Να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ αρχής, ότι ούτε η επιθετικότητα της Τουρκίας, ούτε η δική μας ανεκτικότητα οφείλονται στην κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, επειδή τα όσα έχει επιτύχει η Τουρκία εις βάρος μας -από το 1974 και εντεύθεν- τα επέτυχε με την Ελλάδα ευρισκομένη σε ισχυρά θέση να την αντιμετωπίσει. Και δεν το έπραξε.
Τα εγκληματικά πολιτικά λάθη άρχισαν με την απόσυρση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, που ελήφθη στις 14 Αυγούστου του 1974, από την οικουμενική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Πρόκειται για αντίδραση της ελληνικής πλευράς στην τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο.
Σε κυβερνητική ανακοίνωση, που δημοσιοποιήθηκε για την αναγγελία της αποχώρησης, μεταξύ άλλων αναφερόταν ότι «το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου... Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του...».
Βεβαίως, κανείς δεν μας εξήγησε τι άλλαξε, και επανήλθαμε στο ΝΑΤΟ με δυσμενείς όρους. Δεν χρειαζόταν όμως εξηγήσεις των πολιτικών μας, ούτε δικαιολογία για την άφρονα απόφαση, αφού τα πράγματα το κατέδειξαν. Το ΝΑΤΟ, ανέθεσε στην Τουρκία την διαχείριση του Αιγαίου, και εκεί παραμένει παρά την επιστροφή μας. Οι Αμερικανοί επιθυμούν σε κάθε είδους Στενά η κυριαρχία να μη ανήκει αποκλειστικώς σε μία χώρα, η οποία να αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ από αυτήν που της ανατέθηκε (τα μόνα Στενά στον κόσμο είναι αυτά του Βοσπόρου, στα οποία και οι δύο ακτές ανήκουν σε μία χώρα, την δε διώρυγα του Παναμά την διαχειρίζονται οι Αμερικανοί).
Έως τότε, η τουρκική αεροπορία ήταν ανυπόληπτη, αλλά μάλλον εκπαιδεύσαμε τους Τούρκους πιλότους μετά από τόσα χρόνια εικονικών αερομαχιών. Το δε 1996, η υποχώρησή μας στα Ίμια ήταν ένα ανέλπιστο δώρο στον τουρκικό στρατό, τον οποίον θέλησε να εκθέσει η πρωθυπουργός Τσιλέρ, και ανέθεσε την επιχείρηση σε εμπίστους της. Το αποτέλεσμα ήταν, λόγω της δικής μας υποχωρητικότητας, να εκτεθούμε εμείς, αναγνωρίζοντας το "γκριζάρισμα" περιοχών του Αιγαίου, σύμφωνα με τις τουρκικές επιθυμίες.
(Η "δικαιολογία" ότι απαίτησαν οι Αμερικανοί την αποδοχή απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας δεν ταιριάζει σε αξιοπρεπείς και υπερήφανους Έλληνες. Και από τον Τάσσο Παπαδόπουλο απαίτησαν να αποδεχθεί το Σχέδιο Ανάν, αλλά ύψωσε το ανάστημά του, ωφελώντας την ιδιαίτερη πατρίδα του, σε αντίθεση με τους κακομοίρηδες και ανυπόληπτους πολιτικούς που διαχειρίστηκαν την υπόθεση των Ιμίων).
Ο πολιτικός αναλυτής Κωνσταντίνος Χολέβας επισημαίνει πέντε σοβαρά ελληνικά λάθη -κατά την τελευταία 20ετία- που αποθράσυναν την Τουρκία: Η θεωρία ότι όλα όσα λέγουν οι Τούρκοι απευθύνονται σε εσωτερικό ακροατήριο. Η ψευδαίσθηση του εξευμενισμού η/και εξευρωπαϊσμού του θηρίου. Η απατηλή εντύπωση ότι κάποια πρόσωπα είναι μετριοπαθή και πρέπει να στηριχθούν. Η υπερβολική έμφαση στην οικονομική διπλωματία. Η αυταπάτη ότι θα βελτιώσουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλάζοντας τα σχολικά βιβλία Ιστορίας.
Είναι βέβαιο, πως ο καθένας μας θα μπορούσε να προσθέσει και άλλα. Προτιμώ μόνο να επαναλάβω αυτό που έχω γράψει αρκετές φορές. Ότι είναι απολύτως λανθασμένη η εντύπωση πως όταν η Τουρκία έχει "δημοκρατική" κυβέρνηση, συμπεριφέρεται ως πολιτισμένη χώρα. Φαίνεται πως κανείς από τους αρμοδίους (σε τι;) δεν παρακολουθεί τι συμβαίνει στην γείτονα. Η Τουρκική στρατιωτική και διπλωματική μηχανή δεν αλλάζει πολιτική αναλόγως του καθεστώτος που τύποις έχει σε δεδομένη στιγμή, αλλά έχει μακροπρόθεσμη στρατηγική και έχει ορίσει ως κύριο αντίπαλο την Ελλάδα.
Ο δημοκράτης Ετσεβίτ το 1974, ο δημοκράτης Οζάλ το 1987 και η δημοκράτισσα Τσιλέρ το 1996, ήταν τα πρόσωπα που προέβησαν σε σοβαρές επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδος. Αυτά ακριβώς ήταν τα πρόσωπα, που οι δικοί μας "δημοκράτες" προτιμούσαν να βρίσκονται στην εξουσία στην γείτονα. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου