TIM ARANGO / THE NEW YORK TIMES
ΣΟΥΡΟΥΤΣ, Τουρκία. Δύο μήνες μετά την έναρξη των αμερικανικών βομβαρδισμών εναντίον των τζιχαντιστών που πολιορκούν το Κομπάνι, στη βόρεια Συρία, αυτή η μικρή μεθοριακή πόλη έχει αναδειχθεί στο πεδίο της αποφασιστικής μάχης που θα καθορίσει ευρύτερα τις προοπτικές του «Ισλαμικού Κράτους» – αν θωρακίσει τα σύνορα και τις φιλοδοξίες του ή εξαναγκασθεί σε οπισθοχώρηση.
Διπλή δοκιμασία
Για την Ουάσιγκτον, το Κομπάνι αποτελεί κρίσιμη δοκιμασία της στρατηγικής του προέδρου Ομπάμα να συνδυάσει την αμερικανική αεροπορική ισχύ με εγχώριες χερσαίες δυνάμεις. Για το «Ισλαμικό Κράτος», εδώ δοκιμάζεται η εικόνα του ακατανίκητου, που έχει καλλιεργήσει, όπως και η δυνατότητά του να στρατολογεί τζιχαντιστές. Μεγαλύτερη συμβολική σημασία έχει, ωστόσο, το Κομπάνι για την κατακερματισμένη κουρδική διασπορά, η οποία βρήκε την ευκαιρία να ενωθεί, με την ελπίδα ότι θα αποκτήσει πατρίδα στις γεμάτες αγροκτήματα και φιστικιές εκτάσεις που θεωρητικά εξακολουθούν να αποτελούν μέρος της συριακής επικράτειας.
Πρακτικά, η πόλη έχει ερημωθεί, εξαιρουμένων μόνο των μαχητών, με τους Κούρδους να ελέγχουν το ένα άκρο της, υπό την αεροπορική προστασία των Αμερικανών, και τους τζιχαντιστές το άλλο. Ο ηγέτης του «Ισλαμικού Κράτους», Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, λέγεται ότι έστειλε τον «υπουργό Πολέμου» του χαλιφάτου στο Κομπάνι, την πόλη που έχει στοιχίσει τη ζωή περισσότερων τζιχαντιστών από οποιοδήποτε άλλο μέτωπο του πολέμου.
Πριν από την επίθεση του «Ισλαμικού Κράτους» η πόλη είχε 60.000 κατοίκους. Ο πληθυσμός της διογκώθηκε σε 400.000 λόγω της εισροής προσφύγων από άλλα σημεία της Συρίας, που μαστίζονταν από τον εμφύλιο πόλεμο. Σήμερα, το Κομπάνι λειτουργεί ως μοχλός για την άνοδο ενός νέου κουρδικού εθνικισμού, που υπερβαίνει τις παραδοσιακές διαιρέσεις. Είναι τόσο πιεστικές οι ανάγκες του πολέμου, ώστε να μάχονται σε κοινό μέτωπο τρεις πολύ διαφορετικές φατρίες – οι Κούρδοι πολιτοφύλακες της Συρίας, οι αντάρτες του ΡΚΚ που έρχονται από την Τουρκία και οι Πεσμεργκά, οι ένοπλες δυνάμεις των Κούρδων στο βόρειο Ιράκ.
Η μάχη για το Κομπάνι περιπλέκεται από τον ρόλο της γειτονικής Τουρκίας. Η Αγκυρα αντιμετωπίζει ορισμένες από τις φατρίες που υπερασπίζονται τη συριακή πόλη ως τρομοκράτες, θεωρώντας ότι τελικός στόχος τους είναι η αποσταθεροποίηση του τουρκικού κράτους και η δημιουργία κουρδικού. Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, η Τουρκία θα προτιμούσε να αρκεστεί σε ρόλο παρατηρητή, ευελπιστώντας πως οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές, τζιχαντιστές και Κούρδοι, θα εκμηδενιστούν αμοιβαία. Επιπλέον, η Τουρκία πιέζει για πιο ενεργό ρόλο του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.
Για τις ΗΠΑ, η μάχη για το Κομπάνι υπογραμμίζει μια άλλη πραγματικότητα: Οι Κούρδοι είναι αξιόπιστοι φίλοι των Αμερικανών. Σ’ ένα μικρό χωριό, μόλις πίσω από τα τουρκικά σύνορα, ο Αχμετ Μίσο, εξόριστος από το Κομπάνι, μας λέει:
«Οι αδελφοί μας οι Αραβες δεν βοηθούν, ενώ οι Αμερικανοί αποφάσισαν να μας στηρίξουν στη μάχη για το Κομπάνι γιατί νοιάζονται». Εκείνη την ώρα, ακούγονται εκρήξεις από τη γειτονική πόλη. Ενα βρέφος, ο γιος του Αχμετ, ξυπνάει μέσα στην κούνια του. Το όνομά του: Μπαράκ Ομπάμα Αχμετ.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου