Η σημερινή αθλία κατάσταση της οικονομίας, που διαμορφώνει μια κοινωνία παρακμής και εξαθλίωσης, δεν είναι αποκομμένη από πολιτικές που εφαρμόστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι γνωστό οτι οι αρχές και οι κανόνες του καπιταλισμού διαφοροποιούνται στην εφαρμογή τους ανάλογα με το βαθμό της κοινωνικής ανάπτυξης μιας χώρας.
του Στέλιου Συρμόγλου
Το κοινωνικό σύνολο, που η εξέλιξή του εξαρτάται από το βαθμό ελευθερίας και σωστής πληροφόρησης, επηρεάζει αποφασιστικά, θα έλεγα καθορίζει την ποιότητα της πρακτικής εφαρμογής των αρχών και των κανόνων του καπιταλισμού. Η σχέση αυτή φαίνεται καθαρά στη διαφοροποίηση του τελευταίου σε εξελισσόμενη ελεύθερη κοινωνία ενός δεδομένου κράτους διαχρονικά.Τι έγινε και τι γίνεται, όμως, στην Ελλάδα;
Παρά την κοινωνική εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών, οι καπιταλιστικές αρχές και κανόνες εφαρμόστηκαν σχεδόν με πρωτόγονο τρόπο. Η συμπεριφορά του Ελληνα κεφαλαιοκράτη στη χώρα του, δεν διαφέρει απ’ αυτήν του Ελληνα μετανάστη σε κάποια χώρα της Αφρικής. Εννοώ την τάση και συνήθεια ικανών ανθρώπων, κάθε κοινωνικής τάξης, να συμπεριφέρονται στον τόποτους σαν Ελληνες μετανάστες σε υποανάπτυκτη χ’ωρα, που επιδιώκουν κέρδος, δάνεια, παροχές, εκμεταλλέυσεις κρατικών επιχειρησεων, φοροαπαλλαγές, φοροδιαφυγές κλπ, χωρίς να επενδύουν ούτε ένα μέρος από το σύνολο των κερδών τους στον τομέα της δουλειάς τους.
Αυτή η νοοτροπία δεν αφορά όλους τους εργαζόμενους μιας κοινωνικής τάξης, ούτε μόνο την τάξη των βιομηχάνων ή των βιοτεχνών. Συναντάται μεταξύ των γιατρών, των δικηγόρων, των μηχανικών, των εμπόρων και των αγροτών.
Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ προσπάθησαν ανεπιτυχώς να μεταλλάξουν τον καπιταλισμό στηνΕλλάδα. Ωστόσο, λύσεις δεν πρέπει να αναζητώνται μέσα από ιδεολογικές θέσεις, μια που το σύστημα είναι ένα, το καπιταλιστικό, και ο στόχος ήταν και είναι ένας: η κατάργηση του αποικιοκρατικού δίνοντας τη θέση του στον υγειή καπιταλισμό. Οι λύσεις διαφαίνονται μέσα από προυποθέσεις και θεσμούς. Οι ουσιαστικότερες προυοθέσεις είναι:
* Σχηματισμός κυβερνήσεων από τεχνοκράτες υπουργούς με ταυτόχρονο αποκλεισμό των παλαιοκομματικών από κάθε κυβερνητική θέση.
* Υπευθυνότητα πολιτικών και δημόσιων λειτουργών, ακόμη και για τη σκοπιμότητα των έργων των.
* Αρνηση στο πολιτικό κόστος για κάθε κυβερνητικό μέτρο.
* Αυξηση της παραγωγικότητας των δημοσίων υπαλλήλων μέσα από μηχανογράφηση και μέσα από αλλαγή της υπαλληλικής νοοτροπίας.
Θεσμικές αλλαγές είναι:
* Κατοχύρωση κάθε ελεύθερου επαγγέλματος με αυστηρές αρχές λειτουργίας, δεοντολογικούς κανόνες και υπευθυνότητα απέναντι στον καταναλωτή.
* Επαγγελματική αυτοδιαχείριση των υπαλλήλων κάθε κλάδου του δημόσιου τομέα, με ταυτόχρονη αποδέσμευση από κάθε κυβερνητική επιρροή.
* Μεταβίβαση εξουσιών για την εκπόνηση, προγραμματισμό και εκτέλεση πολυετών κυβερνητικών προγραμμάτων στην κοινωνικοοικονομική επιτροπή, αποτελούμενη από εκλεγμένους εκπροσώπους όλων των επαγγελματικών τάξεων.
* Σταδιακή αποκρατικοποίηση όλων των προβληματικών επιχείρησεων στο βαθμό και το χρόνο, που επιτρέπεουν οι οικονομικές δυνατότητες της εωτερικής αγοράς, με κατοχύρωση των θέσεων εργασίας στον ίδιο ή άλλο τομέα απασχόλησης.
* Κοινωνική δικαιοσύνη που να περνά μέσα από την ελαχιστοποίηση της φοροδιαφυγής των Ελλήνων και από την υπευθυνότητα διαχείρισης των φόρων από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Ολα μπορούν να γίνουν. Πολιτική βούληση χρειάζεται και επαρκής πολιτική ηγεσία. Ολα μπορούν να γίνουν, ακόμη και τώρα που φτάσαμε ως κοινωνία και οικονομία στον πλήρη εξευτελισμό, αν όσοι νοιάζονται για τις κοινωνικές κατακτήσεις και τις κοινωνικές ελευθερίες, απαλλαγούν από το σύπλεγμα του κρατισμού οι μεν και οι δε από το μερκελικό σύμπλεγμα της υποταγής και της υποτέλειας.
Και μπορεί ο δημόσιος τομέας να χαρακτηρίζεται από λειτουργική αθλιότητα και συγκεντρωτισμό, όμως από την άλλη πλευρά ο ιδιωτικός τομέας συντηρεί τη διαφθορά. Τα σκάνδαλα, άλλωστε, δεν είναι σύμπτωμα κάποιας ατυχίας ή κάποιας αποτυχίας στην εκλογή προσώπων. Για όποιον θέλει να διαπιστώνει τα αίτια πίσω από τις εντυπώσεις, τα σκάνδαλα είναι σύμπτωμα ενός τρόπου λειτουργίας της οικονομίας που δίνει τεράστιες δυνατότητες οικονομικής διαχείρισης σε πρόσωπα απρόσιτα στον έλεγχο του πραγματικού ιδιοκτήτη, που υποτίθεται είναι ο λαός…
Και νομίζω ότι είναι αδήριτη ανάγκη να ανοίξει η συζήτηση για το πρόβλημα της παρακμής της κοινωνίας. Από τη μια ο λαός δεν αντιδρά. Βρίσκεται σε μια επικίνδυνη για τη δημοκρατία απάθεια. Και από την άλλη το αιχμηρότερο στοιχείο της ελληνικής παρακμής είναι η αδιαφορία για το πολιτικό ήθος…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου