Όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά αφήνει η ηγεσία του αμερικανικού Πενταγώνου για τον σκοπό της μετάβασης της ομάδας μάχης του αεροπλανοφόρου USS Carl Vinson (CVN 70) στην κορεατική χερσόνησο, μετάβαση που πραγματοποιείται σε μια συγκυρία που κάνει τον κόσμο ολόκληρο να τρέμει, καθώς τα ενδεχόμενα που υπάρχουν και οι πιθανές συνέπειες ξυπνούν τους χειρότερους στρατηγικούς εφιάλτες…
Το βέβαιο είναι ότι η ομάδα μάχης του CVN 70 δεν πήγε στην περιοχή στο πλαίσιο μιας επίσκεψης ρουτίνας, αλλά ως απάντησης στην κλιμάκωση της ρητορικής της Πιονγκ Γιανγκ κα των δοκιμών βαλλιστικών πυραύλων, καθώς δεν απαιτείται ειδική γνώση στρατηγικής και… πολεμολογίας για να αποφανθεί κανείς ότι εάν οι Βορειοκορεάτες τελειοποιήσουν διηπειρωτικό πύραυλο, τότε το «παίγνιο» θα έχει αλλάξει επίπεδο για πάντα και θα είναι θέμα χρόνου προτού η Βόρεια Κορέα γίνει δεκτή στο κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων.
Αυτή η παρατήρηση είναι βέβαια που προκαλεί μεγάλη ανησυχία για το ενδεχόμενο ανάφλεξης, καθώς από τη μία οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν να μην έχουν επιλογές πέραν της στρατιωτικής απέναντι σε μια χώρα αποφασισμένη να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και αξιόπιστη μέσω αυτών αποτροπή, με κύριο στόχο την καθεστωτική σταθερότητα, ενώ από την άλλη πολύ μεγάλο είναι το κόστος και για τους Βορειοκορεάτες να κάνουν πίσω.
Ωστόσο, το «ανακάτεμα της τράπουλας» που πέτυχε αναμφισβήτητα ο Ντόναλντ Τραμπ με την αιφνιδιαστική επίδειξη ισχύος, σε μια απότομη αλλαγή όσων ανέμενε η διεθνής κοινότητα από αμερικανικής πλευράς, με γνώμονα όσα είχαμε συνηθίσει την περίοδο Ομπάμα, δημιουργεί νέα δεδομένα στα φλέγοντα θέματα διεθνούς ασφάλειας, με αυτό της Βόρειας Κορέας να ξεχωρίζει…
Το «μπαλάκι» έχει πλέον περάσει στην Κίνα άμεσα, η οποία δείχνει να κινητοποιείται, με τη διπλωματία της να δείχνει έντονα σημάδια ανησυχίας για όσα θα μπορούσαν να προκύψουν στην άμεση γειτονιά της μετά τη διακήρυξη Τραμπ, ότι εάν η Κίνα δεν κάνει κάτι, θα λύσουμε το πρόβλημα μόνοι μας.
Αυτή η «αμερικανική λύση» θα μπορούσε να δημιουργήσει χειρότερους μπελάδες για το Πεκίνο και γι’ αυτό επιδιώκει να έχει τουλάχιστον τον έλεγχο των εξελίξεων, γνωρίζοντας ότι είναι η μοναδική χώρα που θα μπορούσε να «πατήσει φρένο» στον Κιμ Γιονγκ Ουν και το σταλινικό καθεστώς του.
Παράλληλα, λίγοι αντελήφθησαν φαίνεται και το «καρότο» του Τραμπ πέρα από το μαστίγιο. Είπε στον Κινέζο πρόεδρο τον οποίο συνάντησε στη Φλόριντα, ότι εάν τα καταφέρει με τη Βόρεια Κορέα, η εμπορική συμφωνία που θα πετύχει με τις ΗΠΑ θα είναι πολύ καλύτερη…
Η Κίνα φοβάται πολύ ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση στη Βόρεια Κορέα για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι διότι θα μπορούσε να κληθεί να αντιμετωπίσει προσφυγικό κύμα πεινασμένων και απελπισμένων Βορειοκορεατών σε περίπτωση κατάρρευσης του καθεστώτος ή κάποιας σοβαρής πολεμικής περιπέτειας. Ο δεύτερος είναι, διότι η επιβίωση του καθεστώτος εξασφαλίζει ένα κράτος-μαξιλάρι (buffer-state) που χωρίζει την Κίνα από τις αμερικανικές δυνάμεις που σταθμεύουν στο νότιο τμήμα της χερσονήσου.
Το δύσκολο σημείο στην υπόθεση της Βόρειας Κορέας, είναι ότι το στρατιωτικό πλήγμα για το οποίο εμφανίζεται τόσο έτοιμη – εάν απαιτηθεί – η αμερικανική πλευρά, είναι κυριολεκτικά αδιανόητο, εάν κανείς εξετάσει τη στρατιωτική διάσταση της υπόθεσης. Ακριβώς για τον λόγο αυτό όμως και για λόγους αξιοπιστίας, η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να λάβει την απόφαση να το εξαπολύσει.
Και μόνο ο περιφερειακός πανικός μπροστά στα ενδεχόμενα αντίποινα (παράδειγμα η εξαιρετικά προσεκτική αντίδραση του ιαπωνικού ΥΠΕΞ που προειδοποιεί…) θα μπορούσε αφενός να θεωρηθεί κέρδος στην Ουάσιγκτον, καθώς η μελλοντική συμμόρφωση και «ευθυγράμμιση» όλων θα είναι πολύ πιο εύκολη (σ.σ. θα μπορούσε να αποτελεί κίνητρο βέβαια εξεύρεσης τρόπου συνεννόησης με την Κίνα, ακόμα και για ορκισμένους εχθρούς της) και αφετέρου, το τεράστιο κόστος ενδεχόμενης βορειοκορεατικής ενέργειας αντεκδίκησης, θα μπορούσε να εγείρει ζητήματα αξιοπιστίας, με τις ΗΠΑ να μην πιστεύουν ότι οι Βόρεια Κορέα θα κάνει αυτό που μπορεί…
Για όσους αναρωτιούνται ποιο είναι το εφιαλτικό σενάριο που τρομοκρατεί τους πάντες, είναι τα περίπου 12.000 στοιχεία πυροβολικού που έχουν οι Βορειοκορεάτες στα σύνορα με τη Νότια Κορέα, εκ των οποίων πάρα πολλά έχουν εντός εμβέλεια την πυκνοκατοικημένη μεγαλούπολη Σεούλ, την πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας.
Η δε διασπορά των δυνάμεων των Βορειοκορεατών – όπως άλλωστε και των πυρηνικών τους εγκαταστάσεων – καθιστούν απλά αδύνατο να συζητά κανείς το ενδεχόμενο εξουδετέρωσή τους σε κάποιο προληπτικό πλήγμα, οπότε πάντα θα έχουν αρκετή ισχύ πυρός και με δυο ομοβροντίες με συστήματα πυροβολικού, θα μπορούσαν να προκαλέσουν τεράστιο κόστος για την αμερικανική πλευρά, καθώς θα είναι υποχρεωμένες να «εκδικηθούν» τις απώλειες στους συμμάχους τους, κάτι που θα προκαλούσε σοβαρή κλιμάκωση.
Βέβαια, αυτή η υποχρέωση που θα οδηγούσε σε κάθετη κλιμάκωση με πιθανότατη και τη στοχοποίηση του ίδιου του καθεστώτος, θα μπορούσε από μόνο του να αποτελεί τον μεγαλύτερο παράγοντα αποτροπής, όσον αφορά στην απόφαση να χρησιμοποιηθεί η «ομηρεία» της Σεούλ για το «ανταποδοτικό πλήγμα» των Βορειοκορεατών.
Οι Κινέζοι έχουν έναν πολύ αποτελεσματικό τρόπο να πιέσουν τους Βορειοκορεάτες. Την επιβολή οικονομικής ασφυξίας. Όταν ελέγχεις το 85% των ενεργειακών εισαγωγών της χώρας και το 85% του εξωτερικού της εμπορίου, τα πράγματα δείχνουν εξ αρχής προδιαγεγραμμένα.
Στο ερώτημα για ποιον λόγο δεν έκανε τίποτα μέχρι σήμερα, η απάντηση σε μεγάλο μέρος δίνεται από την παραπάνω αναφορά στο ποια είναι τα συμφέροντα και οι φόβοι του Πεκίνου… πάντως, οι Κινέζοι κινητοποιήθηκαν ταχύτατα και διπλωματική αντιπροσωπεία του βρέθηκε στη Σεούλ, όπου και συμφώνησε με συνοπτικές διαδικασίες για τον τρόπο χειρισμού της υπόθεσης.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι οι Κινέζοι περνούν ένα μήνυμα στον Τραμπ ότι αποτελούν τον πιο αξιόπιστο και αποτελεσματικό εταίρο στη διαχείριση των μετώπων της παγκόσμιας ασφάλειας, παράλληλα με τα πολυάριθμα κοινά οικονομικά συμφέροντα των δυο δυνάμεων, ενώ την ίδια στιγμή η Μόσχα χρησιμοποιεί τη συνήθη ειρωνική γλώσσα, παριστάνοντας ότι «δεν τρέχει τίποτα»;
Δημοσίευση σχολίου