Συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η κόντρα ανάμεσα στην Τουρκία και την Ολλανδία, αν και η ευθύνη της κλιμάκωσης ανήκει ολοκληρωτικά στους Τούρκους, αφού… δηλώνουν προσβεβλημένοι με τη συμπεριφορά της Ολλανδίας που αρνήθηκε να υποταχθεί στις επιταγές της «Υψηλής Πύλης» και προχωρούν στη μια ασχήμια μετά την άλλη, λεκτική ή και με συγκεκριμένες ενέργειες.
Στην εμετική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, ο γνωστός υπερφίαλος – μέχρι να έρθει η συντριπτική κατακεφαλιά από κάποιον – Ερντογάν, με το γνωστό ύφος απείλησε την Ολλανδία ότι η Τουρκία «θα της διδάξει διπλωματία», κουνώντας παράλληλα το δάχτυλο και απειλώντας την ότι θα πληρώσει σκληρά «όσα έκανε»… Δυο μικρές παρατηρήσεις.
Η πρώτη αφορά την επανάληψη του ισχυρισμού περί ρατσισμού, φασισμού και ναζισμού τα οποία καταλογίζει στους Ολλανδούς. Ο στυγνός – εκτός από διεφθαρμένος – αυτός αμετροεπής υβριστής, θα έπρεπε να καταλαβαίνει, ότι αν υφίστατο θέμα φασισμού και ναζισμού, η υπουργός του που πήγε απρόσκλητη να πουλήσει μαγκιά «εκτός έδρας», πολύ απλά δεν θα είχε επιστρέψει και θα υφίστατο όσα οι άτυχοι στην Τουρκία που πέφτουν σε δυσμένεια από το καθεστώς Ερντογάν, όπως π.χ. ο ανταποκριτής της Die Welt.
Η δεύτερη είναι για την ασχήμια των Τούρκων να κατεβάσουν τη σημαία της Ολλανδίας από το προξενείο της στην Κωνσταντινούπολη, διότι σε κάποιους θύμισε όσα έγιναν στην Κύπρο όπου έπεσε νεκρός ο Ελληνοκύπριος όταν επιχείρησε να κατεβάσει την τουρκική σημαία, παρότι επρόκειτο για τη σημαία της χώρας που κατέχει παράνομα έδαφος της πατρίδας του.
Στην Ολλανδία δεν είδαμε να γίνεται χαμός και να προσβάλλεται με τέτοιον τρόπο το εθνικό σύμβολο. Εκτός κι αν κλιμακώσει ο Ερντογάν ευελπιστώντας… να παρέμβουν οι οπαδοί του Βίλντερς και να γίνει χαμός. Μόνο για το αυτοκρατορικό παρελθόν της Ολλανδίας δεν μας μίλησε ακόμα ο «σουλτάνος».
Η «διαφορά ποιότητας» ανάμεσα στις δυο χώρες φαίνεται δεδομένη, αν και για να είμαστε ειλικρινείς σα να διακρίνουμε και μια τακτικής φύσεως σύμπλευση συμφερόντων ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Οι αγριάδες του Ερντογάν τον βοηθούν να αυξήσει την εθνικιστική συσπείρωση για να αυξήσει τα ποσοστά του ΝΑΙ. Με την ίδια λογική όμως αναχαιτίζονται και οι διαρροές από το κόμμα του Μαρκ Ρούτε προς αυτό του Βίλντερς… Άρα, μετεκλογικά θα βρεθεί τρόπος εξομάλυνσης.
Το μόνο πρόβλημα στην όλη υπόθεση είναι ότι ο δρόμος της κλιμάκωσης κρύβει παγίδες. Αφενός, όσο και να εξυπηρετούνται τακτικά και οι δυο πλευρές, από τη στιγμή που δε «στήθηκε» αλλά προέκυψε, καθώς οι προκλήσεις και οι απαντήσεις που δόθηκαν, ως πολιτικές αποφάσεις εμπεριέχουν τον συνυπολογισμό του πολιτικού πέραν του εθνικού συμφέροντος, είναι βέβαιο ότι αφήνουν «τραύματα» τα οποία δεν επουλώνονται εύκολα.
Σε πρώτη φάση θα πρέπει με κάποιον τρόπο να σταματήσει αυτή η άνοδος στη «σκάλα της κλιμάκωσης» (escalation ladder), κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο και δεν πρόκειται να συμβεί προτού ολοκληρωθεί το τουρκικό δημοψήφισμα. Η ολλανδική κυβερνητική πλευρά θα μπορούσε να έχει σκεφτεί πως σε περίπτωση παθητικής αντιμετώπισης του θέματος όπως έκανε η Γαλλία του «τελειωμένου» πολιτικά Ολάντ, θα άνοιγε διάπλατα την πόρτα της επικράτησης στον Γκέερτ Βίλντερς.
Όμως, την ίδια στιγμή, οι αντιδράσεις δεν ξέφυγαν από το επίπεδο του αυτονόητου! Άρα, τουλάχιστον πολιτικά είναι καλυμμένοι και νομιμοποιούνται να ζητήσουν τη συνδρομή των εταίρων τους στην ΕΕ. Η διαδικασία της κλιμάκωσης, ιδιαίτερα σε μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της Τουρκίας είναι επικίνδυνη και γι’ αυτό το ολλανδικό υπουργείο Εξωτερικών ήδη κατέστησε υπεύθυνη την Άγκυρα για την ασφάλεια των Ολλανδών διπλωματών.
Από την άλλη, η γαλλική στάση που απλά άφησε τον Τσαβούσογλου να μιλήσει αποσπώντας μεν τα εύσημα της Άγκυρας, αλλά την ίδια στιγμή προκαλώντας σκληρές αντιδράσεις από την αντιπολίτευση, ρίχνοντας νερό στον «μύλο» της Μαρίν Λεπέν, το οποίο για τον Ερντογάν μην έχετε αμφιβολία ότι θα «πουληθεί» ως δώρο στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Για να μην πούμε ότι η όλη στάση της Τουρκίας που προκαλεί τριγμούς στην Ευρώπη, θέτοντας τις πολιτικές ηγεσίες απέναντι στις κοινωνίες τους, κινείται στην κατεύθυνση του «διαίρει και βασίλευε», κλασική στρατηγική ενός ισχυρού πόλου που προτιμά σαφώς να συναλλάσσεται με καθεμιά χώρα ξεχωριστά και όχι σε ένα ισχυρό μπλοκ, του οποίου η ισχύς είναι μεγαλύτερη από το απλό άθροισμα της ισχύος των κρατών που το συναποτελούν.
Αυτή η παρατήρηση βάζει βέβαια στο κάδρο και τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν λόγο να ανησυχούν για τις εξελίξεις στη Γηραιά Ήπειρο, καθώς εμπλέκουν και σταθερούς συμμάχους τους οι οποίοι στη δύσκολη στιγμή είναι αυτονόητο πως περιμένουν την έκφραση της αλληλεγγύης. Από τη στιγμή όμως που Ολλανδία και Τουρκία είναι αμφότερες μέλη του ΝΑΤΟ, η Άγκυρα προσθέτει στο «κατηγορητήριο» ότι λειτουργεί διασπαστικά και αντισυμμαχικά, πάλι προς τέρψη του Ρώσου προέδρου.
Αυτά για να έχουμε υπόψη και τη μεγάλη εικόνα, η οποία παραδοσιακά ξεπερνά τις απλές πολιτικές διενέξεις, αναβιβάζοντας την ανάλυση μιας κατάστασης σε ένα άλλο επίπεδο…
Δημοσίευση σχολίου