 |
| Του Δημήτρη Μπεκιάρη |
με αφορμή τις συνομιλίες ανάμεσα στις δύο πλευρές στην Ελβετία.
Διπλωματικοί κύκλοι επισημαίνουν ότι τόσο το Λονδίνο, όσο και η Ουάσιγκτον καταβάλλουν προσπάθειες για την προσέγγιση Τουρκίας – Ισραήλ, οι σχέσεις των οποίων έχουν διαρραγεί πλήρως. Ωστόσο εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η πληροφόρηση, η οποία αναφέρεται στην προσέγγιση Ισραήλ και Τουρκίας προέρχεται από την Βρετανία. Οι σχέσεις Βρετανίας και Ισραήλ είναι «παγωμένες» το τελευταίο χρονικό διάστημα και αφορμή για αυτή την εξέλιξη υπήρξε ο βρετανικός νόμος , ο οποίος εκχωρεί τη δικαιοδοσία στην βρετανική δικαιοσύνη, ώστε να οδηγεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου Ισραηλινούς αξιωματούχους με την κατηγορία των εγκληματιών πολέμου». Στις αρχές Νοεμβρίου του 2010 ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ Γίγκαλ Παλμόρ ήταν σαφής «Ο στρατηγικός διάλογος (με τη Βρετανία) αναβλήθηκε».
Σήμερα δεν θα μπορούσε παρά να προκαλεί εντύπωση η πληροφορία ότι Ισραήλ και Τουρκία βρίσκονται σε συμφωνία για την επιστροφή των πρέσβεών τους σε Άγκυρα και Τελ Αβίβ αντίστοιχα, όταν δεν έχουν περάσει παρά λίγα 24ωρα από την εκδήλωση της πρώτης τουρκικής αντίδρασης για την υπογραφή της συμφωνίας ανάμεσα στην Ισραήλ και στην Κύπρο, για τον καθορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, ο οποίος ανοίγει τον δρόμο για την εκμετάλλευση των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου, τα οποία εντοπίζονται στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Ακόμη μεγαλύτερα ερωτήματα για την «καλή πληροφόρηση» των βρετανικών πηγών, δεδομένης της παραδοσιακής εμπλοκής της Βρετανίας στις υποθέσεις της Κύπρου. Πριν από λίγες ημέρες ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ στην Κύπρο Νίκος Κατσουρίδης, δήλωσε ότι οι Βρετανικοί κύκλοι είναι εκείνοι που προστατεύουν την τουρκική πολιτική και ως εκ τούτου δεν μπορεί κάποιος να ελπίζει σε αντικειμενική τοποθέτηση του Λονδίνου σε μια διευρυμένη παρουσία στις συνομιλίες.
Η ευνοϊκή για τα συμφέροντα της Τουρκίας πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας είναι γνωστή και εντάσσεται στη σταθερή στρατηγική που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση της Βρετανίας για τη Μέση Ανατολή. Εξάλλου, πολύ λίγο μετά την ανάληψη τον πρωθυπουργικών του καθηκόντων, μέσα δηλαδή στους πρώτους τρεις μήνες, ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Κάμερον είχε σπεύσει και είχε επισκεφτεί την Άγκυρα και να συναντήσει τον Τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν. Δεν είναι γνωστό αν η κρίση που λίγο μετά ξέσπασε ανάμεσα στην βρετανική και στην ισραηλινή πλευρά σχετίζεται με τις βελτιωμένες σχέσεις της Βρετανίας με την Τουρκία ή αν τον Λονδίνο έχει αναλάβει εργολαβικά να υποστηρίξει τα συμφέροντα της Τουρκίας στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου (και κατά προέκταση τα συμφέροντα της Μεγάλης Βρετανίας, που παραδοσιακά είναι μεγάλα στην περιοχή). Όμως, κατά την επίσκεψή του στην Άγκυρα τον περασμένο Ιούλιο ο Βρετανός πρωθυπουργός ζήτησε την άρση του αποκλεισμού της Γάζας. Τον Ιούλιο,του 2010 βρετανικά ΜΜΕ έπλεξαν συντονισμένα τα εγκώμιο του Τούρκου πρωθυπουργού. Σε αυτή τη βάση μόνο τυχαία δεν θα μπορούσε να είναι η θετική αντιμετώπιση της σημερινής τουρκικής πολιτικής ηγεσίας και η ανάδειξη των δυνατοτήτων του τουρκικού αναπτυξιακού μοντέλου και από το ελληνικό βρετανόφιλο πολιτικο – δημοσιογραφικό σύμπλεγμα (βλέπε: το ελληνικό ιερατείο του νέο – οθωμανισμού). Τα Βρετανικά ΜΜΕ, η Guardian και οι Financial Times, πλήρως ευθυγραμμισμένες τον περασμένο Ιούλιο, ανέδειξαν την στήριξη που παρέχει η βρετανική πλευρά στην ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας. Η διακίνηση των πληροφοριών, σήμερα, περί συμφωνίας Ισραήλ και Τουρκίας μόνο εκνευρισμό θα μπορούσε να προκαλέσει στο Τελ Αβίβ, δεδομένης της σκληρής και αδιάλλακτης στάσης που εισηγούνται πολιτικοί κύκλοι, οι οποίοι βρίσκονται και εντός της ισραηλινής κυβέρνησης, απέναντι στην Τουρκία. Η «συμφωνία» Τουρκίας – Ισραήλ» είναι άγνωστο πως θα επιτευχθεί από την στιγμή που το Τελ Αβίβ αποκλείεται να δεχθεί τους όρους που θέτει η τουρκική πλευρά, δηλαδή να ζητήσει συγγνώμη για τα θύματα του Mavi Marmara και να αποζημιώσει τις οικογένειές τους.
Το βρετανικό «παιχνίδι»
Κατά την επίσκεψη του Ντέιβιτν Κάμερον στην Άγκυρα, στην κοινή συνέντευξη τύπου που παραχώρησαν μαζί με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν γνωστοποίησαν ότι οι εμπορικές και οικονομικές σχέσεις των δύο κρατών γίνονται πιο στενές. Οι Βρετανοί εμπιστεύονται τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ, οι οποίες αναφέρουν ότι μέχρι το 2050 η Τουρκία θα είναι η δεύτερη οικονομία της Ευρώπης μετά την είσοδο της, βέβαια, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν βέβαια η γειτονική χώρα ενταχθεί ποτέ πλήρως. Η στάση του συντηρητικού πρωθυπουργού υπέρ της διεύρυνσης (σε ότι έχει να κάνει με την Τουρκία) μπορεί να προκαλεί εντύπωση, όμως αποτελεί και την καλύτερη απόδειξη ότι τα συμφέροντα της πάλαι ποτέ «Βρετανικής Αυτοκρατορίας» υπερβαίνουν σε πρακτική ισχύ τα ιδεολογικά στεγανά. Μια εύλογη ερώτηση λοιπόν θα ήταν «Και η Γερμανία ποια θέση θα έχει ως οικονομία;». Με πολύ πρόχειρα μπορεί να αξιολογηθούν οι σταθερές αντιρρήσεις της Γερμανίας και Γαλλίας για την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η Βρετανική στάση και να αναδειχθεί το θέμα ενός ιδιότυπου γερμανο – βρετανικού ανταγωνισμού. Τον Ιούλιο του 2010, δηλαδή μόλις πριν από λίγους μήνες, ο υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Ουίλιαμ Χέιγκ, δήλωνε στην εφημερίδα «New York Times» ότι «Βοηθάει να έχουμε ένα συνομιλητή. Η Τουρκία κοιτάει και προς την Ανατολή και προς τη Δύση» .
Ο βρετανικός πολιτικός παράγοντας, έχει πάντοτε ένα στόχο, τον οποίο κανείς δεν πρέπει να υποτιμά: «Την ολική επαναφορά στις πάλαι ποτέ βρετανικές αποικίες και στις κτίσεις της Ασίας». Για να πετύχει κάτι τέτοιο ένα από τα πλέον χρήσιμα οχήματα είναι η Τουρκία. Καλά πληροφορημένες πηγές, δίνουν και άλλη μια διάσταση σήμερα η οποία σχετίζεται με την μεγαλύτερη διαρροή της ιστορίας από τo Wikileaks. Όπως ισχυρίζονται ο ιδρυτής του Wikileaks Τζούλιαν Άσαντζ δεν συνελήφθη τυχαία από τις βρετανικές αρχές και προς το παρόν είναι άγνωστο αν ποτέ θα εκδοθεί στις ΗΠΑ. Και μπορεί ήδη από τα τέλη Νοεμβρίου ο Ντέιβιντ Κάμερον να γνωστοποίησε ότι «δεν χαλάνε οι σχέσεις της Βρετανίας με τις ΗΠΑ» εξαιτίας των διαρροών, όμως, σύμφωνα με τις ίδιες καλά πληροφορημένες πηγές «η διαρροές και η ζημιά που έχει προκληθεί στην αμερικανική διπλωματία έχει να περιορίσει την αμερικανική διπλωματία σε ένα νέο “δόγμα Μονρόε”». Σήμερα η εμπλοκή «Βρετανών πληροφοριοδοτών» στην διένεξη Ισραήλ – Τουρκίας μάλλον δεν έχουν να κάνουν με τη συμφιλίωση των δύο πλευρών, αλλά με την χρησιμοποίηση της Τουρκίας ως πλατφόρμας για την ανάπτυξη των βρετανικών πολιτικών και οικονομικών σχεδίων στη Μέση Ανατολή και κατ ΄επέκταση στην Ασία.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου