Η κυβέρνηση πρέπει να δρομολογήσει όλα όσα έχει εξαγγείλει προεκλογικά, ακόμη και αν κινδυνεύσει να χρεοκοπήσει η χώρα - ενώ η Γερμανία μάλλον φοβάται όπως «ο διάβολος το λιβάνι», μία χρεοκοπία της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης.
"Σε έναν υπερπαγκοσμιοποιημένο πλανήτη, οι κυβερνήσεις χάνουν σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες τους να ασκήσουν ανεξάρτητη οικονομική πολιτική. Ως εκ τούτου, μπορούν πλέον πολύ περιορισμένα να ικανοποιήσουν τις κοινωνικές και πολιτικές ανάγκες των Πολιτών τους.
Έτσι, η Δημοκρατία συρρικνώνεται δραστικά - γεγονός που σημαίνει πως η παγκοσμιοποίηση, με τη βαθύτερη της έννοια, δεν ταιριάζει, δεν μπορεί να συμβαδίσει δηλαδή με τη Δημοκρατία, στο επίπεδο των επί μέρους κρατών.
Εάν λοιπόν επιθυμεί κανείς μία υπερβολική παγκοσμιοποίηση, θα πρέπει είτε να παραιτηθεί από τη Δημοκρατία στο επίπεδο των εθνικών κρατών ή η Δημοκρατία θα πρέπει να τοποθετηθεί σε ένα επίπεδο υπεράνω του εθνικού κράτους - έτσι ώστε να μπορούν να ρυθμιστούν οι δυνάμεις της αγοράς.
Κάτι τέτοιο είναι όμως πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, καθώς επίσης μη επιθυμητό - αφού οι διαφορετικές ανάγκες των χωρών απαιτούν ελεύθερο χώρο, για διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις.
Στο παράδειγμα της Ευρωζώνης, η οικονομική Ένωση έχει αφήσει μακριά πίσω της την πολιτική Ένωση. Ουσιαστικά έχει ενώσει κανείς τις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, καθώς επίσης τις χρηματαγορές, υιοθετώντας ένα κοινό νόμισμα - ενώ η πολιτική δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις διαφορετικές ανάγκες των ανθρώπων στα κράτη-μέλη.
Αυτό δημιουργεί συνεχώς μεγαλύτερα προβλήματα στη Δημοκρατία - με αποτέλεσμα το ευρωπαϊκό εγχείρημα να φαίνεται σαν κάτι που επιβλήθηκε από εξωτερικούς παράγοντες. Του λείπει η Δημοκρατική Νομιμοποίηση, χωρίς την οποία αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει" (D. Rodrik με παρεμβάσεις).
Άρθρο
Με την έννοια «πολιτικό τρίλλημα» επιδιώκεται ο ορισμός ενός προβλήματος, σύμφωνα με το οποίο μπορεί κανείς να επιτύχει ταυτόχρονα μόνο δύο από τους τρεις παρακάτω στόχους του: Ισχυρή Οικονομική Ολοκλήρωση, Εθνική Κυριαρχία και Δημοκρατία. Με άλλα λόγια, εάν επιθυμεί ένα κράτος να επιτύχει μία ισχυρή οικονομική ολοκλήρωση, όπως στο παράδειγμα της Ευρωζώνης, θα πρέπει να παραιτηθεί είτε από την εθνική του ανεξαρτησία, είτε από τη Δημοκρατία - αφού είναι αδύνατον να έχει και τα τρία.
Στα πλαίσια αυτά, το σχέδιο της Ευρωζώνης είναι η παραίτηση από το εθνικό κράτος, έτσι ώστε να υπάρξει βαθιά οικονομική ολοκλήρωση, καθώς επίσης Δημοκρατία σε ευρωπαϊκό επίπεδο - όπως φαίνεται από το τρίγωνο που ακολουθεί, στην αριστερή του πλευρά. Αυτό όμως δεν φαίνεται να το επιθυμούν τα κράτη-μέλη, οι Πολίτες τους καλύτερα, επειδή δεν θέλουν να σκλαβωθούν στις αγορές ή/και στη Γερμανία - με αποτέλεσμα να υποφέρει συνεχώς από «υψηλό στρες» ολόκληρο το οικοδόμημα.
Στη δεξιά πλευρά του τριγώνου έχουμε τη συμφωνία της οικονομικής ένωσης με το εθνικό κράτος εις βάρος της Δημοκρατίας (όπως στο παράδειγμα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης), ενώ στο κάτω μέρος την ένωση της Δημοκρατίας με το εθνικό κράτος, εις βάρος της οικονομικής ολοκλήρωσης - κάτι που είχε επιτευχθεί παγκοσμίως, με την υιοθέτηση του συστήματος του Bretton Woods, μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Περαιτέρω, το σημερινό μεγάλο πρόβλημα της Ευρωζώνης, το οποίο έχει έλθει στην επιφάνεια από την Ελλάδα, είναι η επίδραση της πολιτικής λιτότητας στη Δημοκρατία - το πώς μπορεί δηλαδή να συνδυαστεί η κρίση χρέους της Ευρωζώνης, με τη Δημοκρατία.
Με δεδομένη δε την απολυταρχική διακυβέρνηση της Ελλάδας από την Τρόικα, η οποία έχει καταλύσει εντελώς τη Δημοκρατία, έχοντας την μετατρέψει σε φάρσα, αναρωτιέται εύλογα κανείς τι θα συμβεί στις υπόλοιπες χώρες, όταν έλθει η σειρά τους να υποστούν ανάλογη μεταχείριση - στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο κοκ., οι οποίες ευρίσκονται ήδη στα όρια της χρεοκοπίας.
Η Γαλλία στα ίχνη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης
Στο σημείο αυτό επανέρχεται ο εφιάλτης της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», όταν κανείς ανατρέχει στο άρθρο 48 του συντάγματος της - το οποίο ονομάζεται επίσης «διάταγμα εκτάκτου ανάγκης». Το άρθρο αυτό επέτρεπε στον τότε πρόεδρο του Ράιχ, καθώς επίσης στην κυβέρνηση του καγκελαρίου, να υιοθετήσει και να επιβάλλει αυστηρά μέτρα λιτότητας, μεταξύ των ετών 1930 και 1932.
Ο βασικός σκοπός του άρθρου ήταν βέβαια η καταπολέμηση των συνθηκών εμφυλίου πολέμου που επικρατούσαν - όχι η επιβολή μέτρων λιτότητας με εξωκοινοβουλευτικό τρόπο, όπως συνέβη. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος, για τον οποίο επικρίνεται ο τότε πρόεδρος του Ράιχ, ενώ θεωρείται πως είναι αδιανόητο να συμβεί κάτι ανάλογο στις σημερινές, σύγχρονες Δημοκρατίες. Εν τούτοις, το παράδειγμα της Γαλλίας και του άρθρου 49-3 που έχει επιβληθεί, μας οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα. Σύμφωνα με το άρθρο,
"Ο πρωθυπουργός μπορεί, μετά από διαβούλευση με το υπουργικό συμβούλιο, σε σχέση με την ψήφιση ενός νομοσχεδίου για τον προϋπολογισμό ή για τη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης, να ζητήσει την ψήφο εμπιστοσύνης της Εθνοσυνέλευσης.
Σε αυτήν την περίπτωση, το νομοσχέδιο θα πρέπει να θεωρείται ότι έγινε δεκτό, εάν δεν ακολουθήσει μία πρόταση μομφής, εντός των επομένων 24 ωρών από την κατάθεση του - οπότε θεωρείται πως έχει εγκριθεί. Ο πρωθυπουργός μπορεί να χρησιμοποιήσει την παραπάνω διαδικασία και για άλλα νομοσχέδια ή για άλλες προτάσεις νόμων, ανά κοινοβουλευτική περίοδο".
Αυτό που συνέβη λοιπόν κατά την κατάθεση του παραπάνω νομοσχεδίου για τα μέτρα λιτότητας, από το σημερινό πρωθυπουργό της Γαλλίας (Vals), θύμιζε σε μεγάλο βαθμό τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης - με την έννοια ότι κατατέθηκε το νομοσχέδιο, η αντιπολίτευση απάντησε με μία πρόταση μομφής, το κυβερνών κόμμα, έχοντας την πλειοψηφία, απέρριψε την πρόταση μομφής και το νομοσχέδιο εγκρίθηκε σε χρόνο μηδέν!
Επιμύθιο
Ο μεγαλύτερος φόβος της Γερμανίας, η οποία σχεδιάζει την κατασκευή ενός ευρωπαϊκού οικοδομήματος με εθνικοσοσιαλιστικά πρότυπα (ανάλυση), τη γερμανική Ευρώπη δηλαδή, είναι παραδόξως η Ελλάδα - η οποία, κυρίως λόγω της αποτυχημένης «πολιτικής διάσωσης» που της επιβλήθηκε, έχει εκλέξει μία κυβέρνηση, δίνοντας της την εντολή να σταματήσει την καταστροφική διαδικασία.
Επειδή όμως η Ελλάδα είναι οικονομικά ανίσχυρη, έχοντας υπερχρεωθεί με αποκλειστική ευθύνη των δανειστών της (άρθρο), είναι δύσκολο να αντισταθεί - εκτός εάν πράγματι επιμείνει στη ρήξη, αντί στον αργό θάνατο, στον οποίο θέλει να την καταδικάσει η Γερμανία.
Εάν λοιπόν απαιτήσει μία ριζική λύση των προβλημάτων της, πρόθυμη να υποστεί τη χρεοκοπία, αν δεν γίνει σεβαστή η επιθυμία της (ανάλυση), εντός της Ευρωζώνης όμως, τότε η Γερμανία θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση - παρά το ότι έχει πείσει ακόμη και τη Γαλλία να επιβάλλει απολυταρχικά την πολιτική λιτότητας στους Πολίτες της, όπως τεκμηριώθηκε με το άρθρο 49-3 που υιοθέτησε.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να εμποδίσει τη Γερμανία να υποδουλώσει την Ευρώπη, παρά το τετράμηνο ναρκοπέδιο, στο οποίο οδηγήθηκε από την πρωσική κυβέρνηση της χώρας - αρκεί να έχει το θάρρος και την αποφασιστικότητα, την οποία απαιτεί η πλειοψηφία των Ελλήνων.
Στα πλαίσια αυτά οφείλει να απαιτήσει όλα όσα έχει εξαγγείλει προεκλογικά (πανευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος, διαγραφή του ελληνικού χρέους, εκδίωξη της Τρόικας κοκ.), ακόμη και αν κινδυνεύσει να χρεοκοπήσει η χώρα - γνωρίζοντας πως η Ευρωζώνη, η Γερμανία καλύτερα, φοβάται όπως «ο διάβολος το λιβάνι» μία χρεοκοπία της Ελλάδας εντός της Ευρωζώνης.
Ότι θα προτιμούσε λοιπόν να την αναγκάσει στην έξοδο από την Ευρωζώνη, ακόμη και αν της χάριζε όλα της τα χρέη, αντί για τη χρεοκοπία της εντός - η οποία πιθανότατα θα σήμαινε το τέλος της γερμανικής ηγεμονίας, αφού αργά ή γρήγορα θα ακολουθούσαν το παράδειγμα των Ελλήνων πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι, αρνούμενοι το γερμανικό ζυγό, σε συνδυασμό με την απολυταρχική κυριαρχία των αγορών.
www.analyst.gr - Ιάκωβος Ιωάννου
πηγή
Δημοσίευση σχολίου