Ο άγνωστος πόλεμος των πρώην συντρόφων ...

Είκοσι ένα χρόνια μετά την κυβέρνηση Τζαννετάκη, μια γενιά στελεχών της μεταδικτατορικής ΚΝΕ βρέθηκε αντιμέτωπη στην Περιφέρεια Αττικής. ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ μιας γενιάς ανατρεπτικής, της γενιάς του αντιδικτατορικού αγώνα και του Πολυτεχνείου, προερχόμενοι από την ίδια κοιτίδα της κομμουνιστικής Αριστεράς,
το ΚΚΕ, αλλά με διαφορετικές διαδρομές στην πορεία, αναμετρήθηκαν εσχάτως στο πεδίο των αυτοδιοικητικών εκλογών διεκδικώντας τον χώρο της λεγόμενης αντισυστημικής Αριστεράς. Η κάθοδος στις περιφερειακές εκλογές των συνδυασμών της «Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής» (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και της «Ελεύθερης Αττικής» (Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης) έμοιαζε με «ιστορική ρεβάνς» ανάμεσα σε στελέχη μιας γενιάς που σφράγισε στην εποχή της τις εξελίξεις και επιμένει να αναζητεί και να διεκδικεί τη «δικαίωσή» της. Τριάντα επτά χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και είκοσι ένα
χρόνια από τη συγκυβέρνηση Αριστεράς - Δεξιάς, πρόσωπα εκείνων των πολυτάραχων περιόδων «συναντήθηκαν» στον εκλογικό στίβο διεκδικώντας την «καθαρότητα» του αντιμνημονιακού προτάγματος από θέσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Το ποσοστό που απέσπασε η «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή» στην Περιφέρεια Αττικής με 2,27% ή 32.547 ψήφους (πανελλαδικά έλαβε σχεδόν 2% ή 96.595 ψήφους, καθώς συμμετείχε σε έντεκα από τις δεκατρείς Περιφέρειες της χώρας και εξέλεξε περιφερειακούς συμβούλους σε επτά από αυτές) θεωρήθηκε από τους αναλυτές μια επιτυχής, τηρουμένων των αναλογιών, εκλογική παρουσία. Ωστόσο, δεν είναι μόνον οι ψήφοι που έλαβε (75.000 παραπάνω από εκείνες που συγκέντρωσε στις εθνικές εκλογές του 2009), αλλά και το συγκριτικό πλεονέκτημα που εμφάνισε έναντι του χαμηλότερου ποσοστού της «Ελεύθερης Αττικής» του κ. Αλ. Αλαβάνου που απέσπασε μόλις 2,16% ή 30.816 ψήφους. Η εκλογική αποτυχία του «Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης» που έχει συγκροτήσει ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ και της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε αυτομάτως ως «μέτρο σύγκρισης» προσδίδοντας στο ποσοστό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή) το αριθμητικό- και ηθικό- πλεονέκτημα. Αν και τα ποσοστά μοιάζουν αμελητέες ποσότητες, ωστόσο έχουν τη δική τους σημειολογία για τον «μικρόκοσμο» της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και όχι μόνον, καθώς αποτυπώνουν τάσεις και δυναμικές που διαμορφώνονται στην ελληνική κοινωνία του μνημονίου, στ΄ αριστερά της (επίσημης) Αριστεράς.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατόρθωσε να εκλέξει περιφερειακό σύμβουλο στην Αττική, όπως και έναν εκπρόσωπο στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων. Εναν περιφερειακό σύμβουλο εκλέγει και η «Ελεύθερη Αττική» του κ. Αλαβάνου, ο οποίος κατέβαλε προσπάθειες προεκλογικά για κοινή κάθοδο με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς ωστόσο να πείσει τους άλλοτε συντρόφους του, που προτίμησαν να μη γίνουν «μέρος του προβλήματος του ΣΥΡΙΖΑ», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά ασκώντας εξ αριστερών κριτική στις δυνάμεις του Μετώπου του κ. Αλαβάνου ότι «δεν τόλμησαν να ξεκόψουν από τις λογικές της Αριστεράς της διαχείρισης, να υπερβούν μια λογική αναδιαπράγματευσης του χρέους και να πάρουν θέση για την ανάγκη της συνολικής πλέον ρήξης απέναντι στην ΕΕ».

Στην πραγματικότητα οι λόγοι ήταν περισσότεροι. Η ιδέα του διαλόγου και της κοινής δράσης της Αριστεράς, όπως αυτή εκφράζεται και από το Αριστερό Βήμα Διαλόγου που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που καλύπτουν όλο το φάσμα της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ως προς το σκέλος του ΝΑΡ και αυτό όχι στο σύνολό του), και οι οποίοι έλκουν την πολιτική καταγωγή τους κατά βάση από τον αντιδικτατορικό αγώνα, θεωρήθηκε ανέφικτη υπόθεση.

Η γενιά της ΚΝΕ και της ρήξης του ΄89

Επικεφαλής του συνδυασμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Περιφέρεια Αττικής ήταν ο κ. Αγγ. Χάγιος, εκπρόσωπος της αντιδικτατορικής γενιάς και εκ των κορυφαίων στελεχών της ΚΝΕ την ίδια περίοδο με τον κ. Αλαβάνο. Συμμετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και ανήλθε ένα ένα τα σκαλοπάτια της κομματικής ιεραρχίας φτάνοντας μέχρι την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ από την οποία παραιτήθηκε τον Νοέμβριο του 1989, αντιδρώντας με τη συμμετοχή του κόμματος στη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη και την οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Μαζί του είχαν αποχωρήσει από την ΚΕ του ΚΚΕ οι κκ. Κ. Τζιαντζής, Αθ. Σκαμνάκης, Χρ. Καυκιάς, Σ. Καυκαλάς, Δ. Τσουραμάνης, Δ. Τσακνιάς και Γ. Σταματάκης, ενώ είχαν προηγηθεί οι αποχωρήσεις της κυρίας Νάντιας Βαλαβάνη και των κκ. Γ. Μανιάτη, Μ. Τερζίδη, Κ. Μπατίκα και Ν. Κοτζιά · όπως και πολλών στελεχών τμημάτων του κεντρικού κομματικού μηχανισμού, αλλά και η ρήξη στην ΚΝΕ, η πλειοψηφία της οποίας υπό τον Γιώργο Γράψα απειθάρχησε προς την κομματική «γραμμή» της κυβερνητικής συνεργασίας του ενιαίου τότε Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία, καθώς και η καρατόμηση του Κώστα Κάππου, ο οποίος δεν είχε υπερψηφίσει στη Βουλή τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Τζαννετάκη. Μετά την αποχώρησή του συμμετείχε στη συγκρότηση του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ) στο οποίο και παραμένει ως σήμερα, όπως και στελέχη εκείνης της «φουρνιάς», που ήταν και υποψήφιοι περιφερειακοί σύμβουλοι. Μεταξύ αυτών ο κ. Τζιαντζής, ο κ. Π. Παπακωνσταντίνου , ο κ. Γ. Δελαστίκ και ο κ. Δ. Δεσύλλας, ο οποίος στην κρίση του ΄89 είχε ανεξαρτητοποιηθεί ως ευρωβουλευτής διατηρώντας την έδρα του ΚΚΕ, αλλά για λογαριασμό του ΝΑΡ.

Η (ακρο)αριστερή στροφή του κ. Αλαβάνου
Αντιθέτως, ο κ. Αλαβάνος ήταν εξ αυτών που βρέθηκαν στην αντίπερα όχθη και αργότερα, στη διάσπαση του 1991, συμπορεύτηκε μαζί με τους «ανανεωτικούς» του ΚΚΕ (κκ. Ι. Δραγασάκη, Μ. Ανδρουλάκη , Π. Λαφαζάνη, την κυρία Μαρία Δαμανάκη και πολλούς άλλους) στον Συνασπισμό, ακολουθώντας όμως πάντα τη δική του «μοναχική» πορεία και αποστασιοποιημένος από βασικές επιλογές - και λογικές- των εκάστοτε κομματικών ηγεσιών, φτάνοντας ο ίδιος στο ανώτατο αξίωμα το 2004, εγκαινιάζοντας την «αριστερή στροφή» στο κόμμα του και αποκηρύσσοντας τη συγκυβέρνηση του ΄89. Θα συναντηθεί με τους παλαιούς συντρόφους του στους δρόμους κατά την περίοδο των διαδηλώσεων για το άρθρο 16 και τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Η αποχώρηση του κ. Αλαβάνου από το προσκήνιο, η σύγκρουσή του με τη νυν ηγεσία του ΣΥΝ υπό τον κ. Αλ. Τσίπρα και η προσπάθειά του να διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό ρεύμα στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ με τη δημιουργία του «Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης» διαμόρφωσαν ένα πρόσφορο πεδίο συνεύρεσης με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Ωστόσο, το εγχείρημα μιας ευρείας «μετωπικής» σύγκλισης, συμπεριλαμβανομένων των πρώην συντρόφων στο πρώτο μεταπολιτευτικό Κεντρικό Συμβούλιο της κραταιάς τότε ΚΝΕ, δεν απέδωσε.
ΤΟ ΒΗΜΑ