Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στον ΟΗΕ με τα οποία η Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς, αναβαθμίζεται από το καθεστώς του «οντότητας παρατηρητή, μη μέλους» σε «κράτος παρατηρητή, μη μέλος», όπως ακριβώς ισχύει και για το Βατικανό, καθώς επίσης και οι δηλώσεις που ακολούθησαν, προσφέρονται για κάποιες σκέψεις…
Αιτιολογώντας την πρωτοβουλία που είχε τη στήριξη και της ισλαμικής Χαμάς, ο Αμπάς χαρακτήρισε την ψηφοφορία στον ΟΗΕ ως την τελευταία απόπειρα διάσωσης του μοντέλου λύσης του παλαιστινιακού προβλήματος με βάση δύο ξεχωριστά κράτη. Η Χαμάς άραγε συμφωνεί με αυτό; Ή παραμένει στο καταστατικό της η πρόβλεψη για τη καταστροφή του κράτους του Ισραήλ;
Το κεντρικό δημοσίευμα της ισραηλινής Haaretz, γνωστής για τις πιο φιλελεύθερες τοποθετήσεις της που συχνά έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στο στρατιωτικό «κατεστημένο» της χώρας, προκαλεί… Το υπογράφει ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του Καναδά, Ίργουιν Κότλερ.
Σύμφωνα με αυτό, στις 20 Νοεμβρίου είναι η επέτειος της απόφασης του ΟΗΕ το 1947 για τη διαίρεση της περιοχής όπου ζούσαν μαζί Εβραίοι και Παλαιστίνιοι, όπου εκεί βρίσκονται οι πρώτες αναφορές στη λύση με βάση τα δύο κράτη, ένα για τους Ισραηλινούς κι ένα για τους Παλαιστίνιους. Οι εβραϊκή πλευρά αποδέχθηκε τη λύση, όχι όμως η αραβική και η παλαιστινιακή.
Κατανοητό, θα σκεφτούμε και είναι λογικό. Οι Εβραίοι αποκτούσαν κάτι που δεν είχαν, οι δε Παλαιστίνιοι επιθυμούσαν απλώς την εκδίωξη των Εβραίων από αυτό που θεωρούσαν γη τους, ή στην πιο αρνητική εξέλιξη, την παραμονή τους στο πλαίσιο παλαιστινιακού (;) κράτους, ή τέλος πάντων ενός αραβικού σε κλαθε περίπτωση κράτους.
Η επιλογή τους ήταν η στρατιωτική. Επιχείρησαν να εξαφανίσουν το εβραϊκό κράτος το 1948 και απέτυχαν, το ίδιο το 1967, το ίδιο το 1973 (παραλίγο να το πετύχουν). Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα των αποτελεσμάτων στα πεδία των μαχών, όπου χάθηκαν χιλιάδες και από τις δυο πλευρές. Εάν δεν είχε γίνει αυτή η επιλογή, τότε ίσως αντί να μιλάνε για «τελευταίες ευκαιρίες» θα γιόρταζαν την επέτειο από την ίδρυση του κράτους τους.
Δε σημαίνει ότι η περιοχή δεν θα είχε ζήσει αιματοχυσίες. Ποιος μπορεί να το πει άλλωστε. Ωστόσο, η κατάσταση θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Η όλη υπόθεση μας θυμίζει έντονα το «κάθε πέρσι και καλύτερα» που έχουμε πει ως Έλληνες για το Κυπριακό. Και περιμένουμε από το 1974, έχοντας βέβαια σημειώσει μεγάλες επιτυχίες, τόσο οικονομικές όσο και διπλωματικές.
Τι θα γινόταν εάν η Κύπρος και η Ελλάδα είχαν συμφωνήσει σε μια λύση τότε, τη δεκαετία του 1950; Θα ήταν χειρότερη από τους όρους που αντιμετωπίζουμε σήμερα; Τα ίδια ερωτήματα τίθενται και στην περίπτωση του Ισραήλ και των Παλαιστινίων. Ας μη γελιόμαστε. Το θέμα είναι ότι τις απαντήσεις πρέπει να τις δώσει ο παλαιστινιακός λαός. Εμείς πάντως οι Έλληνες από την πλευρά μας, δεν έχουμε αποφασίσει αντιστοίχως για το Κυπριακό… Αυτό και μόνο αποκαλύπτει τις δυσκολίες, αλλά και τους κινδύνους του μαξιμαλισμού, κάτι που οφείλουμε να θυμόμαστε διαχρονικά, δηλαδή και σήμερα…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου