Το εν ψυχρώ άδειασμα της κυβέρνησης Άσαντ από την Ρωσία οδηγεί σε δύο συμπεράσματα 1) Η Ρωσία έχει αποδεχθεί ότι ο κύκλος ζωής της δυναστείας Άσαντ έχει κλείσει 2) Υπάρχει άτυπη συμφωνία επ’ αυτού με την αμερικανική κυβέρνηση, αλλά μένει να ξεκαθαρίσουν και να συμφωνηθούν σημαντικά εκκρεμή ζητήματα.
Σχολιάζει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Η Συρία του αύριο σίγουρα θα διαφέρει από την Συρία του χθες και σαν γεωγραφικό αποτύπωμα και εθνολογικά/θρησκευτικά. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά ο πολιτικός κυνισμός εξευτελίζει όλες τις ηθικές αρχές που μεγαλόστομα μηρυκάζουν όλοι οι πολιτικοί όταν μιλάνε. Με αυτό δεν αναφέρομαι ειδικά στην Ρωσία αλλά στο σύνολο των εμπλεκομένων άμεσα η έμμεσα χωρών στην συριακή κρίση.
Κανείς δεν νοιάζεται για τους λαούς αν δεν νοιαστούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους, κανείς δεν δίνει δεκάρα για τις σφαγές τις καταστροφές και τους εκτοπισμούς. Η απόλυτη υποκρισία ήταν όταν η Μέρκελ (η παράληψη της προσφώνησης Κυρίου η Κυρίας για τους πολιτικούς είναι ηθελημένη και εσκεμμένη) δάκρυσε για το πνιγμένο παιδάκι στο Αιγαίο.
Αν είναι δυνατόν, αν εκείνη την ώρα ήμουν μπροστά της θα την σκαμπίλιζα και ας πήγαινα φυλακή, διαβεβαιώνω ότι δεν θα υπήρχε πιο χαρούμενος… κατάδικος στον κόσμο από μένα. Λες και η άθλια αγνοούσε το δράμα της Συρίας εδώ και τρία χρόνια και των προσφύγων της, που σωρευόντουσαν στα σύνορα της Τουρκίας, λες και αγνοούσε τους αναρίθμητους σφαγιασμένους, εκτοπισμένους και συντετριμμένους αυτούς ανθρώπους και το δράμα τους μέχρι εκείνη την στιγμή.Οι πολιτικοί του σήμερα έχουν πλέον εξελιχθεί σε εμετικές καρικατούρες των πολιτικών του παρελθόντος. Πολύς κόσμος στην Ελλάδα είναι θυμωμένος με τον Όρμπαν από την Ουγγαρία, αλλά και με τις υπόλοιπες χώρες τις Ανατολικής Ευρώπης.
Εγώ είμαι λιγότερο θυμωμένος μαζί τους και περισσότερο θυμωμένος με τους υπόλοιπους καραγκιόζηδες της Ευρώπης που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το δράμα στην Συρία διαβάζοντας συγχρόνως της δημοσκοπήσεις για να προσαρμόσουν το ύφος τους μπρος στις κάμερες. Πάρτε το παράδειγμα της Αυστρίας, που αποδεικνύει ότι είναι χειρότερο πολιτικό μπάχαλο ακόμα κι από εμάς.
Πόσο ξετσίπωτος πρέπει να είσαι σαν χώρα και σαν πολιτική ηγεσία, για να βγαίνει τη μία ημέρα ο Υπουργός Εξωτερικών και να προτρέπει της δυτικές Βαλκανικές χώρες να κλείσουν τα σύνορά τους στους πρόσφυγες, μετά από μία εβδομάδα να βγαίνει ο Καγκελάριος της Αυστρίας και να αδειάζει τον υπουργό του των Εξωτερικών, ότι δήθεν είναι ανεπίτρεπτα και αντιευρωπαϊκά πράγματα αυτά και τέλος, στην Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος προχτές (ΕΛΚ), ο Αντικαγκελάριος της Αυστρίας να επαναλαμβάνει τις θέσεις του Υπουργού Εξωτερικών.Αν μη τι άλλο, ο Όρμπαν και οι συν αυτώ δεν κρύβονται, είναι ένα μάτσο βόδια και μάλιστα υπερήφανοι που είναι βόδια και δεν νοιώθουν καν την ανάγκη να το κρύψουν, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά αρκετά είπαμε για την εμετική Ευρώπη της οποίας δυστυχώς είμαστε μέλος και ας γυρίσουμε στα δικά μας.
Η γειτονιά μας κάθε μέρα γίνεται και πιο ασταθής, παλιοί εθνικισμοί σε συνδυασμό με την θρησκευτική μισαλλοδοξία κινδυνεύουν να ξαναβάλουν φωτιά στα Βαλκάνια. Η Τουρκία (που φαίνεται βέβαιο) αν χάσει το παιχνίδι στη Συρία και το Κουρδικό βγει εκτός ελέγχου, θα στραφεί δυτικά, στον άξονα Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος. Κανείς δεν δείχνει από τους μεγάλους παίκτες να ξορκίζει αυτό το ενδεχόμενο, κάποιοι μάλιστα έχουν πάρει θέσεις για το νέο μοίρασμα της πίτας στη γειτονιά μας.
Ποιος θα την πληρώσει; Αρκετοί και δυστυχώς ανάμεσα σε αυτούς που θα την πληρώσουν πιθανότατα, αν όχι σίγουρα, θα είμαστε κι εμείς. Αγαπητοί φίλοι θυμηθείτε τα λόγια μου, αν δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου κανείς δεν πρόκειται να σε βοηθήσει. Σκεφτείτε το παράδειγμα της Συρίας, κανείς δεν φανταζόταν το σημερινό δράμα 5 χρόνια πριν.
Ένα παραπλήσιο σενάριο με αυτό της Συρίας θα μπορούσε να γίνει και εδώ στην γειτονιά μας, μπορεί εμείς να μην ήμαστε μία χώρα με πολλές εθνότητες ούτε θρησκευτικά διαιρεμένη, αλλά πιστέψτε με, όταν αρχίζει η αποσταθεροποίηση και «πάρουν φωτιά τα τόπια» που έλεγαν οι παλαιοί, όλα αυτά γίνονται δευτερεύοντα και τριτεύοντα.Το πρωτεύων σήμερα είναι να προστατεύσουμε την ύπαρξή μας, τα οικονομικά όπως κι αν ονομάζονται, όσο σημαντικά και να είναι δεν είναι τόσο σημαντικά όσο η ίδια η ύπαρξή μας. Με ανησυχεί βαθύτατα ότι οι Έλληνες αντιμετωπίζουν σήμερα τα πάντα ωφελιμιστικά – συμφεροντολογικά και αγνοούν ξεροκέφαλα και με εμμονή τους κινδύνους που μας τριγυρίζουν.
Το μέλλον με φοβίζει πολύ, δεν υπάρχουν πια σταθερές αναφορές, δεν υπάρχει πια άσπρο-μαύρο, υπάρχουν μόνο πολλοί τόνοι του γκρίζου και είναι αυτή η ασάφεια που με φοβίζει όσον αφορά το μέλλον μας σαν Ελλάδα και ως Έλληνες.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου