Αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής δράσης, είναι και η συμμετοχή στην άσκηση της κυβερ-νητικής εξουσίας. Ο αυτοαποκλεισμός απ΄ αυτή τη λειτουργία, μπορεί να χαρακτηριστεί και αναχωρητισμός, με την έννοια, ότι υπάρχει παραίτηση από την άμεση και καθοριστική συμβολή στη διαμόρφωση του πολιτικοκοινωνικού γίγνεσθαι.
Για τους μεν οπαδούς του δόγματος, πως η λύτρωση του λαού και η επίλυση των όποιων προβλημάτων του, θάρθει με τη Δευτέρα Παρουσία του σ. Στάλιν και των πολιτικών του οραμάτων και πρακτικών, ουδέν σχόλιον, (αξίζει να), υπάρχει, για τους ξεκόψαντες όμως – με τον άλφα ή το βήτα τρόπο – από το «μαντρί» "της μοναδικής και απόλυτης αλήθειας", υπάρχουν πολλά που μπορεί ν΄ αναφερθούν…
Η επικέντρωση στο σπουδαιότερο, πάντα, για λόγους ουσίας : εξοστρακίζοντας την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος και αφού δεν την αποκλείεις, τελείως, σε ποιανού τη …Νέα Παρουσία, εσύ, ο μη δογματικός, ο της ανανεωτικής αριστεράς, προσβλέπεις ?.......
Δυστυχώς, αντί για την κατανοητή και εν πολλοίς αποδεκτή θέση, πως η συμμετοχή σε κυβερνητικές ευθύνες δεν απορρίπτεται, αλλά μπορεί να γίνει μόνο στη βάση ενός συγκεκριμένου και συμφωνημένου προγράμματος διακυβέρνησης, αντιτάσσεται ο αφορισμός, πως «…το πρόγραμμα «διακυβέρνησης» μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία είναι συγκεκριμένο: προβλέπει λιτότητα και μαζική ανεργία… σαρωτικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες… ελαστικοποίηση κλπ…».
΄Ετσι, όμως, όπως το όλο ζήτημα προκύπτει και βγαίνει προς τα έξω, δημιουργείται η, (λανθασμένη ;…), εντύπωση, πως η όλη διαφοροποίηση και διαφωνία μεταξύ των …αλέκων, έγκειται στο πρόσωπο του Μεσσία και την πολιτική του, που αναμένεται να …βρυκολακιάσει για να μας σώσει !...
Κρίμα δεν είναι, να οδηγούνται τα πράγματα, σε τέτοια διάσταση ?...
Δημοσίευση σχολίου