Του Σταύρου Λυγερού.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ με την προοπτική μίας ήττας που είναι πολύ πιθανόν να προσλάβει διαστάσεις πανωλεθρίας, η ηγεσία της Ν.Δ. επιχειρεί να διασωθεί, επανερχόμενη στην αγαπημένη τακτική της να εμφανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα κόμμα που έχει το ένα πόδι του στη νομιμότητα και το άλλο εκτός.
Είναι ένας τρόπος να μεταθέτει το κέντρο βάρους της δημόσιας συζήτησης από τα καυτά οικονομικά-κοινωνικά προβλήματα σε ζητήματα όπου θεωρεί ότι διαθέτει πολιτικό πλεονέκτημα.
Αυτή τη φορά την αφορμή έδωσε η μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού στο κελί του και το μήνυμά του ότι επιστρέφει στην ένοπλη δράση. Εάν η κομματική αντιπαράθεση δεν είχε πάρει διαζύγιο από τον ορθολογισμό, το αυτονόητο θα ήταν να φωτισθούν οι συνθήκες που επέτρεψαν στον ισοβίτη τρομοκράτη να είναι σήμερα ελεύθερος.
Αντί, όμως, η κυβέρνηση να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και να προχωρήσει σε διορθωτικές κινήσεις θεσμικού χαρακτήρα, ώστε να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, ο Σαμαράς και οι επιτελείς του ξανασερβίρισαν το προπαγανδιστικό πιάτο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνδέεται πολιτικά με την τρομοκρατία. Στο προηγούμενο διάστημα, η τακτική τους ήταν να πιέζουν ασφυκτικά την αξιωματική αντιπολίτευση, απαιτώντας (μαζί με τα κατεστημένα ΜΜΕ) απ’ αυτήν να καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Την κατηγορούσαν ότι ενώ καταδικάζει τη βία της Χρυσής Αυγής, υποθάλπει ή τουλάχιστον ανέχεται τη βία με αριστερό πρόσημο.
Είναι αληθές ότι στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν κάποιοι κύκλοι που τηρούν μία επαμφοτερίζουσα σχέση με την πολιτική βία. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει και διαφορετικά. Ιστορικά, η Αριστερά ήταν μία δύναμη ανατροπής και, ως εκ τούτου, η αποδοχή της βίας των μαζικών κινημάτων είναι εγγεγραμμένη στο ιδεολογικό της γονίδιο. Σε οριακές περιπτώσεις, μάλιστα, αναπτύχθηκαν και εκφυλιστικά φαινόμενα ανοχής της βίας οργανωμένων ομάδων που υψώνουν ακροαριστερή ή αντιεξουσιαστική σημαία.
Ο Σαμαράς και οι επιτελείς του εκμεταλλεύονται αυτό το κλίμα για να συκοφαντήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ισχυριζόμενοι ότι στους κόλπους του δρα «συνιστώσα της τρομοκρατίας»! Τυφλωμένοι από το μικροκομματικό συμφέρον τους και από την επιθυμία τους να παραμείνουν αγκιστρωμένοι στην εξουσία, δεν φαίνεται να τους ενδιαφέρει ότι μ’ αυτή τη ρητορική τους το μόνο που καταφέρνουν είναι να προσφέρουν το πιο πολύτιμο δώρο στην τρομοκρατία: να τη βγάζουν από το περιθώριο, να της χαρίζουν κοινωνική έδραση και να την καθιστούν πολιτικό παίκτη. Ανεξαρτήτως αυτού, πάντως, με την υποστήριξη των κατεστημένων ΜΜΕ, το Μαξίμου έχει καταφέρει να βάλει την Κουμουνδούρου στη θέση του απολογούμενου, παρότι αυτή έχει επανειλημμένως και με κατηγορηματικό τρόπο καταδικάσει την τρομοκρατία.
Οι κυβερνώντες το έχουν καταφέρει, επειδή στη δημόσια σφαίρα έχει κυριαρχήσει η βολική για κάθε εξουσία ιδεολογική αντίληψη που, εμμέσως πλην σαφώς, εξισώνει ποιοτικά διαφορετικά είδη πολιτικής βίας. Υπενθυμίζουμε ότι ο Δένδιας έφθασε στο σημείο να βάλει στο ίδιο τσουβάλι όχι μόνο τη βόμβα με το γκαζάκι, αλλά και με το γιαούρτωμα! Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μία επανέκδοση της θεωρίας των δύο άκρων, έστω κι αν δεν χρησιμοποιείται αυτή η ορολογία. Υπενθυμίζουμε τη δήλωση Λαζαρίδη (την επομένη της δολοφονίας Φύσσα) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκτός συνταγματικού τόξου. Επίσης, τη δήλωση Σαμαρά στις ΗΠΑ ότι μετά τη Χρυσή Αυγή θα αντιμετωπίσει και το άλλο άκρο που είναι εναντίον της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Τέλος, την προαναγγελία Βορίδη ότι η κατηγορία περί εγκληματικής οργάνωσης έχει επιστρατευθεί για να χρησιμοποιηθεί και εναντίον του άλλου άκρου.
Παλαιότερα, κορμός της κριτικής των γαλάζιων ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει εναλλακτικό σχέδιο κι ότι η καταγγελία του μνημονίου θα προκαλέσει έξοδο από την ευρωζώνη. Η όχι αβάσιμη αυτή κριτική, όμως, δεν είναι πλέον επαρκής για να ανασχέσει την εκλογική επέλασή του και αντιστοίχως την εκλογική συρρίκνωση της Ν.Δ. Τα μικρομεσαία στρώματα που υφίστανται τις δραματικές επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής συνεχίζουν κατά κανόνα να μην εμπιστεύονται τον ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική κυβερνητική λύση. Ο παράγοντας, όμως, που τείνει ολοένα και περισσότερο να καθορίζει την εκλογική συμπεριφορά τους είναι το γεγονός ότι δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν.
Διολισθαίνοντας σε θεσμικό τυχοδιωκτισμό
ΟΣΟ Η ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΗ αντιπολίτευση παγιώνει και διευρύνει το προβάδισμά της, τόσο ο Σαμαράς και οι επιτελείς του διολισθαίνουν στον θεσμικό τυχοδιωκτισμό. Σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να αντιστρέψει την τάση, επιχειρεί και πάλι να μετατοπίσει το κέντρο βάρους της αντιπαράθεσης.
Δεν είναι μόνο η γελοία προσπάθεια να προκαλέσει πολιτικό θέμα, κατηγορώντας τον Τσίπρα ότι είναι άθεος! Είναι κυρίως η επικίνδυνη πρακτική να αμφισβητεί τη νομιμοφροσύνη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σύμφωνα με τη ρητορική που εκπορεύεται από το Μαξίμου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα αντίπαλο κόμμα με διαφορετική ιδεολογία και πολιτική. Είναι ένα κόμμα που κινείται στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας και, ως εκ τούτου, είναι επικίνδυνο να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Οι κυβερνώντες μετατρέπουν αυθαιρέτως και σκοπίμως τις θεμιτές και αναγκαίες στο δημοκρατικό πολίτευμα ιδεολογικοπολιτικές διαφορές σε καθεστωτικού χαρακτήρα αναμέτρηση. Κατ’ επέκτασιν, καλλιεργούν την εντύπωση ότι είναι επικίνδυνο για τη χώρα να αναλάβει τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Αμφισβητούν, δηλαδή, τη θεμελιώδη και σταθεροποιητική αρχή της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία, έστω και αν αποφεύγουν να το πουν ρητά.
Ο επίσημος ισχυρισμός ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος υποδηλώνει ότι είναι επίσης μονόδρομος η παραμονή της «παράταξης του μνημονίου» στην εξουσία. Πρόκειται για βαθιά επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό, ο οποίος υπονομεύει τα θεμέλια της δημοκρατίας και βεβαίως καλλιεργεί με άλλη μορφή τον μετεμφυλιακό διχασμό της κοινωνίας.
Με άλλα λόγια, για να διατηρηθεί στην εξουσία, η κυβέρνηση Σαμαρά αυτοπροβάλλεται σαν το τελευταίο ανάχωμα ενός κλυδωνιζόμενου καθεστώτος και διολισθαίνει σε τυχοδιωκτικές αντιλήψεις και πρακτικές. Ορισμένοι, μάλιστα, δεν αποκλείουν να κάνει και το επόμενο βήμα: από τα λόγια να περάσει και σε πράξεις. Εάν, όμως, συμβεί κάτι τέτοιο, η Ελλάδα αναπόφευκτα θα έμπαινε σε τροχιά πολιτικής ανωμαλίας.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου