Του Κώστα Βενιζέλου
Η συνταγή για μη λύση είναι να επαναλαμβάνονται χωρίς προετοιμασία διαδικασίες που απέτυχαν όταν δοκιμάστηκαν. Μετά την αποτυχία της Γενεύης και του Μοντ Πελεράν, χθες συμφωνήθηκε από Αναστασιάδη και Ακιντζί να γίνει ακόμη μια πενταμερής, στις αρχές Μαρτίου, μετά που οι ίδιοι θα συναντηθούν γύρω στις τέσσερις φορές στην Κύπρο εντός Φεβρουαρίου.
Τι έχει αλλάξει από τη Γενεύη, που επιτρέπει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα την πραγματοποίηση νέας πενταμερούς; Η νέα αυτή εξέλιξη είναι σχεδόν πανομοιότυπη με τη «Συμφωνία του Δείπνου», που προέκυψε από το πουθενά. Ο κ. Ακιντζί δεν έχει λόγο να μην επιδιώκει τη σύγκληση κι άλλης διάσκεψης καθώς αποτελεί, αυτής της μορφής η διαδικασία, διαχρονική επιδίωξη της τουρκικής πλευράς. Περαιτέρω, είναι προφανές πως ο κατοχικός ηγέτης δεν ανέλαβε μόνος του την πρωτοβουλία, αλλά μετά από εντολές της Άγκυρας, η οποία μπορεί να κάνει «κέντημα» στο Αιγαίο, να απειλεί τους πάντες και να θέτει υπερβολικές και ανέφικτες αξιώσεις (τέσσερις ελευθερίες, που συνιστά φόρμουλα τουρκοποίησης) και ταυτόχρονα να παρουσιάζεται και «συνεργάσιμη». Το άλλοθι σε αυτή τη συμπεριφορά θα είναι η συμμετοχή της Τουρκίας σε πενταμερή για να επαναλαμβάνει τις γνωστές της θέσεις.
Το ζητούμενο δεν είναι να εκτεθεί η Τουρκία για την αδιαλλαξία της, αλλά να σπάσει το αδιέξοδο και να επιτευχθεί συμφωνία. Είναι αυτό, όμως, ψιλά γράμματα για κάποιους.
Γιατί η Τουρκία να διαφοροποιηθεί σε διάστημα μερικών εβδομάδων; Εάν το επιχείρημα είναι πως στη Γενεύη σε πολιτικό επίπεδο και στο Μοντ Πελεράν σε τεχνοκρατικό η Άγκυρα δεν έκανε κίνηση ενόψει δημοψηφίσματος, αυτή τη φορά θα αλλάξει οτιδήποτε; Τα ερωτήματα δεν φαίνεται να απασχολούν ιδιαίτερα. Αυτό, άλλωστε, έγινε και στη «Συμφωνία του Δείπνου».
Η νέα πενταμερής θα διεξαχθεί μέσα στο σημερινό κλίμα έντασης και ρητορικών εξάρσεων σε βάρος της Ελλάδος και της Ε.Ε. με την Τουρκία να προτάσσει την αξίωση για εφαρμογή των τεσσάρων ελευθεριών της Ένωσης για Τούρκους πολίτες στην Κύπρο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι πιθανότητες για θετική έκβαση της νέας πενταμερούς είναι περιορισμένες. Είτε θα αποτύχει με ό,τι αυτό σημαίνει για τη συνέχεια, είτε θα ασκηθούν αφόρητες πιέσεις στην ελληνοκυπριακή πλευρά για να δεχθεί μια συμφωνία που δεν θα ικανοποιεί. Να πιεσθεί η Τουρκία φαντάζει απομακρυσμένο. Είναι, όμως, σαφές πως δεν μπορούν τα Ηνωμένα Έθνη (και οι εν δυνάμει μεσολαβητές) να εμπλακούν σε μια νέα διάσκεψη για να επαναληφθεί το φιάσκο της Γενεύης. Ενδεχομένως να συντηρηθεί η διαδικασία, αλλά πλέον θα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.
Στην πολιτική το ρίσκο που αναλαμβάνεται θα πρέπει να είναι ελεγχόμενο και να περιορίζει τις όποιες απώλειες σε περίπτωση αποτυχίας. Στην προκειμένη περίπτωση η διαχείριση που γίνεται οδηγεί είτε σε ναυάγιο και εδραίωση της διχοτόμησης είτε σε επιλογές που λογικά θα έπρεπε να είχαμε αποφύγει. Στην πολιτική είναι πολύ επικίνδυνος ο αυτοσχεδιασμός.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου