρεώσει στον τάδε η τον δείνα πολιτικό, σκοτεινά και υπόγεια ελατήρια σε κάθε ενέργεια που κάνει για να υποστηρίξει κάθε τέτοια προσπάθεια. Και όπως έχουμε δει, η μέθοδος αυτή δουλεύει. Φέρνει αποτελέσματα. Οπότε οι πολιτικοί αναρωτιούνται, ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΑΚΡΙΑ;
Και η ισχύς της εκάστοτε ελληνικής εταιρείας φυσικά δεν είναι τέτοια που να επιτρέπει την κόντρα με τέτοιου μεγέθους συμφέροντα. Αποτέλεσμα: Θυσιάζεται σαν την Ιφιγένεια στο βωμό του δήθεν καθωσπρεπισμού και μιας βολικής “πολιτικής ορθότητας” που έχει κτίσει το “σύστημα”.
Η αποστολή εκμηδένισης επιτυγχάνεται και το σύστημα πελάτης-προμηθευτής διαιωνίζεται, αφού όλες οι έξωθεν προτάσεις “στολίζονται” και εκθειάζονται, βγάζοντας τις πραγματικά ελπιδοφόρες ελληνικές προσπάθειες έξω από το κάδρο κάθε διαγωνιστικής διαδικασίας. Και αν υπάρχει κάτι καλό; Τότε το αποκτούν αυτοί για ψίχουλα για να το μοσχοπουλήσουν μετά σαν δικό τους.
Και όπου δεν ολοκληρώνουν την δουλειά “οι ξένοι”, βοηθούν και οι δικοί μας. Μέσω της κλασικής νεοελληνικής και αρρωστημένης νοοτροπίας “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα“. Γιατί αυτός και όχι εγώ; Αντί να εστιάσουμε στην ευγενή άμυλα, καταστρέφουμε την προσπάθεια του άλλου. Και φυσικά το έργο τελειώνει με το ερώτημα: Γιατί να φτιάχνεις το δικό σου; Λύση υπάρχει…
Αντιπροσώπευσε και εσύ ένα ξένο σύστημα, ή πούλα ό,τι έχεις σε αυτούς που ξέρουν “να λειαίνουν τις γωνίες” και να διεισδύουν χωρίς αντίσταση στο παιχνίδι! ΣΥΝΕΡΓΑΣΟΥ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ. ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΟΙΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ. Έτσι θα γλυτώσεις τον πόλεμο. Και η άλωση επέρχεται εκ των έσω.
Μήπως λοιπόν ήλθε η ώρα να σπάσουμε αυγά; Μήπως πρέπει να ξεκινήσει η προσπάθεια να αναζητούνται θεσμικά οι όποιες καινοτομίες μπορεί να προσφέρει κάθε ελληνική εταιρεία στις Ένοπλες Δυνάμεις μας και τα Σώματα Ασφαλείας και να επιλέγονται οι πιο πολλά υποσχόμενες από αυτές, διατηρώντας το επιχειρηματικό απόρρητο;
Να εντάσσονται σε προγράμματα συμπαραγωγής με τις ολοκληρωτικά απαξιωμένες σήμερα αμυντικές εταιρείες του Δημοσίου, με συγκεκριμένο πλαίσιο χρηματοδότησης που να σχετίζεται με την προμήθεια συστημάτων σε ύψος που να φθάνει σε επίπεδο που να αποσβένεται τουλάχιστον το ύψος της όποιας επένδυσης κατάφερε να αποφέρει ένα επιχειρησιακά χρήσιμο προϊόν;
Μήπως έτσι τελικά καταφέρουμε να αρχίσουμε να τροφοδοτούμε την συνεχή ανάπτυξη της εγχώριας τεχνολογίας και παράλληλα να δώσουμε λόγο ύπαρξης στην πολύπαθη κρατική αμυντική βιομηχανία, που διαχρονικά ο μόνος λόγος που εξυπηρετεί, φαίνεται να είναι η τοποθέτηση υμετέρων σε θέσεις, μόνο για εξόφληση πολιτικών γραμματίων;
Οι άλλοι όλοι στην Ευρώπη πως λειτουργούν; Μήπως χρησιμοποιώντας σωστά το πνεύμα των νόμων και των οδηγιών της ΕΕ; Μήπως με το να αποφεύγουν να υιοθετούν τυφλά την δυσμενέστερη των προβλέψεων κάθε ευρωπαϊκής οδηγίας, φτιάχνοντας νόμους βασιλικότερους του βασιλέως; Μήπως αξιοποιώντας δημιουργικά όλες τις εξαιρέσεις που οι οδηγίες αυτές περιλαμβάνουν;
Από την άλλη πάλι, αυτοί (οι κουτόφραγκοι…) δεν φοβούνται μήπως κατηγορηθούν εκ των έσω, δεν έχουν να αντιμετωπίσουν τους πληρωμένους εντεταλμένους που διαμορφώνουν απόψεις και φθείρουν συνειδήσεις! Ας κλείσουμε λοιπόν αυτήν την επιγραμματική αναφορά στις “επτά πληγές” της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας θυμίζοντας το διαχρονικό ρητό: «ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
Δημοσίευση σχολίου