Η συνάντηση του Ολάντ με την Μέρκελ γίνεται την ώρα που υπάρχει τεράστια φυγή κεφαλαίων από την Ελλάδα (€5 δισ από την 6η Μαίου), και ο φόβος κυριαρχεί στις αγορές.
Η ενδεχόμενη απομάκρυνση της Ελλάδας από το ευρώ σημαίνει ακόμη περισσότερη αβεβαιότητα, και νέες εκλογές σε ένα μήνα.
Εν τω μεταξύ, στο Βερολίνο, ο Σόιμπλε συνεχίζει να μιλάει για την ανάγκη περισσότερου ordoliberalism, λες και πρόκειται για την υπέρτατη αλήθεια. Και παράλληλα, παντού συνεχίζει να κυκλοφορεί αυτό το κουραστικό, περί της δημοκρατίας ως ελληνική εφεύρεση.
Πρόσφατα άκουσα τον επικεφαλής του euro group Ζαν Κλωντ Γιούγκερ, να λέει πως «ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά δεν ξέρουμε πώς να επανεκλεγούμε για να το κάνουμε…»
Πάντως ακόμη και αυτό δεν είναι σίγουρο, αφού αυτό που ξέρουν οι Μέρκελ και Σόιμπλε να κάνουν, αποδείχθηκε λάθος. Βέβαια, ακόμη και αν ήξεραν το σωστό, πάλι θα υπήρχε το ενδεχόμενο ενός εκλογικού αποτελέσματος κάπου στην Ευρώπη, που θα ανέτρεπε αυτά που θέλουν οι πολιτικοί, οι οποίοι δυσκολεύονται να πουν αλήθειες στους ψηφοφόρους, μη τυχόν και χάσουν την εύνοιά τους.
Κάθε χώρα έχει τις δικές της αλήθειες, τις οποίες αποφεύγουν να πουν οι πολιτικοί της. Στη Βρετανία, αυτή η ανείπωτη αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να έχουμε και τη πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Δεν μπορούμε να είμαστε μακριά από την ΕΕ, και παράλληλα να απολαμβάνουμε τα ωφελήματά της συμμετοχής μας σ αυτήν.
Στην Γαλλία, η ανείπωτη αλήθεια είναι ότι δεν αποτελεί πλέον ισότιμο μέλος με την Γερμανία.
Η αλήθεια της Γερμανίας είναι ότι αυτή θα χρειαστεί να πληρώσει το μπάχαλο ούτως ή άλλως. Το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών χρεών έχει «κοινωνικοποιηθεί» μέσω του EFSF, του ΔΝΤ, και της ΕΚΤ. Η Γερμανία διατηρεί σημαντικό μερίδιο σε όλα αυτά, και ειδικά στην ΕΚΤ.
Το νέο πρότζεκτ θα είναι ο Στόχος Νο2, που έχει σχέση με την ρευστότητα, αφού η Γερμανία έχει ήδη να λαμβάνει €644 δις από κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης, ποσό που αντιστοιχεί στο ¼ του συνολικού γερμανικού ΑΕΠ. Αν λοιπόν έφευγε η Ελλάδα από το ευρώ, τι θα γίνονταν με την οφειλή της κεντρικής της τράπεζας προς την ΕΚΤ, και εμμέσως προς το Βερολίνο; Κανένας δεν γνωρίζει, αλλά μάλλον η ΕΚΤ θα το έσβηνε από τα βιβλία της ως χασούρα. Κάτι τέτοιο δεν θα γονάτιζε την τράπεζα, αλλά τον λογαριασμό θα τον πλήρωνε στο τέλος η Γερμανία. Και αν η ελληνική χρεοκοπία επηρέαζε και άλλες αδύναμες χώρες του ευρώ, τότε η Γερμανία θα αναγκάζονταν και πάλι να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη, εμμέσως ή αμέσως, αλλιώς θα αντιμετώπιζε σοβαρές και απρόβλεπτες επιπτώσεις.
Η ελληνική αλήθεια, ή μάλλον μισή αλήθεια, είναι ότι οι εναλλακτικές της λύσεις είναι το κακό, το πολύ κακό, και το κάκιστο.
Το χειρότερο όλων των σεναρίων είναι η άτακτη έξοδός της από το ευρώ, που είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο. Αν δεν συμβεί μέχρι τις εκλογές, οι Έλληνες ψηφοφόροι θα έχουν έναν ολόκληρο μήνα για να επιλέξουν τι είναι κακό και τι κάκιστο. Μια σχεδιασμένη, προσεκτική έξοδος από την ευρωζώνη, ή παραμονή σε αυτήν, με κάποιους καλύτερους όρους απέναντι στη Γερμανία, τους οποίους θα μπορούσε να επιβάλλει ο Ολάντ;
Δεν γνωρίζω ποια θα ήταν η καλύτερη επιλογή για την Αθήνα. Δεν είμαι οικονομολόγος, άσχετα αν ούτε οι οικονομολόγοι γνωρίζουν περισσότερα. Ούτε είμαι Έλληνας. Πάντως, δημοκρατία σημαίνει οι λαοί να αποφασίζουν για το τι θέλουν. Και επειδή δεν υπάρχει ένας πανευρωπαϊκός «δήμος», αυτοί που θα πρέπει να αποφασίσουν για τους εαυτούς τους είναι οι ίδιοι οι Έλληνες.
Οι εκλογές της 6ης Μαΐου ήταν μια κραυγή απόγνωσης των Ελλήνων για τα βάσανα που περνούν. Απορρίφθηκαν τα δυο μέχρι σήμερα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα, που στηρίζουν το μνημόνιο, και την λιτότητα, με αντάλλαγμα την διάσωση από πλευράς τρόικας.
Οι επόμενες εκλογές θα είναι η στιγμή της αλήθειας. Μέσα ή έξω απ το ευρώ; Θα τζογάρουν οι Έλληνες; Πιστεύουν ότι η οικονομία τους θα ανακάμψει με μια γενναία υποτίμηση; Ή μήπως θα πιστέψουν σε μια κυβέρνηση η οποία θα θελήσει να διαπραγματευτεί μέσα από την ευρωζώνη, με την βοήθεια του Ολάντ;
Ήδη, η Μέρκελ δείχνει να βάζει λίγο νερό στο κρασί της, μιλώντας για ανάπτυξη και αναπτυξιακά κίνητρα. Αυτά όλα θα πρέπει να τεθούν στους Έλληνες ψηφοφόρους. Αυτοί θα αποφασίσουν. Και αυτό είναι το νόημα της ελληνικής εκείνης εφεύρεσης, που λέγεται δημοκρατία. Ελεύθεροι πολίτες που διαβουλεύονται, και που αποφασίζουν.
Το μέλλον της ευρωζώνης βρίσκεται στα χέρια των Ελλήνων ψηφοφόρων. Και όχι μόνο της ευρωζώνης, αλλά και της Ευρώπης, ή ακόμα και της ίδιας της Δύσης. Όλοι αυτοί εξαρτώνται από την ετυμηγορία των πολιτών της κοιτίδας της δημοκρατίας, και του δυτικού πολιτισμού.
Ας ελπίσουμε πως σε αυτό κρίσιμο σταυροδρόμι, η ελληνική πολιτική θα ανακαλύψει και πάλι το μεγαλείο και την απλότητα που υπήρχαν επί αθηναϊκής δημοκρατίας.
Είναι ανέφικτο αυτό ως ελπίδα; Μάλλον ναι….
πηγή
Δημοσίευση σχολίου