Μια επαναλαμβανόμενη, τελευταία, αποστροφή, σχετικά με την σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστινίων, είναι ότι η σύγκρουση, πλέον, εξελίσσεται σε «θρησκευτική». Η αποστροφή αυτή συνδέεται με τα πρόσφατα γεγονότα στην Ιερουσαλήμ και τις τρομοκρατικές επιθέσεις, αλλά βασίζεται στην απόλυτη ιστορική άγνοια όσων την παραθέτουν, όσον αφορά την εν λόγω σύγκρουση.
Του Jonathan Spyer, «Sunni Political Islam: Engine of Israeli-Palestinian Conflict» (Σουνιτικό πολιτικό Ισλάμ: Κινητήριος δύναμη της ισραηλινο-παλαιστινιακής διαμάχης), 22 Νοεμβρίου 2014
ΠΗΓΗ: PJ Media, http://www.meforum.org
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας
Βάσει της θεώρησης αυτής, ορισμένοι φτάνουν στο σημείο να δικαιολογούν τις παλαιστινιακές τρομοκρατικές επιθέσεις, οι οποίες διεξάγονται, κατ’ αυτούς, διότι οι Παλαιστίνιοι επιθυμούν να μην αλλάξει το καθεστώς που ισχύει και απαγορεύει στους Εβραίους να προσεύχονται στο Όρος του Ναού, στο νυν τέμενος αλ Άκσα. Η θεώρηση αυτή προσπαθεί, εσφαλμένα, να αποβάλει τον θρησκευτικό παράγοντα από μια σύγκρουση, στην οποία όμως η θρησκεία διαδραμάτισε εξαρχής καταλυτικό ρόλο.
Για την αραβική, παλαιστινιακή, μουσουλμανική πλευρά τα πρόσφατα γεγονότα σε Συρία και Ιράκ θα έπρεπε να μας πείσουν για το πόσο εύθραυστες είναι οι «κοσμικές εθνικές ταυτότητες» των τοπικών πληθυσμών στην περιοχή. Όλες αυτές οι εθνικές ταυτότητες έχουν εν πολλοίς εξαλειφθεί και έχουν αντικατασταθεί από εθνικά-θρησκευτικά κριτήρια νομιμοφροσύνης.
Ο δε αραβικός πληθυσμός στην περιοχή είναι αφοσιωμένος στην ιδέα του πολέμου. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών υποδεικνύουν μια φονική δέσμευση στον πόλεμο, με όχημα τη θρησκεία. Ο θρησκευτικός μηχανισμός καλείται να αποτρέψει τους Εβραίους από κάθε, έστω και ήσσονος σημασίας, ανατροπή της de facto αραβικής, μουσουλμανικής κυριαρχίας στο Όρος του Ναού. Αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά.
Η πρώτη φορά ήταν το 1929, όταν Εβραίοι επιχείρησαν να προσευχηθούν στο δυτικό τείχος του Όρους του Ναού, αλλά δέχτηκαν την επίθεση των άγρια επίθεση των Αράβων. Τότε περισσότεροι από 100 Εβραίοι είχαν σφαγιαστεί και η εβραϊκή συνοικία της Χεβρώνας είχε καταστραφεί.
Η υποτιθέμενη απειλή στο τέμενος του Χαράμ αλ Σαρίφ και η υποτιθέμενη πρόθεση των Εβραίων να χτίσουν τον τρίτο ναό αποτέλεσε το βασικό όχημα της αραβικής αντισιωνιστικής προπαγάνδας στις δεκαετίες του 1930 και 40, όταν το «εθνικό παλαιστινιακό κίνημα» καθοδηγείτο από το μουφτή της Ιερουσαλήμ Αμίν αλ Χουσεϊνί (τον στενό συνεργάτη του Χίτλερ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ενός εκ των εμπνευστών της «τελικής λύσης του εβραϊκού προβλήματος»).
Το ίδιο θρησκευτικό μένος ήταν η γενεσιουργός αιτία των διαφόρων οργανώσεων που πολέμησαν και πολεμούν το Ισραήλ. Ακόμα και το όνομα Φατάχ, για παράδειγμα, σημαίνει «κατάκτηση στο όνομα του Αλλάχ». Η παλαιστινιακή οργάνωση με αυτό το όνομα θεωρείται μάλιστα η πλέον μετριοπαθής.
Ο ρόλος της θρησκείας στην σύγκρουση αυτή εξυπηρετεί στην αποτροπή της προσέγγισης με το Ισραήλ. Το θρησκευτικό μένος αποτελεί την κινητήριο δύναμη της αραβικής εχθρότητας κατά του Ισραήλ. Είναι ένα αίσθημα που προέρχεται από την πεποίθηση πως η «κατάκτηση» από το Ισραήλ εδαφών που υπήρξαν κάποτε μουσουλμανικά «είναι ντροπή ενώπιον του Αλλάχ». Το «έγκλημα» αυτό των Ισραηλινών δεν μπορεί να συγχωρεθεί, ούτε μπορεί να υπάρξει κάποιος συμβιβασμός.
Πρέπει λοιπόν να σταματήσουμε να λέμε ότι ο αγώνας μας είναι πολιτικός και θα δοθεί στην αρένα του ΟΗΕ, του Συμβουλίου Ασφαλείας, μέσω διαπραγματεύσεων. Όλες αυτές οι ανοησίες αντίκεινται στο Κοράνι και την ιερή μας παράδοση (χαντίθ).
Δημοσίευση σχολίου