Αρθρο του Πάτρικ Κόκμπερν
από την εφημερίδα «The Independent»
Είναι τόσο δύσκολο να δοθεί ένα τέλος στη συριακή σύρραξη ακριβώς επειδή αυτή συνδυάζει μισή ντουζίνα επιμέρους συγκρούσεις σε μία: σουνίτες Αραβες εναντίον κυβερνώντων αλαουιτών και μειονοτήτων, ευκατάστατοι εναντίον φτωχών, κοσμικοί εναντίον ισλαμιστών, το αστικό κέντρο ενάντια στην ύπαιθρο, Κούρδοι εναντίον Αράβων, Κούρδοι εναντίον Τούρκων, σουνίτες εναντίον σιιτών, Ιρανοί εναντίον Σαουδικής Αραβίας, και Ρώσοι εναντίον Αμερικανών (με τη Μόσχα ωστόσο πλέον να συνεργάζεται ενίοτε με την Ουάσιγκτον).
Η περιπλοκότητα της συριακής σύρραξης περιγράφηκε εύστοχα από έναν σχολιαστή σαν ένα τρισδιάστατο παιχνίδι σκάκι το οποίο παίζεται από εννέα παίχτες χωρίς κανόνες.
Ολες οι κοινότητες που εμπλέκονται στη συριακή σύρραξη νιώθουν επί του παρόντος, χωριστά η καθεμία, ότι δίνουν μια μάχη για την ίδια τους την ύπαρξή, μια μάχη που μπορεί να τελειώσει μόνο με νίκη ή με ήττα. Ολες οι πλευρές τρέμουν η μία την άλλη, κι όχι άδικα. Ωστόσο, όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα, εξακολουθεί να υπάρχει μια κάποια ελπίδα. Κανείς δεν είναι σε θέση επί του παρόντος να κερδίσει μια αποφασιστική νίκη στη Συρία. Η πολιτική κατάσταση ωστόσο στο έδαφος εξελίσσεται κατά τρόπο όχι πάντοτε αρνητικό.
Ενας λόγος που ο πόλεμος συνεχίζεται είναι επειδή πολλοί από τους εμπλεκομένους ακόμη έχουν πολλά να κερδίσουν πολεμώντας. Για τη Ρωσία, το συριακό πολεμικό μέτωπο έχει αποδειχθεί μοναδικά πλεονεκτικό στην προσπάθειά της να αναδιαμορφώσει τη σχέση της με τον υπόλοιπο κόσμο. Την περασμένη εβδομάδα ξεκίνησε να χρησιμοποιεί αεροπορική βάση στο Ιράν και πλέον συνεργάζεται στρατιωτικά με όλες εκείνες τις χώρες (Ιράν, Ιράκ, Συρία, Λίβανος) όπου οι σιίτες κυριαρχούν πολιτικά.
Ο σουνιτικός άξονας (Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ) που ήταν αντίθετος στον Ασαντ, τώρα έχει αποδυναμωθεί από το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία.
Τα κέρδη της Ρωσίας δεν συνεπάγονται ωστόσο απαραιτήτως απώλειες για τις ΗΠΑ. Αντιθέτως, η πολιτική του προέδρου Ομπάμα στη Συρία και στο Ιράκ είναι πιο επιτυχημένη από όσο αναγνωρίζεται. Το ISIS χάνει και στις δύο χώρες.
Στο Ιράκ ο πόλεμος δείχνει να οδεύει προς μια αποφασιστική νίκη των σιιτών και των Κούρδων (που μαζί αντιστοιχούν στα 4/5 του πληθυσμού) έναντι των σουνιτών (1/5). Θα μπορούσε να συμβεί κάτι ανάλογο και στη Συρία, όπου το 60% των Σύρων είναι σουνίτες Αραβες; Ενδεχομένως.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου