Περαιτέρω ενίσχυση των αντικαθεστωτικών ανταρτών της Συρίας ζητά από την ηγεσία των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι. Η ηγεσία όμως του Πενταγώνου διαφωνεί!
Του Παντελή Καρύκα
Από την αρχή οι αμερικανικοί νεοσυντηρητικοί κύκλοι είδαν τον πόλεμο στην Συρία ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρίας για να επιτύχουν δύο στόχους, πρώτον να διαταράξουν την πορεία ομαλοποίησης των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας, οι οποίες έτειναν, ολοένα και βελτιούμενες, μετά από τις επαφές Ομπάμα – Πούτιν και δεύτερον να ολοκληρώσουν το πείραμα της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης».
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και όλο τον παιχνίδι με τα χημικά που επέτρεψαν στην Τουρκία να παίξει, αλλά και η ουκρανική κρίση, σύμφωνα με ορισμένους Αμερικανούς αναλυτές, η οποία απέδωσε αυτό που δεν απέδωσε τελικά η κρίση στην Συρία, την διατάραξη των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας.
Ο Τζον Κέρι, ο οποίος φαίνεται ότι αποτελεί μια περίεργη μίξη νεοσυντηρητικής ανοησίας και απρονοησίας, μετά και την διαφαινόμενη αποτυχία του στην ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής, φαίνεται να επανέρχεται, δριμύτερος στα της Συρίας, απαιτώντας την ενίσχυση των αντικαθεστωτικών ανταρτών, οι οποίοι εμφανώς ηττούνται από τον Συριακό Στρατό και αντέχουν ακόμα μόνο χάρη στην τουρκική υποστήριξη.
Ο κ. Κέρι λοιπόν έθεσε ξανά στο τραπέζι διάφορες επιλογές, από την περαιτέρω ενίσχυση των αντικαθεστωτικών ανταρτών από τους Αμερικανούς σε οπλισμό και τεχνογνωσία, μέχρι την αμερικανική στρατιωτική επίθεση κατά της Συρίας.
Ωστόσο, ο Κέρι βρήκε απέναντί του τόσο τον αρχηγό των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, στρατηγό Μάρτιν Ντέμπσεϊ, όσο και τον συνάδελφό του, υπουργό Άμυνας Τσακ Χάιγκελ, οι οποίοι επ’ ουδενί δεν δέχονταν να υπάρξει αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στην Συρία, καθώς θεωρούν ότι ο κίνδυνος μιας γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή από μια τέτοια επέμβαση είναι ιδιαίτερα αυξημένος.
Τελικά βρέθηκε μια συμβιβαστική γραμμή, βάσει της οποίας Αμερικανοί των ειδικών δυνάμεων θα αναλάβουν να εκπαιδεύσουν τους φανατικούς ισλαμιστές. Και δεν έχουμε παρά να αναρωτηθούμε πόσο ηλίθιος μπορεί αν είναι κάποιος για να προχωρήσει έστω και στη λύση αυτή, τη στιγμή που η αλ Κάιντα, έχει σχεδόν καταλάβει τη Βαγδάτη και έχει δημιουργήσει κράτος εν κράτει στο γειτονικό Ιράκ; Και αν ο Συριακός Στρατός, παρά την αμερικανική συνδρομή, νικήσει οριστικά τους ισλαμιστές αντάρτες, αυτοί μετά την ήττα τους που θα πάνε και τι θα κάνουν;Προς τιμήν τους, οι Αμερικανοί υπεύθυνοι του Πενταγώνου βρήκαν τελικά τον τρόπο να «αδειάσουν» τον Κέρι, εκφράζοντας φόβους ότι αν οι Αμερικανοί αναλάβουν την εκπαίδευση των ανταρτών, ο Άσαντ μπορεί να μην παραδώσει προς καταστροφή όλα τα χημικά όπλα που διαθέτει. Έτσι ο φωστήρας Κέρι πείστηκε να περιμένει.
Το όλο σκηνικό προϊδεάζει ιδιαίτερα άσχημα κάθε καλόπιστο παρατηρητή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής για τα συμβαίνοντα εντός των κόλπων της κυβέρνησης Ομπάμα, όπου δεν γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά και το αντίστροφο. Και εμφανίζεται το οξύμωρο σχήμα το μεν υπουργείο Άμυνας να τάσσεται υπέρ της ειρήνης, το δε υπουργείο Εξωτερικών υπέρ του πολέμου, κλιμακώνοντας μια ενδοκυβερνητική, αμερικανική σύγκρουση διάρκειας τριών περίπου ετών, από τότε δηλαδή που άρχισε ο πόλεμος στην Συρία.
Το υπουργείο των Εξωτερικών δεν κρύβει την δυσαρέσκειά του για τις κινήσεις του υπουργείου Άμυνας, το οποίο ορθώς απαντά ότι προσπαθεί να αποφύγει μια νέα, εκ του προχείρου, αμερικανική εμπλοκή στην πολύπαθη Μέση Ανατολή. Το ζήτημα είναι το θα κάνει ο πρόεδρος Ομπάμα, ο οποίος μέχρι τώρα, με δυσκολία, φαίνεται να τηρεί την γραμμή του υπουργείου Άμυνας, αποκλίνοντας όμως κατά καιρούς, με δυσάρεστα αποτελέσματα για το κύρος των ΗΠΑ.
Ιδιαίτερη πίεση για αμερικανική επέμβαση στην Συρία ασκούν οι συμμαχικές χώρες των ΗΠΑ με πρώτη την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία, όπως διαπιστώθηκε και στην πρόσφατη επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου για λίγες ώρες στο Ριάντ…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου