Του Κώστα Ράπτη
Οι βουλευτικές εκλογές της Πέμπτης ενδέχεται και να είναι οι τελευταίες που διεξάγει η Βρετανία είτε ως κράτος-μέλος της Ε.Ε. είτε ως ενιαίο κράτος. Σε μια χώρα με ισχυρή παράδοση δικομματισμού, οι προβλεπόμενοι πρωταγωνιστές μοιάζουν να έχουν χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και το μέλλον της χώρας κρίνεται αφενός από τους ευρωσκεπτικιστές του Κόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP), το οποίο έχει σύρει τον Συντηρητικό πρωθυπουργό David Cameron στη μοιραία δέσμευση για επαναδιαπραγμάτευση της ευρω-βρετανικής σχέσης και διεξαγωγή δημοψηφίσματος έως το 2017, και αφετέρου από τους αυτονομιστές του Σκωτικού Εθνικού Κόμματος, που παρά την επικράτηση του “Όχι” στην ανεξαρτησία της Σκωτίας το φθινόπωρο, με ποσοστό 55%, έχουν αναδειχθεί σε τρίτο μεγαλύτερο κόμμα της Βρετανίας ως προς τον αριθμό μελών (άνω των 100.000) και σε βέβαιο αυριανό ρυθμιστή στη Βουλή των Κοινοτήτων.
Εννοείται, δε, ότι οποιαδήποτε απόφαση για διάρρηξη των δεσμών με την Ε.Ε., η οποία δεν αναμένεται να είναι στη Σκωτία πλειοψηφική, θα θέσει εκ νέου επιτακτικά το ζήτημα της απόσχισης.
Για την Παρασκευή, πάντως, οι Βρετανοί (και η Βασίλισσα Ελισάβετ προσωπικώς) προετοιμάζονται να βιώσουν μιαν ιδιόμορφη συνταγματική κρίση – διερευνώντας μιαν αχαρτογράφητη περιοχή σε ό,τι αφορά την ανάθεση εντολής σχηματισμού κυβέρνησης.
Ήδη το 2010, το πλειοψηφικό-μονοεδρικό εκλογικό σύστημα απέτυχε να εκπληρώσει τον λόγο ύπαρξής του, ήτοι την εξασφάλιση ισχυρών μονοκομματικών πλειοψηφιών. Όμως αυτή τη φορά, δεν αναμένεται να αρκέσει η σύμπραξη μόνο δύο κομμάτων για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Επιπλέον, η αριθμητική των συνεργασιών ενδέχεται να ευνοεί τον αρχηγό του δεύτερου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος -και πολλοί ήδη αμφισβητούν την ηθικο-πολιτική του νομιμοποίηση να διεκδικήσει τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις (π.χ. YouGov και ComRes) εμφανίζουν τους Συντηρητικούς του Cameron και τους αντιπολιτευόμενους Εργατικούς του Ed Miliband ισόπαλους με 33% της πρόθεσης ψήφου. (ή 34% κατά την Populus), το UKIP στο 13% και τους συγκυβερνώντες Φιλελεύθερους Δημοκράτες περί το 10%. Ωστόσο, προεξοφλείται ότι οι Τόρηδες θα έχουν εντέλει στο Westminster προβάδισμα 10 εδρών έναντι των Εργατικών, ενώ από την πλευρά του ο Miliband δεν θα είναι σε θέση να κυβερνήσει χωρίς συμφωνία (και) με το SNP – ενδεχόμενο το οποίο απέκλεισε προεκλογικά, χωρίς αυτό να βοηθήσει καθόλου τις επιδόσεις του κόμματός του στη Σκωτία. Από την πλευρά του το SNP προβάλλει ένα πρόσωπο αριστερής σοσιαλδημοκρατίας και προτείνει στους Πράσινους και το ουαλικό αυτονομιστικό κόμμα Plaid Cymru τη δημιουργία στο κοινοβούλιο ενός μπλοκ που θα τηρεί κοινή στάση στις ψηφοφορίες. Και μόνο το γεγονός πάντως ότι το SNP πρόκειται να έχει καθοριστικό λόγο για ζητήματα αποκλειστικά αγγλικού ενδιαφέροντος, την ώρα που οι αντίστοιχοι τομείς εσωτερικής πολιτικής έχουν μεταβιβασθεί στο τοπικό κοινοβούλιο του Εδιμβούργου, αναμένεται να αναζωπυρώσει τη συζήτηση για τη μετατροπή του Ηνωμένου Βασιλείου σε (συν)ομοσπονδία.
Σε κάθε περίπτωση, η Βρετανία αναμένεται να εισέλθει σε ένα “σπιράλ” πολιτικο-οικονομικής αβεβαιότητας αναντίστοιχο προς ώριμη καπιταλιστική χώρα με ισχυρή κοινοβουλευτική παράδοση. Το παράδοξο, μάλιστα, γίνεται εμφανέστερο, αν αναλογισθεί κανείς ότι (σε αντίθεση λ.χ. με τις χώρες της ευρωζώνης) δεν ήταν τόσο η οικονομική κρίση που κατακερμάτισε το πολιτικό σύστημα όσο το αντίθετο - σε μία συγκυρία κατά την οποία η ανεργία μειώνεται και η βρετανική οικονομία έχει να επιδείξει όχι μόνο την αντοχή του City ή την διόγκωση της λονδρέζικης αγοράς ακινήτων, αλλά και προόδους στην αυτοκινητοβιομηχανία και τον βιοτεχνολογικό κλάδο. Πρόκειται για φαινόμενο που εξηγείται μεν από τρέχουσες εξελίξεις (π.χ. την άνιση κατανομή του “μερίσματος” από την ανάκαμψη μετά το 2009 ή την υποχώρηση των βρετανικών εξαγωγών στην ευρωζώνη), αλλά κυρίως ανάγεται στην κληρονομιά της Margaret Thatcher – ήτοι, στον “τοξικό” χαρακτήρα που απέκτησε από τη δεκαετία του ΄80 κάθε συζήτηση για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, αλλά και στην αποβιομηχάνιση που αποξένωσε τη Σκωτία από την υπόλοιπη χώρα.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου