του Γεώρ. Μαλούχου
Το Σύνταγμα έχει μέσα του βαθειά σοφία αιώνων πολυτάραχης ευρωπαικής και εθνικής πολιτικής ιστορίας, που, σήμερα, δείχνει τη χρησιμότητά της. Τι επιτάσσει; Στις δύσκολες στιγμές, μπροστά στα αδιέξοδα, να συμβαίνουν δύο πράγματα: το ένα, είναι να κρατιέται ζωντανή η λειτουργία και η συνέχεια του κράτους. Και, το δεύτερο, να δίνεται η δυνατότητα, ακριβώς μέσα από το προηγούμενο δεδομένο, μιας πολιτικής επανεκκίνησης με τις νέες, όπως τώρα, εκλογές. Γι αυτό το λόγο, αν και η κυβέρνηση Πικραμένου ονομάζεται και είναι υπηρεσιακή, στην ουσία, ακριβώς εξασφαλίζοντας αυτά τα δύο σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, είναι όχι απλώς πολιτικά, αλλά και εθνικά σημαντική. Και πώς τα εξασφαλίζει; Ανατρέχοντας στη «μήτρα» της ίδιας της υπόστασης του κράτους: στρεφόμενη σε εκείνους τους ανθρώπους που το διακονούν επί δεκαετίες. Που συγκροτούν αυτό που, με την καλή έννοια, θα ονομάζαμε ελληνικό «βαθύ κράτος» - στο μέτρο φυσικά που κάτι τέτοιο υπάρχει σε αυτό τον τόπο... Το Σύνταγμα επιβάλλει ανώτατο δικαστή ως πρωθυπουργό. Κι εκείνος, ορθότατα, για να στελεχώσει την κυβέρνησή του, στρέφεται εκεί που πρέπει, κάνοντας, μαζί με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, εντυπωσιακά καλή δουλειά…
Δύο παραδείγματα είναι πολύ χαρακτηριστικά και εξαιρετικά κρίσιμα: αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι για πρώτη φορά, μόλις είχαμε χθες εμπλοκή ισραηλινού μαχητικού αεροσκάφους με τουρκικά πάνω από τα κατεχόμενα στην Κύπρο... – γι αυτό και οι Τούρκοι ας μην ορέγονται τζάμπα: αυτή η κυβέρνηση, κρατάει τη χώρα όρθια… Απαρτίζεται από ανθρώπους στους οποίους πάντοτε οι πολιτικοί απευθύνονταν στα δύσκολα…
Για τον πρέσβη Πέτρο Μολυβιάτη, δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά: ένας «εθνικός διπλωμάτης» που υπήρξε κεντρικό πρόσωπο δίπλα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και στην τιτάνια προσπάθειά του να κάνει την Ελλάδα τμήμα της Ευρώπης. Ισως, μεταξύ άλλων, πρέπει να σημειωθεί και κάτι ακόμα, λιγότερο γνωστό: ότι, αργότερα, ως υπουργός Εξωτερικών υπήρξε καταλύτης σε σημαντικές στιγμές «επανισορρόπισης» της διεθνούς θέσης της Ελλάδας, ειδικά με ένα πολύ σημαντικό ταξίδι του στην Ουάσιγκτον, που, όπως συμβαίνει με πολλά σημαντικά πράγματα, η σημασία τους δεν γίνεται ευρέως κατανοητή όταν συμβαίνουν, στον καιρό τους, αλλά την «ανακαλύπτει» αργότερα η ιστορική έρευνα...
Με τη διεθνή ισορροπία, τη σταθερότητα και την ασφάλεια της χώρας έχει να κάνει και το δεύτερο παράδειγμα: Ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος, επίτιμος αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού διαθέτει το σεβασμό και την αγάπη όλου του χώρου του, καθώς και την εκτίμηση των συμμάχων μας. Δεν είναι τυχαίο: είναι ο άνθρωπος που οργάνωσε όλο το δίκτυο στρατιωτικών πληροφοριών στην εξαιρετικά λεπτή περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας προκαλώντας το θαυμασμό όλων των εμπλεκομένων ξένων συναδέλφων του. Αργότερα, ως αρχηγός του ΓΕΣ, είναι ο δημιουργός της Τάφρου του Εβρου, έργου που, για πρώτη φορά, αλλάζει άρδην υπέρ της Ελλάδας και σε πολλές εθνικής σημασίας παραμέτρους, τη φυσική κατάσταση της συνοριακής γραμμής στη Θράκη. Για λόγους ιστορικής ακρίβειας, πρέπει εδώ να αναφερθεί επίσης ότι είναι ο άνθρωπος που έγινε στόχος της ανεκδιήγητης απόφασης Παπανδρέου – Μπεγλίτη για την ξαφνική αποστρατεία των αρχηγών των Γενικών Επιτελείων λίγο καιρό πριν ο τότε πρωθυπουργός θέσει το ζήτημα του δημοψηφίσματος στη Νίκαια, επικαλούμενος μάλιστα κατά τρόπο εθνικά , πολιτειακά και πολιτικά απαράδεκτο και άκρως επικίνδυνο, φανταστικούς κινδύνους για να δικαιολογήσει εκείνη την καταστροφική για την Ελλάδα «πρωτοβουλία» του. Πρωτοβουλία την οποία, ας σημειωθεί, κατέρριψε χαράματα, ώρα τέσσερις το πρωί, και ευτυχώς για τη χώρα, ο διάδοχός του Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο στρατηγός Φράγκος υπήρξε και ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται η, πρωτοφανής εδώ και δεκαετίες, δωρεάν στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ προς την Ελλάδα με ένα πολύ μεγάλο αριθμό αρμάτων μάχης και άλλων υλικών που συμβάλλουν αποφασιστικά στην άμυνα της χώρας, σε μία εποχή κατά την οποία αυτή αντιμετωπίζει τεράστιες οικονομικές δυσκολίες. Ο Φράγκος, προκαλεί στενοχώρια στους «φίλους» μας απέναντι μόνο και που υπάρχει: όταν αποστρατεύθηκε, οι τουρκικές εφημερίδες έκαναν… πάρτι – και δικαίως απ’ την πλευρά τους…
Ενας δικαστής, ένας διπλωμάτης και ένας στρατηγός, ανάμεσα σε άλλους σημαντικούς ανθρώπους που, σε διάφορους κρίσιμους τομείς, έχουν αντίστοιχα συνδέσει τη ζωή και την πορεία τους με το δημόσιο συμφέρον, συγκροτούν τώρα, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, τους πυλώνες σταθερότητας της χώρας μέσα από την υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου. Γιατί αυτά ισχύουν περίπου για όλους: για τον Ζανιά στο Οικονομικών, που ούτως ή άλλως είναι ο άνθρωπος που μιλά με τους έξω, τον Οικονόμου στην Αστυνομία, τον Γεραρή στη Δικαιοσύνη και, ασφαλώς, τον Αποστολίδη στη διοίκηση, για τον Μανιτάκη στο Εσωτερικών. Επίσης, η τοποθέτηση του Γρηγόρη Τσάλτα στο υπουργείο που έχει να κάνει με την ενέργεια, είναι μια πολύ σοβαρή και ενδεικτική κίνηση.
Δυστυχώς, απότοκο της φύσης αυτής της κυβέρνησης, δηλαδή του γεγονότος ακριβώς ότι είναι υπηρεσιακή, είναι και το ότι δεν μπορεί να δράσει όσο και όπου θα ήταν ευκταίο. Τουλάχιστον όμως, παρέχει μια στοιχειώδη ασφάλεια λειτουργικής συνεκτικότητας του «συστήματος» που μπορεί να ξεπεράσει και τη 17η Ιουνίου, στη διόλου απίθανη περίπτωση που οι κάλπες δεν αποδώσουν οριστικό αποτέλεσμα: σήμερα, ουδείς εγγυάται ότι, και μετά από αυτές, θα έχουμε σύντομα κυβέρνηση. Τουλάχιστον, με αυτό τον τρόπο, διασφαλίζουμε κάποια minima…
Ο νέος πρωθυπουργός σχημάτισε μια καλή, ίσως μάλιστα πολύ καλή κυβέρνηση. Όμως, η κυβέρνηση αυτή, παρουσιάζει κι ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα: ότι, και πάλι εκ του συνταγματικού της ρόλου, μάλλον θα μείνει λίγο, αν και, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ποτέ δεν ξέρει κανείς…
Ευτυχώς, η «φαντασία» και η «σοφία» του Συντάγματος, ξεπερνούν την απίθανη και τόσο θλιβερή, αβάσταχτη ελληνική πολιτική πραγματικότητα… Αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα είχε κι αυτό λίγη φαντασία παραπάνω, θα συγκροτούσε δίπλα σε αυτή την κυβέρνηση και μια «εθνική ομάδα» διαπραγμάτευσης με την Τρόικα και θα άφηνε αυτή ακριβώς την κυβέρνηση στη θέση της για καιρό…
Το Βήμα.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου