Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Στις 11 Μαΐου (και ώρα 12:01) στην πρωτεύουσα Ντάκα της μακρινής Μπανγκλαντές, εκτελέστηκε με απαγχονισμό ο αρχηγός του μεγαλύτερου ισλαμιστικού (σουννιτικού) κόμματος της χώρας, ο 73χρονος Μουλάνα Ραχμάν Νιζαμί, για εγκλήματα πολέμου που διέπραξε στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη χώρα το 1971.
Το πρωί της 11ης Μαΐου, η Ισλαμιστική Τουρκία του Ερντογάν ανακάλεσε τον Πρέσβη της από τη Ντάκα. Την ίδια μέρα το Τουρκικό Υπουργείο εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταδίκαζε έντονα την εκτέλεση του ισλαμιστή ηγέτη. Στην Άγκυρα ισλαμιστικές οργανώσεις συγκεντρώθηκαν μπροστά στην Πρεσβεία της Μπανγκλαντές, φωνάζοντας συνθήματα από το κοράνι όπως, “Ω, Μουσουλμάνοι, μήν κοιμάστε, προστατεύστε τους αδελφούς σας”. Και από το Προεδρικό Μέγαρο των χιλίων και πλέον αιθουσών, ο Πρόεδρος Ερντογάν δήλωσε: “Καταδικάζω τη νοοτροπία που επέφερε το θάνατο σε ένα μουτζαχεντίν (μαχητή της πίστης), που είναι πάνω από 70 ετών, και ο οποίος δεν διέπραξε καμία αμαρτία επί της γής. Νομίζω πως τέτοια αύξηση μίσους (στη Μπανγκλαντές) και διαταγές για τέτοιες εκτελέσεις, παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες μας (της Τουρκίας) δεν συνάδουν με δίκαια διακυβέρνηση ούτε με δημοκρατική νοοτροπία”.
Στη Μπανκγλαντές, πέραν της αναμενόμενης διαμαρτυρίας του κόμματος του Νιζάμι, χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν σε πλατείες πριν και μετά την εκτέλεση χειροκροτώντας , γιορτάζοντας και κοροϊδεύοντας τον Νιζαμί. Ο Γενικός Εισαγγελέας της χώρας δήλωσε πως αποδόθηκε δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που διέπραξε.
Το 1971 διεπράχθησαν στο Ανατολικό Πακιστάν, (την ιστορική Βεγγάλη) – και σημερινή Μπανγκλαντές,- γενοκτονικά εγκλήματα πολέμου από τον Πακιστανικό στρατό στην προσπάθειά του να αποτρέψει την απόσχιση της περιοχής από το Πακιστάν. Η γενοκτονική συμπεριφορά του Πακιστανικού στρατού στη Βεγγάλη οδήγησε σε πόλεμο μεταξύ Πακιστάν και Ινδίας, με την τελευταία να προστρέχει σε βοήθεια της Βεγγάλης. Το Πακιστάν ηττήθηκε κατά κράτος από την Ινδία και τα πράγματα οδήγησαν τελικά στην ανεξαρτησία της Μπανγκλαντές και την αναγνώρισή της από τη διεθνή κοινότητα.
Τα πλείστα θύματα του πολέμου του 1971, που διήρκησε εννέα μήνες, ήταν άμαχοι και υπολογίζονται σε περίπου τρία εκατομμύρια. Υπήρξαν 30 περίπου εκ. εσωτερικοί πρόσφυγες, εκτελέστηκαν επί σκοπού οι περισσότεροι διανοούμενοι της χώρας (δάσκαλοι, γιατροί, δικηγόροι, κ.α.) ενώ 200-400 χιλιάδες γυναίκες βιάστηκαν. Στο γενοκτονικό αυτό μακελειό, ο Πακιστανικός στρατός είχε την “συνδρομή” παραστρατιωτικών οργανώσεων και Σουννιτικών ισλαμιστικών κομμάτων όπως το κόμμα Jammat e Islami, με ηγετικό στέλεχος και πρωταγωνιστή των σφαγών και βιαιοπραγιών, τον Νιζάμι.
Το 2010, ο τότε Πρόεδρος της χώρας θέσπισε Δικαστήριο για τα “Εγκλήματα του Πολέμου” του 1971. Ο Μουλάνα Ραχμάν Νιζάμι βρισκόνταν στη φυλακή από τότε και καταδικάστηκε μαζί με άλλους σε θάνατο (περίπου πέντε είχαν ήδη εκτελεστεί). Η θανατική του καταδίκη επικυρώθηκε πρόσφατα. Η Τουρκία του Ερντογάν προσπάθησε επανειλημμένα να αποτρέψει την εκτέλεση αλλά απέτυχε. Εξ’ ού και οι έντονες και πολυεπίπεδες διαμαρτυρίες από την Άγκυρα και ο θυμός του Ερντογάν, που ακόμη μια φορά αγνοήθηκε από ένα ακόμη μουσουλμανικό κράτος.
Είναι γεγονός πως υπήρξε κριτική από διεθνείς κύκλους ως προς τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν στις δίκες αυτές. Όμως η θέση του Ερντογάν πως “ο μαχητής της πίστης” Νιζάμι “δεν διέπραξε καμία αμαρτία επί της γής”, θυμίζει παρόμοια θέση που υιοθέτησε για τον Πρόεδρο του Σουδάν Ομάρ Σαρίφ, ο οποίος το 2008 κατηγορήθηκε από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για γενοκτονία κατά των χριστιανών του Νοτίου Σουδάν. Είχε δηλώσει τότε ο Ερντογάν πως ο Σαρίφ ήταν αθώος, διότι “οι μουσουλμάνοι δεν διαπράττουν γενοκτονίες”.
Τίποτα από όσα γράφτηκαν παρά πάνω δεν ξενίζουν πλέον αναφορικά με τις θέσεις και αντιλήψεις του Ερντογάν και όλου του ισλαμιστικού του σιναφιού. Αυτό όμως που παραμένει ακατανόητο, είναι η αυτοκαθυσηχαστική συμπεριφορά της κυπριακής ελίτ που συνεχίζει να συμπεριφέρεται και να αυτοπαραμυθιάζεται πως πραγματικά “διαπραγματεύεται” για μια “λύση” του κυπριακού η οποία θα είναι διαφορετική από μια-αλά-Ερντογάν “(τουρκο) ισλαμική ειρήνη” στην Κύπρο. Μάλιστα οι εκλογικεύσεις έχουν φθάσει στα όρια του ευτράπελου. Υπήρξε πρόσφατα δήλωση του αρχηγού του ΔΗΣΥ, του κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, που έλεγε πως ο Ερντογάν είναι πλέον δικτάτορας και πως ως τέτοιος δεν θα μπορεί να επικαλείται, πλέον, αδυναμία να λάβει απόφαση για επίλυση του κυπριακού!
Στην παρούσα όμως συγκυρία και λίγες μόνο μέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές, το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι η ακατανόητη συμπεριφορά της εξουσιαστικής ελίτ απέναντι στον τζιχαντισμό του Ερντογάν. Είναι να εμπεδώσουν οι ψηφοφόροι και ιδιαίτερα αυτοί που αμφιταλαντεύονται και που πιστεύουν πως μια ψήφος στα “κόμματα εξουσίας” θα φέρει τον τόπου πιο κοντά στη “λύση”, πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να προκύψει με μια Τουρκία που βρίσκεται κάτω από την ισλαμική μαγεία και τις νεοθωμανικές ονειρώξεις του Ερντογάν και των ομοϊδεατών του.
Επί τούτου παραπέμπω τους αναγνώστες και τους δυνητικούς ψηφοφόρους σε ένα πολύ σχετικό και επίκαιρο κείμενο της Τουρκάλας δημοσιογράφου Uzay Bulut, που πρόσφατα εγκατέλειψε την Άγκυρα για την ασφάλεια που της προσφέρει η Αμερικανική πρωτεύουσα. Το κείμενο, που γράφτηκε με αφορμή το αμφιλεγόμενο ζήτημα της κατάργησης της βίζας για Τούρκους υπηκόους που ταξιδεύουν στην ΕΕ τιτλοφορείται “Turkey? In EU?” (www.gatestoninstitute.org, May 11, 2016), και επικεντρώνεται στη λέξη “Κατάκτηση” και πως την αντιλαμβάνεται και την χρησιμοποιεί , ως εργαλείο, ένας πιστός μουσουλμάνος όπως είναι ο Ερντογάν.
Μερικά αποσπάσματα από το κείμενο που προέρχονται από πρόσφατες ομιλίες του Ερντογάν είναι, πιστεύω, διαφωτιστικές ως προς τα μελλούμενα στην Κύπρο, εάν οι παρούσες διαδικασίες επίλυσης του κυπριακού τελεσφορήσουν.
Ρωτά δημόσια και απαντά ο Ερντογάν. “Τί είναι κατάκτηση; Κατάκτηση είναι Hijrah” – δηλαδή είναι η Εγίρα – η “μετανάστευση” του Προφήτη από τη Μέκκα στη Μεδίνα. Η “μετανάστευση” του Μωάμεθ, ήταν και θεωρείται από τους πιστούς μια θεϊκά εμπνευσμένη πράξη που τελικά οδήγησε στην κατάκτηση της Μέκκας (από όπου αρχικά ο Μωάμεθ εκδιώχθηκε από του άπιστους) και την εξάπλωση και την κυριαρχία του Ισλάμ.
Κατά τον Ερντογάν:
“Κατάκτηση είναι η “Αl Andalus“ δηλ. η κατάκτηση της Ισπανίας.
“Κατάκτηση είναι οι νίκες του Σαλαντίν” (επί των Σταυροφόρων).
“Κατάκτηση είναι η ανάρτηση, ξανά, της σημαίας του Ισλάμ στην Αλ Κούτζ – Ιερουσαλήμ”.
“Κατάκτηση”, λέει ο πιστός Ερντογάν, “είναι να έχεις το θάρρος, την επιμονή και την διορατικότητα να αψηφεί κάποιος ολόκληρο τον κόσμο ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες.”
Για τον κάθε Ερντογάν, λοιπόν, και τα ic oglan του στην Κύπρο, η Κύπρος είναι κατάκτηση του Ισλάμ, με ότι αυτό συνεπάγεται. Στην Κύπρο, η εξουσιαστική ελίτ αυτό δεν το καταλαβαίνει. Δεν πειράζει. Αρκεί να το καταλάβουν οι αρχόμενοι. Και αυτοί που δεν θέλουν να “μεταναστεύσουν”.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου