Η Ελλάδα από την πλευρά της θα συμμετάσχει στην Διεθνή Διάσκεψη για το Λιβυκό πρόβλημα που θα λάβει χώρα στο Λονδίνο στις 29 Μαρτίου της οποίας το ζητούμενο είναι ο καθορισμός του ακριβή στόχου της διεθνούς κοινότητας ο οποίος ακόμα και σήμερα φαίνεται να μην είναι ξεκάθαρος.
Η χώρα μας θα εκπροσωπηθεί στην διεθνή διάσκεψη την οποία έχει συγκαλέσει το Ηνωμένο Βασίλειο από
τον υπουργό Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα. Υπενθυμίζεται πως η συγκεκριμένη συγκέντρωση αποτελεί μία πρωτοβουλία του Ηνωμένου Βασιλείου με την ενεργό υποστήριξη της Γαλλίας ενώ μεταξύ των συμμετεχόντων αναμένεται να είναι και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπάν Κι Μουν καθώς και ο προεδρεύων της Αφρικανικής ένωσης Ζαν Πινγκ.
Το υπουργείο Εξωτερικών αναφερόμενο στην αυριανή διάσκεψη του Λονδίνου και αναφορικά με το λόγο συμμετοχής της χώρας μας υπογραμμίζει πως: «Η Ελλάδα, ως υπεύθυνο μέλος της διεθνούς κοινότητας και ως βασικός πυλώνας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, συμμετέχει στις προσπάθειες για την επιβολή της διεθνούς νομιμότητας, τον τερματισμό της βίας και την προστασία των αμάχων. Παράλληλα, τονίζει ότι είναι ανάγκη να συνεχιστούν οι προσπάθειες για την εξεύρεση μιας πολιτικής λύσης, που θα επιτρέψει την έξοδο από την κρίση, προς όφελος του λιβυκού λαού.»
Πέραν των ευχολογίων και της πολιτικώς ορθής διπλωματικής διατύπωσης της ανακοίνωσης η ουσία παραμένει μία. Η πολιτική λύση στο πρόβλημα είναι η μόνη η οποία θα μπορούσε να φέρει την ειρήνη στην χώρα, να περιφρουρήσει την ακεραιότητά της και να επιτρέψει στην οικογένεια του Μουαμάρ Καντάφι να εγκαταλείψει την χώρα με την μεγαλύτερη δυνατή, λαμβανομένου υπόψη και των περιστάσεων, αξιοπρέπεια και... περιουσία.
Αντί όλων των παραπάνω παρά το γεγονός πως το ζητούμενο είναι η εξεύρεση της πολυπόθητης «πολιτικής λύσης», η οποία θα έβγαζε την Λιβύη γρήγορα από το τέλμα ενώ θα περιόριζε την οικονομική αιμορραγία των ήδη χτυπημένων καίρια από την οικονομική κρίση ευρωπαϊκών οικονομιών οι οποίες πρωτοστατούνε στην επέμβαση στην χώρα της Βορείου Αφρικής, στο ορίζοντα τα σύννεφα μίας γενικευμένης πολεμικής εμπλοκής γίνονται όλο και πυκνότερα.
Έτσι με κοινή τους δήλωση το Λονδίνο και το Παρίσι παροτρύνουν τους καθεστωτικούς να εγκαταλείψουν τον ηγέτη τους, ή ακόμα και να τον εξουδετερώσουν ενώ η Ουάσιγκτον διευκρινίζει πως το μέλλον της Λιβύης δεν περιλαμβάνει κατ' ουδέν τρόπο τον Συνταγματάρχη Καντάφι.
Με λίγα λόγια στο Λονδίνο οι εκπρόσωποι των 35 χωρών που θα συναντηθούν καλούνται να τετραγωνίσουν τον κύκλο. Από την μία είναι σαφές πως δεν διανοούνται καν, τουλάχιστον για την ώρα, να υιοθετήσουν ακόμα πιο σκληρά μέτρα κατά του καθεστώτος, τα οποία μεταφράζονται σε ευθεία πολεμική εμπλοκή των δυνάμεών τους στο έδαφος, ενώ από την άλλη δεν φαίνεται να εγκαταλείπουν και ρητορικές οι οποίες υπογραμμίζουν μία Λιβύη χωρίς τον επί 40 και πλέον έτη ηγέτη της.
Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο το defence-point.gr σημειώνει τα εξής:
Είναι σαφές πως ακόμα και σήμερα οι συμμαχικές χώρες δεν έχουν καθορίσει με ακρίβεια το τι ακριβώς θέλουν από την εμπλοκή τους στην Λιβύη με αποτέλεσμα και να λαμβάνονται ημίμετρα και το καθεστώς στην Τρίπολη να εξακολουθεί να μάχεται αφού ελπίζει πως οι αντίπαλοί του δεν πρόκειται να ομονοήσουν σε μία κοινή πολιτική στάση απέναντί του.
Το μόνο σίγουρο είναι πως για την ώρα έχουμε ένα εντυπωσιακό come back των αποικιοκρατικών δυνάμεων του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας σε μία περιοχή παραδοσιακού ενδιαφέροντος. Αξίζει να σημειωθεί πως το Παρίσι και το Λονδίνο είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνουν από κοινού τέτοιου είδους δράση στην περιοχή της Βορείου Αφρικής από την εποχή της κρίσης του Σουέζ το 1956.
Όπως και τότε έτσι και σήμερα οι δύο χώρες προσπάθησαν να σύρουν τις ΗΠΑ και τις συμμαχικές αυτών χώρες σε μία πολεμική αντιπαράθεση στην περιοχή. Η διαφορά με το 1956 είναι πως σήμερα φαίνεται να το καταφέρνουν ενώ τότε η οικτρή τους αποτυχία να συμπαρασύρουν τις ΗΠΑ τους οδήγησε σε ένα άνευ προηγουμένου φιάσκο το οποίο σηματοδότησε και την «αποχώρησή» τους από την παγκόσμια σκηνή ως αποικιακές και παραδοσιακές υπερδυνάμεις.
Σήμερα, τόσο το Παρίσι όσο και το Λονδίνο, και οι ηγεσίες αυτών, παίζουν στην κυριολεξία το κεφάλι τους το οποίο είτε θα «πέσει» στα χαλάσματα μίας Λιβύης η οποία θα έχει μεταβληθεί σε έναν νέο Λίβανο, είτε θα «δαφνοστεφανωθεί» στους δρόμους μία νέας δημοκρατικής δυτικότροπης και πλήρως ελεγχόμενης νέας Λιβυκής δημοκρατίας.
Η Ελλάδα από την πλευρά της καλείται να ισορροπήσει μεταξύ της παραδοσιακής της φιλίας με το καθεστώς του Μ. Καντάφι και τους Άραβες γενικότερα, των πολύπλοκων συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, της νεο-οθωμανικής τουρκικής μωρο-φιλοδοξίας και της ανάγκης της να προασπίσει τα δίκαιά της στην Ανατολική Μεσόγειο τα οποία συνοψίζονται στην υπεράσπιση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της νοτίως της Κρήτης... Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι πως θα τα καταφέρουμε διότι μία αποτυχία σήμερα θα είχε καταστροφικά για τα συμφέροντά μας αποτελέσματα στο άμεσο μέλλον.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου