Με μια κίνηση – απόφαση υψηλής συμβολικής σημασίας, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στέλνει μήνυμα τόσο προς τους στρατιωτικούς όσο και προς την τουρκική κοινωνία που πλέον τον αμφισβητεί, ότι αυτός είναι ο ηγέτης της χώρας που θα την οδηγήσει με ασφάλεια στο «κλαμπ» των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη, όπως έχει υποσχεθεί.
Το υφυπουργείο Αμυντικής Βιομηχανίας (SSM) προχώρησε στην κατακύρωση του διαγωνισμού των υποψηφίων σχεδίων για το νέο τουρκικό σκάφος αμφιβίων επιχειρήσεων που θα έχει τη δυνατότητα να φιλοξενεί αεροπλάνα ή ελικόπτερα, αναλόγως της αποστολής που καλείται να εκτελέσει. Επελέγη το ναυπηγείο «Sedet» το σχέδιο του οποίου στηρίζεται στην πρόταση της ισπανικής Navantia με το αεροπλανοφόρο «Juan Carlos», ένα πρόγραμμα που ανέρχεται στο ύψος των 1,2 δισεκατομμυρίων ευρώ…
Το μίγμα ισλαμισμού – εθνικισμού το οποίο πρεσβεύει ο Ερντογάν, εξυπηρετείται από την απόφαση που ελήφθη πριν από λίγες ώρες, αφού αμφισβητεί στην πράξη, λειτουργώντας ως «προληπτικό πλήγμα», ενδεχόμενη συμφωνία «κάτω από το τραπέζι» ανάμεσα στους ισλαμιστές του Φετουλάχ Γκιουλέν και τους κεμαλιστές που έχει θέσει υπό απόλυτο έλεγχο τα τελευταία χρόνια. Η αποτελεσματικότητα των κινήσεων μένουν να αποδειχθούν.
Παράλληλα όμως, φέρνει την ελληνική πλευρά ενώπιον της ανάγκης να ξυπνήσει από τον λήθαργο και τα λογιστική απάντηση στην οικονομική κρίση, εάν φυσικά επιθυμεί να συνεχίσει να είναι ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος επί της ουσίας και όχι γεωπολιτικός «δορυφόρος» της Άγκυρας. Ασφαλώς και η Ελλάδα ούτε πρέπει ούτε θα μπορούσε να εισέλθει σε «κούρσα» εξοπλισμών με την Τουρκία. Αυτό που θα πρέπει να κάνει είναι απλά να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι απαιτείται για να αρνείται σε κάθε αντίπαλο τα δυνητικά του σχέδια και να κινείται με σύνεση και προγραμματισμό προς το μέλλον…
Δεν πρόκειται για μια άμεση απειλή, αφού θα περάσουν αρκετά χρόνια προτού αντιμετωπίσουμε στην πράξη τη νέα κατάσταση. Αν όμως υπάρχει ένα δίδαγμα από την ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά και τα παραδείγματα σε διάφορα άλλα μέτωπα ανά την υφήλιο, αυτό είναι ότι οι στρατιωτικές δυνατότητες δεν δημιουργούνται από τη μια μέρα στην άλλη. Ασφαλώς, πολλά θα κριθούν και από την πορεία της τουρκικής οικονομίας…
Όπως όμως σε όλες τις δραματικές στιγμές της ελληνικής Ιστορίας, κάθε κρίση κρύβει μία – τουλάχιστον – ευκαιρία. Αρκεί να αποφασίσει η Αθήνα να «παίξει μπάλα» σε γεωπολιτικό επίπεδο. Και σε αυτές τις στιγμές φαίνονται ποιοι είναι διατεθειμένοι και υπό ποιους όρους να «επενδύσουν» σε μια στρατηγική συνεργασία με σαφές περιεχόμενο.
Και δεν είναι υποχρεωτικό να μιλούμε για μια και μοναδική χώρα, αφού μπορεί η λύση να αφορά έναν συνδυασμό χωρών, αφού οι νέες τουρκικές δυνατότητες δεν θα αποτελούν απειλή μόνο για την Ελλάδα. Μόνο που για να μπορείς να συζητάς ως κράτος με αυτούς τους όρους, δεν μπορείς να κάθεσαι με τα χέρια σταυρωμένα.
Και φυσικά, δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί σε αυτή τη φάση, πόσο θα ενοχλούσε – δυνητικά – ένα τουρκικό Ναυτικό, στη συγκεκριμένη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, του οποίου η ναυαρχίδα να είναι ένα αεροπλανοφόρο. Άρα, οι διαδικασίες που ίσως τεθούν σε κίνηση θα είναι πολύ ευρύτερες αυτών του «στενής» οπτικής της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης.
Απλά, αυτή τη φορά δεν έχουμε περιθώριο ούτε για την προβολή των ιδεοληψιών του οποιουδήποτε, ούτε καθένας πρωθυπουργός που ανεβαίνει στην εξουσία να κάνει «του κεφαλιού του». Είτε η χώρα μας θα σοβαρευτεί είτε θα πρέπει να αναθεωρήσει το πως βλέπει το μέλλον της. Τόσο απλά. Και τα περί διαφθοράς στους εξοπλισμούς δεν αποτελούν δικαιολογία, αλλά αφορμή και ευκαιρία για να τα διορθώσουμε. Πετώντας στον κάλαθο της Ιστορίας πρακτικές και πρόσωπα…
Δημοσίευση σχολίου