Η χαώδης νέα γεωπολιτική της Μέσης Ανατολής (2)

Το πρώτο μέρος εδώ
Σαν συνέχεια του προηγούμενου άρθρου, που αποτελούσε μια σύνοψη της κατάστασης σε Συρία και Ιράκ, παραθέτουμε μια γεωπολιτική ανάλυση, που επεξηγεί γιατί έλαβαν χώρα τα γεγονότα σε Μέση Ανατολή. Τρεις παράμετροι φαίνεται να έχουν διαμορφώσει τις εξελίξεις που οδήγησαν στον Συριακό εμφύλιο πόλεμο που καταστρέφει την χώρα και αλλάζει τον χάρτη της Μέσης Ανατολής:
του Ιωάννη Κωνσταντόπουλου
Πρώτον, οι σχετικά πρόσφατες έρευνες δυο Νορβηγικών εταιριών απέδειξαν ότι ο θαλάσσιος/off-shore χώρος της Συρίας (αλλά και χερσαίος χώρος/on-shore) είναι ίσως η πλουσιότερη περιοχή σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο της ευρύτερης Αν. Μεσογείου. Οι δυο αυτές εταιρίες εξαγοράστηκαν από την εταιρία γεωφυσικών ερευνών CGGVeritas, και οι πληροφορίες που η Γαλλο-αμερικανική εταιρεία πλέον διαθέτει, εξηγούν σε μεγάλο βαθμό τα αίτια της σύγκρουσης στη Συρία. Δεύτερον, συμφέρει κάποιες Μεγάλες Δυνάμεις να αφήσουν τη Συρία να συνεχίσει να καταστρέφεται από τον εμφύλιο, ώστε να παραμένουν οι τιμές του φυσικού αερίου σε υψηλά επίπεδα.
Τα υψηλά επίπεδα τιμών του Ισραηλινού (όταν αυτό εξαχθεί) και Ρωσικού φυσικού αερίου θα παραμείνουν όσο καιρό το αέριο της Συρίας δεν θα είναι εκμεταλλεύσιμο, καθώς και όσο καιρό παραμένει εκτός διαθεσιμότητας το Ιρανικό αέριο, την στιγμή που οι πόροι του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας δεν παραδίδεται στη Μεσόγειο Θάλασσα. Εδώ κρίσιμο ρολό θα παίξει το γεγονός τυχόν συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας, Ευρώπης και ΗΠΑ για την τιμή πώλησης του φυσικού αερίου. Τρίτον, έχουμε να κάνουμε με τον τρόπο διάθεσης του φυσικού αερίου του Κατάρ και του Ιράν, από μια υπεράκτια τοποθεσία στον Περσικό Κόλπο στα υδάτινα σύνορα των δύο χωρών. Οι αντίστοιχοι αγωγοί που θα μετέφεραν αυτό το αέριο στη Δύση, πρέπει να ακολουθήσουν μια διαδρομή που περνά από τη Συρία!

Το Κατάρ σκόπευε να περάσει τον αγωγό του από το έδαφος της Συρίας, αλλά τελικά το πρόλαβε το Ιράν με την συμφωνία που υπεγράφη τον Αύγουστο του 2011 μεταξύ του Ιράν, του Ιράκ και της Συρίας. Έτσι θα λυνόταν το πρόβλημα της δρομολόγησης του Ιρανικού φυσικού αερίου προς τη Μεσόγειο Θάλασσα, χωρίς όμως να λυθεί το πρόβλημα της δρομολόγησης του Καταριανού αερίου. Ειδικά η τελευταία παράμετρος θα άλλαζε ολόκληρη την ενεργειακή σταθερά στην Μέση Ανατολή, αφού για πρώτη φορά οι Ιρανοί θα απεξαρτούσαν από τον Περσικό Κόλπο τις εξαγωγές φυσικού αερίου της χώρας τους, ενώ η συμφωνία που υπέγραψε η Ιρακινή κυβέρνηση (που ελέγχεται από τους Σιίτες που αποτελούν την πλειοψηφία στην χώρα), το Σιιτικό Ιράν και η Συρία, στενή σύμμαχος της Τεχεράνης, έπληξαν τα συμφέροντα του Κατάρ, σημαντικού συμμάχου της Δύσης στη Μέση Ανατολή.

Η συμφωνία προέβλεπε την κατασκευή ενός αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου μήκους 1500 χλμ, ο οποίος θα ξεκινούσε από τερματικό σταθμό στις ακτές του Ιράν στον Κόλπο, όπου και καταλήγουν οι αγωγοί από τις εξέδρες του Ιρανικού κοιτάσματος South Pars, και την μεταφορά του αερίου μέσω Ιράκ στην Συρία, με το τελικό κόστος της επένδυσης να είναι περί τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια! Στην Συρία το φυσικό αέριο επρόκειτο να υγροποιηθεί σε παράκτιο τερματικό σταθμό και να μεταφερθεί με πλοία στις αγορές της Ευρώπης, μέσω σταθμών αποθήκευσης που θα ελέγχονταν από Ρώσους αλλά και Γάλλους. Σύμφωνα με εκτιμήσεις Δυτικών κύκλων, είναι πολύ πιθανό τα σχέδια των αγωγών να καρποφορήσουν, αλλά το φυσικό αέριο δεν θα προέρχεται από το Ιράν, αλλά από το Κατάρ, σε περίπτωση που νικούσαν οι Ισλαμιστές αντάρτες στον Συριακό εμφύλιο. Με αυτόν τον τρόπο, θα μειωνόταν η σημασία της δια θαλάσσης μεταφοράς πετρελαίου στον Κόλπο και θα αποτρεπόταν η απειλή του Ιράν, περί μπλοκαρίσματος της ελεύθερης διέλευσης πλοίων μέσω των Στενών του Ορμούζ.

Όμως η ενεργειακή διάσταση είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Αποκωδικοποιώντας τα συμφέροντα πίσω από τον πόλεμο, αυτό που συνέβη είναι ένα οργανωμένο, εξοπλισμένο και χρηματοδοτημένο αντάρτικο, από την Δύση και τους τοπικούς συμμάχους της στην Μέση Ανατολή (Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Τουρκία), με διττό σκοπό: Πρώτον, να ακυρωθούν τα σχέδια της ενεργειακής σύνδεσης Ιράν-Ιράκ-Συρίας, που θα χαλύβδωναν τον Σιιτικό άξονα Τεχεράνης-Βαγδάτης-Δαμασκού, ενώ θα αδρανοποιούσαν τον Λίβανο, θέτοντάς τον υπό πλήρη Σιιτική επιρροή. Δεύτερον, να γίνει δυνατή η απρόσκοπτη εξαγωγή των υδρογονανθράκων του Κατάρ, καθώς και η μεταφορά, με την μεσολάβηση της Τουρκίας και των Κούρδων του Βορείου Ιράκ, του πετρελαίου της Μοσούλης στα Τουρκικά λιμάνια της Ανατολικής Μεσογείου και από εκεί στο Ισραήλ και τις Ευρωπαϊκές αγορές, μέσω Αμερικανικών πετρελαϊκών εταιριών, αποκλείοντας το Ιράν. Ας μην παραβλέπουμε, ότι μια Συρία που θα μπορούσε να αξιοποιήσει τους δικούς της υδρογονάνθρακες, θα γινόταν δυσανάλογα ισχυρή, κάτι που θα απειλούσε την επιβίωση του Ισραήλ. Ωστόσο η ανατροπή του Άσαντ είναι μέρος του γενικότερου γεωστρατηγικού σχεδιασμού της προσπάθειας διάσπασης του Σιιτικού άξονα και της απομόνωσης/περιορισμού του Σιιτικού (μη Αραβικού) Ιράν, μιας χώρας που διεκδικεί την ηγεμονία του Μουσουλμανικού κόσμου και που συν τοις άλλοις επιθυμεί να γίνει πυρηνική δύναμη, διαταράσσοντας τελείως την ισορροπία δυνάμεων στην Μέση Ανατολή. Φυσικά οι Αμερικανοί επένδυαν και στην απομάκρυνση των Ρώσων από την Συρία, όπου έχουν την ναυτική βάση της Ταρτούς, τη μοναδική βάση που έχει πια η Μόσχα στην Μέση Ανατολή.

Πάντως με την συνέχιση των σφοδρών μαχών και την ανάδυση των φανατικών Ισλαμιστών-Τζιχαντιστών στην Μέση Ανατολή, προχωρεί και το σχέδιο για την άμεση πλαγιοκόπηση της Ρωσίας (που έχει συμπαγείς Μουσουλμανικούς πληθυσμούς στο έδαφος της), η οποία ως κύριος προμηθευτής της Ευρώπης σε φυσικό αέριο, έχει καταφέρει την άμεση εξάρτηση της ηπείρου στην Μόσχα, κάτι που ενοχλεί τους Αγγλοσάξονες. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι μετά την Μέση Ανατολή, σειρά θα έχει λογικά ο Καύκασος. Τέλος πρέπει να ειπωθεί, πως η καταστροφή και ο διαμελισμός της Συρίας, η οσονούπω δημιουργία Κουρδιστάν, ακόμα και οι εμφύλιες συγκρούσεις στην Λιβύη, κα.), είναι βήματα προς την αναδιαμόρφωση της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, με τη διαίρεση της περιοχής σε πολλά εθνικά ομοιογενή κρατίδια, εύκολα διαχειρίσιμα από τις ΗΠΑ, κάτι που θα αναλυθεί παρακάτω.

Όμως ο Άσαντ κατάφερε να επιβιώσει, ενώ ο Συριακός πόλεμος είχε και σχετικά ανεπιθύμητα αποτελέσματα, με την ραγδαία μη ελέγξιμη άνοδο του Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ, Συρία και Κουρδικές περιοχές. Όλα όσα παρατέθηκαν αναδεικνύουν το παράδοξο αδιέξοδο του πολέμου στην Συρία. Τελικά στην πράξη αποδείχθηκε: ότι οι προσπάθειες καταστροφής της Συρίας και ανάσχεσης του Ιράν, όπως σχεδιάστηκαν από τους Δυτικούς, είχαν μάλλον περιορισμένα αποτελέσματα, ότι τα φανατικά Ισλαμικά στοιχεία δεν μπορούν να ελεγχθούν αποτελεσματικά, ενώ τώρα η Δύση είναι αναγκασμένη να αντιμετωπίσει το τέρας που εξέθρεψε με σκοπό να πολεμήσει τους εχθρούς της (Συρία και Ιράν), ότι τα καθεστώτα του Άσαντ και των Αγιατολαχ του Ιράν είναι τώρα αναγκαία στην προσπάθεια αναχαίτισης των φανατικών του Ισλαμικού Κράτους, και τέλος ότι το γενικότερο σχέδιο χειραγώγησης του Ισλαμικού κόσμου, μέσω του ήπιου Ισλάμ, δεν είναι εύκολα επιτεύξιμο.

Η ξαφνική κατάρρευση του Ιρακινού κράτους, που παρουσιάζεται από τον διεθνή Τύπο ως αποτέλεσμα της επίθεσης της τρομοκρατικής οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος, δεν θα πρέπει να ξαφνιάζει, αφού κατά την γνώμη του γράφοντος ήταν μέρος του ''Σχεδίου της Διευρυμένης Μέσης Ανατολής''. Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, η κατάργηση της υπάρχουσας οριοθέτησης και η αντικατάστασή της με νέα, θα μπορούσε να προσφέρει μόνιμη λύση στα προβλήματα της σεχταριστικής βίας και του θρησκευτικού φανατισμού, που πυροδοτεί ο λανθασμένος τρόπος χάραξης συνόρων, κατάλοιπο της αποικιοκρατικής εποχής, εξυπηρετώντας έτσι τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον. Έτσι μια τριχοτόμηση του Ιράκ (σε Σιιτικό, Σουνιτικό και Κουρδικό κράτος) θα βόλευε την Δύση, απλά ο τρόπος δεν έγινε όπως ακριβώς σχεδιάστηκε, διότι Κουρδικές πετρελαιοφόρες περιοχές καταλείφθηκαν από το Ισλαμικό Κράτος. Άλλωστε οι σκέψεις για κατάτμηση της Μέσης Ανατολής, δεν είναι κάτι το καινούργιο. Ένας χάρτης της περιοχής μετασχηματισμένης κατά τέτοιο τρόπο, δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2006, στο Armed Forces Journal, από τον Συνταγματάρχη Ralph Peters, μαζί με ένα άρθρο με τίτλο: Blood borders - How a better Middle East would look. Στον χάρτη και στο άρθρο, περιγράφεται ο πυρήνας της Μέσης Ανατολής με εντελώς διαφορετικά σύνορα και με τα όρια του Ιράκ και της Συρίας, να προσμοιάζουν περίπου την τωρινή κατάσταση.

Συνεπώς αποκαλύπτεται ότι από την αρχή της προηγούμενης δεκαετίας, το Αμερικανικό Γενικό Επιτελείο προσπαθεί να σπάσει την Ευρύτερη Μέση Ανατολή σε ένα πλήθος από μικρά εθνικά ομοιογενή κράτη. Το άρθρο και ο χάρτης, είναι μια γεωπολιτική ανάλυση, φανερά επεξεργασμένη από έναν ειδικό, με αντικειμενικό σκοπό την δημιουργία μιας Μέσης Ανατολής εύκολα διαχωρίσιμης. Κατά τον Συνταγματάρχη Peters, τα πιο αυθαίρετα και στρεβλωμένα σύνορα στον κόσμο βρίσκονται στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Σχεδιασμένα από ιδιοτελείς Ευρωπαίους τον προηγούμενο αιώνα, τα σημερινά όρια μεταξύ κρατών δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα μπορούν να απορροφούνται τοπικά. Η πηγή αποτυχίας της περιοχής, δεν είναι το Ισλάμ, αλλά τα δυσλειτουργικά διεθνή σύνορα, που με τις τεχνητές παραμορφώσεις θα συνεχίσουν να παράγουν μίσος και βία μέχρι να διορθωθούν.

Επίσης ο Συνταγματάρχης Peters επικεντρώνεται στους αδικημένους Κούρδους, πιστεύοντας ότι μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά στην αναδιάρθρωση της Μέσης Ανατολής, χαρακτηρίζοντάς τους ως την μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα στον κόσμο χωρίς δικό της κράτος. Για τον Peters, ήταν μέγα λάθος ότι οι Κούρδοι του Ιράκ δεν απέκτησαν το δικό τους κράτος, μετά την πτώση του Σαντάμ. Ακόμα καταγράφει την τραγική κατάσταση των Κούρδων της Τουρκίας, διαπιστώνοντας: αφενός μεν, ότι έχουν υπομείνει δεκαετίες βίαιης καταπίεσης, όντας υποβιβασμένοι σε "βουνήσιους Τούρκους", σε μια προσπάθεια της Άγκυρας να εξαλείψει την ταυτότητά τους, αφετέρου δε, ότι το ανατολικό (Κουρδικό) κομμάτι της Τουρκίας, ουσιαστικά είναι κατεχόμενη επικράτεια! Όσο για τους Κούρδους της Συρίας και του Ιράν, θα βιάζονταν να ενταχθούν σε ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, αν μπορούσαν. Γενικά ένα ελεύθερο Μεγάλο Κουρδιστάν, εκτεινόμενο από το Ντιγιαρμπακίρ (Diyarbakir) της Τουρκίας, μέχρι την Ταυρίδα (Tabriz) του Ιράν, θα είναι το πιο φιλοδυτικό κράτος στο Ευρασιατικό χερσαίο πεδίο, μεταξύ της Βουλγαρίας και της Ιαπωνίας.

Τέλος ο Peters, προβλέπει τη διαίρεση του Ιράκ σε τρία εθνικά κράτη, την δημιουργία Ελεύθερου (Μεγάλου) Κουρδιστάν σε βάρος των Ιράν, Ιράκ, Συρίας και φυσικά Τουρκίας, προτείνει ένα ντόμινο αλλαγών συνόρων από την Αραβική Χερσόνησο ως το Πακιστάν, αλλά και ένα Ισραήλ στα σύνορα πριν το 1967! Το ''Σχέδιο της Διευρυμένης Μέσης Ανατολής'' με τον κατακερματισμό της ευρύτερης περιοχής (Greater Middle East) εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ που θέλουν να αποδεσμευτούν από το συγκεκριμένο πεδίο, έχοντάς το όμως ακόμα εξαρτημένο από αυτές, ώστε να επικεντρωθούν στον περιορισμό της Ρωσίας (από κοινού με την ΕΕ στο μέτωπο Ουκρανίας και θέατρο Ανατολικής Ευρώπης) και της Κίνας (θέατρο Ειρηνικού). Βέβαια η κατάσταση έχει ξεφύγει από αυτήν που οι στρατηγιστές της κυβέρνησης Ομπάμα, είχαν ανοήτως σχεδιάσει. Μπορεί το Ισλαμικό Κράτος να κατέκτησε την περιοχή που προβλέπεται να γίνει ένα Σουνιτικό εμιράτο, όμως κατέλαβε και αρκετές Κουρδικές περιοχές.

Από το άρθρο του Peters, γίνεται κατανοητή η σπουδαιότητα των Κούρδων για τους Αμερικανούς, όποτε δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν οι βομβαρδισμοί της αεροπορίας των ΗΠΑ εναντίον του Ισλαμικού Κράτους (που οι Σουνίτες Άραβες σύμμαχοι της Δύσης, βοήθησαν να εδραιωθεί). Η Ουάσινγκτον δεν θα μπορούσε να προδώσει τους Κούρδους για δεύτερη φορά, αφήνοντάς τους ανυπεράσπιστους στις θηριωδίες των Τζιχαντιστών, όπως έκαναν μετά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, όταν αφού τους ξεσήκωσαν, τους άφησαν στο έλεος του Σαντάμ. Όμως είναι δύσκολο οι βομβαρδισμοί να έχουν αποτέλεσμα, αφού ο μόνος τρόπος για να καταστραφεί το καρκίνωμα του Ισλαμικού κράτους είναι μια χερσαία επέμβαση, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν θέλει η κυβέρνηση Ομπάμα. Επιπλέον δεν υπάρχει ξεκάθαρη στρατηγική αντιμετώπισης της κατάστασης, από την διεθνή κοινότητα, ενώ είναι αμφίβολο εάν οι Αμερικανοί θέλουν πραγματικά να εξολοθρεύσουν ολοκληρωτικά το Ισλαμικό Κράτος, αφήνοντας την περιοχή σε μια ισορροπία τρόμου και αίματος. Έτσι η κρίση στην Συρία δημιούργησε ένα spillover effect στο γειτονικό Ιράκ, το οποίο με την σειρά του μετατράπηκε σε reverse spillover, με την επέκταση του Ισλαμικού Κράτους από το Ιράκ στη Συρία.

Σε αυτό το χάος πρέπει να προστεθεί και ο παράγοντας Ιράν. Το μοναδικό θετικό για την Δύση, στην ανεξέλεγκτη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Μέση Ανατολή, είναι η τάση που διαμορφώνεται στην Τεχεράνη για συνδιαλλαγή με τις ΗΠΑ, καθώς και η επανεξέταση του πυρηνικού της προγράμματος. Οι περιστάσεις αναγκάζουν ΗΠΑ και Ιράν, να συνεργαστούν κατά του Ισλαμικού Κράτους, αφού η επέλαση των Τζιχαντιστών και κυρίως το ζήτημα της διατήρησης της ακεραιότητάς του Ιράκ, έχουν φέρει Ουάσινγκτον και Τεχεράνη πιο κοντά. Οι Ιρανοί φοβούνται ότι με το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ, θα μπορούσε να επαναληφθεί ένας πόλεμος τύπου Ιράν-Ιράκ, όταν την δεκαετία του '80, ο Σουνίτης Σαντάμ Χουσεΐν επιτέθηκε στο Σιιτικό κράτος, ενώ δεν επιθυμούν την ύπαρξη Κουρδικού κράτους, γιατί στην Ιρανική επικράτεια ζουν εκατομμύρια Κούρδοι, που θα μπορούσαν να ζητήσουν απόσχιση. Αν και υπάρχει αμοιβαία καχυποψία που υπονομεύει την συνεργασία αυτή, καθώς ΗΠΑ και Ιράν είναι εχθροί τα τελευταία 35 χρόνια, ξεκίνησαν μυστικές έως τώρα διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουάσινγκτον και Τεχεράνης, οι οποίες διεξήχθησαν στο Ομάν μετά την κατάρρευση του Ιρακινού στρατού από την επίθεση των Τζιχαντιστών. Εκεί αποφάσισαν από κοινού: την αποπομπή του Νούρι αλ-Μαλίκι από την πρωθυπουργία του Ιράκ και να εργαστούν για να αμβλύνουν τις διαφορές μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών στο Ιράκ, αλλά και τις διαφορές των Ιρακινών με τους Κούρδους. Για να αντιμετωπιστεί η απειλή του Ισλαμικού Κράτους χρειάζεται συντονισμένη δράση και υποστήριξη Ιρακινών και Κούρδων από τις ΗΠΑ και το Ιράν, με άμεση στρατιωτική εμπλοκή τους. Έτσι δεν εκπλήσσει το γεγονός, ότι Αμερικανικά αεροσκάφη υποστηρίζουν τα Ιρανικά χερσαία τμήματα, που μάχονται εναντίον των Τζιχαντιστών. Άλλωστε τα προβλήματα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ιράν έχουν βάση την γεωπολιτική και όχι την ιδεολογία.

Το Ιράν αποτελεί μόνο μια περιορισμένη γεωπολιτική απειλή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, που περισσότερο φοβούνται την Ρωσία. Η Μόσχα είναι μια σοβαρή απειλή, για τα παγκόσμια Αμερικανικά συμφέροντα, αλλά και το Αμερικανικό έδαφος (λόγω του Ρωσικού συμβατικού και πυρηνικού οπλοστασίου). Ουσιαστικά τα προβλήματα μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, υπερτερούν κατά πολύ των προβλημάτων μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν. Μια συμμαχία δεν θα ήταν αδύνατο να διαμορφωθεί μεταξύ τους, από φόβο μιας αναδυόμενης Ρωσίας και πάντα με προϋπόθεση την ακύρωση του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης (και ίσως κάποια εξομάλυνση σχέσεων με το Τελ-Αβίβ)!!!! Όμως ας μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία είναι από τα λίγα στηρίγματα του Ιράν παγκοσμίως (πχ. η Ρωσία έχει ασκήσει βέτο σε καταδικαστικές αποφάσεις για το Ιράν στον ΟΗΕ), ενώ είναι διαρκής η αντίδραση της Μόσχας στην επιθετική πολιτική εναντίον του Σιιτικού άξονα, που εκτείνεται από το Ιράν μέχρι και τον Λίβανο (Χεζμπολάχ) και προστατεύει το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, τον Καύκασο.

Με δεδομένη την πρόθεση των ΗΠΑ να υποστηρίξουν μελλοντικά την ανεξαρτησία των Κούρδων του Ιράκ, κάτι που θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις στην Μέση Ανατολή, είναι σίγουρο πως θα υπονομευτεί η περαιτέρω προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν. Επίσης άποψη του γράφοντος είναι, ότι στην Δύση επιθυμούν την συνέχιση της ύπαρξης του Ισλαμικού Κράτους, όμως όχι ιδιαίτερα ισχυρού. Ένα Χαλιφάτο με μετρημένη ισχύ, θα είναι μια ικανή βάση για επιχειρήσεις εναντίον: της Συριακής κυβέρνησης, της Χεσμπολάχ, της κυβέρνησης του Ιράκ, καθώς και του Ιράν, όταν κρίνεται σκόπιμο πως οι Σιίτες θα πρέπει να ''πιεστούν''.

Βέβαια έτσι η κατάσταση στο μέλλον μπορεί να ξεφύγει από κάθε έλεγχο, ειδικά από την στιγμή που το Ισλαμικό Κράτος άρχισε να απειλεί και την Ρωσία. Πρόσφατα σε
νέο βίντεο-μήνυμα, οι Τζιχαντιστές απείλησαν προσωπικά τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν (σύμμαχο του Πρόεδρου Άσαντ), τονίζοντας πως θα μεταφέρουν τον πόλεμο στην Τσετσενία και τον Καύκασο! (κάτι που η Ουάσινγκτον επιθυμεί σφοδρά). Χαρακτηριστικά αναφέρουν: ''...θα ελευθερώσουμε με την βοήθεια του Αλλάχ την Τσετσενία και τον Καύκασο. Ο θρόνος σου (σ.σ. Πούτιν) απειλείται από εμάς'', προϊδεάζοντάς μας για το μέλλον. Επίσης το υπάρχων χάος, μπορεί να εξελιχθεί σε έναν γενικευμένο πόλεμο Σιιτών-Σουνιτών (κάτι βολικό για την επιβίωση του Ισραήλ), την στιγμή που οι βασικοί σχεδιασμοί της Δύσης δεν δείχνουν να αλλάζουν και τα Αραβικά καθεστώτα δεν σταματούν την ροή χρηματοδότησης στους Τζιχαντιστές. Η σημερινή ανατροπή του Ιρακινού κράτους, ωφελεί τη Σαουδική Αραβία, ενώ ας μην ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία των ξένων μαχητών του Χαλιφάτου είναι Σαουδάραβες, οι οποίοι αν επιστρέψουν στη χώρα τους, υπάρχει ο κίνδυνος να στραφούν εναντίον του καθεστώτος στο Ριάντ. Τέλος το μόνο σίγουρο για το μέλλον της Μέσης Ανατολής, είναι πως πολλά σύνορα θα αλλάξουν, με την υπάρχουσα οριοθέτηση της βρετανογαλλικής Συμφωνίας Σάικς - Πικό του 1916, να καταλήγει στον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας. Ήδη στην θέση της Συρίας και του Ιράκ, έχουμε ένα αλεβιτικό κράτος, μια ριζοσπαστική Σουνιτική κοινότητα στην ανατολική Συρία και το δυτικό Ιράκ, ενώ μελλοντικά θα υπάρξει ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν.

Αυτή είναι η χαώδης νέα γεωπολιτική της Μέσης Ανατολής, όπου φαίνεται να ισχύουν τα διαχρονικά αξιώματα: ''ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου'', αλλά και ''δεν υπάρχουν μόνιμες σχέσεις φιλίας, μόνο μόνιμα συμφέροντα'' (ιστορική ρήση του Λόρδου Πάλμερστον).

πηγή