του Σταύρου Καρκαλέτση
Μπορεί να μην αρέσει ως διαπίστωση, αλλά θα την πούμε, καταμεσής του από κάθε άποψη χειμώνα, την ώρα που μπαίνει νέα χρονιά: Ο Ελληνισμός και τα δύο κράτη του παραπαίουν, με κίνδυνο να εξέλθουν της δίνης παντελώς κατεστραμμένα. Ίσως και εντός του 2015. Οι Αγορές και η υπερεθνική αυτοκρατορία του Χρήματος επέλεξαν τον ελληνικό λαό, καθόλου τυχαία, για να δοκιμαστεί η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στα δικά τους υπερεθνικά οικονομικά κέντρα. Δεν ξέρουμε πόσο σοβαρά ασχολούνται οι ηγέτες μας, ή αν ασχολούνται καν, με μια δυνητική αξιοποίηση της εν υπνώσει ισχύος του ελληνικού κόσμου. Εμείς μιλάμε για στρατηγική που θα ορίζεται και θα περιγράφεται μέσα σε ένα Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα, μια «Χάρτα του Ελληνισμού», με όραμα, που να αναδύει πατριωτικό πραγματισμό. Γιατί δεν μπορεί να συνιστά όραμα η εξασφάλιση της επόμενης δόσης και το παγωμένο χαμόγελο του Τόμσεν...
Το 2015, θα βρει την πατρίδα μας να παλεύει από την μια να αποφύγει την χρεωκοπία, και από την άλλη να διατηρήσει την εδαφική της ακεραιότητα. Το τελευταίο ας μην θεωρηθεί κινδυνολογία, αφού καταντήσαμε άκρως ελκυστικός στόχος, με την απαξίωση της εθνικής άμυνας και ό,τι εθνικού. Και εν πάσει περιπτώσει, οικονομία ξαναχτίζεις. Εδαφικό ακρωτηριασμό αποκαθιστάς; Ίμβρος και Κερύνεια μας δίδαξαν κάτι;
Το 2015, ισοπεδωμένοι, μνημονιοκρατούμενοι, θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ανηλεή, ολιστική επίθεση των Αγορών και των δανειστών μας. Αλλά και ενός μεγάλου μέρους της εγχώριας «ελίτ» των πολιτικών και διανοουμένων. Ποιος θα αναστήσει την Ελλάδα, όταν στο χώρο των ιδεών κυριαρχεί μια απεθνοποιημένη, εθνοαλλεργική μεταμοντέρνα κάστα, η οποία θεωρεί την παράδοση, την Ορθοδοξία, την ίδια την realpolik στα εθνικά ζητήματα, «ενοχλητικούς αναχρονισμούς» που πρέπει να αποβληθούν;
Είναι τραγικό: Οι πιο εξέχοντες ανθρωπιστές της Δύσης δέχονται ως πολλαπλή αφετηρία το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και την βυζαντινή κληρονομιά, και η εγχώρια «διανόηση» αυτή την προίκα τη θεωρεί βάρος. Μόνο που το παρελθόν δεν σε περιορίζει στο παρόν. Αντίθετα μπορεί να γίνει όπλο. Κράτη ισχυρά, όπου η τεχνολογία τρέχει, όπου το γεωστρατηγικό τους βάρος αυξάνει, όπου η οικονομία τους ανέρχεται, χρησιμοποιούν θρησκεία και παράδοση ως τέτοια όπλα. Η Ρωσία και το Ισραήλ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Δεν μιλάμε για στείρα θρησκοληψία, όπως σίγουρα οι εθνοφοβικοί θα μας κατηγορήσουν. Μιλάμε για αξιοποίηση του παράγοντα Ορθοδοξία και της δικής μας αυτοκρατορικής μνήμης, ως συνεκτικού στοιχείου του έθνους και ψυχολογικό όπλο συλλογικής αντίστασης, πριν η κατάρρευση γίνει ολοκληρωτική.
Να γιατί απαιτείται μια ολική επαναφορά (και) στην λευχαιμική εξωτερική πολιτική. Και η απάντηση λέγεται νεοβυζαντινισμός. Όχι βεβαίως ως αντίρροπο του επεκτατικού νταβουτόγλειου νεοοθωμανισμού, αλλά με την έννοια της ήπιας δύναμης, της υψηλής διπλωματίας και στρατηγικής που ασκούσαν οι Βυζαντινοί. Ο βυζαντινός δικέφαλος κοιτούσε και προς τη Δύση και προς την Ανατολή. Η Ελλάδα θα μπορούσε να παραδειγματιστεί από τη νέα ρωσική ιδεολογία, όπου ο νεοβυζαντινισμός καθίσταται ιδεολογικός βατήρας μιας ισχυρής ευρασιατικής Ρωσίας. Άρα: Πολιτική πολλαπλών συμμαχιών, σε αμοιβαία βάση και όχι με το να είμαστε μονομερώς ταγμένοι εκεί που μας εμπαίζουν.
Το μέλλον των Βαλκανίων, της ανατ. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής θα καθοριστεί από τη σύγκρουση των δυνάμεων της νεοορθοδοξίας με αυτές του ισλαμικού νεοοθωμανισμού. Στο γεωπολιτικό σχήμα που εξελίσσεται, δυστυχώς, σε συγκρουσιακό, στα όρια Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής (δυτικό νεοφιλελεύθερο – ευρασιατικό νεοορθόδοξο – σουνιτικό νεοισλαμικό), εμείς πρέπει να κάνουμε τις δικές μας επιλογές. Και αν πολιτικά και αμυντικά είμαστε προσδεδεμένοι στη Δύση, πρέπει να ανοιχτούμε και προς την Ανατολή.
Μια υψηλή στρατηγική μπορεί να υπηρετήσει ένα ολοκληρωμένο, ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο, πατριωτικό Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα, που δεν διαθέτει ο Ελληνισμός. Που να φέρει επιτέλους την Ελλάδα ξανά στην ανατ. Μεσόγειο. Που να ενοποιήσει λειτουργικά τις δύο κρατικές υποστάσεις του Ελληνισμού, με κατ’ ουσίαν μια και κοινή θάλασσα ανυπολόγιστης γεωστρατηγικής αξίας, από την Αδριατική και τους Οθωνούς μέχρι το Παραλίμνι της Κύπρου.
Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα σημαίνει φερ΄ ειπείν μόνιμο συμβούλιο στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας και Κύπρου. Και από κάτω, δύο υποσυμβούλια για την άμυνα και την ενέργεια. Κοντολογής: Δύο κράτη, μια πολιτική. Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα σημαίνει γενναία (αλλά και αμοιβαία) ανοίγματα προς το Ισραήλ, τη Ρωσία, τη Γαλλία, όσους τελοσπάντων μας στηρίζουν στον ΟΗΕ και αλλού. Σημαίνει πατριωτικό πραγματισμό και όχι δουλοπρέπειες του στυλ «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας». Στην εξωτερική πολιτική, υπάρχει λοιπόν το γεωστρατηγικό όραμα: Στο γεωγραφικό άκρο της ηπείρου μας, «επιστρέφοντας» στα νερά του Κίμωνα και της Κύπρου, ο Ελληνισμός σταδιακά να καταστεί ο πολύτιμος «ενδιάμεσος χώρος» Δύσης και Ανατολής, σε πολλαπλούς ρόλους και συμμαχίες, σε θέση ισχύος.
Ένα τέτοιο Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα όπως αυτό που προτείνουμε, εάν βρεθούν τα ριζοσπαστικά πολιτικά υποκείμενα υλοποίησής του, μπορεί να φέρει τη σωτηρία και έπειτα την ανύψωση. Είμαστε σαφείς: Μιλάμε για την εμφάνιση ηγετικού υποκειμένου ικανού να εφαρμόσει υψηλή στρατηγική. Προφανώς δεν μιλάμε για τις σημερινές κυβερνήσεις της απόλυτης υποταγής και εξάρτησης, σε Αθήνα και Λευκωσία. Μιλάμε για οραματική στρατηγική του Ενιαίου Ελληνισμού και όχι για μικροελλαδική φοβική εξωτερική πολιτική.
Θεωρούμε πως μόνο αν βρεθεί εθνική ηγεσία αποφασισμένη να πάει κόντρα στα μνημονιακά και λοιπά αφεντικά, υπάρχει μια πιθανότητα να γλυτώσει ο λαός μας τα χειρότερα. Δεν μιλούμε για μια επαναφορά των δύο ελληνικών κρατών στο 2000, ή έστω στο 2010. Μιλούμε για αποφυγή μιας πολύ μεγαλύτερης καταστροφής που ετοιμάζεται και για τα δύο ελληνικά κράτη και τον Ελληνισμό συνολικά. Διότι τώρα ο χρόνος κυλά αντίστροφα, και τα ραντεβού της Ιστορίας μαζί μας θα γίνονται όλο και πιο αμείλικτα...πηγή
Δημοσίευση σχολίου