του Σταύρου Καρκαλέτση*
Τέλος εποχής για τον Δημήτρη Χριστόφια δείχνουν όλα τα δεδομένα, με την Κύπρο σε έξι μήνες να αλλάζει ηγεσία και, ενδεχομένως, και πορεία. Η επιλογή μιας μάλλον αδύναμης υποψηφιότητας, αυτής του Σταύρου Μαλά, και όχι κάποιου πρωτοκλασάτου ΑΚΕΛικού, χαρακτηρίζεται από πολλούς στη Λευκωσία ως προκαταβολική παραδοχή ήττας, και τα φώτα μοιραία πέφτουν στους άλλους δύο διεκδικητές του προεδρικού αξιώματος.
O Γιώργος Λιλλήκας κατέρχεται ως η «επιλογή των πολιτών», και στηρίζεται στην «κληρονομιά» του Τάσσου Παπαδόπουλου, του οποίου –θυμίζουμε- διετέλεσε υπουργός εξωτερικών. Στοιχεία που είναι βέβαιο πως ο τεχνοκράτης πολιτικός θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά.
Στον αντίποδα, ως μεγάλο φαβορί αυτή την ώρα προβάλλει ο πρόεδρος του ΔΗ.ΣΥ. Νίκος Αναστασιάδης. Και χαρακτηρίζεται ως φαβορί στη Λευκωσία, λόγω της διείσδυσης που πέτυχε στο κεντρογενές ΔΗ.ΚΟ., με εξαιρετικά πιθανή (για πολλούς ήδη κλεισμένη) τη συνεργασία των δύο κομμάτων. Ο Αναστασιάδης φέρεται να «δίνει» στο ΔΗ.ΚΟ. θέσεις κλειδιά, όπως αυτή του προέδρου της Βουλής (ισχυρότατο αξίωμα στο πολιτικό σύστημα της Κύπρου) στον πρόεδρο Μάριο Κάρογιαν, ενώ στον Νικόλα Παπαδόπουλο την θέση ίσως του επικεφαλής των διαπραγματεύσεων με την τουρκοκυπριακή πλευρά. Η συμμαχία πάντως τελεί υπό διαμόρφωση, καθώς αναζητείται και πολιτική σύγκλιση μέσα από ένα κοινό πλαίσιο αρχών, ιδίως στο κυπριακό και στα θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης.
Η μεγάλη ανατροπή που θα επιφέρει μια εκλογή Αναστασιάδη, θα προκύψει μέσα από την εκπεφρασμένη βούλησή του για ένταξη της Κύπρου όχι μόνο στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», αλλά και στο ίδιο το ΝΑΤΟ. Κάτι που θα ανατρέψει το επί δεκαετίες παγιωμένο προφίλ της Μεγαλονήσου ως αδέσμευτης και ουδέτερης χώρας. Οι υποστηρικτές μιας ΝΑΤΟικής Κύπρου, εκτιμούν πως έτσι θα αναβαθμιστεί άμεσα η θέση και η αξία του κυπριακού κράτους. Και πως, μέσα από μια κυπριακή αίτηση για πλήρη ένταξη, θα προκληθεί μια κάποια ρήξη ανάμεσα σε ΗΠΑ και Τουρκία, αφού αναμένεται λυσσαλέα αντίδραση της Άγκυρας (και των Βρετανών) σε κάτι τέτοιο. Θυμίζουμε πως όταν η Λευκωσία διαπραγματευόταν με τις Βρυξέλλες την ένταξή της, οι Τούρκοι απειλούσαν ακόμη και με πόλεμο.
Οι Αμερικανοί θα ήσαν θερμοί υποστηρικτές μιας τέτοιας εξέλιξης. Θα εδραιώσουν την θέση τους στην Κύπρο, ως ορμητήριο για περαιτέρω διείσδυση και ενισχυμένο έλεγχο στη Μέση Ανατολή, και σίγουρα θα αφαιρέσουν μερίδιο ισχύος από την βρετανική στρατιωτική παρουσία στην Μεγαλόνησο.
Στο σημείο αυτό, απαιτούνται λεπτοί, σχεδόν ακροβατικοί χειρισμοί, για όποιον θελήσει να προχωρήσει σε μια τέτοια πολιτική επιλογή. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Κυρίως σε δύο άξονες.
Πρώτον, στο πως μια Κύπρος-πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ θα αποκρούσει στο μέλλον σχέδια τύπου Ανάν. Θα αποδειχθεί δηλαδή ισχυρότερη η διαπραγματευτική θέση της Λευκωσίας, ή θα είναι πιο αδύναμη σε πιέσεις για μια κακή λύση; Ο έμπειρος Αναστασιάδης, δείχνει να κρατάει αποστάσεις από το 2004 και το δημοψήφισμα, ενώ επιλογές όπως του υιού Παπαδόπουλου σε θέσεις κλειδιά, μάλλον θέλουν να καταδείξουν στον Κύπριο πολίτη πως θα ακολουθηθεί πατριωτική γραμμή στο εθνικό θέμα. Στον αντίποδα, οι επικριτές του από το κέντρο και την αριστερά, θυμίζουν σειρά δηλώσεών του περί «καταστροφής της Κύπρου» εάν δεν περνούσε το σχέδιο Ανάν και τονίζουν πως ο Αναστασιάδης, μέσα από μια άκρατα φιλοδυτική πολιτική, θα εγκλωβίσει τον κυπριακό Ελληνισμό σε λύση παραπάνω από κακή.
Το δεύτερο ερώτημα: Πως θα συγκεραστεί μια υποβολή ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ με τα ρωσικά συμφέροντα, αφού η Μόσχα, μόνιμος υπερασπιστής της Λευκωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, δύσκολα θα κρύψει τη δυσαρέσκειά της; Να τονιστεί εδώ, πως μεγάλα ρωσικά κεφάλια έχουν επενδυθεί ή τοποθετηθεί στην Κύπρο, ιδίως στη Λεμεσό, ενώ υπάρχει και η γεωστρατηγική διάσταση: Τι θα γίνει αν οι Αμερικανοί σταθούν θετικά απέναντι σε ένα αυριανό αίτημα της Λευκωσίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ, απαιτώντας όμως παρασκηνιακά από την κυπριακή πλευρά «έξωση» (οικονομική, ενεργειακή, πολιτική) των Ρώσων από το νησί;
Τα διλήμματα λοιπόν ορθώνονται πελώρια και αναζητείται το ιδανικό κράμα στην εξωτερική πολιτική, για όποιον ανέλθει τον Φεβρουάριο στο προεδρικό θώκο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το «κοκτέηλ ΝΑΤΟ» μπορεί να αποδειχθεί ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο, αναλόγως χειρισμών. Το σίγουρο είναι πως η Κύπρος εισέρχεται σε μια νέα, από κάθε άποψη εποχή, που σηματοδοτείται:
-Από την είσοδο της Κύπρου σε ένα, έστω ήπιο, μνημόνιο, μετά την πολύ κακή οικονομική διαχείριση της κυβέρνησης Χριστόφια, «χειροβομβίδα» που θα σκάσει όμως στα χέρια του επόμενου πρόεδρου.
-Από την γρήγορη τώρα πορεία στα της ενέργειας και την εμβάθυνση της συνεργασίας με το Ισραήλ.
-Από την πρόθεση ΗΠΑ και ΝΑΤΟ να την εντάξουν, με τη μια ή την άλλη μορφή, επίσημα ή άτυπα, στην Συμμαχία, κάτι που θέλει και ο πιθανότερος επόμενος πρόεδρος της Κύπρου.
-Από την πλήρη απόσυρση (να λέμε αλήθειες…) και την γεωστρατηγική έκλειψη της Ελλάδας από την ανατολική Μεσόγειο.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου